Postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania

Prawo

karne

Kategoria

postanowienie

Klucze

groźba kary, interesy strony, obawa matactwa procesowego, podejrzany, postanowienie, postępowanie przygotowawcze, przedłużenie, przestępstwo, tymczasowe aresztowanie

Postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania jest dokumentem wydawanym przez sąd w celu zastosowania dalszego ograniczenia wolności podejrzanego lub oskarżonego. W dokumencie określane są przesłanki i warunki konieczne do podjęcia takiej decyzji, w tym m.in. udowodnienie istnienia uzasadnionych podejrzeń dotyczących popełnienia przestępstwa. Postanowienie to ma na celu zapewnienie skutecznego prowadzenia postępowania karnego i ochronę interesów społeczeństwa.

Sygn. akt II K 123/23

Sygn. akt II K 123/23

Postanowienie

Dnia 24.08.2024r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu, IV Wydział Karny, Sekcja Postępowania Przygotowawczego w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Anna Kowalska

Protokolant: Jan Nowak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Wrocław-Krzyki we Wrocławiu: Maria Wiśniewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 24.08.2024r.

w sprawie przeciwko Adamowi Zielińskiemu

podejrzanemu o przestępstwa z art. 280 § 1 KK i z art. 278a § 1 KK

wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Wrocław-Krzyki we Wrocławiu z 14.08.2024r., II K 123/23

o przedłużenie stosowania wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym

na podstawie art. 263 § 2 KPK, art. 249 § 1 KPK i art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 KPK

postanawia

przedłużyć wobec podejrzanego Adama Zielińskiego, syna Jana i Marii z d. Nowak, urodzonego 15.03.1980r. we Wrocławiu, stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na czas kolejnych 3 (trzech) miesięcy, to jest do dnia 24.11.2024r.

Uzasadnienie

Podejrzany Adam Zieliński w niniejszej sprawie stanął pod zarzutami popełnienia przestępstw kwalifikowanych kolejno z art. 280 § 1 KK i z art. 278a § 1 KK. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z 24.05.2024r., II K 123/23, zastosowano wobec ww. podejrzanego środek zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy, tj. do 24.08.2024r., uzasadniając stosowanie tego środka istnieniem w sprawie zarówno przesłanki ogólnej z art. 249 § 1 KPK, jak i przesłanek szczególnych tymczasowego aresztowania, określonych w art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 KPK (k. 56).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim w postaci: zeznań świadków (k. 78), protokołu zatrzymania osoby, protokołów oględzin, protokołów przeszukania, protokołów okazania wizerunku, a także częściowo wyjaśnień podejrzanego (k. 92), wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych mu czynów, a więc tym samym jest spełniona przesłanka ogólna stosowania tymczasowego aresztowania stypizowana w art. 249 § 1 KPK.

Ponadto, w ocenie Sądu, w dalszym ciągu aktualne pozostają przesłanki szczególne, które legły u podstaw zastosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania. Za koniecznością stosowania wobec oskarżonego izolacyjnego środka zapobiegawczego przemawia grożąca mu surowa kara pozbawienia wolności. Zarzucane podejrzanemu czyny zagrożone są karami kolejno do 12 lat pozbawienia wolności i 8 lat pozbawienia wolności.

„Ustawodawca w przepisie art. 258 § 2 KPK wprowadził domniemanie, iż surowość grożącej kary rodzi obawę zakłócenia toku postępowania, a to z kolei powoduje potrzebę zabezpieczenia jego prawidłowego toku, właśnie poprzez stosowanie tymczasowego aresztowania. Złożenie wyjaśnień, nawet wówczas, gdy zawierają one przyznanie się do winy, samo w sobie nie wyklucza niebezpieczeństwa utrudniania postępowania i nie nakazuje uchylenia zastosowanego środka zapobiegawczego (pos. SA w Warszawie z 12.04.2023r., II AKa 123/23).

Podejrzany był już wcześniej karany (k. 104). Biorąc pod uwagę znaczną społeczną szkodliwość zarzucanych mu czynów, uprzednią karalność Adama Zielińskiego realna staje się prognoza – w przypadku uznania jego winy – skazania podejrzanego na surową karę bezwzględnego pozbawienia wolności, w rozumieniu art. 258 § 2 KPK. Zagrożenie zaś surową karą może determinować podejrzanego do podejmowania czynności mających na celu uchylanie się od wymiaru sprawiedliwości, jak również skłaniać go do utrudniania w sposób bezprawny postępowania karnego, a co znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów: „Sam fakt orzeczenia surowej kary (art. 258 § 2 KPK) nosi w sobie elementy realnej obawy zakłócenia przez oskarżonego prawidłowego toku postępowania i z woli ustawodawcy wprowadza przypuszczenie, iż konieczne jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania właśnie poprzez stosowanie tymczasowego aresztowania, której to potrzeby nie eliminuje argument posiadania przez oskarżonego stałego miejsca zamieszkania, czy brak w zachowaniu oskarżonego elementów wskazujących na utrudnianie procesu” (post. SA w Krakowie z 20.06.2022r., II AKa 234/22).

Przedłużenie stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania uzasadnione jest również obawą matactwa procesowego w rozumieniu art. 258 § 1 pkt 2 KPK. Zważywszy na charakter przedmiotowych czynów uznać należy, że w pełni uzasadniona jest obawa, iż podejrzany mógłby w sposób bezprawny utrudniać postępowanie karne, a w szczególności nakłaniać inne osoby do zmiany zeznań, czy wyjaśnień, podejmować czynności celem uzgadniania określonej wersji zdarzeń lub wspólnej linii obrony, tym bardziej, iż świadkowie należą do znajomych podejrzanego, a sam pokrzywdzony ma miejsce swojego pobytu w sąsiedztwie podejrzanego. Nadto podejrzany mieszka nieopodal sklepu "Żabka", w którym miał dopuścić się zarzucanej mu kradzieży, będąc jego stałym klientem. Z relacji przesłuchanych świadków wynika, że podejrzany jest osobą agresywną, impulsywną oraz używa słów wulgarnych (k. 112). Przebywając na wolności podejrzany mógłby ustalić bez problemu adresy osób, będących głównym świadkami oskarżenia i podjąć bezprawne działania, celem uzyskania, jak najkorzystniejszej linii obrony, poprzez wywieranie nacisków na świadków w kierunku złożenia przez nich zeznań określonej treści. Nadto wymaga podkreślenia fakt, iż podejmowanie ewentualnych działań zmierzających do utrudniania postępowania nie następuje w chwili popełnienia czynu zabronionego, albowiem sprawca nie zakłada, że zostanie on wykryty, ale w chwili właśnie ujawnienia przestępstwa.

Sama uzasadniona obawa podejmowania przez podejrzanego zachowań wskazanych w art. 258 § 1 pkt 2 KPK, a nie ich podjęcie stanowi przesłankę stosowania tymczasowego aresztowania na podstawie wskazanego przepisu, a z którą to mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu. Szczególnego znaczenia nabiera to w stosunku do podejrzanego, któremu zarzuca się popełnienie czynów w warunkach powrotu do przestępstwa. Dlatego zachodzi obawa matactwa procesowego na podstawie art. 258 § 1 pkt 2 KPK. W niniejszym postępowaniu zaistniały zarazem takie „szczególne okoliczności” określone w art. 263 § 2 KPK, które uniemożliwiły zakończenie postępowania przygotowawczego w terminie określonym w postanowieniu sądu o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Postępowanie przygotowawcze wymaga kontynuowania. Jak wskazuje Prokurator zachodzi konieczność uzyskania ostatecznej opinii o stanie zdrowia psychicznego podejrzanego i jego poczytalności w chwili zdarzenia. W wydanej opinii biegli z zakresu psychiatrii wskazali na konieczność poddania podejrzanego obserwacji psychiatrycznej w warunkach szpitalnych. Obserwacja została zarządzona wobec podejrzanego postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z 18.07.2024r., o sygn. akt II K 124/24, określającym czas jej trwania przez okres nie dłuższy niż 4 tygodnie (k. 125). Wnioski końcowe opinii o stanie zdrowia psychicznego podejrzanego mają wpływ na sposób i formę zakończenia postępowania przygotowawczego w stosunku do podejrzanego, mogą bowiem oddziaływać na kwestię możliwości przypisania mu winy w zakresie zarzuconych mu czynów. Po uzyskaniu przedmiotowej opinii sądowo-psychiatrycznej możliwe będzie zaznajomienie oskarżonego i jego obrońcy z aktami postępowania.

Mając na uwadze czas niezbędny do wykonania wskazanych czynności i innych, których potrzeba wyłoni się w toku postępowania zasadnym jest uwzględnienie wniosku prokuratora. Obrońca oskarżonego nie wskazał również żadnych okoliczności, które przemawiałyby za uchyleniem tymczasowego aresztowania. Na obecnym etapie postępowania w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności negatywne w myśl art. 259 § 1 KPK, które ewentualnie uzasadniałyby odstąpienie od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Tym samym jedynie zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania zapewni prawidłowy tok postępowania i zagwarantuje, iż podejrzany będzie pozostawać do dyspozycji organów prowadzących postępowania. W chwili obecnej żaden inny rodzaj środka zapobiegawczego nie jest w stanie spełnić tego zadania, co eliminuje możliwość zastosowania wobec podejrzanego środków zapobiegawczych o charakterze nieizolacyjnym. Mając powyższe należało orzec, jak w sentencji postanowienia.

Zarządzenia:

– odnotować postanowienie;

– odpis postanowienia z pouczeniem o zażaleniu doręczyć podejrzanemu Adamowi Zielińskiemu za pośrednictwem Aresztu Śledczego we Wrocławiu, w którym aktualnie przebywa oraz Adwokatowi Janowi Kowalskiemu;

– akta główne postępowania przygotowawczego zwrócić Prokuraturze Rejonowej Wrocław-Krzyki we Wrocławiu.

Wnioskowanie o przedłużenie tymczasowego aresztowania jest procedurą wymagającą starannej analizy i uzasadnienia. Sąd podejmuje taką decyzję po dokładnym rozpatrzeniu materiałów dowodowych oraz argumentów strony oskarżonej. Ostateczne postanowienie o przedłużeniu aresztu zostaje podjęte w oparciu o przepisy prawa i kierowane jest przede wszystkim do zapewnienia skutecznego prowadzenia postępowania karnego.