Kasacja od wyroku Sądu Okręgowego

Warszawa, dnia 15 marca 2024 r.

 

 

Do

Sądu Najwyższego

Izba Karna

w Warszawie

za pośrednictwem

Sądu Okręgowego

IV Wydział Karny-Odwoławczy

w Krakowie

II K 123/23 Sądu Okręgowego:

Adwokata Jan Kowalski,

Kancelaria Adwokacka

w Krakowie (Kraków-Śródmieście),

ul. Floriańska 53,

obrońcy Adama Nowaka,

skazanego z art. 200 § 1 KK

 

Kasacja

od prawomocnego i kończącego postępowanie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie,

VI Wydział Karny-Odwoławczy, z 12 lutego 2024 r., sygn. II K 123/23,

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza,

VIII Wydział Karny, z 15 listopada 2023 r., sygn. VIII K 456/23.

 

Na zasadzie art. 519 KPK zaskarżam w trybie kasacji:

wyżej wymieniony wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie, VI Wydział Karny

Odwoławczy.

 

Na zasadzie art. 523 KPK wyrokowi zarzucam:

rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść wyroku, a

mianowicie naruszenie zasady bezstronności organu procesowego (art. 4

KPK), zasady „in dubio pro reo” (art. 5 § 2 KPK), jak również zasad

prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

(art. 7 KPK) przez przyjęcie, że wiek pokrzywdzonego budził w ocenie

wielu osób uzasadnione wątpliwości, natomiast oskarżony powinien się

orientować, że pokrzywdzony w chwili czynu nie miał ukończonych

piętnastu lat – bez jakiegokolwiek uzasadnienia takiego stanowiska.

 

Na zasadzie art. 537 § 2 KPK wnoszę:

o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie, VI Wydział Karny-

Odwoławczy, z 12 lutego 2024 r. (sygn. II K 123/23) oraz utrzymanego w nim w mocy

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza, VIII Wydział Karny, z 15 listopada 2023 r. (sygn.

VIII K 456/23) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi

Rejonowemu jako sądowi pierwszej instancji względnie przy uznaniu

oczywistej niesłuszności skazania – o uniewinnienie oskarżonego.

 

Uzasadnienie

Adam Nowak został postawiony w stan oskarżenia, a następnie prawomocnie

skazany na karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności za czyn z

art. 200 § 1 KK, polegający na doprowadzeniu Piotra Wiśniewskiego do

odbycia z nim za jego zgodą homoseksualnego stosunku płciowego. Oskarżony

przyznał się do faktu odbycia stosunku, z tym że na podstawie wyglądu

pokrzywdzonego, jego ustnych wypowiedzi, jak również opinii innych osób

(sąsiadów) działał w przekonaniu, że pokrzywdzony miał w chwili czynu co

najmniej piętnaście lat.

Jak z powyższego wynika, centralnym punktem zainteresowania i dociekań obu

sądów powinna być kwestia winy sprawcy (art. 1 § 3 KK), a konkretnie jego

zamiaru (art. 9 § 1 i 2 KK) – przy zastosowaniu instrumentarium poznawczego

opisanego w art. 4, 5 § 2 i art. 7 KPK. Sąd Rejonowy, a za nim Sąd Okręgowy

jako świadków, którzy (mający jako sąsiedzi kontakt z pokrzywdzonym)

stwierdzili zgodnie, że pokrzywdzony według ich oceny wyglądał na chłopca

piętnastoletniego lub nawet starszego. Sam pokrzywdzony przesłuchany w

charakterze świadka zeznał, że na pytanie oskarżonego, ile ma lat, odpowiedział,

że piętnaście.

Ten nieskomplikowany materiał dowodowy Sąd Rejonowy ocenił jednym

zdaniem, że „wiele osób miało wątpliwości co do wieku pokrzywdzonego,

niemniej jednak oskarżony powinien zdawać sobie sprawę, że ma stosunek z

małoletnim poniżej piętnastu lat, zważywszy okoliczności towarzyszące temu

zbliżeniu”. Sąd nie wyjaśnił, jakie „okoliczności towarzyszące” miał na

względzie, zaś problematyka ta w ogóle nie była przedmiotem dociekań Sądu.

Sąd Okręgowy, rozpoznając apelację obrony oskarżonego uznał, że Sąd

Rejonowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 KPK),

bowiem ustalenia te pozostają pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów,

zaś odmienne w tym względzie stanowisko obrony jest typową „walką na

poglądy”, co ustaleń Sądu nie obala.

W związku z takim rozumowaniem obu sądów należy stwierdzić, co następuje:

Niniejsza kasacja nie podnosi jako podstawy błędu w ustaleniach faktycznych,

bowiem ranga uchybień zawartych w obu wyrokach kwalifikuje je jako „rażące

naruszenie prawa” (mające istotny wpływ na treść wyroków) w postaci

wymienionych w petitum norm procesowych. Naruszenie tych norm

doprowadziło oba sądy do wykreowania sytuacji wirtualnej, w której odrzuca się

opinię zbiorową (mającą walor „communis opinio”) jako niemiarodajną – bez

jakiegokolwiek uzasadnienia jej dyskwalifikacji dowodowej, zakłada się

natomiast, że oskarżony miał obowiązek posiadania innej oceny z uwagi na

okoliczności, których sądy nie ujawniają. Jeśli zaś chodzi o poglądy sądów na

zasadę swobodnej oceny dowodów, to – jak się zdaje – została ona pomylona z

zasadą „dowolnej oceny dowodów”, która w polskim procesie karnym nie ma

prawa obywatelstwa (por. Andrzej Zielinski i in., Kodeks postępowania karnego –

Komentarz, Warszawa 2022, t. I, s. 53 i n.).

Wyłaniający się ze sprawy niniejszej sposób procedowania obu sądów uzasadnia

wniosek, że nie podjęły one obowiązku wyjaśnienia sprawy, nie zbadały

problematyki zamiaru sprawcy również od strony ewentualnej nieumyślności jego

działania (art. 9 § 2 KK), co byłoby równoznaczne z jego uniewinnieniem wobec

braku penalizacji nieumyślności w art. 200 § 1 KK.

W tym stanie rzeczy niniejszą kasację popieram jako jedyny procesowo

dopuszczalny sposób naprawienia błędów i uchybień obu sądów.

 

 

adwokat Jan Kowalski

Załącznik (1):

odpis kasacji.