Program szkolenia stanowiskowego salowej

Prawne podstawy opracowania programu szkolenia

Przy opracowaniu programu szkolenia uwzględniono przepisy ustaw:

• z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.),

• z 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 503),

• z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 633),

• z 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1980),

• z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 253 ze zm.).

W programie uwzględniono również przepisy następujących rozporządzeń:

• Ministra Gospodarki i Pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bhp (Dz.U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.),

• Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bhp (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.),

• Ministra Zdrowia z 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. poz. 1003 ze zm.),

• Ministra Zdrowia z 28 lipca 2011 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi (Dz.U. z 2020 r. poz. 1404),

• Ministra Zdrowia z 18 grudnia 2007 r. w sprawie wykazu rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub wyznaczonych do wykonywania tych czynności (Dz.U. z 2008 r. poz. 114),

• Ministra Zdrowia z 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki (Dz.U. Nr 81, poz. 724 ze zm.),

• Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 marca 2003 r. w sprawie bhp przy ręcznych pracach transportowych oraz innych pracach związanych z wysiłkiem fizycznym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1306),

• Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 2009 r. wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziecko piersią (Dz.U. z 2009 r. poz. 796),

• Ministra Zdrowia z 20 kwietnia 2012 r. w sprawie wymagań technicznych i sanitarnych dla pomieszczeń, w których można wykonać praktykę pielęgniarek i położnych, oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać urządzenia i sprzęt medyczny umożliwiający udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz.U. Nr 81, poz. 505),

• Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 grudnia 1997 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem w miejscu pracy czynników chemicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 155),

• Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 6 czerwca 2014 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 817 ze zm.).

Ponadto przy opracowaniu instruktażu wykorzystano:

• karty charakterystyki wykorzystywanych substancji/preparatów chemicznych,

• instrukcje bezpiecznej obsługi wykorzystywanego sprzętu,

• instrukcje wewnątrzzakładowe,

• wytyczne i zalecenia zamieszczone na stronach Głównego Inspektora Sanitarnego oraz Ministra Zdrowia.

Cel szkolenia

Celem szkolenia jest uzyskanie przez Annę Kowalską:

kompletu informacji o:

• czynnikach środowiska pracy występujących w miejscach wykonywania pracy oraz

• ryzyku zawodowym związanym z wykonywaniem powierzonych zadań;

• wiedzy i umiejętności dotyczących sposobów zapobiegania oddziaływania czynników szkodliwych, uciążliwych i niebezpiecznych;

• wiedzy i praktycznych umiejętności z zakresu bezpiecznej eksploatacji urządzeń i powierzonego sprzętu;

• praktycznych umiejętności stosowania środków dezynfekcyjnych i pielęgnacyjnych.

Anna Kowalska wykonuje zadania związane z utrzymaniem odpowiednich warunków sanitarnych i higienicznych w Szpitalu Miejskim nr 1 opieki zdrowotnej, w tym na salach pacjentów, korytarzach i innych miejscach. Anna Kowalska często pracuje w zespole, współpracuje z lekarzami, pielęgniarkami oraz pracownikami administracyjnymi i technicznymi. Podczas swoich prac spotyka się z wieloma zagrożeniami wymagającymi omówienia w czasie instruktażu. Po zakończeniu instruktażu Anna Kowalska powinna mieć komplet wiadomości i umiejętności istotnych dla zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, nie tylko sobie, ale również współpracownikom, pacjentom i osobom postronnym.

Uczestnicy szkolenia

Proponowane tu szkolenie jest przeznaczone dla:

• nowo zatrudnianych osób na stanowisku salowej,

• salowych przenoszonych na nowe stanowisko pracy, np. na innym oddziale.

Szkolenie należy przeprowadzić także w każdym przypadku wprowadzenia na stanowisku salowej, np.:

• zmian warunków techniczno-organizacyjnych,

• zmian w organizacji stanowisk pracy,

• nowych substancji o działaniu szkodliwym dla zdrowia albo niebezpiecznych (np. środków do pielęgnacji pacjentów lub do mycia i dezynfekcji),

• nowych (lub zmienionych) typów narzędzi, maszyn i innych urządzeń,

• nowych zagrożeń związanych z pojawieniem się nowych czynników szkodliwych lub niebezpiecznych (np. kolejnych wariantów COVID-19),

• nowych środków ochrony, w tym ochron indywidualnych.

PRZYKŁAD

Jeśli oddział, na którym zatrudniono salową, wyposażono w urządzenia do sprzątania, np. automat szorujący, to szkolenie należy uzupełnić o zasady bezpiecznego wykorzystywania tego urządzenia. W tym elemencie szkolenia należy oprzeć się na instrukcji obsługi tego konkretnego urządzenia.

Sposób organizacji szkolenia

Szkolenie należy przeprowadzić w formie instruktażu – na stanowisku/stanowiskach, gdzie będzie wykonywała zadania salowa, na podstawie programu szczegółowego. Sposób realizacji szkolenia i czas trwania poszczególnych jego części dostosowujemy do przygotowania zawodowego i dotczasowego stażu pracy instruowanej osoby. Instruktaż stanowiskowy powinna przeprowadzić wyznaczona przez dyrektora osoba kierująca pracownikami albo sam dyrektor. Osoby te jednak, aby móc przeprowadzić instruktaż, muszą:

• mieć odpowiednie kwalifikacje,

• posiadać doświadczenie zawodowe oraz

• być przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.

Plan instruktażu stanowiskowego salowej

Lp. Szczegółowa tematyka instruktażu stanowiskowego Czas trwania szkolenia *)

1. Przygotowanie salowej do wykonywania zleconych zadań, a w szczególności: 1 godzina

a) omówienie warunków środowiska pracy z uwzględnieniem:

• pomieszczeń higieniczno-sanitarnych (toaleta dla personelu, pomieszczenie kuchenne, pomieszczenie do odpoczynku, miejsce wyznaczone do palenia, szatnia) oraz lokalizacji pomieszczeń przełożonych;

• miejsc, gdzie salowa będzie wykonywała swoje zadania (szpitala, w tym sale łóżkowe, miejsca gromadzenia odpadów, miejsca przechowywania sprzętu i materiałów do sprzątania;

• wyposażenia w sprzęt, narzędzia i materiały;

• środków i sposobów ograniczania negatywnego wpływu na organizm człowieka czynników szkodliwych, niebezpiecznych i uciążliwych;

• warunków organizacyjno-technicznych pracy, w tym:

– czasu pracy,

– wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy;

b) omówienie:

• występujących zagrożeń (np. czynnikami biologicznymi oraz przy ręcznych pracach transportowych),

• wyników oceny ryzyka zawodowego związanego z wykonywanymi w trakcie pracy czynnościami;

c) omówienie:

• sposobów ochrony przed zagrożeniami i uciążliwościami występującymi podczas pracy;

• przebiegu czynności przed, w trakcie i po każdej zmianie roboczej, a także po wykonaniu konkretnych czynności (czystość, higiena osobista);

• stosowanych zabezpieczeń przed urazami, chorobami, uciążliwościami, w tym obligatoryjnych do stosowania ochron zbiorowych i indywidualnych oraz sprzętu pomocniczego;

• procedur związanych z usuwaniem odpadów medycznych różnego typu.

2. Zapoznanie pracownika z kartami charakterystyki substancji chemicznych występujących w procesie pracy (z reguły dotyczyć to będzie środków czyszczących oraz dezynfekujących wykorzystywanych w pracy). 30 minut

3. Omówienie odpowiedniego zachowania się salowej (procedur postępowania) w razie wypadku, awarii lub dojścia do pożaru. 15 minut

4. Pokaz przez instruktora bezpiecznych sposobów wykonywania pracy bezpośrednio na stanowisku pracy z uwzględnieniem metod bezpiecznego wykonywania poszczególnych czynności i ze szczególnym zwróceniem uwagi na czynności trudne oraz niebezpieczne. 1 godzina

5. Próbne wykonanie zadania przez pracownika pod kontrolą osoby kierującej pracownikami. 1 godzina

6. Samodzielna praca salowej już tylko pod nadzorem osoby kierującej pracownikami. 2 godziny

7. Końcowe omówienie i ocena przebiegu wykonywania pracy przez pracownika, z uwzględnieniem bezpiecznych sposobów pracy. 30 minut

Razem 6 godzin

*) Jedna godzina instruktażu = 60 minut.

Program opracował: Po konsultacji z pracownikami zatwierdził:

................................................ ...............................................................................

(Jan Nowak i Anna Wiśniewska) (20.03.2023, Maria Nowak, Dyrektor, Szpital Miejski nr 1)

Treść instruktażu

Warunki środowiska pracy

Na początku należy poinformować salową o warunkach panujących w miejscach wykonywania pracy. W każdej placówce warunki te będą inne, w zależności od:

• zakresu obowiązków pracownika,

• wyposażenia technicznego w sprzęt oraz wyposażenia pomieszczeń,

• liczby zatrudnionych osób,

• organizacji pracy.

Szpitale to miejsca szczególne ze względu na dobro pacjenta. Przestrzenie i pomieszczenia związane z oddziałem, salami chorych, gabinetami lekarskimi, zabiegowymi oraz diagnostycznymi muszą spełniać ogólne wymagania sanitarne określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. poz. 1003 ze zm.).

Elementy pomieszczeń, które mają wpływ na warunki pracy, to m.in.:

• oświetlenie ogólne,

• ogrzewanie,

• wentylacja,

• wyposażenie w urządzenia techniczne i ochronne,

• zaplecze socjalne (miejsca wyznaczone do przygotowywania i spożywania posiłków, toalety i szatnia dla personelu, pomieszczenie do wypoczynku).

PRZYKŁAD

Wymagania dla oświetlenia w pomieszczeniach leczniczych opieki zdrowotnej są następujące:

• w pokojach łóżkowych należy zapewnić bezpośredni dostęp światła dziennego. Jeśli oświetlenie jest nadmierne, w oknach powinny być urządzenia zaciemniające (np. rolety, żaluzje);

• pokoje chorych – pokoje pooperacyjne – E_śr = 300 lx, U_o = 0,6, Ra = 80;

• strefy zabiegowe:

o sala operacyjna – E_śr = 500 lx, U_o = 0,8, Ra = 90,

o miejsce operowania – E = 1000 lx do 10 000 lx;

• oddziały intensywnej terapii:

o badania i zabiegi (na poziomie łóżka) E = 500 lx, U_o = 0,7, Ra = 80,

o nocna obserwacja – E = 100 lx, U_o = 0,4, Ra = 60.

PRZYKŁAD

Instalacje i urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji podlegają okresowemu przeglądowi, czyszczeniu lub dezynfekcji albo wymianie elementów instalacji zgodnie z zaleceniami producenta, nie rzadziej niż co 6 miesięcy.

Oprowadzając pracownika po terenie placówki opieki zdrowotnej, zwracamy uwagę na wymagania ogólnoprzestrzenne pomieszczeń oraz wymagania dotyczące wyposażenia. Zapoznajemy pracownika z typowymi miejscami wykonywania pracy oraz miejscami związanymi z zatrudnieniem (np. lokalizacją działu administracyjnego, kuchni, pralni, apteki itp.).

PRZYKŁAD

Pokoje chorych nie mogą być przechodnie. Wielkość pokoi łóżkowych musi umożliwiać swobodne:

• ustawienie łóżek z dostępem z 3 stron, w tym z dwóch dłuższych, oraz

• wyprowadzenie łóżka z pokoju bez konieczności przesuwania innych sprzętów (zwłaszcza łóżek innych pacjentów).

Na oddziałach psychiatrycznych oraz w ośrodkach leczenia uzależnień łóżka powinny być dostępne co najmniej z 2 stron, jednej dłuższej i jednej krótszej. Odstępy pomiędzy łóżkami muszą umożliwiać swobodny dostęp do pacjenta.

PRZYKŁAD

Szerokość drzwi w pomieszczeniach, przez które odbywa się ruch pacjentów na łóżkach, musi umożliwiać taki ruch.

PRZYKŁAD

W pokojach łóżkowych dopuszcza się instalację urządzeń umożliwiających obserwację pacjentów, jeżeli jest to konieczne w procesie ich leczenia i dla zapewnienia im bezpieczeństwa.

PRZYKŁAD

W budynkach szpitalnych nie mogą być stosowane wykładziny dywanowe.

PRZYKŁAD

Podłogi oraz połączenia ścian z podłogami powinny być wykonane z materiałów umożliwiających łatwe ich mycie i dezynfekcję. W pomieszczeniach wymagających częstej dezynfekcji lub utrzymania aseptyki ściany na całej wysokości powinny być wykończone materiałami gładkimi i nienasiąkliwymi, łatwymi do mycia i dezynfekcji. Ściany wokół umywalek i zlewozmywaków powinny być zabezpieczone przed zawilgoceniem.

PRZYKŁAD

Meble w pomieszczeniach muszą umożliwiać ich mycie oraz dezynfekcję.

Pracownik powinien również wiedzieć, gdzie znajdują się pomieszczenia związane z pracą, w tym magazyny materiałów, sprzętu, miejsca czasowego składowania odpadów, szczególnie odpadów medycznych, magazynki ubrań i pościeli – czystych i brudnych.

PRZYKŁAD

W pomieszczeniach podmiotów wykonujących działalność leczniczą powinny być wydzielone co najmniej:

• jedno pomieszczenie lub miejsca do składowania bielizny czystej,

• jedno pomieszczenie lub miejsca do składowania bielizny brudnej,

• jedno pomieszczenie lub miejsce na odpady.

Przypomnijmy, że przestrzeń transportu środków transportu do żywności, bielizny, odpadów, brudnych narzędzi i sprzętu do dezynfekcji, z wyłączeniem opakowań hermetycznych, musi być przestrzenią zamkniętą, odpowiednio do rodzaju transportu. Podobnie przestrzenią zamkniętą jest przestrzeń transportu środków transportu czystych. Środki transportu powinny być wykonane z materiałów umożliwiających ich mycie i dezynfekcję. W szpitalu i innym niż szpital zakładzie opieki zdrowotnej, w którym są udzielane stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż psychiatryczne, zapewnia się co najmniej jedno pomieszczenie dezynfekcyjne umożliwiające dodatkowo mycie i dezynfekcję środków transportu.

Pracownik powinien zostać zapoznany z:

• ergonomiczną pozycją, jaką należy przyjmować przy pracy,

• urządzeniami i sprzętem pomocniczym wykorzystywanym w trakcie czynności transportowych,

• urządzeniami zabezpieczającymi, przeciwpożarowymi i ewakuacyjnymi.

Podnoszenie i pielęgnacja pacjentów

Zasady podnoszeniu pacjentów to jeden z ważniejszych elementów szkolenia, ponieważ w razie potrzeby salowa pomaga personelowi medycznemu przy transporcie pacjentów leżących i chodzących (wewnątrz oddziału, do pracowni diagnostycznej, na zabiegi, na rehabilitację itp.) oraz pomaga pacjentom siedzącym. Salowa pomaga też w odpowiednim ułożeniu pacjentów w łóżku (także na stole operacyjnym lub zabiegowym) oraz w przenoszeniu pacjentów.

• Zasada 1. Ułożenie rąk

Na początek należy odpowiednio umieścić ręce i przedramiona pacjenta:

• z przodu jego ciała,

• pomiędzy ramionami,

• możliwie blisko tułowia na brzuchu.

Takie ułożenie rąk jest bardzo ważne dla bezpieczeństwa pacjenta, którego ewentualne niekontrolowane ruchy są zdecydowanie mniejsze i nie grożą utratą stabilności. Można także użyć specjalnych pasów do podnoszenia.

• Zasada 2. Ergonomiczna pozycja

Podczas podnoszenia pacjenta (zwłaszcza w sytuacji, gdy podnoszenie jest z pozycji klęczącej) niezwykle istotne są:

• szeroki rozstaw stóp oraz

• wyprostowany kręgosłup osoby podnoszącej.

Tułów powinien znajdować się możliwie blisko pacjenta. Należy unikać podnoszenia, unoszenia pacjenta, przy skręconym tułowiu ciała.

• Zasada 3. Stabilność podczas podnoszenia

Jeśli pacjent znajdzie się poza powierzchnią ograniczoną stopami salowej, może dojść do niekontrolowanej utraty równowagi zarówno przez salową, jak też i chorego. Jedna ze stóp salowej powinna znajdować się w pobliżu pacjenta (przenosić będzie ciężar w początkowej fazie ruchu), a druga w zamierzonym kierunku ruchu przenoszenia chorego, tak aby w trakcie całego procesu transportu zapewnić sobie możliwie największą stabilność/pewność przyjętej pozycji. W początkowej fazie podnoszenia pacjenta zaleca się niewielkie ugięcie nóg. Chcąc podnieść pacjenta, należy się pochylić, zginając biodra i nogi, a kręgosłup powinien zachować pozycję naturalną (pomiędzy wyprostem a pochyleniem).

• Zasada 4. Bezpieczne podnoszenie z poziomu podłogi

Podnoszenie z poziomu podłogi powinno być wykonywane przy zgiętych nogach w stawach biodrowych i kolanowych, przy wyprostowanym kręgosłupie (uzasadnione jest uklęknięcie na jedno kolano). Pozycja taka zapewni ochronę kręgosłupa i zminimalizowanie możliwości ewentualnych urazów mięśniowych i późniejszych, odkładających się w czasie poważnych schorzeń kręgosłupa.

• Zasada 5. Unikanie wygięć i skrętów tułowia

Należy unikać wygięć i skrętów tułowia podczas podnoszenia. Bardzo istotne jest właściwe umieszczenie rąk dla właściwego chwytu – jedna z nich powinna znajdować się pod pacjentem. Im większa jest powierzchnia chwytu, tym zazwyczaj jest on bardziej komfortowy i bezpieczny (pewniejszy).

• Zasada 6. Pewność i stabilność podłoża

Przed rozpoczęciem podnoszenia istotne jest zwrócenie uwagi na śliskość i stabilność podłoża. Należy zapewnić, aby podłoga w miejscu podnoszenia była sucha i nie znajdowały się na niej niepotrzebne przedmioty, które mogłyby spowodować potknięcie. Ważne jest też, aby salowa była wyposażona we właściwe obuwie zapewniające dostateczną stabilizację.

Dopuszczalny ciężar przedmiotów podnoszonych i przenoszonych przez jednego pracownika nie może przekraczać:

• dla kobiet:

o 10 kg przy pracy stałej oraz

o 20 kg przy pracy dorywczej;

• dla mężczyzn:

o 15 kg przy pracy stałej oraz

o 30 kg przy pracy dorywczej.

Dopuszczalny ciężar przedmiotów podnoszonych przez jednego pracownika na wysokość powyżej obręczy barkowej nie może przekraczać:

• dla kobiet:

o 5 kg przy pracy stałej,

o 10 kg przy pracy dorywczej;

• dla mężczyzn:

o 8 kg przy pracy stałej,

o 12 kg przy pracy dorywczej.

Jeżeli przedmioty są przenoszone przez jednego pracownika na odległość przekraczającą 3 m, dopuszczalny ciężar przenoszonych przedmiotów nie może przekraczać:

• dla kobiet – 12 kg,

• dla mężczyzn – 20 kg.

Z normatywów dźwigania wynika, że czynności związane z podnoszeniem i przenoszeniem pacjenta leżącego powinny być zawsze wykonywane zespołowo. Przypominamy, że:

• praca stała to wykonywanie czynności więcej niż 4 razy w trakcie godziny,

• praca dorywcza – mniej niż 4 razy na godzinę.

W celu zmniejszenia obciążenia układu ruchu (szczególnie zaś kręgosłupa) salowa powinna stosować sprzęt pomocniczy zawsze, kiedy pacjent jest słaby lub nie może się poruszać. Przypominamy, że sprzęt, aparatura oraz urządzenia używane w medycynie i przeznaczone do bezpośredniego kontaktu z pacjentem w celu jego leczenia, diagnostyki czy rehabilitacji, są wyrobami medycznymi i muszą być oznakowane znakiem CE. Użytkownicy wyrobów medycznych są obowiązani do zachowania należytej staranności i przestrzegania instrukcji użytkowania dostarczonej przez wytwórcę sprzętu.

PRZYKŁAD

Sprzęt pomocniczy przeznaczony do pielęgnowania pacjenta to m.in.:

• podnośniki elektryczne czy różnego rodzaju

• pasy do przenoszenia leżących pacjentów,

• wózki inwalidzkie do przewożenia pacjenta.

Wymagania dla pracownika, zakres zadań oraz dokumentacja techniczno-ruchowa i instrukcja użytkowania powierzonego sprzętu

Wiek nie ma większego znaczenia. O zatrudnieniu decydują:

• wyniki aktualnych badań lekarskich;

• aktualne zaświadczenie o zaszczepieniu przeciwko WZW;

• zaświadczenia stwierdzające odpowiednie przygotowanie personelu – kursy kwalifikacyjne oraz okresowe kursy doskonalące i okresowe szkolenie BHP – dla nowo zatrudnionych pracowników, okresowe szkolenia BHP, szkolenia w zakresie nowo wdrażanych programów i procedur, obejmujące następujący zakres:

o zapobieganie zakażeniom szpitalnym,

o rola personelu pomocniczego w profilaktyce i zwalczaniu zakażeń szpitalnych,

o metody zapobiegania zakażeniom krzyżowym,

o proces dezynfekcji powierzchni i sprzętu – obowiązujące w placówce procedury i instrukcje,

o postępowanie z odpadami, w tym z odpadami medycznymi,

o postępowanie z bielizną brudną,

o organizacja systemów utrzymania higieny szpitalnej,

o zasady utrzymania czystości w obiektach opieki zdrowia,

o postępowanie po ekspozycji na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał,

o ochrona personelu ze szczególnym uwzględnieniem zasad noszenia odzieży ochronnej i higieny rąk.

Niezbędna jest ogólna sprawność fizyczna i psychiczna. Przeciwwskazania uniemożliwiające pracę w zawodzie salowej to:

• choroby powodujące utratę świadomości (np. padaczka, cukrzyca),

• niesprawność narządów wewnętrznych (duże zaburzenia – układu krążenia, układu oddechowego, równowagi),

• niesprawność narządu wzroku niedająca się skorygować okularami,

• nosicielstwo chorób zakaźnych i pasożytniczych,

• choroby skóry,

• niesprawność narządów ruchu, głównie rąk, oraz

• uzależnienie od alkoholu, leków i narkotyków.

Na stanowisku salowej obowiązuje kategoryczny zakaz zatrudniania:

• kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią oraz

• pracowników niepełnosprawnych.

Praca salowej ma z jednej strony charakter samodzielny i odpowiedzialny, ale jest też ściśle nadzorowana. Salowa podlega służbowo pielęgniarce oddziałowej. Sprzątanie powinno odbywać się:

• zgodnie z częstotliwością i rodzajem czynności zależnym od obszaru, strefy i rodzaju pomieszczeń,

• według wykazu (grafiki sprzątania i osoby odpowiedzialne za czystość określonych miejsc/pomieszczeń),

• przy użyciu sprzętu i środków chemicznych,

• zgodnie z obowiązującymi procedurami, w tym procedurami związanymi z zapobieganiem zakażeniom szpitalnym.

Powierzchnie i sprzęt powinny być oczyszczone i zdezynfekowane po każdym pacjencie. Utrzymanie czystości w obiekcie szpitalnym odbywa się na podstawie całościowego planu higieny szpitalnej, ze szczególnym zwróceniem uwagi na:

• kolejność mycia i dezynfekcji poszczególnych pomieszczeń,

• pożądane cechy stosowanych w danej strefie preparatów dezynfekcyjnych lub myjąco-dezynfekujących oraz sprzętu do utrzymania czystości,

• postępowanie ze sprzętem po zakończeniu pracy,

• segregację i usuwanie odpadów medycznych,

• obowiązek stosowania dostarczonych środków ochrony indywidualnej,

• obowiązek przestrzegania odpowiednich procedur higienicznych przez osoby utrzymujące czystość,

• występujące zagrożenia o charakterze biologicznym (w tym mikrobiologicznym).

PRZYKŁAD

Procedura sprzątania sali łóżkowej może wyglądać następująco:

• przed myciem należy usunąć z pomieszczenia brudną bieliznę i odpady medyczne,

• po odsunięciu sprzęt