Postanowienie o nakazaniu opróżnienia lokalu

Sygn. akt I Ns 1234/23

POSTANOWIENIE

Dnia 2023-10-26

Sąd Rejonowy w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Anna Kowalska

Protokolant: Jan Nowak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2023-10-20 w Warszawie

sprawy z wniosku Joanny Wiśniewskiej

z udziałem Adama Wiśniewskiego

o nakazanie opróżnienia lokalu

postanawia:

1) nakazać Adamowi Wiśniewskiemu opuszczenie lokalu mieszkalnego nr 12 położonego w Warszawie przy ul. Polnej 10 – na podstawie art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1249 ze zm.), bez prawa do lokalu socjalnego,

2) stwierdzić, iż orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą ogłoszenia, czyli od 2023-10-26 r.

Uzasadnienie

We wniosku z 2023-09-15 r. Joanna Wiśniewska zażądała, aby sąd nakazał opróżnienie przez Adama Wiśniewskiego lokalu mieszkalnego nr 12 położonego w Warszawie, przy ul. Polnej 10, ze względu na znęcanie się nad rodziną.

Uczestnik nie stawił się na rozprawie, ale złożył pismo procesowe, w którym wnioskował o oddalenie wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prawomocnym wyrokiem z 2022-05-10 r. w sprawie II K 543/22 Sąd Rejonowy w Warszawie uznał Adama Wiśniewskiego za winnego tego, że w okresie od 2021-01-01 r. do 2022-03-15 r. znęcał się fizycznie nad konkubiną Joanną Wiśniewską oraz córką Zuzanną Wiśniewską, przy czym w dniu 2022-02-10 r. uderzył ręką w twarz małoletnią córkę Zuzannę Wiśniewską, w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci siniaka i otarcia naskórka w okolicy oka lewego – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 2022-03-05 r. uderzył pięścią w szyję swoją konkubinę Joannę Wiśniewską, w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia przy uciskaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 w zw. z art. 207 § 2 w zw. z art. 157 § 2 w zw. z art. 64 § 1 KK.

(dowód: odpis prawomocnego wyroku skazującego z uzasadnieniem, k. 2–15)

Zajmowany przez strony lokal mieszkalny nr 12 położony w Warszawie, przy ul. Polnej 10 jest spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego, które przysługuje obojgu partnerom w częściach równych – po ½ ułamkowej części.

(dowód: kopia aktu notarialnego, k. 16–25)

Pomimo wyroku skazującego Adam Wiśniewski nadal zachowuje się nagannie względem partnerki i ich wspólnego dziecka, wyzywając je codziennie słowami wulgarnymi. Ograniczył jednak przemoc fizyczną do sporadycznego popychania konkubiny w czasie domowych awantur, które wciąż wywołuje.

(dowód: zeznania Joanny Wiśniewskiej nagranie z 2023-10-10 r. od min. 18:00 do 18:30, kopia wywiadu kuratorskiego, k. 26–35)

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, sąd nie dał wiary twierdzeniom uczestnika zawartym w piśmie procesowym, w którym zaprzeczył on twierdzeniom wnioskodawczyni. Twierdzenia zawarte przez niego w ww. piśmie są sprzeczne nie tylko z zeznaniami wnioskodawczyni, ale i z ustaleniami poczynionymi przez kuratora sądowego. Zeznania Joanny Wiśniewskiej, które zaprzeczają wersji wydarzeń prezentowanej przez Adama Wiśniewskiego, korespondują ponadto z ustaleniami wydanego wcześniej prawomocnego wyroku skazującego go w postępowaniu karnym.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o nakazanie opuszczenia lokalu jest uzasadniony.

Podstawę prawną żądania stanowi art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1249 ze zm.), w myśl którego jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta tą przemocą może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 1805 ze zm.) o postępowaniu nieprocesowym, zobowiązał go do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

W omawianej ustawie rodzina zdefiniowana jest w art. 2 ust. 1, zgodnie z którym przez członka rodziny rozumieć należy osobę najbliższą w rozumieniu art. 115 § 11 KK, a także inną osobę wspólnie zamieszkującą lub gospodarującą. W myśl art. 115 § 11 KK osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu. Tak więc na gruncie zarówno KK, jak i omawianej ustawy, pojęcie rodziny rozumiane jest w sposób faktyczny konkubentów, którymi są wnioskodawczyni i uczestnik.

Sąd, rozpoznając sprawę, przyjął przede wszystkim za prawdziwe ustalenia o znęcaniu się nad rodziną, które wynikają z sentencji wyroku skazującego. Zgodnie z art. 11 KPC ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną. W przedmiotowej sprawie z wyroku wydanego w sprawie II K 543/22 tutejszego sądu wynika stosowanie przez Adama Wiśniewskiego przemocy względem rodziny, i to nacechowanej wysokim stopniem brutalności.

Celem regulacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, jak wskazano wyżej, jest ochrona przed przemocą domową. Pojęcie przemocy w rodzinie zdefiniowane jest w art. 2 ust. 2 ustawy jako jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1 (a więc: członków rodziny), w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą. W ocenie sądu opisane zachowanie Adama Wiśniewskiego wypełnia w całej rozciągłości hipotezę przepisu art. 11a cytowanej ustawy. Dlatego wniosek ten został uwzględniony w pkt 1 postanowienia.

Drugą przesłanką o charakterze systemowym, którą należy wziąć pod uwagę, jest to, że omawiana ustawa, jak się powszechnie przyjmuje, umożliwia orzeczenie eksmisji wyłącznego właściciela mieszkania. Skoro tak, to tym bardziej możliwe jest orzeczenie eksmisji współuprawnionego do lokalu, którym jest uczestnik Adam Wiśniewski.

W myśl art. 575 § 1 KPC postanowienie o zobowiązaniu osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazaniu zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia jest skuteczne i wykonalne z chwilą ogłoszenia. Sąd może je zmienić lub uchylić w razie zmiany okoliczności, nawet gdy jest prawomocne. Dlatego w pkt 2 postanowienia stwierdzono, że orzeczenie niniejsze jest skuteczne z chwilą ogłoszenia, czyli od 2023-10-26 r.

Zarządzenie: Odpis orzeczenia z uzasadnieniem przesłać uczestnikowi.