Odpowiedź na apelację

ul. Kwiatowa 12, 34-100 Kraków, dnia 15 marca 2024 r.

Do Sądu Okręgowego w WarszawieWydział III Cywilny

Wnioskodawczyni: Anna Kowalskareprezentowana przez pełnomocnika:mec. Jan Nowak

Uczestnik: Tomasz Kowalski

III C 123/23

ODPOWIEDŹ WNIOSKODAWCZYNI NA APELACJĘ

Niniejszym imieniem wnioskodawczyni Anny Kowalskiej, wobec doręczenia do moich rąk odpisu apelacji uczestnika Tomasza Kowalskiego od postanowienia Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. akt I Ns 456/23, wnoszę o:

1) oddalenie apelacji uczestnika,

2) zasądzenie od uczestnika Tomasza Kowalskiego na rzecz wnioskodawczyni Anny Kowalskiej 150 000 zł oraz 1 500 zł miesięcznie, począwszy od 1 lutego 2024 r. do dnia zamknięcia rozprawy apelacyjnej – tytułem rozliczenia nakładów z majątku osobistego wnioskodawczyni na majątek wspólny;

3) zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości według norm przepisanych – z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia Sądu II instancji w przedmiocie kosztów postępowania do dnia zapłaty.

Uzasadnienie

Apelacja uczestnika jest w ocenie wnioskodawczyni bezzasadna i powinna podlegać oddaleniu. Podniesione przez uczestnika zarzuty nie są trafne, a rzekome naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego i materialnego w rzeczywistości nie miały miejsca.

Przyjęcie przez Sąd I instancji wartości lokalu mieszkalnego przy ul. Słowackiego 23 w Krakowie – dla potrzeby określenia wysokości spłaty w niniejszym postępowaniu – z uwzględnieniem obciążającej tę nieruchomość hipoteki, było prawidłowe i konieczne. Wnioskodawczyni w całości podziela argumenty Sąd Rejonowego przytoczone na uzasadnienie tego stanowiska. W okolicznościach niniejszej sprawy, skoro wnioskodawczyni jest jedynym z byłych małżonków i współdłużników solidarnych, spłacającym wspólny kredyt zabezpieczony hipoteką, niewątpliwie istnieje szczególnie uzasadniony przypadek, w którym obciążenie hipoteczne musi być wzięte pod uwagę przy ustalaniu wysokości spłaty. Co istotne, kwestia spłacania kredytu w przyszłości wyłącznie przez wnioskodawczynię została objęta ugodą zawartą przed mediatorem. Sam uczestnik nie kwapi się zresztą do partycypowania w spłacaniu kredytu, czemu zresztą wprost dał wyraz w apelacji. W tym stanie rzeczy uwzględnienie wysokości niespłaconego kredytu zabezpieczonego hipoteką na prawie własności lokalu przy ul. Słowackiego 23 w Krakowie przy określaniu wartości tego lokalu było uzasadnione i decyzja Sądu Rejonowego w tym zakresie była w pełni słuszna.

Za całkowicie pozbawione podstaw wnioskodawczyni uznaje zarzuty uczestnika odnoszące się do rzekomej błędnej oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji. W przekonaniu wnioskodawczyni ocena ta była prawidłowa, zgodna z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym. Odmienne stanowisko uczestnika nie ma racjonalnych podstaw, stanowi jedynie wyraz polemiki ze stanowiskiem Sądu. Wnioskodawczyni w całości podziela ocenę dowodów, jakiej dokonał Sąd Rejonowy.

Nie ma również podstaw do uznania, że roszczenie wnioskodawczyni o rozliczenie nakładów na majątek wspólny z jej majątku osobistego w postaci przeznaczenia 100 000 zł na współfinansowanie zakupu lokalu mieszkalnego przy ul. Słowackiego 23 w Krakowie było bezpodstawne lub stanowiło przejaw nadużycia prawa podmiotowego. Wnioskodawczyni posiadała darowiznę od matki, która była przedmiotem jej wyłącznej własności. Mogła te pieniądze przeznaczyć na dowolny cel. Wprawdzie matka wnioskodawczyni faktycznie darowała te pieniądze z myślą o zakupieniu mieszkania, bo taka była potrzeba wnioskodawczyni planującej zamążpójście, lecz wnioskodawczyni nie była przecież prawnie zobowiązana do przeznaczenia tej sumy pieniężnej na taki właśnie cel. Nie może być również mowy o sprzeczności roszczenia wnioskodawczyni z zasadami współżycia społecznego. To bowiem, że wnioskodawczyni przed darowizną nie posiadała oszczędności, a pieniądze te przeznaczyła na zakup wspólnego mieszkania, w żadnym wypadku nie uzasadnia wniosku, że nie ma ona prawa domagać się rozliczenia tego nakładu na majątek wspólny. Źródło pochodzenia majątku osobistego, z którego dokonywany jest nakład na majątek wspólny, nie ma bowiem znaczenia dla bytu i zasadności roszczenia o rozliczenie tego nakładu. Co do wysokości należności, jaką uczestnik powinien zapłacić na rzecz wnioskodawczyni z tego tytułu, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił ją na 150 000 zł, uwzględniając aktualną wartość lokalu mieszkalnego, a nie wartość historyczną. Taka metoda rozliczania nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny jest poprawna i powszechnie akceptowana w praktyce sądowej.

Za pozbawione podstaw uznaje wnioskodawczyni zarzuty uczestnika w zakresie rozliczenia spłat wspólnego kredytu w okresie po prawomocnym rozwiązaniu małżeństwa wnioskodawczyni i uczestnika przez rozwód. Skoro dług był wspólny, to do jego spłaty zobowiązani byli oboje małżonkowie solidarnie. Wobec braku odmiennej umowy, skoro wnioskodawczyni w okresie od 1 lutego 2023 r. spłaca całe zadłużenie samodzielnie, to ma ona prawo domagać się od uczestnika zwrotu połowy tej należności. Zgodnie z treścią ugody zawartej przed mediatorem uczestniczka będzie obowiązana samodzielnie spłacać zadłużenie kredytowe dopiero po prawomocnym otrzymaniu na wyłączną własność lokalu przy ul. Słowackiego 23 w Krakowie, co nastąpi z chwilą prawomocnego zakończenia niniejszego postępowania.

W okresie od wydania przez Sąd I instancji postanowienia z dnia 10 stycznia 2024 r. do chwili obecnej wnioskodawczyni uiściła tytułem spłaty rat wspólnego kredytu 3 000 zł (dowody: potwierdzenia wpłat z lutego 2024 r.). Dlatego też wnioskodawczyni rozszerza żądanie rozliczenia nakładów z tego tytułu i wnosi o zasądzenie na swoją rzecz od uczestnika 1 500 zł. Nadto wnioskodawczyni oświadcza, że w dalszym ciągu będzie spłacała samodzielnie raty kredytu, stąd wnosi również o ich rozliczenie, poprzez zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwoty odpowiadającej połowie tak spłaconych rat. Rata kredytu wynosi 3 000 zł, stąd uczestnik powinien zapłacić na rzecz wnioskodawczyni 1 500 zł miesięcznie.

Wnioskodawczyni wnosi również o zasądzenie od uczestnika na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości według norm przepisanych. Wnioskodawczyni podnosi, że na tym etapie postępowania interesy wnioskodawczyni i uczestnika są całkowicie sprzeczne, zaś apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

(podpis)

Załączniki:– odpis odpowiedzi na apelację,– potwierdzenia wpłat Banku PKO SA (z lutego 2024 r.)