Dodatkowe wsparcie dochodowe dla osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji

Ustawa z 31.7.2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji określa warunki nabywania praw, tryb przyznawania oraz zasady wypłacania świadczeń dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w kwocie nie wyższej niż 500 zł miesięcznie. Nowe przepisy zaczną obowiązywać od 1.10.2019 r.

Tematyka: świadczenie uzupełniające, osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji, warunki, orzeczenia, wniosek, organy wypłacające, zwolnienie z opodatkowania, wchodzenie w życie, ustawa

Ustawa z 31.7.2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji
(Dz.U. z 2019 r. poz. 1622; dalej jako: ŚwiadczUzupU) określa warunki nabywania praw, tryb przyznawania
oraz zasady wypłacania świadczeń dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.
• Świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w kwocie nie wyższej niż 500 zł miesięcznie (art. 4
ŚwiadczUzupU).
• Nowe przepisy zaczną obowiązywać od 1.10.2019 r.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ŚwiadczUzupU omawianej ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które
ukończyły 18 lat i które posiadają jedno z poniższych orzeczeń, poświadczających niezdolność do samodzielnej
egzystencji:
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji;
• orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji;
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji;
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Ponadto osoba ubiegająca się o świadczenie uzupełniające powinna zamieszkiwać na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz posiadać obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej lub, w przypadku obywateli państw członkowskich
Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, posiadać prawo pobytu lub prawo stałego
pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. O świadczenia mogą także ubiegać się cudzoziemcy legalnie
przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - art. 1 ust. 3 ŚwiadczUzupU).
Warto podkreślić, że świadczenie uzupełniające przysługuje tylko tym osobom, które nie mają jednocześnie
prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych. Świadczenie przysługuje także
w sytuacji, gdy suma świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne
instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach,
o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń
wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń
i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.
Co istotne, ustalenie prawa do świadczenia uzupełniającego będzie następowało na wniosek osoby
uprawnionej (art. 3 ust. 1 ŚwiadczUzupU), który należy złożyć do odpowiedniego organu wypłacającego
świadczenie emerytalno-rentowe albo rentę socjalną. W niektórych przypadkach stosowny wniosek będzie należało
złożyć do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Organy te będą ustalały prawo do świadczenia uzupełniającego
w drodze decyzji (art. 5 ust. 1 ŚwiadczUzupU). Organ rozpatrujący wniosek będzie także organem właściwym do
wypłacenia świadczenia.
Ponadto podkreślić należy, że świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo
aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę
pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (art. 4 ust. 3 ŚwiadczUzupU).
Świadczenie uzupełniające będzie przysługiwało osobie uprawnionej od miesiąca, w którym zostały spełnione
warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym uprawniony złożył wniosek
o to świadczenie (art. 6 ŚwiadczUzupU). Ze świadczenia nie będą mogły być dokonywane żadne potrącenia ani
egzekucje (art. 9 ŚwiadczUzupU). Świadczenie uzupełniające zwolnione jest z opodatkowania, a jego wysokość nie
będzie wliczana do dochodów (art. 12 ŚwiadczUzupU).
Omawiana ustawa wchodzi w życie 1.10.2019 r. Wyjątkiem są przepisy art. 21 oraz art. 24 pkt 2 lit. a i c, które
wejdą w życie 1.1.2021 r.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które posiadają orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz spełniają określone warunki. Jest zwolnione z opodatkowania i nie jest wliczane do dochodów. Ustawa wchodzi w życie 1.10.2019 r., z wyjątkiem niektórych przepisów, które wejdą w życie później.