Zasada niedyskryminacji

Publikacja omawia klauzulę 4 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony oraz jej interpretację w kontekście prawa UE i hiszpańskiego. Analizuje także prawo pracowników zatrudnionych na czas określony do urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji, w szczególności w kontekście zagwarantowania równego traktowania i unikania dyskryminacji.
Tematyka: Zasada niedyskryminacji, klauzula 4 Porozumienia ramowego, prawa pracowników, urlop związany z pełnieniem specjalnych funkcji, interpretacja prawa UE, interpretacja prawa hiszpańskiego, Trybunał Sprawiedliwości, równość w zatrudnieniu
1. Klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony[Porozumienie ramowe
w sprawie pracy na czas określony, zawarte 18.3.1999 r. (dalej jako: Porozumienie ramowe), ujęte
w załączniku do dyrektywy Rady 99/70/WE z 28.6.1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie
pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców
(UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków
Zawodowych (ETUC) (Dz.Urz. UE L Nr 175, s. 43).] należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „warunki
zatrudnienia”, o którym mowa w tym przepisie, obejmuje prawo pracownika, który został wybrany do
pełnienia funkcji parlamentarnej, do skorzystania z przewidzianego przez przepisy krajowe urlopu
związanego z pełnieniem specjalnych funkcji, na mocy których stosunek pracy podlega zawieszeniu, w ten
sposób, iż utrzymanie zatrudnienia tego pracownika oraz jego prawo do awansu są zagwarantowane do
czasu wygaśnięcia jego mandatu parlamentarnego.
2. Klauzulę 4 Porozumienia ramowego należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie
uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które wyklucza w sposób
bezwzględny przyznanie pracownikowi zatrudnionemu na czas określony, w celu pełnienia mandatu
politycznego, urlopu, na mocy którego stosunek pracy jest zawieszany do czasu powrotu do pracy tego
pracownika po wygaśnięciu tego mandatu, podczas gdy to prawo przysługuje pracownikom zatrudnionym na
czas nieokreślony. Wyrok TS z 20.12.2017 r., González, C-158/16

Ramy prawne
1. Prawo UE
W myśl klauzuli 1 Porozumienia ramowego jego celem jest z jednej strony poprawa warunków pracy na czas
określony poprzez zagwarantowanie przestrzegania zasady niedyskryminacji, z drugiej strony zaś ustanowienie ram
dla zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów lub stosunków pracy zawieranych na
czas określony.
Klauzula 3 Porozumienia ramowego stanowi:
„1. Do celów niniejszego Porozumienia »pracownik zatrudniony na czas określony« oznacza osobę, która zawarła
umowę o pracę lub stosunek pracy bezpośrednio między pracodawcą a pracownikiem, a termin wygaśnięcia umowy
o pracę lub stosunku pracy jest określony przez obiektywne warunki, takie jak nadejście dokładnie określonej daty,
wykonanie określonego zadania lub nastąpienie określonego wydarzenia;
2. Do celów niniejszego Porozumienia »porównywalny pracownik zatrudniony na czas nieokreślony« oznacza
pracownika, który zawarł umowę o pracę lub stosunek pracy na czas nieokreślony w tym samym zakładzie
i mającego pracę/zawód taki sam lub podobny, uwzględniając kwalifikacje/umiejętności [...]”.
Klauzula 4 pkt 1 Porozumienia ramowego przewiduje, że jeżeli chodzi o warunki pracy, pracownicy zatrudnieni na
czas określony nie będą traktowani w sposób mniej korzystny niż porównywalni pracownicy zatrudnieni na czas
nieokreślony jedynie z tego powodu, że pracują na czas określony, chyba że zróżnicowane traktowanie uzasadnione
jest powodami o charakterze obiektywnym.
2. Prawo hiszpańskie
Zgodnie z art. 6 ustawy Księstwa Asturii 3/1985 o systemie służby publicznej administracji Księstwa Asturii w skład
„urzędniczego personelu tymczasowego” wchodzą osoby, które zgodnie z prawem zostały tymczasowo powołane na
stanowiska urzędnicze w ramach administracji Księstwa Asturii nieobsadzone przez urzędników mianowanych, oraz
osoby, które zastępują urzędników oddelegowanych oraz urzędników przebywających na urlopie związanym
z pełnieniem specjalnych funkcji.
Sytuacje administracyjne zostały wyliczone w art. 59 ust. 1 ustawy 3/1985, a w lit. e) wymieniono „urlop związany
z pełnieniem specjalnych funkcji”. Artykuł 59 ust. 2 ustawy 3/1985 stanowi, że sytuacji członków personelu
tymczasowego nie można uznać za sytuację związaną z pełnieniem specjalnych funkcji.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 lit. g) ustawy 3/1985 sytuację urzędników administracji Księstwa Asturii uznaje się za sytuację
związaną z pełnieniem specjalnych funkcji w przypadku ich wyboru na posłów parlamentu Asturii.
Na podstawie art. 64 ust. 2 ustawy 3/1985 urzędnicy, których sytuację uznano za sytuację związaną z pełnieniem
specjalnych funkcji, mają prawo do zachowania miejsca pracy i pierwotnego stanowiska, a okres, w którym



znajdowali się w takiej sytuacji, zostanie uwzględniony do celów dodatku trzyletniego i awansu w ich grupie
zaszeregowania.
Stan faktyczny
M.I. Vega González jest zatrudniona przez organy administracji Księstwa Asturii w różnym charakterze od 1989 r.
W dniu 15.4.2011 r. została powołana przez organy tej administracji na stanowisko członka personelu tymczasowego
wyższej kategorii administratorów, w celu zastąpienia urzędnika oddelegowanego. Podczas wyborów do parlamentu
Asturii, które miały miejsce 24.5.2015 r., M.I. Vega González została wybrana na posłankę. Aby móc pełnić funkcje
parlamentarne w pełnym wymiarze czasu, 13.6.2015 r. M.I. Vega González złożyła wniosek do administracji
Księstwa Asturii o przyznanie urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji na podstawie art. 59 ustawy
3/1985 lub urlopu z przyczyn osobistych. Decyzją z 23.6.2015 r. dyrekcja generalna ds. służby publicznej oddaliła ten
wniosek, ponieważ urlop związany z pełnieniem specjalnych funkcji lub urlop z przyczyn osobistych przysługuje
wyłącznie urzędnikom mianowanym, z wyłączeniem członków personelu tymczasowego. Decyzją Ministerstwa
Finansów i służby publicznej rządu Księstwa Asturii[Dalej jako: ministerstwo.] z października 2015 r. zostało oddalone
odwołanie wniesione przez M.I. Vegę González. Następnie wniosła ona skargę na tę decyzję do sądu odsyłającego.
Przed sądem odsyłającym ministerstwo podniosło, że dyrektywa 1999/70 nie powinna być stosowana, ponieważ
dotyczy ona wyłącznie warunków zatrudnienia. Ministerstwo wyjaśniało, że gdyby M.I. Vega González była
urzędnikiem, zostałby jej przyznany urlop związany z pełnieniem specjalnych funkcji, o którym mowa w art. 59 ustawy
3/1985. Jedynym sposobem, aby M.I. Vega González pełniła w pełnym zakresie funkcje związane z jej mandatem
politycznym, jest rezygnacja z zatrudnienia.
Sąd odsyłający wskazał, że zgodnie z orzecznictwem TS odmienne traktowanie w zakresie warunków zatrudnienia
pracowników zatrudnionych na czas określony i pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony jest niezgodne
z wymogami dyrektywy 1999/70, jeśli nie jest ono uzasadnione powodami o charakterze obiektywnym. W tym
zakresie sąd podkreślał, że nawet jeśli teoretycznie możliwe jest utrzymywanie, że odmienne traktowanie jest
uzasadnione powodami o charakterze obiektywnym, dotyczącymi pilnego charakteru i konieczności powołania
tymczasowego, to ten argument nie ma jednak znaczenia w przypadku, gdy stanowisko jest zajmowane od ponad
czterech lat przez pracownika tymczasowego. Poza tym sąd odsyłający podkreślał szczególne znaczenie,
gwarantowanego przez hiszpańską Konstytucję, prawa dostępu do mandatu parlamentarnego. Zdaniem sądu
odsyłającego charakter pełnionej przez pracownika tymczasowego funkcji nie stanowi o charakterze obiektywnym,
uzasadniającego odmienne traktowanie, pozbawiając go prawa do powrotu na swe stanowisko po wygaśnięciu
mandatu parlamentarnego.
W tych okolicznościach sąd administracyjny w Ovideo zwrócił się do Trybunału z następującymi pytaniami
prejudycjalnymi:
- czy klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „warunków
zatrudnienia”, o którym mowa w tym przepisie, obejmuje prawo pracownika, który został wybrany do pełnienia funkcji
parlamentarnej, do skorzystania z urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji, przewidzianego przez
przepisy krajowe, na mocy którego stosunek pracy podlega zawieszeniu, w ten sposób, iż utrzymanie zatrudnienia
tego pracownika oraz jego prawo do awansu są zagwarantowane do czasu wygaśnięcia jego mandatu
parlamentarnego?
- czy klauzulę 4 Porozumienia ramowego należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie
uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które wyklucza w sposób
bezwzględny przyznanie pracownikowi zatrudnionemu na czas określony, w celu pełnienia mandatu politycznego,
urlopu, na mocy którego stosunek pracy jest zawieszany do czasu powrotu do pracy tego pracownika po wygaśnięciu
tego mandatu, podczas gdy prawo to przysługuje pracownikom zatrudnionym na czas nieokreślony?
Stanowisko Trybunału Sprawiedliwości
1. Pojęcie „warunki zatrudnienia”
Zgodnie z klauzulą 1 lit. a) Porozumienia ramowego jednym z jego celów jest poprawa warunków zatrudnienia na
czas określony poprzez zagwarantowanie przestrzegania zasady niedyskryminacji. Ponadto, w akapicie
trzecim preambuły Porozumienia ramowego uściślono, że jest ono „odzwierciedleniem woli partnerów społecznych
ustanowienia ogólnych ram w celu zagwarantowania równego traktowania pracowników zatrudnionych na czas
określony poprzez zapewnienie im ochrony na wypadek dyskryminującego traktowania”. W motywie 14 dyrektywy
1999/70 doprecyzowano, że celem Porozumienia ramowego jest poprawa jakości pracy na czas określony poprzez
wprowadzenie minimalnych wymogów mających zagwarantować zastosowanie zasady niedyskryminacji[Zob. wyrok
TS z 14.9.2016 r., de Diego Porras, C-596/14, EU:C:2016:683, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo.].
Porozumienie ramowe, a w szczególności jego klauzula 4, dąży do wprowadzenia w życie zasady niedyskryminacji
pracowników zatrudnionych na czas określony, tak aby uniemożliwić wykorzystanie przez pracodawcę stosunku
pracy tego rodzaju do pozbawienia pracowników praw przyznanych pracownikom zatrudnionym na czas



nieokreślony[Ibidem, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo.]. Z orzecznictwa TS wynika, że w świetle celów
wytyczonych przez Porozumienie ramowe jego klauzulę 4 należy interpretować jako wyrażającą zasadę prawa
socjalnego UE, która nie może być interpretowana zawężająco [Ibidem, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo.].
Odnosząc się do pojęcia „warunki zatrudnienia” w rozumieniu klauzuli 4 Porozumienia ramowego, TS uznał, że dla
określenia, czy dany środek mieści się w tym pojęciu, decydujące jest właśnie kryterium zatrudnienia, czyli stosunek
pracy łączący pracownika z jego pracodawcą[Zob. wyroki TS: z 12.12.2013 r., Carratů, C-361/12, EU:C:2013:830,
pkt 5; z 13.3 2014 r., Nierodzik, C-38/13, EU:C:2014:152, pkt 25; de Diego Porras, pkt 26; a także postanowienie
z 9.2.2017 r., Rodrigo Sanz, C-443/16, EU:C:2017:109, pkt 32.]. Tak więc zakresem pojęcia warunków zatrudnienia
w rozumieniu klauzuli 4 pkt 1 Porozumienia ramowego objęte są dodatki trzyletnie za wysługę lat[Zob. wyroki TS:
z 13.9.2007 r., Del Cerro Alonso, C-307/05, EU:C:2007:509, pkt 47; z 22.12.2010 r., Gavieiro Gavieiro i Iglesias
Torres, C-444/09 i C-456/09, EU:C:2010:819, pkt 50–58; z 9.7.2015 r., Regojo Dans, C-177/14, EU:C:2015:450, pkt
43.], sześcioletnie dodatki do wynagrodzenia za kształcenie ustawiczne[Podobnie postanowienie TS z 9.2.2012 r.,
Lorenzo Martínez, C-556/11, EU:C:2012:67, pkt 38.], krajowe unormowania dotyczące okresów zatrudnienia
wymaganych do tego, aby pracownik mógł zostać zaklasyfikowany do wyższej grupy wynagrodzenia lub naliczania
okresów służby wymaganych do tego, by pracownik mógł podlegać co roku sprawozdaniu z oceny[Zob. wyrok TS
z 8.9.2011 r., Rosado Santana, C-177/10, EU:C:2011:557, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo.], prawo do udziału
w programach oceny oraz prawo do związanych z nim dodatków finansowych[Zob. postanowienie TS z 21.9.2016 r.,
Álvarez Santirso, C-631/15, EU:C:2016:725, pkt 36.], a także prawo do skrócenia o połowę wymiaru czasu pracy
oraz towarzyszącego mu obniżenia wynagrodzenia[Zob. postanowienie Rodrigo Sanz, pkt 33.]. Z orzecznictwa TS
wynika także, że przepisy dotyczące określenia terminu wypowiedzenia mające zastosowanie w przypadku
rozwiązania umów o pracę na czas określony są częścią „warunków zatrudnienia” w rozumieniu klauzuli 4 pkt 1
Porozumienia ramowego[Zob. wyrok Nierodzik, pkt 27, 29.]. Podobnie jest w przypadku odszkodowania wypłacanego
przez pracodawcę pracownikowi z powodu niezgodnego z prawem określenia daty końcowej obowiązywania jego
umowy o pracę[Podobnie, wyrok Carratů, pkt 37.] lub w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na czas
określony[Zob. wyrok de Diego Porras, pkt 31.]. Rzecznik generalny podkreślił, że pojęcie „warunki zatrudnienia”
oznacza prawa oraz obowiązki określające dany stosunek pracy, obejmujące zarówno warunki, na jakich
dana osoba podejmuje zatrudnienie, jak i warunki dotyczące zakończenia tego stosunku pracy [Opinia
Rzecznik Generalnej E. Sharpston z 7.9.2017 r., Vega González, C-158/16, pkt 22.].
Decyzję przyznającą urlop związany z pełnieniem specjalnych funkcji, taki jak rozpatrywany w sprawie
w postępowaniu głównym, który prowadzi do zawieszenia niektórych elementów stosunku pracy, podczas gdy
pozostałe z nich nie podlegają zawieszeniu, TS uznał za spełniającą kryterium ustanowione w ww. orzecznictwie,
a tym samym za wchodzącą w zakres pojęcia warunków zatrudnienia w rozumieniu klauzuli 4 Porozumienia
ramowego. Trybunał wskazał, że jest bezsporne, iż decyzja o przyznaniu pracownikowi urlopu związanego
z pełnieniem specjalnych funkcji jest podejmowana ze względu na stosunek pracy, jaki wiąże go z pracodawcą.
Ponadto TS podniósł, że w niniejszej sprawie przewidziany przez ustawę 3/1985 urlop związany z pełnieniem
specjalnych funkcji nie tylko prowadzi do zawieszenia stosunku pracy, ale pozwala także na zarezerwowanie
stanowiska pracy pracownika do momentu jego powrotu do pracy po wygaśnięciu mandatu parlamentarnego,
gwarantując jednocześnie uwzględnienie do celów obliczenia dodatku trzyletniego i awansu w ich grupie
zaszeregowania elementów, które zostały już wyraźnie uznane za elementy wchodzące w zakres pojęcia „warunków
zatrudnienia”[Por. opinię Rzecznik Generalnej, Vega González, pkt 25.]. Argument, zgodnie z którym w ramach sporu
w postępowaniu głównym konieczność otrzymania takiego urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji
wynika z jednostronnej decyzji podjętej przez pracownicę zatrudnioną na czas określony w związku z udziałem
w wyborach, nie jest decydujący w tym zakresie, ponieważ pracownik zatrudniony na czas nieokreślony, który
znalazłby się w takiej samej sytuacji, stanąłby przed taką samą koniecznością. Poza tym osoba, która kandyduje
w wyborach parlamentarnych, nie ma pewności, że zostanie wybrana, co oznacza, że zwykły fakt kandydowania nie
zobowiązuje jej do złożenia wniosku o udzielenie urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji.
Trybunał stwierdził, że wykładnia klauzuli 4 pkt 1 Porozumienia ramowego, która wykluczałaby z zakresu
zastosowania pojęcia warunków zatrudnienia prawo do urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji,
sprowadzałaby się do ograniczenia – na przekór celowi tego postanowienia – zakresu zastosowania ochrony
przyznanej pracownikom zatrudnionym na czas określony przed dyskryminacją[Zob. wyroki: Nierodzik, pkt 27, 29; de
Diego Porras, pkt 30; Álvarez Santirso, pkt 39.].
2. Prawo do urlopu związanego z pełnieniem funkcji publicznych
Trybunał wskazał, że w pkt 1 klauzuli 4 Porozumienia ramowego ustanowiono zakaz traktowania pracowników
zatrudnionych na czas określony w sposób mniej korzystny od znajdujących się w porównywalnej sytuacji
pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony jedynie z tego powodu, że zostali oni zatrudnieni na czas
określony, chyba że zróżnicowane traktowanie jest uzasadnione powodami o charakterze obiektywnym.





Zgodnie z orzecznictwem TS zasada równego traktowania wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane
w różny sposób i by różne sytuacje nie były traktowane w sposób identyczny, chyba że takie traktowanie jest
obiektywnie uzasadnione[Wyroki: Rosado Santana, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo; de Diego Porras, pkt 35.].
W niniejszym przypadku TS stwierdził, że istnieje różnica w traktowaniu pomiędzy pracownikami zatrudnionymi na
czas określony a pracownikami zatrudnionymi na czas nieokreślony, ponieważ pracownik zatrudniony na czas
nieokreślony, wybrany do pełnienia mandatu politycznego, może otrzymać urlop związany z pełnieniem specjalnych
funkcji, na mocy którego stosunek pracy ulega zawieszeniu do czasu jego powrotu do pracy po wygaśnięciu tego
mandatu, podczas gdy pracownik zatrudniony na czas określony musi zrezygnować ze swego stanowiska, aby móc
pełnić ten sam mandat. Trybunał wskazał, że tylko w przypadku gdy praca wykonywana przez pracownika, takiego
jak M.I. Vega González, na podstawie umowy na czas określony nie jest identyczna lub porównywalna z pracą
wykonywaną przez pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony, to podnoszona różnica dotycząca
przyznania korzyści w postaci urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji mogłaby być uzasadniona,
pomimo zakazu ustanowionego w klauzuli 4 Porozumienia ramowego, ponieważ ta różnica traktowania odnosiłaby
się do różnych sytuacji[Analogicznie wyroki: z 18.10.2012 r., Valenza i in., od C-302/11 do C-305/11, EU:C:2012:646,
pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo; de Diego Porras, pkt 41.]. Trybunał wskazał, że aby ocenić, czy
zainteresowani wykonują pracę identyczną lub podobną na podstawie Porozumienia ramowego, należy zgodnie
z klauzulą 3 pkt 2 i klauzulą 4 pkt 1 Porozumienia ramowego ustalić, czy zważywszy na określony zbiór czynników,
takich jak: charakter pracy, warunki kształcenia i warunki pracy, można uznać, że znajdują się oni w porównywalnej
sytuacji [Wyroki: Valenza i in., pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo; Nierodzik, pkt 31; de Diego Porras, pkt 40.].
Do sądu odsyłającego należy zatem określenie, czy M.I. Vega González znajduje się w sytuacji porównywalnej do
sytuacji pracowników zatrudnionych w tym samym okresie przez ten sam urząd na czas nieokreślony[Zob. wyroki:
Valenza i in., pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo; Nierodzik, pkt 32; de Diego Porras, pkt 42.]. Gdyby po
przeprowadzeniu tego badania ten sąd miał stwierdzić nierówność traktowania, to TS wskazał, że następnie musiałby
zweryfikować, czy może ono zostać uzasadnione istnieniem „powodów o charakterze obiektywnym” w rozumieniu
klauzuli 4 pkt 1 Porozumienia ramowego. Oznacza to zweryfikowanie, czy istnieją precyzyjne i konkretne elementy
charakteryzujące warunek pracy, do którego się odnosi, w szczególnym kontekście, w który się ona wpisuje, oraz
w oparciu na obiektywne i przejrzyste kryteria, tak aby upewnić się, czy ta nierówność odpowiada rzeczywistej
potrzebie, prowadzi do osiągnięcia realizowanego celu i jest do tego niezbędna[Zob. wyrok de Diego Porras, pkt 45
i przytoczone tam orzecznictwo.]. W tym zakresie TS wyjaśnił, że pojęcie „powodów o charakterze obiektywnym”
w rozumieniu klauzuli 4 pkt 1 Porozumienia ramowego należy rozumieć jako niezezwalające na uzasadnienie
odmiennego traktowania pracowników zatrudnionych na czas określony i pracowników zatrudnionych na czas
nieokreślony okolicznością, że rozróżnienie to zostało wprowadzone przez normy prawa krajowego o charakterze
generalnym i abstrakcyjnym[Podobnie wyrok de Diego Porras, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo.]. Ponadto
z orzecznictwa TS wynika, że odwoływanie się jedynie do tymczasowego charakteru zatrudnienia nie jest zgodne
z tymi wymogami i nie może stanowić „powodu o charakterze obiektywnym” w rozumieniu klauzuli 4 pkt 1
Porozumienia ramowego[Wyrok de Diego Porras, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo.].
W niniejszym przypadku sąd odsyłający nie wyklucza, że pilny charakter oraz konieczność czasowego powołania,
podobnie jak przewidywalność zakończenia stosunku pracy, mogą co do zasady stanowić obiektywne i przejrzyste
kryteria, które mogą uzasadniać nierówność traktowania w odniesieniu do przyznania urlopu związanego
z pełnieniem specjalnych funkcji. Jednakże sąd ten wyjaśniał, że takie argumenty nie mają znaczenia w sytuacji,
w wyniku której zawisł spór w postępowaniu głównym, w której stanowisko jest zajmowane od ponad czterech lat
przez tego samego pracownika tymczasowego.
Trybunał uznał, że bezwzględna odmowa przyznania pracownikom zatrudnionym na czas określony urlopu
związanego z pełnieniem specjalnych funkcji nie wydaje się a priori niezbędna do osiągnięcia celu wyznaczonego
w ustawie 3/1985, czyli utrzymania zatrudnienia i prawa do awansu pracowników zatrudnionych na czas
nieokreślony, a w szczególności urzędników pełniących mandat polityczny, ponieważ sam sąd odsyłający stwierdza,
że jest możliwe przyznanie pracownikom zatrudnionym na czas określony, którzy pełnią taki sam mandat, takiego
urlopu związanego z pełnieniem specjalnych funkcji. Urlop ten spowodowałby zawieszenie stosunku pracy do
czasu wygaśnięcia tego mandatu, w którym to momencie mieliby oni zapewniony powrót na stanowisko, pod
warunkiem że nie zostałoby ono w międzyczasie zlikwidowane lub przejęte.
Autorka jest doktorem nauk prawnych, ekspertem ds. prawa gospodarczego, WPiA UKSW w Warszawie
Wyrok TS z 20.12.2017 r., González, C-158/16
Trybunał Sprawiedliwości podkreśla znaczenie zasady niedyskryminacji pracowników zatrudnionych na czas określony oraz konieczność uzasadnienia ewentualnego zróżnicowanego traktowania powodami obiektywnymi. Analiza ta ma kluczowe znaczenie dla ochrony praw pracowników i zapobiegania nadużyciom w stosunkach pracy.