Zażalenie na postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

ul. Kwiatowa 15, 00-123 Warszawa, 2024-03-15

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Słoneczna 22, 01-234 Warszawa

ul. Polna 33, 02-345 Warszawa

obrońca Anna Nowak

oskarż. z art. 288 § 1 kk

Sąd Okręgowy

Wydział Karny

w Warszawie

dot. II K 123/23

Zażalenie

na postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie z 2024-03-10 r.

o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wobec Jana Kowalskiego, oskarżonego z art. 288 § 1 kk

Na podstawie art. 427 § 1 kpk:

1) zaskarżam powyższe postanowienie w całości na korzyść oskarżonego;

2) postanowieniu temu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mogący mieć

wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że zachodzi uzasadniona obawa ukrywania się

oskarżonego, podczas gdy oskarżony do tej pory stawiał się na wszystkie wezwania i w wypadku wyjazdu na okres 2 tygodni

powyżej 7 dni informował o tym sąd;

3) podnosząc ten zarzut, wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Warszawie, rozpoznając apelację Prokuratury Rejonowej w Warszawie od wyroku Sądu Grodzkiego w Warszawie z 2024-02-15 r. w sprawie Jana Kowalskiego, oskarżonego o to, że w dniu 2023-12-24 w Warszawie doprowadził do zawalenia się budynku mieszkalnego przez rozebranie jednej ze ścian, sprowadzając zagrożenie dla życia wielu osób, tj. o przestępstwo z art. 163 § 1 kk, postanowieniem z 2024-03-10 r. zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie do 2024-06-10 r. W jego uzasadnieniu podkreślił, że zachodzi uzasadniona obawa ukrywania się oskarżonego, wskazując, iż oskarżony miał wypowiadać się, że „w razie uchylenia wyroku nie pozwoli się osądzić”, z tym że nie sprecyzował, na czym oparł to twierdzenie.

Postanowienie to jest błędne i opiera się na nieprawdziwych przesłankach.

Stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu postanowienia są dowolne i niepoparte konkretnymi dowodami. Tymczasem obawa przed takim zachowaniem oskarżonego musi być realna, a więc wynikać z zebranych dowodów; nie chodzi o obawę abstrakcyjną. Ocena realnego niebezpieczeństwa ukrywania się musi być relatywizowana do całokształtu okoliczności sprawy i sprawcy, np. ciężaru gatunkowego przestępstwa i grożącej kary, oraz okoliczności ściśle osobistych, np. osobowości oskarżonego, warunków i więzi rodzinnych, stanu majątkowego, więzi z krajem, szczególnego sposobu przeżywania faktu pozbawienia wolności. Nie jest wystarczające samo przypuszczenie takiego zachowania się oskarżonego, przepis bowiem wymaga, aby obawa taka była uzasadniona. Słusznie Sąd Najwyższy przyjął, że „sam wyjazd oskarżonego bez podania kierunku nie stanowi jeszcze dowodu uchylania się od sądu, jeśli nie stwierdzono, że oskarżony nie ma zamiaru powrócić do miejsca zamieszkania” (wyr. SN z 1975-05-20, II KR 77/75). Obawa ukrycia się może wynikać z takiego dotychczasowego zachowania się oskarżonego, które wskazuje, że unika on kontaktu z organem prowadzącym przeciwko niemu postępowanie karne, np. z nieprzebywania w domu od czasu popełnienia przestępstwa lub podjęcia czynności przez organy procesowe, niestawiania się na wezwania i nieusprawiedliwienia niestawiennictwa czy też ucieczki oskarżonego przed pościgiem prowadzonym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, uchylania się od dozoru Policji. Wprawdzie oskarżony nie stawił się na rozprawę odwoławczą, lecz okoliczność ta nie może uzasadniać przyjęcia, że zachodzi obawa jego ukrywania się, zgodnie bowiem z art. 445 § 2 kpk udział oskarżonego w rozprawie odwoławczej nie jest obowiązkowy; nie jest jego obowiązkiem, lecz uprawnieniem, chyba że prezes sądu lub sąd uzna taki udział za konieczny.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego.

Anna Nowak

adwokat

.............................................

(podpis)