Odpowiedź na apelację

Warszawa, dnia 25.05.2024

Sąd Apelacyjny w KrakowieWydział III Cywilnyul. Przy Rondzie 731-547 Kraków

Powód: Firma "XYZ" Sp. z o.o.,ul. Kwiatowa 12,dane adresowe w aktach sprawy

Pozwany 1: ABC S.A. z siedzibą w Warszawie,ul. Polna 34,reprezentowany przez adwokata Jana Kowalskiego,Kancelaria Adwokacka "Lex"ul. Lipowa 5, 00-123 Warszawae-mail: [email protected], tel. 555-123-456

Pozwany 2: Urząd Patentowy RP – Wydział Znaków Towarowych,zastępowany przez Prokuratorię Generalną RP,al. Ujazdowskie 11, 00-950 Warszawa

I C 1234/23

Odpowiedź Pozwanegoad. 1 na apelację Powoda od wyroku Sądu Okręgowegow Warszawie Wydział X Cywilny z 15.03.2024,której odpis doręczono Pozwanemuad. 1 dnia 20.04.2024

I. Działając w imieniu Pozwanego ad. 1 – ABC S.A. (pełnomocnictwo w aktach sprawy), odpowiadając na apelację Powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział X Cywilny z 15.03.2024 o I C 1234/23, niniejszym wnoszę o:

1) oddalenie apelacji Powoda w całości jako oczywiście bezzasadnej;

2) zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego ad. 1 kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

II. Zgodnie z art. 227 k.p.c. przyznaje następujące fakty [...]

III. Zgodnie z art. 227 k.p.c. zaprzeczam następującym twierdzeniom Powoda [...]

IV. Wnoszę o rozpoznanie niniejszej sprawy na rozprawie.

Uzasadnienie

1. Apelacja jest bezzasadna.

2. Sąd I instancji zasadnie oddalił wnioski dowodowe Powoda jako zbędne. Sąd w pierwszej kolejności ustala bowiem, czy dany czyn nosi znamiona bezprawności, a dopiero w przypadku pozytywnego ustalenia w tym zakresie, w dalszej kolejności bada, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy tym czynem i szkodą oraz jaki jest rozmiar szkody. W niniejszej sprawie potrzeba dalszych ustaleń nie zaistniała, skoro Sąd ustalił, że nie było czynu bezprawnego.

Sąd I instancji słusznie przyjął, iż: „Podstawą odpowiedzialności deliktowej ABC S.A. może być wyłącznie art. 415 k.c. Jest to odpowiedzialność na zasadzie winy wymagająca udowodnienia w pierwszej kolejności, że pozwany dopuścił się czynu bezprawnego, a więc sprzecznego z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Przesłanka ta nie została udowodniona w tej sprawie” (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego, s. 5).

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 12.10.2023 (I ACa 543/23, LEX nr 1234567): „Przesłankami koniecznymi do przypisania odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 415 k.c. są: wina sprawcy, związek przyczynowy między winą a zaistniałą szkodą, wysokość szkody. Wszystkie te przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie, gdyż brak którejś z nich prowadzi do zwolnienia od odpowiedzialności odszkodowawczej. Ciężar wykazania (zgodnie z art. 6 k.c.) wyżej wymienionych przesłanek spoczywa na stronie powodowej. By osobie, przeciwko której kieruje się roszczenie z art. 415 k.c. można było przypisać pierwszy zasadniczy element czynu niedozwolonego tj. winę, najpierw wymaga zbadania czy czyn, którego się dopuściła (bądź którego zaniechała) jest bezprawny. (…) Bezprawność – najogólniej ujmując to zachowanie niezgodne z porządkiem prawnym. Dopiero czyn bezprawny może być rozważany w kategoriach winy”.

Skoro zabrakło „podstaw do przypisania pozwanej bezprawności działania, winy, tak więc nie zachodziła potrzeba badania dalszych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 415 k.c., tj. związku przyczynowego i wystąpienia szkody”.

Wobec braku bezprawności wnioskowane przez Powoda dowody były zbędne i Sąd I instancji słusznie oddalił wnioski ich dotyczące.

3. W postępowaniu egzekucyjnym Pozwany ad. 1 – ABC S.A. wykonywał wyłącznie czynności przewidziane przepisami prawa – art. 758 k.p.c. Żadna z tych czynności nie była bezprawna, co wyłącza możliwość dochodzenia odszkodowania przez Powoda na podstawie art. 415 k.c.

W piśmie z 05.02.2024 Pozwany ad. 1 szczegółowo wskazał czynności, jakie podjął w postępowaniu egzekucyjnym w celu obrony swoich praw (m.in. wniosek o zawieszenie egzekucji, powództwo przeciwegzekucyjne). Wszystkie czynności podejmowane przez Pozwanego ad. 1 były przewidziane prawem, a zatem nie noszą one znamion bezprawności.

Powód, zarzucając Pozwanemu ad. 1 naruszenie zasad współżycia społecznego, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyr. SN z 20.01.2020, II CSK 123/19, LEX nr 1234567) powinien wskazać, które konkretnie zasady współżycia społecznego w konkretnych okolicznościach sprawy jego zdaniem zostały naruszone. Powoływanie się w apelacji m.in. na naruszenie zasady lojalności wobec partnera handlowego jest bezzasadne, bowiem Pozwanego ad. 1 nigdy nie łączyła z Powodem żadna umowa handlowa.

Sąd I instancji słusznie ustalił, iż: „Wszelkie uprawnienia nadane podmiotom z mocy ustawy, a zmierzające do ochrony lub realizacji ich praw podmiotowych są przejawem fundamentalnych zasad wyrażonych w Konstytucji RP, jak zasada wolności gospodarczej (art. 20 Konstytucji RP) czy prawo do sądu (art. 45 Konstytucji RP). Wobec tego niedopuszczalne jest interpretowanie faktu korzystania z takich uprawnień, jako działań bezprawnych. Działaniami bezprawnymi mogą być bowiem tylko takie zachowania, które są sprzeczne z porządkiem prawnym, nie zaś takie, które z niego wynikają i są w nim usankcjonowane. Odmienna interpretacja mogłaby prowadzić do kuriozalnego wniosku, że każda przegrana sprawa rodzi niejako automatycznie po stronie przegrywającego obowiązek naprawienia szkody, której źródłem jest samo wszczęcie i prowadzenie sprawy” (zob. uzasadnienie wyroku, s. 7; podkr. – J.K.).

Pozwany ad. 1 w pełni zgadza się z następującą konstatacją Sądu: „Dysponując prawomocnym orzeczeniem sądu oddalającym powództwo łatwo jest formułować opinię, że roszczenie było w sposób oczywisty nieuzasadnione. Podobna ocena dokonywana przed zakończeniem postępowania nie jest już jednak taka oczywista” (zob. uzasadnienie wyroku, s. 8).

4. Jak Pozwany ad. 1 wielokrotnie wskazywał w pismach procesowych, nie istnieje byt prawny „Grupa Kapitałowa Alfa” czy: „Holding Alfa”. Teza Powoda, iż ABC S.A. „stoi na czele struktury holdingowej” (zob. apelacja, s. 2), jest niezasadna.

Pozwany ad. 1 wskazywał wielokrotnie, iż nie ma takiego bytu prawnego jak: „Grupa Kapitałowa Alfa” czy „Holding Alfa”. Wraz z pismem z 15.01.2024 Pozwany ad. 1 złożył zestawienie spółek Grupy Alfa, z którego wynika, iż ABC S.A. jest powiązana wyłącznie ze spółką DEF Sp. z o.o. jako jej udziałowcem (20%). Wobec powyższego wszelkie twierdzenia o rzekomym powiązaniu ABC S.A. z GHI Sp. z o.o. są bezzasadne.

Dowód: 1) zestawienie spółek (pismo Pozwanego ad. 1 z 15.01.2024);2) aktualny odpis z KRS dot. ABC S.A. – załącznik Nr 1.

Powód nie wskazał żadnych dowodów na okoliczność, jakoby Pozwany ad. 1 miał wiedzieć o zawarciu w 2015 roku umowy pomiędzy Powodem i DEF Sp. z o.o. Twierdzenia Powoda w tym zakresie są zatem całkowicie bezzasadne.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, co następuje:„Nietrafna jest argumentacja strony powodowej jakoby ABC S.A. było stroną tej umowy, a w każdym razie podmiotem związanym zawartymi w umowie z 10.05.2015 postanowieniami poprzez fakt przynależności DEF Sp. z o.o. i GHI Sp. z o.o. do struktury holdingowej, nazywanego «Holdingiem Alfa». Treść umowy z 10.05.2015 nie daje podstaw do uznania, że zawierając je, spółka DEF Sp. z o.o. działała w imieniu lub na rzecz ABC S.A.”.

5. Wbrew twierdzeniom Powoda, pomiędzy Pozwanym ad. 1 i Powodem nie istnieje i nigdy nie istniał stosunek konkurencji. Pozwany ad. 1 nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Przepis art. 3 ust 1. ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji określa w sposób jednolity przesłanki dochodzenia roszczeń na podstawie ustawy. Podmiot dochodzący roszczeń na podstawie ustawy musi być przedsiębiorcą, a czyn nieuczciwej konkurencji musi zaistnieć. Wreszcie, przedsiębiorca musi wykazać, że czyn nieuczciwej konkurencji narusza jego interes lub interesowi temu zagraża.

Na tle orzecznictwa sądów polskich pojawiły się wątpliwości dotyczące pojęcia „przedsiębiorca”. Jest ono wprawdzie zdefiniowane w art. 4 ustawy, jednakże praktyka stosowania przepisów ustawy wskazywała na pewne wątpliwości w tym zakresie (zob. Adam Nowak, Komentarz do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, s. 123, dostępny pod adresem: www.przykladowyadres.pl, dostęp: 24.05.2024).

W wyroku z 15.11.2022 (I CSK 456/22, OSNC 2023/1/10) Sąd Najwyższy stwierdził, iż brak jest kolizji na wspólnym rynku pomiędzy działaniami innych podmiotów a interesami przedsiębiorcy, gdy on sam bezpośrednio nie prowadzi na tym rynku działalności.

Podkreślenia wymaga, że Sąd Najwyższy podzielił w tym zakresie zapatrywania Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, zawarte w wyroku z 22.06.2021 (I ACa 789/21, LEX nr 1234567). W wyroku tym stwierdzono, co następuje:„Co prawda obaj powodowie, czyli także powód Firma "IJK" w Berlinie (Niemcy) korzystają w Polsce z oznaczenia "Super Produkt", które jest znakiem towarowym powodów oraz korzystają z ochrony znaku towarowego wspólnotowego z pierwszeństwem w Polsce w określonym zakresie, to jednak samo posługiwanie się oznaczeniem "Super Produkt", czy uzyskaniem ochrony wynikającej z rejestracji znaku towarowego wspólnotowego w Polsce nie przesądza jeszcze o tym, czy istotnie powód (…) na terytorium Polski taką działalność prowadził. Między powódką (…) a pozwaną nie ma zatem wspólnego rynku zbytu, ani klientów (…)”.

Sąd Okręgowy w Warszawie (wyr. z 10.03.2023, I C 123/23, niepubl.) również przyjął, że ze środków ochrony przewidzianych w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji „może korzystać przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony. Z art. 4 ustawy wynika natomiast, iż przedsiębiorcami, w rozumieniu ustawy, są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które prowadząc, chociażby ubocznie, działalność gospodarczą uczestniczą w obrocie gospodarczym. Powód (…) nie wykazał, aby prowadził na terenie Polski działalność gospodarczą, co na podstawie powołanych przepisów przyznawałoby mu uprawnienie do żądania dochodzenia roszczeń na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (…)”.

W orzecznictwie wskazano, iż pomiędzy przedsiębiorcami zachodzi stosunek konkurencji, gdy na tym samym terytorium oferują takie same lub substytucyjne towary lub usługi (zob. post. Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 05.04.2019, I ACz 567/19, LEX nr 1234567).

W niniejszej sprawie Powód nie wykazał, iż Pozwany ad. 1 – ABC S.A. prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski (bo jej nie prowadzi), a zatem w rozumieniu ustawy nie jest on przedsiębiorcą. Pozwany ad. 1 nigdy nie oferował ani nie oferuje żadnych produktów ani usług na rynku polskim.

Na podstawie podanych przez Powoda dowodów nie można zatem twierdzić, iż między Pozwanym ad. 1 a Powodem zachodzi stosunek konkurencji, gdyż nie działają one na tym samym terytorium. Powoływanie się zatem przez Powoda na przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest bezzasadne.

6. Wniosek o skierowanie pytania prejudycjalnego jest bezprzedmiotowy, gdyż jak wskazał sam Powód, brak jest szczególnej unijnej regulacji dotyczącej uznania kosztów postępowania sądowego za szkodę wyrządzoną przedsiębiorcy wobec konsumenta.

Skoro brak jest regulacji unijnej ustalającej koszty postępowania sądowego za szkodę wyrządzoną przedsiębiorcy wobec konsumenta, a TSUE – zgodnie z art. 267 TFUE – orzeka o wykładni aktów przyjętych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii Europejskiej, to wniosek Powoda o pytanie prejudycjalne jest bezpodstawny.

Jak słusznie ustalił Sąd I instancji:„W tym miejscu należy odnieść się do argumentu strony powodowej, która upatruje podstawy odpowiedzialności cywilnej pozwanej spółki w przepisach Dyrektywy 2005/29/WE regulujących kwestie nieuczciwych praktyk handlowych w postępowaniach sądowych. Powód twierdzi przy tym, że w oparciu o te przepisy podmiot gospodarczy ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Jest to pogląd całkowicie nieuprawniony, oparty albo na niezrozumieniu istoty przywołanych przepisów albo na interpretacji ich treści oderwanej od wykładni systemowej” (zob. wyr. Sądu Okręgowego, s. 9).

oraz:„Na szczególną uwagę zasługuje w kontekście niniejszej sprawy art. 12 ust. 2 Dyrektywy. Przepis ten wyraźnie bowiem odsyła do przepisów prawa wewnętrznego Państw Członkowskich w kwestii uznania kosztów postępowania sądowego poniesionych przez konsumenta, czyli podmiotu występującego z wnioskiem o udzielenie ochrony prawnej, za szkody wynikłe z zastosowania określonych w Dyrektywie procedur sądowych” (zob. wyr. Sądu Okręgowego, s. 10).

Wobec powyższego Sąd I instancji słusznie wskazał, iż nie można powoływać się na rzeczone dokumenty, jako podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej spółki.

Tym samym, dla Pozwanego ad. 1 podstawą prawną odpowiedzialności mogą być wyłącznie przepisy polskiego prawa, które nie przewidują szczególnej podstawy prawnej uznania kosztów postępowania sądowego za szkodę.

Skoro ustawodawca unijny wprost odesłał do przepisów krajowych, to nie ma podstaw do wystąpienie o wykładnię przepisów unijnych, których nie ma.

Ponadto, nie jest dopuszczalne pytanie TSUE o zgodność prawa krajowego z prawem Unii Europejskiej. TSUE nie ma kompetencji do rozstrzygania tak sformułowanych pytań.

Wobec powyższego, wnoszę jak na wstępie.

Niniejszym oświadczam, że odpis niniejszego pisma został wysłany na adres pełnomocnika Powoda oraz na adres Prokuratorii Generalnej RP przesyłką poleconą.

Jan Kowalski………………………………(radca prawny)