Wypowiedzenie radcy prawnemu umowy o pracę

Sąd Najwyższy uznał, że wypowiedzenie radcy prawnemu umowy o pracę na czas określony nie wymaga zasięgnięcia opinii rady okręgowej izby radców prawnych, zwracając uwagę na sprzeczność między regulacjami unijnymi i krajowymi. Sprawa dotyczyła radcy prawnego J.H., który został zwolniony za odmowę wykonania audytu. Po procesie sądowym, SN uchylił wyrok II instancji, argumentując brak konieczności konsultacji przy wypowiedzeniu umowy na czas określony zgodnie z Kodeksem Pracy oraz dyrektywą Rady 99/70/WE.

Tematyka: wypowiedzenie, radca prawny, umowa o pracę, czas określony, Sąd Najwyższy, opinia rady okręgowej, Kodeks Pracy, dyrektywa Rady 99/70/WE, zasada niedyskryminacji, prawa pracownicze

Sąd Najwyższy uznał, że wypowiedzenie radcy prawnemu umowy o pracę na czas określony nie wymaga
zasięgnięcia opinii rady okręgowej izby radców prawnych, zwracając jednocześnie uwagę na sprzeczność
między regulacjami unijnymi i krajowymi w kwestii zróżnicowania wypowiadania umów o prace w zależności
od okresu na jaki zostały zawarte.
Stan faktyczny
Radca prawny J.H. był zatrudniony w „A.” S.A. przez ponad półtora roku na podstawie umowy o pracę na czas
określony. Gdy J.H. odmówił wykonania audytu zarządzania funduszem, pracodawca wypowiedział mu umowę
z powodu niewykonania polecenia służbowego. J.H. wniósł odwołanie twierdząc, że „A.” S.A. nie podała
rzeczywistego powodu wypowiedzenia, zdaniem radcy prawnego pracodawca chciał uniknąć wypłaty premii.
Sąd I instancji oddalił powództwo J.H., uznając, że kontrolą sądu w sprawie odwołania od wypowiedzenia umowy
na czas określony objęte są wyłącznie naruszenia dotyczące kwestii formalnych, które w tej sprawie nie miały
miejsca. W apelacji J.H. zarzucił pracodawcy naruszenie art. 19 ustawy z 6.7.1982 r. o radcach prawnych (t.j.: Dz.U.
z 2018 r. poz. 2115 ze zm.; dalej jako: RadPrU). Na mocy tej regulacji rozwiązanie stosunku pracy za
wypowiedzeniem z radcą prawnym przez jednostkę organizacyjną z powodu nienależytego wykonywania
obowiązków radcy prawnego wynikających z przepisów niniejszej ustawy może nastąpić po uprzednim zasięgnięciu
opinii rady okręgowej izby radców prawnych. Opinia ta powinna być przesłana jednostce organizacyjnej w terminie 14
dni od dnia otrzymania od tej jednostki zawiadomienia o zamiarze rozwiązania stosunku pracy. W ocenie J.H.,
wymóg ten dotyczy umowy o pracę bez względu na czas jej trwania – określony lub nieokreślony. Sąd II instancji
uwzględnił apelację i zasądził na rzecz powoda odszkodowanie.
„A.” S.A. w skardze kasacyjnej dowodziła, że opinia samorządu radcowskiego jest wymagana jedynie w przypadku
umów o pracę na czas nieokreślony. W przepisach KP nie ma wymogu uzasadniania wypowiedzenia w przypadku
umów na czas określony.
Z uzasadnienia SN
Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu II instancji i przekazał mu sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu wskazano, że art. 19 RadPrU ustanawiający wymóg zasięgnięcia opinii rady okręgowej izby
radców prawnych nie może być rozpatrywany w oderwaniu od ogólnych zasad wypowiadania umów na czas
określony. Ponieważ w KP nie ma wymogu konsultacji i uzasadnienia wypowiedzenia umów na czas
określony, nie ma przesłanek do zwracania się do organów samorządowych w przypadku wypowiedzenia
takiej umowy. Konieczne jest tylko zbadanie dochowania przez pracodawcę wymogów formalnych. Jednocześnie
SN zwrócił uwagę na sprzeczność rozwiązań przyjętych w KP z postanowieniami dyrektywy Rady 99/70/WE
z 28.6.1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską
Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych
(CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC). W jej klauzuli 4 wskazano na zasadę
niedyskryminacji, pracownicy powinni być równo traktowani, niezależnie od rodzaju zawartej umowy.
Wyrok SN z 8.5.2019 r., I PK 41/18

Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu II instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, argumentując brak konieczności zasięgania opinii rady okręgowej izby radców prawnych przy wypowiedzeniu umowy o pracę na czas określony. Zwrócono uwagę na zasadę niedyskryminacji pracowników, niezależnie od rodzaju umowy. Wyrok ten wpisuje się w kontekst unijnych regulacji dotyczących pracy na czas określony.