Świadczenie przedemerytalne

Utrata statusu osoby bezrobotnej i ponowna rejestracja w urzędzie pracy nie stanowią samo w sobie negatywnej przesłanki do przyznania świadczenia przedemerytalnego. Wyrok Sądu Najwyższego z 29.3.2017 r., I UK 125/16, analizuje kwestie związane z warunkami uzyskania świadczenia przedemerytalnego, w tym ciągłości statusu osoby bezrobotnej oraz terminów składania wniosków o świadczenie.

Tematyka: świadczenie przedemerytalne, Sąd Najwyższy, warunki przyznania, rejestracja jako bezrobotny, status osoby bezrobotnej, ciągłość statusu, termin składania wniosków, interpretacja przepisów

Utrata statusu osoby bezrobotnej i ponowna rejestracja w urzędzie pracy nie stanowią samo w sobie negatywnej przesłanki do przyznania świadczenia przedemerytalnego. Wyrok Sądu Najwyższego z 29.3.2017 r., I UK 125/16, analizuje kwestie związane z warunkami uzyskania świadczenia przedemerytalnego, w tym ciągłości statusu osoby bezrobotnej oraz terminów składania wniosków o świadczenie.

Utrata statusu osoby bezrobotnej i ponowna rejestracja w urzędzie pracy nie stanowi sama w sobie
negatywnej przesłanki do przyznania świadczenia przedemerytalnego.
Wyrok SN z 29.3.2017 r., I UK 125/16
Przewodniczący Sędzia SN Andrzej Wróbel (przewodniczący), Sędziowie SN: Bohdan Bieniek
(sprawozdawca), Krzysztof Rączka.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
29.3.2017 r. sprawy z odwołania Adama K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
o świadczenie przedemerytalne na skutek skargi kasacyjnej Prokuratora Generalnego od wyroku SA w K.
z 11.8.2015 r. […]; uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje SA w K., pozostawiając temu sądowi
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie
Wyrokiem z 30.6.2014 r. SO w K. oddalił odwołanie Adama K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Oddziału w C. z 21.6.2013 r., którą odmówiono wnioskodawcy prawa do świadczenia przedemerytalnego.
Wydanie orzeczenia poprzedziły następujące ustalenia. Wnioskodawca w okresie od 6.8.1998 r. do 31.7.2010 r.
pracował w Urzędzie Miasta J. Stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących pracodawcy (likwidacja
stanowiska pracy). Rozwiązując stosunek pracy, okres wypowiedzenia został skrócony do jednego miesiąca,
a pracownik uzyskał stosowne odszkodowanie z art. 361 § 1 KP, w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część
okresu wypowiedzenia, tj. za okres od 1.8.2010 r. do 30.9.2010 r. W okresie od 18.8.2010 r. do 26.3.2012 r.
wnioskodawca był zarejestrowany jako bezrobotny, a od 1.10.2010 r. do 18.8.2011 r. pobierał zasiłek dla
bezrobotnych. Wniosek o świadczenie przedemerytalne został złożony 20.6.2013 r. W zaświadczeniu z Powiatowego
Urzędu Pracy z 7.2.2014 r. wynika, że od 25.1.2013 r. wnioskodawca jest zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa
do zasiłku z tytułu pozostawania bez pracy.
Na podstawie dokonanych ustaleń sąd I instancji uznał odwołanie za niezasadne. W pierwszej kolejności sąd
I instancji uwypuklił błędne stanowisko organu rentowego w przedmiocie odmowy doliczenia do stażu
uprawniającego do świadczenia emerytalnego okresu, za jaki wnioskodawcy przyznano prawo do odszkodowania za
skrócony okres wypowiedzenia. W tej mierze miarodajne stanowisko SN zostało wyrażone w uchwale (7) z 23.4.1990
r. (III PZP 3/90, OSP Nr 2/1991, poz. 53) oraz w wyroku z 3.7.2012 r. (II UK 324/11, OSNP Nr 13–14/2013, poz. 162,
s. 597). Z tych względów ubezpieczony spełnił progi stażowe, lecz nie wykazał przesłanek wynikających z treści art.
2 ust. 3 pkt 1 ustawy z 30.4.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 170 ze zm.,
dalej jako: ŚwiadPrzedemU). Chodzi o warunek, jakim jest posiadanie statusu osoby bezrobotnej przez okres sześciu
miesięcy bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. Jednocześnie sąd
I instancji stwierdził, że z przedłożonego przez wnioskodawcę zaświadczenia urzędu pracy z 13.6.2013 r.
jednoznacznie wynika, iż był on bezrobotnym do 26.3.2012 r., natomiast zasiłek pobierał do 18.8.2011 r.
Z przedłożonego w toku postępowania sądowego zaświadczenia urzędu pracy z 7.2.2014 r. wynika, że
wnioskodawca ponownie zarejestrował się jako bezrobotny od 25.1.2013 r., tj. w dacie poprzedzającej wydanie
zaskarżonej decyzji. W konsekwencji sąd I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie spełnił warunku bycia nadal
zarejestrowanym jako bezrobotny. Ponadto sąd I instancji wskazał, że wniosek o przyznanie świadczenia
przedemerytalnego, zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 3 ŚwiadPrzedemU, należy złożyć w nieprzekraczalnym terminie 30 dni
od dnia wydania przez urząd pracy dokumentu poświadczającego okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych i tylko
w szczególnie uzasadnionych przypadkach ZUS może na wniosek osoby zainteresowanej przywrócić termin złożenia
wniosku.
Mając powyższe na uwadze, sąd I instancji oddalił odwołanie ubezpieczonego na podstawie art. 477 14 § 1 KPC.
Od powyższego wyroku apelację wniósł ubezpieczony, zaskarżając w całości orzeczenie sądu I instancji. Wyrokiem
SA w K. z 11.8.2015 r. oddalono apelację odwołującego.
Sąd II instancji w całości podzielił ustalenia faktyczne sądu I instancji i zgodził się z dokonaną wykładnią prawa
materialnego, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Dalej sąd odwoławczy zauważył, że art. 2
ust. 3 ŚwiadPrzedemU należy odczytywać łącznie z art. 2 ust. 1 ŚwiadPrzedemU, co w konsekwencji oznacza
uzyskanie prawa do spornego świadczenia w razie wylegitymowania się odpowiednim stażem ubezpieczenia,
rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy, a ponadto osoba powinna być zarejestrowana we
właściwym powiatowym urzędzie pracy i przez okres 180 dni pobierać zasiłek dla bezrobotnych w rozumieniu ustawy
z 20.4.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (obecnie t.jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 1065 ze zm.,



dalej jako: PromZatrU) i która nadal, tj. w dalszym ciągu po ustaniu stosunku pracy i po okresie pobierania zasiłku dla
bezrobotnych, aż do daty złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne jest zarejestrowana jako bezrobotna,
a ponadto złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia
wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla
bezrobotnych. Sąd II instancji zauważył, że choć wnioskodawca w dacie złożenia wniosku o świadczenie posiadał
status osoby bezrobotnej, to nie spełnia wskazanych powyżej warunków niezbędnych do nabycia prawa do
świadczenia przedemerytalnego. Posiada wprawdzie odpowiedni staż emerytalny, jego stosunek pracy ustał
z przyczyn dotyczących pracodawcy, następnie zarejestrował się w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna i pobierał
przez wymagany okres zasiłek dla bezrobotnych; niemniej jednak nie pozostawał nieprzerwanie zarejestrowany jako
osoba bezrobotna. Z dniem 26.3.2012 r. został skreślony z listy bezrobotnych ze względu na niestawiennictwo we
właściwym urzędzie pracy. Tym samym utracił status osoby zarejestrowanej jako osoba bezrobotna, co z kolei
doprowadziło do zerwania związku czasowo-przyczynowego z faktem rozwiązania stosunku pracy z przyczyn
leżących po stronie pracodawcy oraz okresem pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Okoliczność, iż skarżący po
upływie 10 miesięcy dokonał ponownej rejestracji w urzędzie pracy w charakterze osoby bezrobotnej 25.1.2013 r.,
a więc w dacie złożenia wniosku o świadczenie oraz w dacie wydania zaskarżonej decyzji posiadał status osoby
bezrobotnej, nie ma decydującego znaczenia, gdyż art. 2 ust. 3 pkt 1 ŚwiadPrzedemU wyraźnie stawia warunek, by
osoba ubiegająca się o świadczenie przedemerytalne nadal była zarejestrowana jako bezrobotna, a zatem wymaga
ciągłości statusu „bycia zarejestrowanym jako osoba bezrobotna” od czasu rozwiązania stosunku pracy i utraty źródła
dochodu w postaci wynagrodzenia za pracę, a następnie zasiłku dla bezrobotnych. Stąd brak owej ciągłości (statusu
bezrobotnego) wyklucza zasadność żądania przyznania świadczenia przedemerytalnego. Z tych względów apelacja
podlega oddaleniu z mocy art. 385 KPC.
Skargę kasacyjną od wyroku sądu II instancji złożył Prokurator Generalny, zaskarżając w całości rozstrzygnięcie
sądu II instancji i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, czyli art. 2 ust. 3 pkt 1 ŚwiadPrzedemU
w zw. z art. 2 ust. 1 ŚwiadPrzedemU przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że warunkiem uzyskania świadczenia
przedemerytalnego w trybie art. 2 ust. 1 pkt 5 ŚwiadPrzedemU jest nieprzerwalność okresu zarejestrowania jako
osoby bezrobotnej, począwszy co najmniej od ostatniego dnia z sześciomiesięcznego (aktualnie 180-dniowego)
okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych do dnia poprzedzającego dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do
świadczenia przedemerytalnego, przy jednoczesnym pominięciu, iż brak takiej ciągłości nie niweczy prawa do
świadczenia, gdyż nie jest sprzeczne z celem i brzmieniem ŚwiadPrzedemU.
Mając powyższe na uwadze, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W skardze kasacyjnej nie został podniesiony zarzut naruszenia przepisów postępowania, a zatem SN jest związany
dokonanymi w sprawie okolicznościami faktycznymi. Związanie to wyklucza nie tylko przeprowadzenie
w jakimkolwiek zakresie dowodów, lecz także badanie, czy sąd II instancji nie przekroczył granic swobodnej ich
oceny. Z tego punktu widzenia każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z ustaleniami faktycznymi
sądu II instancji, chociażby pod pozorem kontestowania błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania
określonych przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983 § 3 KPC jest a limine
niedopuszczalny. Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie zajmuje się oceną materiału dowodowego, nie ma również
kompetencji do dokonywania kontroli prawidłowości oceny dowodów dokonanej przez sąd II instancji według
kryteriów opisanych w art. 233 § 1 KPC (por. wyrok SN z 4.7.2013 r., II UK 403/12, 
).
Rozpoznanie skargi należy zawęzić do oceny zasadności naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego.
Rudymentarnego znaczenia nabiera zagadnienie związane z wykładnią terminu „nadal jest zarejestrowana jako
osoba bezrobotna” (art. 2 ust. 3 pkt 1 ŚwiadPrzedemU). Niemniej pomocne w tej mierze będzie przypomnienie
okoliczności faktycznych, na tle których jawi się zagadnienie prawne podnoszone w skardze kasacyjnej.
Wnioskodawca od 1998 r. do 31.7.2010 r. był pracownikiem, a stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn leżących
po stronie pracodawcy. Od 18.8.2010 r. do 26.3.2012 r. był zarejestrowany jako bezrobotny, w tym w okresie od
1.10.2010 r. do 18.8.2011 r. pobierał zasiłek dla bezrobotnych. W dniu 26.3.2012 r. został skreślony z listy
bezrobotnych, gdyż nie stawił się w wyznaczonym terminie w Powiatowym Urzędzie Pracy. Ponownie został
zarejestrowany jako osoba bezrobotna 25.1.2013 r. W dniu 20.6.2013 r. złożył wniosek o świadczenie
przedemerytalne.
Powyższe fakty kreują przebieg linii spornej. Koncentruje się ona wokół sekwencyjnych zdarzeń związanych
z nabyciem statusu bezrobotnego, jego utraty oraz ponownego zarejestrowania się we właściwym urzędzie pracy.
W ocenie sądu II instancji taki przebieg zdarzeń zrywa związek czasowo-przestrzenny z faktem rozwiązania stosunku
pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Dokonana w ten sposób wykładnia prawa materialnego nie jest
trafna, co słusznie argumentuje skarżący i uzewnętrznia w zarzucie błędnej wykładni art. 2 ust. 3 pkt 1
ŚwiadPrzedemU.




W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że świadczenie przedemerytalne, podobnie jak instrumenty, o których
mowa w PromZatrU, stanowią realizację normy zawartej w art. 67 ust. 2 Konstytucji RP, nakazującej państwu
aktywne wspieranie obywateli pozostających bez pracy nie z własnej woli i niemających innych środków utrzymania.
Z drugiej strony ratio legis ŚwiadPrzedemU nie może być dekodowane wyłącznie interesem ubezpieczonego, a to
z uwagi na chociażby sposób finansowania tego rodzaju świadczeń. Wektor zależności obu stanowisk skłania do
poszukiwania odpowiedniej formuły przy wykładni poszczególnych przepisów ŚwiadPrzedemU. Ich redakcja jest
hybrydowa. Po pierwsze, stawia ubezpieczonemu określone progi stażowe, jak też progi dotyczące wieku, a nadto
warunek utraty pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy (art. 2 ust. 1 pkt 1–5 ŚwiadPrzedemU). Ten aspekt
– w świetle ustalonych faktów – nie budzi wątpliwości, a stanowiska stron, jak również sądu II instancji, są zbieżne.
Po wtóre, art. 2 ust. 3 pkt 1–3 ŚwiadPrzedemU buduje dodatkowe warunki otwierające drogę do uzyskania
świadczenia. I tak świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej
sześciu miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych (obecnie w ustawie jest mowa o upływie co najmniej 180 dni
pobierania zasiłku dla bezrobotnych – zob. art. 9 pkt 1 lit. a ustawy z 14.3.2014 r. o zmianie ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. poz. 598), o którym mowa w PromZatrU,
jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:
– nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;
– w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji
odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu PromZatrU, albo zatrudnienia w ramach prac
interwencyjnych lub robót publicznych;
– złożyła wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia
wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego sześciomiesięczny (obecnie 180-dniowy) okres
pobierania zasiłku dla bezrobotnych.
Wymienione wyżej przesłanki muszą wystąpić łącznie. Nie ulega wątpliwości, że wnioskodawca nie odmówił
przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, jak też wniosek o świadczenie złożył
w terminie 30 dni od uzyskania zaświadczenia z urzędu pracy (wniosek o świadczenie złożył w czerwcu 2013 r.,
a zaświadczenie Powiatowego Urzędu Pracy zostało wystawione 13.6.2013 r.).
W ten sposób rysuje się sedno sprawy, tj. czy użyty w art. 2 ust. 3 pkt 1 ŚwiadPrzedemU warunek „nadal jest
zarejestrowany jako bezrobotny” obliguje do ciągłego (stałego) legitymowania się takim statusem, aż do momentu
złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne, czy też dopuszczalne są przerwy, w czasie których dana osoba
nie ma statusu osoby bezrobotnej i czy przyczyna tej przerwy oraz czas jej trwania wywierają wpływ na końcową
ocenę sprawy.
Klaryfikację tego aspektu należy poprzedzić stwierdzeniem, że o ile faktycznie w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych dominuje językowa wykładnia przepisów prawa, o tyle nie jest paradygmatem każdego postępowania,
zwłaszcza gdy ustawia się w opozycji do celu i funkcji świadczenia przedemerytalnego. Oczywiście modelowo należy
przyjąć, że pracownik po utracie zatrudnienia z przyczyn leżących po stronie pracodawcy zarejestruje się we
właściwym urzędzie pracy, a po upływie sześciu miesięcy (180 dni) pobierania zasiłku dla bezrobotnych złoży
wniosek o świadczenie, będąc nadal zarejestrowany jako bezrobotny. Mechanizm opisany w art. 2 ust. 3 pkt 1
ŚwiadPrzedemU pozwala dostrzec zarówno przerwę w statusie bezrobotnego już w czasie pobierania zasiłku dla
bezrobotnych, czyli w okresie sześciu miesięcy (obecnie 180 dni), jak i przerwę w statusie bezrobotnego po upływie
okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych (ten wariant ma miejsce w sprawie). Utrata statusu bezrobotnego może
być podyktowana okolicznością leżącą po stronie bezrobotnego. W myśl art. 33 ust. 3 PromZatrU bezrobotny ma
obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonym przez urząd terminie w celu
przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu
wynikającym z ustawy i określonym przez urząd pracy, w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. Starosta
w myśl art. 33 ust. 4 pkt 4 PromZatrU pozbawia statusu bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie
prący w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do siedmiu dni o uzasadnionej przyczynie tego
niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie
pracy odpowiednio na okres wskazany w pkt 3, w zależności od liczby niestawiennictw (od 120 dni w przypadku
pierwszego niestawiennictwa; 180 dni w przypadku drugiego i 270 dni w przypadku trzeciego i każdego następnego).
Z przytoczonych regulacji wynika, że długość przerw w statusie bezrobotnego jest regulowana ustawowo. Powstaje
pytanie, czy przyczyna utraty statusu w takim wypadku (niestawiennictwo w urzędzie pracy) podlega ocenie sądu
rozpoznającego spór o świadczenie przedemerytalne, a jeśli tak, to czy może być ważona przez pryzmat zerwania
związku czasowego z przyczyną utraty zatrudnienia. Z okoliczności faktycznych sprawy jawi się spostrzeżenie, że
w tym wypadku aspekt ekonomiczny wywarł wpływ na niestawiennictwo bezrobotnego w urzędzie (brak środków na
przyjazd do urzędu). Nieusprawiedliwienie tej nieobecności w terminie siedmiu dni, stosownie do art. 33 ust. 4 pkt 4
PromZatrU, nie może być oceniane ujemnie przez pryzmat prawa do świadczenia przedemerytalnego, skoro jest to
warunek utraty statusu bezrobotnego z perspektywy innego aktu normatywnego. Wszak życiowo uzasadnione
okoliczności faktyczne nie powinny niweczyć dotychczasowego postępowania ubezpieczonego, do czego wyraźnie



odwołuje się SN. Dyspozycja art. 2 ust. 3 ŚwiadPrzedemU stanowiła przedmiot licznych wypowiedzi. Sąd Najwyższy
przyjmował powstanie prawa do świadczenia przedemerytalnego po co najmniej sześciomiesięcznym pobieraniu
zasiłku dla bezrobotnych, bez potrzeby wykazywania ciągłego pobierania tego świadczenia po rozwiązaniu
ostatniego stosunku pracy (por. wyroki SN: z 3.7.2012 r., II UK 323/11, MoPr Nr 11/2012, s. 606, z 23.5.2012 r., I BU
15/11, OSNP Nr 11–12/2013, poz. 134; z 7.3.2013 r., I UK 559/12, 
). Potencjalne rozbieżności usunął SN
w uchwale z 2.7.2013 r. (III UZP 2/13, OSNP Nr 21–22/2013, poz. 256), przyjmując, że pojęcie aktywności
zawodowej w czasie między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do zasiłku nie stanowi przeszkody do
nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego. Przytaczając, treść art. 2 ŚwiadPrzedemU in extenso, SN
wywiódł, że wynika z niego prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługujące nie tylko pracownikom, z którymi
rozwiązano stosunek pracy z powodu likwidacji lub niewypłacalności pracodawcy, albo z przyczyn dotyczących
zakładu pracy, w rozumieniu przepisów PromZatrU, lecz także osobom, które nie mogą znaleźć zatrudnienia po
okresie ponad pięcioletniego pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, a także znajdującym się w podobnej
sytuacji osobom prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą po ogłoszeniu upadłości. Uwypuklił cel tych
unormowań, odczytując je jako zapewnienie wsparcia socjalnego dla osób tracących źródło utrzymania z przyczyn od
siebie niezależnych przed nabyciem uprawnień emerytalnych, które ze względu na wiek nie są w stanie skutecznie
konkurować na rynku pracy. Taki cel ustawy został zresztą przedstawiony w uzasadnieniu projektu (Sejm IV kadencji,
druk Nr 2420), zatem SN wyprowadził tezę, że wspieranie aktywności takich osób, a nie propagowanie biernej
postawy, uzasadnia przyznanie świadczenia przedemerytalnego, gdy po aktywnym poszukiwaniu osoba w wieku
przedemerytalnym nie ma rzeczywistej możliwości znalezienia zatrudnienia. Kierunek ten znalazł aprobatę także
w kolejnych rozstrzygnięciach (por. wyrok SN z 5.4.2016 r., II UK 165/15, 
).
W konsekwencji utrata statusu osoby bezrobotnej na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 4 PromZatrU i ponowna rejestracja
w powiatowym urzędzie pracy, po upływie 10 miesięcy, nie stanowi sama w sobie negatywnej przesłanki do
przyznania świadczenia przedemerytalnego w myśl art. 2 ust. 3 pkt 1 ŚwiadPrzedemU, gdyż nie zrywa związku
czasowo-przyczynowego z faktem rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, o którym
mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ŚwiadPrzedemU.
Kierując się przedstawionymi motywami oraz opierając się na treści art. 398 15 § 1 KPC, SN orzekł jak w sentencji.
O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 108 § 2 KPC w zw. z art. 39821 KPC.
Wyrok SN z 29.3.2017 r., I UK 125/16







Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku podkreślił znaczenie ciągłości statusu osoby bezrobotnej oraz interpretację warunków przyznania świadczenia przedemerytalnego. Przerwa w rejestracji jako bezrobotny nie musi stanowić przeszkody, jeśli nie zrywa związku z faktem rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika.