Rejestracja znaku towarowego

Podjęcie decyzji o rejestracji znaku mimo niemożności uzyskania rejestracji pod tą nazwą produktu leczniczego, zdaniem sądu było decyzją podjętą w ramach ryzyka gospodarczego związanego z działalnością tego przedsiębiorstwa. Sąd wskazał, że uprawniona do znaku nie podejmowała nawet próby rejestracji produktu leczniczego. B. sp. z o.o. złożyła wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia ochrony międzynarodowego znaku towarowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę B. Sp. z o.o. na decyzję Urzędu Patentowego RP.

Tematyka: rejestracja znaku towarowego, wygaśnięcie ochrony znaku, Naczelny Sąd Administracyjny, skarga kasacyjna, decyzja Urzędu Patentowego

Podjęcie decyzji o rejestracji znaku mimo niemożności uzyskania rejestracji pod tą nazwą produktu leczniczego, zdaniem sądu było decyzją podjętą w ramach ryzyka gospodarczego związanego z działalnością tego przedsiębiorstwa. Sąd wskazał, że uprawniona do znaku nie podejmowała nawet próby rejestracji produktu leczniczego. B. sp. z o.o. złożyła wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia ochrony międzynarodowego znaku towarowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę B. Sp. z o.o. na decyzję Urzędu Patentowego RP.

Podjęcie decyzji o rejestracji znaku mimo niemożności uzyskania rejestracji pod tą nazwą produktu
leczniczego, zdaniem sądu było decyzją podjętą w ramach ryzyka gospodarczego związanego z działalnością
tego przedsiębiorstwa. Tym samym nie mogło być ono uznane za ważny powód do nie używania
zarejestrowanego znaku. W tym zakresie sąd wskazał, że uprawniona do znaku nie podejmowała nawet
próby rejestracji produktu leczniczego - nie był składany w tym zakresie wniosek, zatem niewątpliwie od
początku uprawniona była świadoma, że nie jest możliwe dokonanie rejestracji produktu leczniczego o takiej
samej nazwie jak już zarejestrowany - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.
Opis stanu faktycznego
B. sp. z o.o. złożyła w dniu 6.8.2015 r., do Urzędu Patentowego wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego N. o numerze (...) udzielonego na rzecz S.
AD z siedzibą w S. Wnioskodawca podniósł, że uprawniony nie wprowadza do obrotu na terenie Polski leków pod
nazwą N., ani też nie podjął żadnych działań zmierzających do uzyskania rejestracji leku pod tą nazwą. Uzasadniając
interes prawny strona wskazał, że postępowanie w sprawie (...) zostało wszczęte na skutek wezwania uprawnionego
do znaku, pismem z 13.4.2012 r. do zmiany nazwy handlowej produktu N. przez wnioskodawcę. Urząd Patentowy
oddalił wniosek B. Sp. z o.o. w P. o stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium RP ochrony międzynarodowego znaku
towarowego N. o numerze (...).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 10.2.2017 r. uwzględnił skargę B. Sp. z o.o. w P. na
decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia (...) stycznia 2016 r. w przedmiocie, wygaszenia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej prawa ochronnego na znak towarowy, uchylając tą decyzję oraz orzekając co do kosztów
postępowania sądowego.
Uczestnik postępowania S. AD w S., skargą kasacyjną zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości. Naczelny Sąd
Administracyjny w dniu 10.12.2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. AD w S., B. od wyroku
WSA w Warszawie z 10.2.2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1021/16 w sprawie ze skargi B. Spółki z o.o. w P. na decyzję
Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z (...) stycznia 2016 r. Nr (...) w przedmiocie stwierdzenia
wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oddalił skargę kasacyjną.
Z uzasadnienia sądu
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie brak jest podstaw aby uznać,
że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymogów określonych przepisem art. 141 § 4 PostAdmU.
Przypomnieć należy, że ustawodawca w art. 141 § 4 PostAdmU określił niezbędne elementy uzasadnienia, tj.
zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron,
podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być
ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego
postępowania. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że naruszenie art. 141 § 4 PostAdmU może
stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia
wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę
zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. uchwała NSA z 15.2.2010 r., II FPS 8/09), po drugie, gdy uzasadnienie
zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez
Naczelny Sąd Administracyjny. W rozpoznawanej sprawie nie występuje żaden z wymienionych przypadków.
Uzasadnienie zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne przewidziane w tym przepisie. W uzasadnieniu Sąd
I instancji przedstawił bowiem opis tego, co działo się w sprawie w postępowaniu przed organami administracji
publicznej oraz przedstawił stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku, wskazując z jakich przyczyn skarga Spółki
B. zasługuje na uwzględnienie, co umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej ustaleń Sądu I instancji
w kwestionowanym zakresie. To natomiast, że autor skargi kasacyjnej nie podziela stanowiska Sądu, czy też jego
ocena, iż uzasadnienie wyroku jest dla niego nieprzekonywujące, nie stanowi skutecznej przesłanki uwzględnienia
tego zarzutu (por. wyrok NSA z 29.4.2015 r., II GSK 470/14).
Natomiast odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazań co
do dalszego postępowania - art. 141 § 4 PostAdmU in fine, to stwierdzić trzeba, że zarzuty w tym zakresie nie mogły
odnieść spodziewanego skutku, skoro na podstawie całokształtu uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wskazania te
dają się uchwycić, choć nie zostały umieszczone w wydzielonej, końcowej części uzasadnienia wyroku Sądu




I instancji. Podkreślenia wymaga, że przepisy PostAdmU nie określają bynajmniej, by wskazania te miały znajdować
się w wyodrębnionej jednostce tekstu uzasadnienia, czy też by miały być sformułowane w szczególny sposób.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej zawartych w punktach 1-8 petitum skargi kasacyjnej, tj. do
zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd I instancji art. 151 PostAdmU w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c PostAdmU
(szczegółowo zacytowanych wyżej). Naczelny Sąd Administracyjny ich nie podzielił. W ocenie NSA ma rację Sąd
I instancji, że w tej sprawie organ patentowy ocenę ważnych powodów nieużywania spornego znaku towarowego
ograniczył jedynie do produktów leczniczych, nie podjął się w toku postępowania wyjaśnienia nieużywania znaku co
do innych towarów z klasy 5, dla których został on zarejestrowany. Klasa 5 obejmuje: produkty farmaceutyczne,
produkty weterynaryjne, środki sanitarne do celów medycznych, substancje dietetyczne do celów leczniczych,
żywność dla niemowląt, plastry, opatrunki gipsowe, materiały opatrunkowe, materiały do plombowania zębów, wosk
dentystyczny, środki odkażające, środki do zwalczania robactwa, fungicydy, herbicydy. A zatem zasadnie Sąd
I instancji uznał, iż w tej sprawie organ naruszył przepisy postępowania w tym w szczególności art. 7, art. 77 § 1, art.
80 i art. 107 § 3 KPA, ponieważ w istocie całość postępowania przeprowadzonego przez UP RP została ograniczona
do produktów farmaceutycznych (leków). Ma rację Sąd I instancji, stwierdzając, że już choćby tylko z tego względu
przedmiotowe orzeczenie organu patentowego winno podlegać uchyleniu bowiem wniosek skarżącej Spółki B. nie
został rozpoznany w pełni.
Nadto Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że zasadnie Sąd I instancji zauważył, iż: „niewątpliwie przepisy Prawa
farmaceutycznego w dniu uzyskania przez skarżącą decyzji Ministra Zdrowia nr (...) z dnia (...) marca 2008 r.
(pozwolenie na wprowadzenie do obrotu produktu leczniczego o nazwie N.), a także wskazany przez organ w decyzji
Komunikat Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
z dnia (...) marca 2008 r. w sprawie nadawania oraz zmiany nazwy produktu leczniczego, w dacie wydawania ww.
decyzji jednoznacznie wskazywały, iż nie jest możliwe uzyskanie rejestracji produktu o identycznej lub podobnej
nazwie (z ww. Komunikatu wynikało, że nazwa produktu leczniczego powinna się różnić co najmniej 3 literami od
nazwy uprzednio zarejestrowanej). Jednak wskazany m.in. w ww. Komunikacie wymogi uległy pewnej modyfikacji
(złagodzeniu) w kolejnych latach, bowiem w Komunikacie Prezesa z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie wytycznych
dotyczących nazewnictwa produktów leczniczych przeznaczonych dla ludzi dopuszczone zostało zarejestrowanie
dwóch podobnych nazw leków po dodatkowej weryfikacji. Organ nie dokonał jednak rozważenia przyjętych przez
siebie ważnych powodów nieużywania znaku nawet w tym kontekście tj. zmian prawnych w zakresie rejestracji leku”.
(s. 14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA).
Wskazane wyżej powody są, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wystarczające dla uchylenia
decyzji UP RP w oparciu o treść art. 145 § 1 pkt 1 lit. c PostAdmU jak uczynił to Wojewódzki Sąd
Administracyjny w rozpatrywanej sprawie.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z wyżej wymienionych powodów przedwczesnym było natomiast
rozstrzyganie przez Sąd I instancji w kwestii materialnoprawnej, tj. ewentualnego naruszenia przez organ patentowy
w niniejszej sprawie art. 169 ust. 1 pkt 1 PrWłPrzem w zw. z art. 15215 PrWłPrzem i tym samym niezasadnym było
uchylenie zaskarżonej decyzji organu w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a PostAdmU.
W przedmiotowej sprawie to sporny znak towarowy przeszkadza w prowadzeniu przez skarżącą działalności
gospodarczej. Wskazała ona bowiem we wniosku o wygaszenie tego znaku, że otrzymała od uprawnionego pismo
z dnia (...) kwietnia 2012r., w którym uprawniony wezwał skarżącą do dobrowolnej zmiany nazwy produktu
handlowego (...) na inną nazwę handlową, która nie będzie identyczna ani podobna do słownego znaku towarowego
(...)(...) zarejestrowanego na jej rzecz, co dowodzi interesu prawnego skarżącej w ubieganiu się wygaszenia
wskazanego znaku na terytorium Polski. Wobec tego, że należna skarżącej jako przedsiębiorcy swoboda działalności
gospodarczej jest zagrożona przez cudze prawo do znaku towarowego, nieużywanego, to słusznie organ uznał, że
skarżący ma interes prawny do wystąpienia z wnioskiem o wyeliminowanie z obrotu tego prawa wyłącznego. Uznano
jednak, że do „ważnych powodów” nieużywania znaku niewątpliwie można zaliczyć zdarzenia, które noszą cechy siły
wyższej lub inne okoliczności niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia im oraz przeszkody natury faktycznej lub
prawnej niezależnej od woli uprawnionego przy czym za takowe, jak słusznie przyjął organ nie można uznać
okoliczności związanych ze zwykłym ryzykiem dotyczącym bieżącej działalności każdego przedsiębiorcy. Nie można
jednakże zgodzić się, że ważnym powodem nieużywania znaku jest okoliczność, iż uprawniony nie może uzyskać
pozwolenia do wprowadzenia do obrotu produktu leczniczego, gdyż takie pozwolenie uzyskał inny podmiot. Podjęcie
zatem decyzji o rejestracji znaku mimo niemożności uzyskania rejestracji pod tą nazwą produktu leczniczego, jest
decyzją podjętą w ramach ryzyka gospodarczego związanego z działalnością tego przedsiębiorstwa. Tym samym nie
może być ono uznane za ważny powód do nie używania zarejestrowanego znaku.
Wyrok NSA z 10.12.2019 r., II GSK 2992/17







Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną S. AD w S. od wyroku WSA w Warszawie. Uzasadnienie orzeczenia zawierało niezbędne elementy określone w przepisach. NSA uznaje, że organ patentowy ograniczył ocenę ważnych powodów nieużywania znaku do produktów leczniczych, co uznał za błąd. NSA uchylił decyzję UP RP, uzasadniając to treścią art. 145 § 1 pkt 1 lit. c PostAdmU.