Postanowienie o nakazaniu opróżnienia lokalu

Sygn. akt I Ns 786/23

POSTANOWIENIE

Dnia 15 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Anna Kowalska

Protokolant: Jan Nowak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2024 r. w Warszawie

sprawy z wniosku Anny Wiśniewskiej

z udziałem Jana Wiśniewskiego

o nakazanie opróżnienia lokalu

postanawia:

1) nakazać Janowi Wiśniewskiemu opuszczenie lokalu mieszkalnego nr 12 położonego

  w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 12 – na podstawie art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2004 r.

  o przeciwdziałaniu przemocy domowej, bez prawa do lokalu socjalnego, a także zakazać

  mu zbliżania się do tego lokalu, jak i do osoby Anny Wiśniewskiej, na odległość bliższą

  niż 50 metrów,

2) stwierdzić, iż orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą ogłoszenia, czyli od 15 czerwca 2024 r.

Anna Kowalska

Uzasadnienie

We wniosku z 15 maja 2024 r. Anna Wiśniewska zażądała, aby sąd nakazał opróżnienie przez

Jana Wiśniewskiego lokalu mieszkalnego nr 12 położonego w Warszawie, przy

ul. Marszałkowskiej 12, ze względu na znęcanie się nad rodziną.

Uczestnik nie stawił się na rozprawie, ale złożył pismo procesowe, w którym wnioskował

o oddalenie wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prawomocnym wyrokiem z 10 marca 2023 r. w sprawie II K 123/22 Sąd Rejonowy

w Warszawie uznał Jana Wiśniewskiego za winnego tego, że w okresie od 1 stycznia 2022 r.

do 31 grudnia 2022 r. znęcał się fizycznie nad konkubiną Anną Wiśniewską oraz córką Zosią Wiśniewską,

przy czym w dniu 5 lutego 2022 r. uderzył ręką w twarz małoletnią córkę Zosię

Wiśniewską, w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci siniaka i otarcia naskórka

w okolicy oka – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała

na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 10 marca 2022 r. uderzył pięścią w szyję swoją

konkubinę Annę Wiśniewską, w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia

przy uciskaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje

naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o przestępstwo

z art. 207 § 1 KK w zw. z art. 207 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK w zw. z art. 60 § 1 KK.

(dowód: odpis prawomocnego wyroku skazującego z uzasadnieniem, k. 23)

Zajmowany przez strony lokal mieszkalny nr 12 położony w Warszawie, przy

ul. Marszałkowskiej 12 jest lokalem stanowiącym odrębną własność z prawem do lokalu mieszkalnego, które

przysługuje obojgu partnerom w częściach równych – po ½ ułamkowej części.

(dowód: kopia aktu notarialnego, k. 45)

Pomimo wyroku skazującego Jan Wiśniewski nadal zachowuje się nagannie względem

partnerki i ich wspólnego dziecka, wyzywając je codziennie słowami wulgarnymi. Ograniczył

jednak przemoc fizyczną do popychania konkubiny w czasie domowych awantur,

które wciąż wywołuje.

(dowód: zeznania Anny Wiśniewskiej nagranie z 1 czerwca 2024 r. od min. 15:00,

kopia wywiadu kuratorskiego, k. 67)

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, sąd nie dał wiary twierdzeniom

uczestnika zawartym w piśmie procesowym, w którym zaprzeczył on twierdzeniom

wnioskodawczyni. Twierdzenia zawarte przez niego w ww. piśmie są sprzeczne nie tylko

z zeznaniami wnioskodawczyni, ale i z ustaleniami poczynionymi przez kuratora sądowego.

Zeznania Anny Wiśniewskiej, które zaprzeczają wersji wydarzeń prezentowanej przez Jana

Wiśniewskiego, korespondują ponadto z ustaleniami wydanego wcześniej prawomocnego wyroku

skazującego go w postępowaniu karnym.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o nakazanie opuszczenia lokalu jest uzasadniony.

Podstawę prawną żądania stanowi art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2004 r. o przeciwdziałaniu

przemocy domowej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1246 ze zm.), w myśl którego jeżeli osoba

stosująca przemoc domową wspólnie zajmująca mieszkanie swoim zachowaniem polegającym

na stosowaniu przemocy domowej czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie,

osoba doznająca tej przemocy może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy

z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym,

zobowiązał ją do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego

otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Sąd,

rozpoznając sprawę, przyjął przede wszystkim za prawdziwe ustalenia o znęcaniu się nad

rodziną, które wynikają z sentencji wyroku skazującego. Zgodnie z art. 11 KPC ustalenia

wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia

przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona,

może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub

ograniczające jej odpowiedzialność cywilną. W przedmiotowej sprawie z wyroku wydanego

w sprawie II K 123/22 tutejszego sądu wynika stosowanie przez Jana Wiśniewskiego przemocy

względem rodziny, i to nacechowanej znacznym stopniem brutalności.

Celem regulacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, jak wskazano wyżej, jest

ochrona przed przemocą domową. Pojęcie przemocy w rodzinie zdefiniowane jest w art. 2

ust. 1 ustawy jako jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie,

wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub

dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności:

a) narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia lub mienia,

b) naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność, w tym seksualną,

c) powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby

  cierpienie lub krzywdę,

d) ograniczające lub pozbawiające tę osobę dostępu do środków finansowych lub możliwości

  podjęcia pracy lub uzyskania samodzielności finansowej,

e) istotnie naruszające prywatność tej osoby lub wzbudzające u niej poczucie zagrożenia,

  poniżenia lub udręczenia, w tym podejmowane za pomocą środków komunikacji

  elektronicznej.

W ocenie sądu opisane zachowanie Jana Wiśniewskiego wypełnia w całej rozciągłości hipotezę

przepisu art. 11a cytowanej ustawy. Dlatego wniosek ten został uwzględniony w pkt 1

postanowienia.

Drugą przesłanką o charakterze systemowym, którą należy wziąć pod uwagę, jest to,

że omawiana ustawa, jak się powszechnie przyjmuje, umożliwia orzeczenie eksmisji

wyłącznego właściciela mieszkania. Skoro tak, to tym bardziej możliwe jest orzeczenie

eksmisji współuprawnionego do lokalu, którym jest uczestnik Jan Wiśniewski.

W myśl art. 352 § 1 KPC Postanowienie jest skuteczne i wykonalne z chwilą ogłoszenia.

Prawomocne postanowienie i ustalenia faktyczne sądu stanowiące podstawę rozstrzygnięcia

nie wiążą sądu w postępowaniach, których przedmiotem jest żądanie co do własności rzeczy.

Dlatego w pkt 2 postanowienia stwierdzono, że orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą

ogłoszenia, czyli od 15 czerwca 2024 r.

Zarządzenie: Odpis orzeczenia z uzasadnieniem przesłać uczestnikowi.

Anna Kowalska