Zażalenie na postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

Jan Kowalski                                                              ul. Kwiatowa 12, 00-123 Warszawa, 15.05.2024

Adwokat

Sąd Apelacyjny w Krakowie

za pośrednictwem

Sąd Okręgowy w Warszawie

III Kp 123/23

Zażalenie

na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 10.05.2024 r. o zastosowaniu

tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego z art. 163 § 1 pkt 1 KK

Na podstawie art. 426 § 2 i art. 425 § 1–3 KPK:

1) zaskarżam powyższe postanowienie w całości na korzyść oskarżonego;

2) postanowieniu temu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego

podstawę, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu,

że zachodzi uzasadniona obawa ukrywania się oskarżonego, podczas gdy oskarżony do

tej pory stawiał się na wszystkie wezwania i w wypadku wyjazdu na okres powyżej 7

dni informował o tym sąd;

3) podnosząc ten zarzut, wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Warszawie rozpoznając apelację Prezesa Zarządu Spółki "XYZ" S.A. w Warszawie od

wyroku Sądu Rejonowego w Warszawie z 20.03.2024 r. w sprawie oskarżonego z art. 163 § 1

pkt 1 KK, postanowieniem z 10.05.2024 r. zastosował wobec niego tymczasowe

aresztowanie do 10.08.2024 r. W jego uzasadnieniu podniósł, że zachodzi uzasadniona

obawa ukrywania się oskarżonego, wskazując, iż oskarżony miał wypowiadać się, że „w

razie uchylenia wyroku nie pozwoli się osądzić”, przy czym nie sprecyzował, na czym

oparł to twierdzenie. Postanowienie to jest błędne i opiera się na nieistniejących

przesłankach.

Stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu postanowienia są dowolne i niepoparte

konkretnymi dowodami. Tymczasem obawa przed takim zachowaniem oskarżonego

musi być realna, a więc wynikać z zebranych dowodów. W rzeczy samej nie chodzi o

obawę abstrakcyjną. Ocena realnego niebezpieczeństwa ukrywania się musi być

skorelowana z całokształtem okoliczności dotyczących sprawy i sprawcy. Nie wystarczy

samo przypuszczenie takiego zachowania się oskarżonego, obawa taka musi być

uzasadniona. Słusznie Sąd Najwyższy przyjął, że „sam wyjazd oskarżonego bez podania

kierunku nie stanowi jeszcze dowodu uchylania się od sądu, jeśli nie stwierdzono, że

oskarżony nie ma zamiaru powrócić do miejsca zamieszkania” (por. wyr. SN z 12.04.1998 r.,

II KKN 123/97). Wprawdzie oskarżony nie stawił się na rozprawę odwoławczą, lecz

okoliczność ta nie może uzasadniać przyjęcia, że zachodzi obawa jego ukrywania się,

zgodnie bowiem z art. 450 § 3 KPK udział oskarżonego w rozprawie odwoławczej nie

jest obowiązkowy. Udział nie jest jego obowiązkiem, lecz uprawnieniem, chyba że

prezes sądu lub sąd uzna taki udział za konieczny.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw stosowania tymczasowego aresztowania wobec

oskarżonego.

Adwokat

Jan Kowalski