Postanowienie o stwierdzenie zasiedzenia

I Ns 1234/23

POSTANOWIENIE

Dnia 15 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Warszawie Wydział IV Cywilny w składzie:przewodniczący: sędzia Anna Kowalskaprotokolant: sekr. sąd. Jan Nowakpo rozpoznaniu w dniu 10 marca 2023 r.sprawy z wniosku Adama Wiśniewskiego i Ewy Wiśniewskiejz udziałem Marii Wiśniewskiej i Katarzyny Wiśniewskiejo stwierdzenie zasiedzeniapostanawia:

1) stwierdza, że Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska nabyli przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2022 r. po ½ (słownie: jednej drugiej) ułamkowej części każde z nich, prawo własności nieruchomości o powierzchni 1000 m2 (słownie: tysiąc m2), położonej w obrębie Warszawa – Mokotów, przy ul. Dębowej 12, oznaczonej w ewidencji gruntów Nr 123/4, dla której w Sądzie Rejonowym w Warszawie jest prowadzona księga wieczysta Nr WA1W/00000000/1,

2) ustala, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Anna Kowalska

Uzasadnienie

We wniosku z 1 stycznia 2023 r. Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska zażądali stwierdzeniazasiedzenia przez nich z dniem 31 grudnia 2022 r. prawa własności nieruchomości o powierzchni1000 m2 (słownie: tysiąc m2), położonej w obrębie Warszawa – Mokotów, przyul. Dębowej 12, oznaczonej w ewidencji gruntów Nr 123/4, dla której w Sądzie Rejonowymw Warszawie jest prowadzona księga wieczysta Nr WA1W/00000000/1. W toku sprawyAdam Wiśniewski zmienił stanowisko i wniósł o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomościwyłącznie przez niego.

Uczestniczki Maria Wiśniewska i Katarzyna Wiśniewska nie uznały wniosku i zażądały jego oddalenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska pozostawali w związku faktycznym od początku lat 90-tych. Z ich związku pochodzi córka Anna Wiśniewska z domu Wiśniewska. Konkubencirozstali się w 2022 r., już po złożeniu wniosku o stwierdzenie zasiedzenia. W dniu 1 lutego 2023 r.Ewa Wiśniewska wyprowadziła się z nieruchomości, o którą chodzi w sprawie, do Gdańska.(bezsporne)

Działka gruntu położona w Warszawie przy ul. Dębowej 12, oznaczona w ewidencji gruntówNr 123/4, stanowiła w przeszłości część gospodarstwa rolnego Jana i Mariimałżonków Wiśniewskich, rodziców Adama Wiśniewskiego. W roku 1995 małżonkowie Wiśniewscypodarowali działkę Nr 123/4 swojemu synowi Adamowi i jego konkubinie EwieWiśniewskiej.

Od tego czasu Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska figurują w ewidencji gruntów jakowspółposiadacze nieruchomości. Opłacają wspólnie podatek od nieruchomości.(dowód: zeznania wnioskodawczyni Ewy Wiśniewskiej, nagranie z rozprawy z 10 lutego 2023 r.od min. 10:00: do 11:00, k. 10, zeznania świadków: Jan Kowalski – nagraniez rozprawy z 10 lutego 2023 r. od min. 11:00: do 12:00, k. 20, Piotr Nowak – nagraniez rozprawy z 10 lutego 2023 r. od min. 12:00: do 13:00, k. 30, Anna Nowak –nagranie z rozprawy z 10 lutego 2023 r. od min. 13:00: do 14:00, k. 40, a takżedokumenty: zaświadczenie o wpisie do ewidencji gruntów k. 50, kwity i zaświadczeniapodatkowe, k. 60)

W latach 1996-1998 Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska zbudowali na nieruchomości dommieszkalny jednorodzinny i doprowadzili do niego wszelkie dostępne przyłącza: elektryczne,wodociągowe i gazowe. Następnie, w kolejnych latach, remontowali budynek i dokonywalijego bieżących napraw.(bezsporne w świetle oświadczeń wnioskodawców i uczestniczek, a także dokumentów:pozwolenia na budowę wraz z projektem budynku, k. 70)

W 2000 r. zmarł Jan Wiśniewski, a spadek po nim odziedziczyli w częściach równych jegożona Maria oraz dzieci: Adam Wiśniewski i Katarzyna Wiśniewska z domu Wiśniewska, w tymwchodzące w skład spadku gospodarstwo rolne.(dowód: postanowienie, k. 80 w załączonych aktach sprawy I Ns 123/00 Sądu Rejonowegow Warszawie)

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, sąd nie dał wiary zeznaniomuczestniczek Marii Wiśniewskiej i Katarzyny Wiśniewskiej, które podały, że nieruchomość, o którą chodziw sprawie, nigdy nie została darowana wnioskodawcom. W ocenie sądu nie zasługująrównież na wiarę zeznania wnioskodawcy, w myśl których tylko on otrzymał od rodzicóww drodze nieformalnej darowizny nieruchomość objętą wnioskiem. Zeznania te niekorespondują bowiem ze złożonymi dokumentami, w szczególności podatkowymi, a takżepozwoleniem na budowę, w których jako posiadacze figurują Adam Wiśniewski i EwaWiśniewska. W wypadku zeznań Adama Wiśniewskiego o ich niewiarygodności świadczy nadto dobitnierównież okoliczność, że odmienne twierdzenia zawarł we wniosku o zasiedzenie. W oceniesądu zmiana ta podyktowana była rozstaniem z konkubiną i wynikającą z tego chęcią wyzuciajej przynajmniej z części wspólnego majątku.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek jest uzasadniony.

W myśl art. 172 § 1 KC posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywawłasność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od 20 lat jako posiadacz samoistny,chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W myśl § 2 po upływie 30 latposiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

W przedmiotowej sprawie Adam Wiśniewski i Ewa Wiśniewska posiadali nieruchomośćw sposób samoistny, a więc jak właściciele, przez 20 lat, począwszy od 1995 r. Nie jestnatomiast znana dokładna data objęcia jej w posiadanie. Dlatego uznano, że posiadanie przeznich nieruchomości datuje się co najmniej od 1995 r. Dlatego też okres zasiedzeniaminął z dniem 31 grudnia 2022 r.

Definicję posiadania zawiera art. 336 KC, w myśl którego posiadaczem rzeczy jest zarównoten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktyczniewłada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączysię określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Na posiadanie samoistnerzeczy składają się natomiast dwa elementy: fizyczne władztwo nad rzeczą (corpus) i zamiarwykonywania tego władztwa dla siebie (animus rem sibi habendi). W przedmiotowej sprawiewnioskodawcy w ocenie sądu bez wątpienia posiadali nieruchomość samoistnie,co przejawiało się w opłacaniu podatków i budowie domu. Dlatego prowadziło onodo zasiedzenia.

Wnioskodawcy nie wskazali części, w jakich chcą nabyć prawo własności nieruchomości. Sądprzyjął, że posiadali nieruchomość w częściach równych i stwierdził jej zasiedzenie na rzeczobojga po 1/2 części ułamkowej. Przyczyny tego są dwie. Po pierwsze z żadnegoz przeprowadzonych dowodów nie wynika, aby nabycie posiadania przez wnioskodawcównastąpiło w innych częściach niż równe. Po drugie – z art. 197 KC wynika domniemanierówności udziałów współwłaścicieli, tak więc w braku innych danych przyjąć należy równośćudziałów, jak uczyniono to w sentencji postanowienia.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 520 § 1 KPC.

Anna Kowalska