Zażalenie na postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania

Warszawa, dnia 24 maja 2024 r.

Do Sądu Okręgowego Wydział Karny-Odwoławczy w Warszawie za pośrednictwem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa VI Wydział Karny w Warszawie

Sygn. akt Sądu Rejonowego: VI K 1234/24

Adwokata Jan Kowalski, Kancelaria Adwokacka w Warszawie (00-001 Warszawa), ul. Marszałkowska 53, obrońcy Adama Nowakowskiego, podejrzanego z art. 286 § 1 KK

Zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa, VI Wydział Karny, z 15 maja 2024 r. (sygn. VI K 1234/24), przedłużające w stosunku do podejrzanego tymczasowe aresztowanie do 15 sierpnia 2024 r.

Na zasadzie art. 252 § 1 KPK zaskarżam: wyżej wymienione postanowienie.

Na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 2 KPK postanowieniu zarzucam: obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść postanowienia, a mianowicie: 1) art. 6, 117 § 1 i 2 oraz 249 § 5 KPK przez pozbawienie podejrzanego prawa do obrony w wyniku wydania postanowienia o przedłużeniu tymczasowego aresztowania pod nieobecność obrońcy, nie powiadomionego o terminie posiedzenia dotyczącego przedłużenia tego środka zapobiegawczego, 2) art. 257 § 1 KPK przez nierozważenie możliwości odstąpienia od tymczasowego aresztowania na rzecz zastosowania innego środka zapobiegawczego.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 1 KPK wnoszę: 1) o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, 2) o wstrzymanie na zasadzie art. 462 § 1 KPK wykonania zaskarżonego postanowienia przez nakazanie na mocy art. 211 § 3 KK zwolnienia tymczasowego aresztowanego Adama Nowakowskiego z tymczasowego aresztu.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 15 kwietnia 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Wydziale VI Karnym zastosował w stosunku do pod. Adama Nowakowskiego środek zapobiegawczy – tymczasowe aresztowanie, oznaczając jego trwanie na okres trzech miesięcy, tj. do 15 lipca 2024 r. Przed upływem tego terminu Prokuratura Rejonowa Warszawa-Mokotów wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie tymczasowego aresztowania na dalsze dwa miesiące, tj. do 15 września 2024 r. Postanowieniem podjętym na posiedzeniu 15 maja 2024 r. Sąd Rejonowy, uwzględniając wniosek Prokuratury, przedłużył tymczasowe aresztowanie do 15 sierpnia 2024 r. Postanowienie to nie może rodzić w stosunku do podejrzanego ujemnych skutków procesowych z uwagi na obrazę wyżej wymienionych norm procesowych, w tym Konstytucji RP. Zarzut ad 1) Obraza art. 117 § 1 i 2, art. 249 § 5, a zwłaszcza obraza art. 6 KPK nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości. Podejrzany z powodu nieobecności na posiedzeniu nie powiadomionego o jego terminie obrońcy został pozbawiony prawa do obrony. Posiedzenie to w opisanych warunkach nie powinno było się odbyć, a jeśli już się odbyło, nie mogą z niego wynikać skutki dla podejrzanego niekorzystne. „Czynności nie przeprowadza się” (art. 117 § 2 KPK), natomiast w wypadku jej przeprowadzenia należy ją uznać za „czynność prawnie bezskuteczną w stosunku do osoby, której prawo naruszono” (J. Bafia i in., Kodeks postępowania karnego – Komentarz, Warszawa 1976, s. 187). Zagadnienie to jest niezmiennie jednakowo interpretowane przez doktrynę zarówno na gruncie KPK z 1969 r., jak i kodeksu obecnie obowiązującego – wobec prawie całkowitej identyczności uregulowania tego problemu w obu kodeksach. Na tle obecnego art. 249 § 5 KPK poglądy doktryny sprowadzają się do twierdzenia, że „niezawiadomienie” obrońcy w sposób prawidłowy w rozumieniu przepisów rozdziału 15 tamuje rozpoznanie sprawy. Może to mieć dalekosiężne skutki, w szczególności gdy chodzi o posiedzenia dotyczące przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, albowiem niewydanie takiej decyzji przed upływem terminu, na jaki środek ten został zastosowany, spowoduje zwolnienie aresztowanego (art. 211 § 3 KKW) (P. Hofmański i in., Kodeks postępowania karnego – Komentarz, t. I, Warszawa 1999, s. 917). W świetle cytowanych poglądów, a zwłaszcza wobec treści art. 211 § 3 KKW, podejrzany Adam Nowakowski powinien zakończyć swój pobyt w areszcie tymczasowym 15 lipca 2024 r. Nawiasowo należy zaznaczyć, że w postępowaniu Sądu Rejonowego wobec tego podejrzanego została naruszona norma art. 42 ust. 2 Konstytucji RP. Zarzut ad 2) Obraza art. 257 § 1 KPK polega na tym, że Sąd Rejonowy – wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu – w ogóle nie rozważył zagadnienia alternatywy dla zastosowania tymczasowego aresztowania. Alternatywa taka istniała i istnieje, bowiem, jak wynika z akt postępowania przygotowawczego, podejrzany przed aresztowaniem miał stałe miejsce zamieszkania, stałe zatrudnienie, legitymując się dotychczasową niekaralnością (ma obecnie 35 lat), zaś sam opis zdarzenia (postanowienie o przedstawieniu zarzutów) nie nawiązuje wprost do przesłanek tymczasowego aresztowania opisanych w art. 258 § 1 i 2 KPK. W pisanych warunkach wobec tak drastycznego naruszenia norm postępowania zaskarżone postanowienie żadną miarą ostać się nie powinno, zaś wniosek o konwalidację zaistniałych uchybień, odwołujący się do treści art. 462 § 1 KPK, jest ze wszech miar uzasadniony. Przepis ten daje sądowi powołanemu do rozpoznania zażalenia możność wstrzymania wykonalności zaskarżonego postanowienia do czasu ponownego rozpoznania sprawy przez sąd I instancji. W tym stanie rzeczy wnoszę, jak w petitum zażalenia.

adwokat Jan Kowalski

Załącznik (1): - odpis zażalenia.