Wynagrodzenie dla wynalazcy

Zgodnie z art. 22 ustawy o prawie własności przemysłowej, wynagrodzenie dla twórcy wynalazku nie może być świadczeniem okresowym. Sprawa dotyczyła sporu między wynalazcą a Elektrociepłownią "X." w sprawie wypłaty należnego wynagrodzenia za wykorzystanie innowacyjnego projektu ogrzewania wody. Po wielu latach sporów Sąd Najwyższy rozstrzygnął, że termin przedawnienia roszczenia wynosi 10 lat.

Tematyka: wynagrodzenie dla wynalazcy, Sąd Najwyższy, roszczenie, przedawnienie, umowa, wynalazek, Elektrociepłownia, art. 22, Prawo własności przemysłowej

Z art. 22 ustawy z 30.6.2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t. jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 776; dalej jako:
PrWłPrzem) wynika, że wynagrodzenie twórcy wynalazku nie może być świadczeniem okresowym. Termin
jego przedawnienia wynosi 10 lat – stwierdził Sąd Najwyższy.
W 2007 r. W.P. zawarł z Elektrociepłownią „X.” umowę dotyczącą opracowania i wykorzystania innowacyjnego
projektu ogrzewania wody w kotłach parowych. Strony uzgodniły, że wynalazcy zostanie wypłacone wynagrodzenie,
które zostanie uzgodnione w odrębnej umowie, przy czym jego wysokość miała zostać ustalona po upływie terminu
wykorzystania wynalazku w oparciu o zysk osiągnięty przez Elektrociepłownię „X.”. Ponieważ strony nie podpisały
umowy dotyczącej określenia i wypłaty wynagrodzenia twórca wielokrotnie występował do elektrociepłowni
z pytaniami o wypłatę należności. Po upływie kilku lat od zawarcia umowy W.P. wystąpił z pozwem domagając się
zasądzenia niemal 370 tys. zł wraz z odsetkami za wykorzystanie wynalazku.
Sądy I i II instancji uznały zasadność jego roszczeń, jednak na każdym etapie postępowania Elektrociepłownia „X.”
zgłaszała zarzut przedawnienia, który powtórzono w skardze kasacyjnej. Jak dowodzono, należność za korzystanie
z wynalazku ma charakter świadczenia okresowego w rozumieniu art. 118 KC, zatem termin przedawnienia wynosi 3
lata.
Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną Elektrociepłowni „X.”. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 22
PrWłPrzem, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego
ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez
przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa
z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21. Jeżeli strony nie uzgodniły
wysokości wynagrodzenia, wynagrodzenie to ustala się w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy z wynalazku,
wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich wynalazek, wzór użytkowy
albo wzór przemysłowy został dokonany, a w szczególności zakresu udzielonej twórcy pomocy przy dokonaniu
wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego oraz zakresu obowiązków pracowniczych twórcy
w związku z dokonaniem wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, wynagrodzenie wypłaca się w całości lub w częściach.
Choć w skardze kasacyjnej usiłowano dowieść, że normy te mają charakter dyspozytywny, zatem strony
mogły na mocy umowy inaczej niż ustawowo określić uprawnienia do wynagrodzenia za wynalazek, to
w ocenie SN regulacja ta wyłącza możliwość uznania wynagrodzenia dla wynalazcy za świadczenie
okresowe. Ustawodawca określił, że wynagrodzenie dla wynalazcy jest wypłacane w całości lub częściach,
zaś świadczenia okresowego nie można spełnić jednorazowo. W konsekwencji termin przedawnienia
roszczenia wynosi 10 lat.
Wyrok SN z 24.1.2018 r., I PK 107/17

Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną Elektrociepłowni "X.". W uzasadnieniu wskazano, że wynagrodzenie dla wynalazcy nie może mieć charakteru świadczenia okresowego, a zgodnie z przepisami termin przedawnienia wynosi 10 lat. Wyrok SN stanowi istotne rozstrzygnięcie dotyczące prawa do wynagrodzenia za korzystanie z wynalazku.