Postanowienie o nakazaniu opróżnienia lokalu
- Prawo
rodzinne
- Kategoria
postanowienie
- Klucze
nakaz opróżnienia lokalu, opuszczenie mieszkania, postanowienie, przemoc domowa, skuteczność orzeczenia, zakaz zbliżania się, zarządzenie orzeczenia
Postanowienie o nakazaniu opróżnienia lokalu to oficjalny dokument wydawany przez właściciela nieruchomości lub sąd, nakazujący najemcy lub lokatorowi opuszczenie i opróżnienie wynajmowanego lokalu w określonym terminie. Ten rodzaj dokumentu może być wydany w przypadku naruszenia umowy najmu, zalegania z opłatami czy innych ważnych powodów wymagających opuszczenia nieruchomości.
Sygn. akt I Ns 786/23
POSTANOWIENIE
Dnia 15 czerwca 2024 r.
Sąd Rejonowy w Warszawie Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: sędzia Anna Kowalska
Protokolant: Jan Nowak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2024 r. w Warszawie
sprawy z wniosku Anny Wiśniewskiej
z udziałem Jana Wiśniewskiego
o nakazanie opróżnienia lokalu
postanawia:
1) nakazać Janowi Wiśniewskiemu opuszczenie lokalu mieszkalnego nr 12 położonego
w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 12 – na podstawie art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2004 r.
o przeciwdziałaniu przemocy domowej, bez prawa do lokalu socjalnego, a także zakazać
mu zbliżania się do tego lokalu, jak i do osoby Anny Wiśniewskiej, na odległość bliższą
niż 50 metrów,
2) stwierdzić, iż orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą ogłoszenia, czyli od 15 czerwca 2024 r.
Anna Kowalska
Uzasadnienie
We wniosku z 15 maja 2024 r. Anna Wiśniewska zażądała, aby sąd nakazał opróżnienie przez
Jana Wiśniewskiego lokalu mieszkalnego nr 12 położonego w Warszawie, przy
ul. Marszałkowskiej 12, ze względu na znęcanie się nad rodziną.
Uczestnik nie stawił się na rozprawie, ale złożył pismo procesowe, w którym wnioskował
o oddalenie wniosku.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Prawomocnym wyrokiem z 10 marca 2023 r. w sprawie II K 123/22 Sąd Rejonowy
w Warszawie uznał Jana Wiśniewskiego za winnego tego, że w okresie od 1 stycznia 2022 r.
do 31 grudnia 2022 r. znęcał się fizycznie nad konkubiną Anną Wiśniewską oraz córką Zosią Wiśniewską,
przy czym w dniu 5 lutego 2022 r. uderzył ręką w twarz małoletnią córkę Zosię
Wiśniewską, w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci siniaka i otarcia naskórka
w okolicy oka – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała
na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 10 marca 2022 r. uderzył pięścią w szyję swoją
konkubinę Annę Wiśniewską, w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia
przy uciskaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje
naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o przestępstwo
z art. 207 § 1 KK w zw. z art. 207 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK w zw. z art. 60 § 1 KK.
(dowód: odpis prawomocnego wyroku skazującego z uzasadnieniem, k. 23)
Zajmowany przez strony lokal mieszkalny nr 12 położony w Warszawie, przy
ul. Marszałkowskiej 12 jest lokalem stanowiącym odrębną własność z prawem do lokalu mieszkalnego, które
przysługuje obojgu partnerom w częściach równych – po ½ ułamkowej części.
(dowód: kopia aktu notarialnego, k. 45)
Pomimo wyroku skazującego Jan Wiśniewski nadal zachowuje się nagannie względem
partnerki i ich wspólnego dziecka, wyzywając je codziennie słowami wulgarnymi. Ograniczył
jednak przemoc fizyczną do popychania konkubiny w czasie domowych awantur,
które wciąż wywołuje.
(dowód: zeznania Anny Wiśniewskiej nagranie z 1 czerwca 2024 r. od min. 15:00,
kopia wywiadu kuratorskiego, k. 67)
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, sąd nie dał wiary twierdzeniom
uczestnika zawartym w piśmie procesowym, w którym zaprzeczył on twierdzeniom
wnioskodawczyni. Twierdzenia zawarte przez niego w ww. piśmie są sprzeczne nie tylko
z zeznaniami wnioskodawczyni, ale i z ustaleniami poczynionymi przez kuratora sądowego.
Zeznania Anny Wiśniewskiej, które zaprzeczają wersji wydarzeń prezentowanej przez Jana
Wiśniewskiego, korespondują ponadto z ustaleniami wydanego wcześniej prawomocnego wyroku
skazującego go w postępowaniu karnym.
Sąd zważył, co następuje:
Wniosek o nakazanie opuszczenia lokalu jest uzasadniony.
Podstawę prawną żądania stanowi art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2004 r. o przeciwdziałaniu
przemocy domowej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1246 ze zm.), w myśl którego jeżeli osoba
stosująca przemoc domową wspólnie zajmująca mieszkanie swoim zachowaniem polegającym
na stosowaniu przemocy domowej czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie,
osoba doznająca tej przemocy może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym,
zobowiązał ją do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego
otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Sąd,
rozpoznając sprawę, przyjął przede wszystkim za prawdziwe ustalenia o znęcaniu się nad
rodziną, które wynikają z sentencji wyroku skazującego. Zgodnie z art. 11 KPC ustalenia
wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia
przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona,
może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub
ograniczające jej odpowiedzialność cywilną. W przedmiotowej sprawie z wyroku wydanego
w sprawie II K 123/22 tutejszego sądu wynika stosowanie przez Jana Wiśniewskiego przemocy
względem rodziny, i to nacechowanej znacznym stopniem brutalności.
Celem regulacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, jak wskazano wyżej, jest
ochrona przed przemocą domową. Pojęcie przemocy w rodzinie zdefiniowane jest w art. 2
ust. 1 ustawy jako jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie,
wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub
dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności:
a) narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia lub mienia,
b) naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność, w tym seksualną,
c) powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby
cierpienie lub krzywdę,
d) ograniczające lub pozbawiające tę osobę dostępu do środków finansowych lub możliwości
podjęcia pracy lub uzyskania samodzielności finansowej,
e) istotnie naruszające prywatność tej osoby lub wzbudzające u niej poczucie zagrożenia,
poniżenia lub udręczenia, w tym podejmowane za pomocą środków komunikacji
elektronicznej.
W ocenie sądu opisane zachowanie Jana Wiśniewskiego wypełnia w całej rozciągłości hipotezę
przepisu art. 11a cytowanej ustawy. Dlatego wniosek ten został uwzględniony w pkt 1
postanowienia.
Drugą przesłanką o charakterze systemowym, którą należy wziąć pod uwagę, jest to,
że omawiana ustawa, jak się powszechnie przyjmuje, umożliwia orzeczenie eksmisji
wyłącznego właściciela mieszkania. Skoro tak, to tym bardziej możliwe jest orzeczenie
eksmisji współuprawnionego do lokalu, którym jest uczestnik Jan Wiśniewski.
W myśl art. 352 § 1 KPC Postanowienie jest skuteczne i wykonalne z chwilą ogłoszenia.
Prawomocne postanowienie i ustalenia faktyczne sądu stanowiące podstawę rozstrzygnięcia
nie wiążą sądu w postępowaniach, których przedmiotem jest żądanie co do własności rzeczy.
Dlatego w pkt 2 postanowienia stwierdzono, że orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą
ogłoszenia, czyli od 15 czerwca 2024 r.
Zarządzenie: Odpis orzeczenia z uzasadnieniem przesłać uczestnikowi.
Anna Kowalska
Podsumowując, postanowienie o nakazaniu opróżnienia lokalu jest ważnym dokumentem prawnym, który ma na celu uregulowanie sytuacji, w której lokator lub najemca nie spełnia warunków umowy najmu. W przypadku otrzymania takiego dokumentu, należy zwrócić uwagę na termin opróżnienia lokalu i w razie konieczności skonsultować się z prawnikiem.