Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego

, dnia 15 marca 2023 r.

DoSądu ApelacyjnegoII Wydział Karnyw Warszawieza pośrednictwemSądu OkręgowegoVIII Wydział Karnyw Krakowie

Sygn. akt Sądu Okręgowego: VIII K 123/22

Adwokata Jana Kowalskiego,Kancelaria Adwokackaw Krakowie (Kraków),ul. Floriańska 53,obrońcy Anny Nowak,oskarżonej z art. 297 § 1 KK

Apelacjaod wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie,VIII Wydział Karny, z 15 lutego 2023 r. (sygn. VIII K 123/22)

Na zasadzie art. 425 § 1 i 427 § 1 KPK zaskarżam:wyżej wymieniony wyrok w całości.

Na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 1 i 2 KPK wyrokowi zarzucam:1) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 1 § 1 i art. 297 § 1 KK – przez przypisanie oskarżonej popełnienia przestępstwa „wyłudzenia kredytu inwestycyjnego na szkodę Banku PKO BP SA w wysokości 100 000 złotych” i zakwalifikowanie tego działania z art. 297 § 1 KK, mimo że przepis ten nie penalizuje jakiejkolwiek odmiany „wyłudzenia”, zaś prawo karne materialne zawarte w Kodeksie karnym nie zna w ogóle tego pojęcia,2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że uzyskała bankowy kredyt inwestycyjny w wysokości jw., posługując się dokumentami świadczącymi o inwestycyjnym przeznaczeniu kredytu, mając świadomość, że uzyskany w ten sposób kredyt zostanie przeznaczony na inne cele.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 1 KPK wnoszę:1) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, względnie2) o zmianę tego wyroku przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie zarzucanego jej czynu.

Uzasadnienie

Ad 1) Uchybienie, jakiego dopuścił się Sąd Okręgowy, operując pojęciem „wyłudzenia kredytu bankowego” jest ewidentne, jeżeli się zważy, że stanowi ono naruszenie zasady nullum crimen sine lege zawartej w treści art. 1 § 1 KK. Zarówno bowiem norma art. 297 § 1 KK, jak i pozostałe przepisy zgrupowane w Rozdziale XXXV (Przestępstwa przeciwko mieniu), jak i w Rozdziale XXXVI Kodeksu karnego (Przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu) nie operują pojęciem „wyłudzenia kredytu”, gdyż pojęcia takiego w ogóle nie znają. Nie zna tego pojęcia również art. 115 KK („Słowniczek”).

W tych warunkach należy uznać, że Sąd Okręgowy na użytek niniejszej sprawy rozszerzył ramy przepisu art. 297 KK, dopatrując się w nim istnienia treści, jakich on nie zawiera. Jak trafnie zauważa Stefański (Kodeks karny – Komentarz i orzecznictwo, Warszawa 2022, s. 556), z art. 297 § 1 KK odpowiada tylko ten, „kto posługuje się fałszem lub nieprawdą w celu uzyskania kredytu...” i na tym rola tego przepisu się kończy. Uchybienie to jest samo w sobie wystarczającym powodem uchylenia zaskarżonego wyroku.

Ad 2) Niezależnie od tego Sąd Okręgowy dokonał błędnej oceny okoliczności faktycznych przyjętych za podstawę wyroku – z tym że ów błąd odnosił się zarówno do działania oskarżonej Anny Nowak w fazie uzyskania wyżej opisanego świadczenia bankowego, jak i w fazie spożytkowania tego świadczenia. Oskarżona wprawdzie ubiegała się o kredyt inwestycyjny i przedłożyła w tym celu stosowne i prawdziwe dokumenty, otrzymała natomiast w istocie zamiast kredytu zwykłą pożyczkę bankową, tyle że określoną dowolnie nazwą kredytu. Wyrażało się to w postawieniu do jej dyspozycji całej kwoty 100 000 złotych – bez jakichkolwiek ograniczeń lub zastrzeżeń ze strony banku co do sposobu użytkowania tej sumy.

Sąd meriti nie wziął w szczególności pod uwagę, że pożyczka to kwota postawiona do dyspozycji pożyczkobiorcy (jak to miało miejsce w wypadku Anny Nowak), zaś kredyt inwestycyjny charakteryzuje się tym (i to go odróżnia od pożyczki), że jego „przedmiotem nie są pieniądze jako banknoty, lecz środki pieniężne stawiane do dyspozycji kredytobiorcy w postaci bezgotówkowych pieniędzy bankowych” (Nowak, Przestępstwa gospodarcze – Rozdział XXXVI i XXXVII kodeksu karnego – Komentarz, Kraków 2021, s. 33–35. Por. również Kowalski, Komentarz do prawa bankowego, Wrocław 2020, s. 55 i n., a także Wiśniewski i Zieliński, Kredyty i gwarancje bankowe, Gdańsk 2019, s. 34–35).

W świetle tych niespornych faktów (i odnoszących się do nich uwarunkowań prawnych) oskarżona mogła zadysponować otrzymaną kwotą w sposób, jaki uznawała za stosowny i podyktowany jej aktualną sytuacją finansową. Sąd Okręgowy nie uwzględnił również niespornego faktu, że na zabezpieczenie tej pożyczki Anna Nowak obciążyła hipoteką swą nieruchomość, oszacowaną przez biegłych na kwotę znacznie przewyższającą kwotę pożyczki ze zgodą na przewłaszczenie nieruchomości na rzecz banku w wypadku niedotrzymania terminu spłaty zaciągniętego długu. Postępowała więc uczciwie i z dobrą wiarą obowiązującą w sferze obrotu gospodarczego.

Jeżeli można mówić o podmiocie, który z tej transakcji pożyczkowej poniósł szkodę, to podmiotem tym była wyłącznie Anna Nowak. Jak wynika bowiem z akt sprawy, Bank PKO BP SA – po dokonaniu czynności przewłaszczenia działki wszedł w prawo własności majątku znacznie większego niż kwota udzielonej pożyczki.

Z powyższych względów niniejsza apelacja zasługuje na uwzględnienie zgodnie z wnioskami zawartymi w jej petitum.

adwokat

Załącznik (1):odpis apelacji.