Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Poznań, dnia 25.08.2023 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie ul. Jasna 2/4 00-013 Warszawa za pośrednictwem: Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu ul. Stanisława Taczaka 17 61-819 Poznań

Skarżąca: Anna Kowalska ul. Kwiatowa 12 60-123 Poznań 85031201234 Reprezentowana przez: radcę prawnego Jan Nowak adres do korespondencji: Kancelaria Radców Prawnych Lex Optimum ul. Półwiejska 20 60-800 Poznań 0000123456

Numer sprawy przed organem: SKO-POZ-456/2023 Wartość przedmiotu zaskarżenia: 15000 zł ( piętnaście tysięcy )

Skarga na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego

Na podstawie art. 50 § 1 w zw. z art. 3 § 2 ust. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm., zwanej dalej: PostAdmU), działając jako pełnomocnik Anny Kowalskiej, na podstawie pełnomocnictwa, którego oryginał składam w załączeniu, zaskarżam w całości decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 15 lipca 2023 r., doręczoną pełnomocnikowi skarżącej w dniu 20 lipca 2023 r., oznaczoną Nr SKO-POZ-456/2023, utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Poznania z 10 maja 2023 r., Nr GN-123/2023, w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej.

Organowi administracji, który wydał zaskarżoną decyzję, zarzucam:

– rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, powodujące nieważność zaskarżonej decyzji, polegające na niewłaściwym zastosowaniu art. 144 ust. 1, art. 145, 146 i 148 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 344 ze zm., zwanej dalej: GospNierU) poprzez ustalenie, że w świetle wymienionych przepisów zachodzą przesłanki dla obciążenia właścicielki nieruchomości opłatą adiacencką, pomimo braku spełnienia warunku promulgacji uchwały Rady Miasta Poznania z 1 stycznia 2023 r., Nr XXX/2023 r., w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej;

– rażące naruszenie przepisów postępowania, powodujące nieważność zaskarżonej decyzji, polegające na niezastosowaniu art. 6 i 7 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 775 ze zm., zwanej dalej: KPA) w zw. z art. 88 ust. 1 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm., dalej jako: Konstytucja RP), poprzez oparcie zaskarżonego rozstrzygnięcia na uchwale Rady Miasta Poznania z 1 stycznia 2023 r., Nr XXX/2023 r., w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej, wobec której nie dochowano zasad i trybu ogłaszania aktów normatywnych – tj. ogłoszenia w wojewódzkim dzienniku urzędowym

i wnoszę:

– na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 PostAdmU, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji administracyjnej;

– na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 135 PostAdmU, o stwierdzenie nieważności poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Poznania z 10 maja 2023 r.;

– na podstawie art. 119 pkt 1 PostAdmU, o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym;

– na podstawie art. 200 PostAdmU, o zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadnienie

Stan faktyczny

Anna Kowalska jest właścicielką nieruchomości gruntowej położonej w Poznaniu przy ul. Słonecznej 1, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka Nr 123/4, o powierzchni 0.15 ha. W 2022 r. przedmiotowa nieruchomość została podłączona do sieci kanalizacyjnej, wybudowanej w 2021 r. ze środków własnych przez Miasto Poznań. W wyniku podłączenia do sieci wartość nieruchomości wzrosła i zgodnie z operatem szacunkowym z 15 marca 2023 r., sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego Maria Zielińska, różnica wartości nieruchomości według stanu sprzed wybudowania sieci kanalizacyjnej i po wybudowaniu tej sieci wyniosła 20000 zł.

W związku z powyższym Prezydent Miasta Poznania decyzją z 10 maja 2023 r., działając na podstawie art. 144 ust. 1, art. 145, 146 i 148 GospNierU oraz powołując się na uchwałę Rady Miasta Poznania z 1 stycznia 2023 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej, ustalił opłatę adiacencką w kwocie 15000 zł i zobowiązał Annę Kowalską do jej uiszczenia w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o ustaleniu opłaty stanie się ostateczna. Powyższa kwota została ustalona w oparciu o § 3 ww. uchwały, zgodnie z którym stawka procentowa opłaty adiacenckiej wynosi 75% różnicy między wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością, jaką posiada po wybudowaniu tej infrastruktury.

Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu, domagając się jej uchylenia. Organowi I instancji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, polegające na niezastosowaniu art. 148 ust. 4 GospNierU i w konsekwencji – nieuwzględnieniu przy ustalaniu wysokości opłaty adiacenckiej wartości poczynionych przez skarżącą nakładów na budowę sieci kanalizacyjnej. Organ odwoławczy nie podzielił zarzutów podniesionych przez skarżącą i decyzją z 15 lipca 2023 r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Uzasadnienie zarzutów skargi

Zgodnie z postanowieniami art. 144 ust. 1 GospNierU właściciele nieruchomości uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. Artykuł 145 ust. 1 GospNierU wskazuje, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta mogą, w drodze decyzji, ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej. Wydanie decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej może nastąpić, w myśl art. 145 ust. 2 GospNierU, w terminie do 10 lat od dnia stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej. Uprawnienie to może być zrealizowane przez organ wykonawczy gminy wyłącznie wówczas, gdy w dniu stworzenia warunków podłączenia obowiązywała uchwała rady gminy określająca stawkę procentową opłaty adiacenckiej.

Pogląd, że nieodzowną podstawą do określenia wysokości opłaty adiacenckiej jest uchwała rady gminy w przedmiocie wysokości stawki procentowej tej opłaty, obowiązująca w dniu stworzenia warunków do korzystania z wybudowanego urządzenia infrastruktury technicznej, był wielokrotnie wyrażany w orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. wyr. NSA z 10 stycznia 2020 r., II OSK 1234/19, Legalis; wyr. WSA we Wrocławiu z 20 marca 2021 r., IV SA/Wr 456/20, Legalis; wyr. WSA w Warszawie z 15 kwietnia 2022 r., VII SA/Wa 789/21, Legalis).

Nie ulega wątpliwości, że przepisy gminne, określające zasady partycypacji mieszkańców w kosztach budowy infrastruktury technicznej, mają charakter aktów prawa miejscowego (zob. wyr. NSA z 5 marca 2019 r., I OSK 2345/18, Legalis; wyr. NSA z 12 czerwca 2019 r., II OSK 3456/18, Legalis; wyr. NSA z 18 września 2019 r., III OSK 4567/18, Legalis; wyr. WSA w Krakowie z 22 maja 2020 r., III SA/Kr 567/20, Legalis; wyr. WSA w Łodzi z 30 lipca 2020 r., I SA/Łd 678/20, Legalis). Tym samym również uchwała określająca wysokość opłaty adiacenckiej bez wątpienia jest aktem prawa miejscowego.

W myśl art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego mogą ustanawiać akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Zgodnie natomiast z art. 87 ust. 2 ustawy zasadniczej akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły.

Jak stanowi art. 88 ust. 1 Konstytucji RP, warunkiem wejścia w życie aktów prawa miejscowego jest ich ogłoszenie. Zasady i tryb ogłaszania aktów normatywnych określa ustawa z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1215). Artykuł 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, że akty normatywne zawierające przepisy powszechnie obowiązujące, ogłaszane w dziennikach urzędowych, wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ich ogłoszenia, chyba że dany akt normatywny określi termin dłuższy. Zgodnie z art. 13 pkt 2 ww. ustawy akty prawa miejscowego stanowione przez organ gminy ogłasza się w wojewódzkim dzienniku urzędowym.

Uchwała Rady Miasta Poznania z 1 stycznia 2023 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej została umieszczona na tablicach informacyjnych Urzędu Miasta Poznania w Poznaniu na okres od 15 stycznia 2023 r. do 15 lutego 2023 r. oraz opublikowana w prasie lokalnej – w dzienniku „Głos Wielkopolski” z 10 stycznia 2023 r. Z treści uchwały oraz akt sprawy postępowania administracyjnego bezspornie wynika, że nie został dopełniony podstawowy warunek wejścia w życie przedmiotowej uchwały jako aktu prawa miejscowego – czyli publikacja w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Skoro zatem publikacja we właściwym dzienniku nie została dokonana, to brak jest podstaw do uznania, że uchwała ta spełnia warunek należytej promulgacji, który jest niezbędny – w świetle art. 88 ust. 1 Konstytucji RP – do uznania, że dany akt normatywny wszedł w życie. W konsekwencji oparcie decyzji organu I instancji na takim akcie należy uznać za działanie bez podstawy prawnej. Okoliczności te nie zostały dostrzeżone przez organy rozpoznające sprawę w postępowaniu administracyjnym ani nie zostały podniesione przez skarżącą w odwołaniu od decyzji Prezydenta Miasta Poznania.

W związku z powyższym, skoro uchwała stanowiąca podstawę skarżonych decyzji nie może być uznana za akt prawny, który wszedł w życie, to nie ulega wątpliwości, że decyzja Prezydenta Miasta Poznania z 10 maja 2023 r. w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej dotknięta jest wadą nieważności, przewidzianą w art. 156 § 1 pkt 2 KPA, polegającą na wydaniu decyzji bez podstawy prawnej. Z kolei organ odwoławczy, nie dostrzegając tej kwalifikowanej nieprawidłowości, dopuścił się rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 KPA (tak wyr. NSA z 25 lutego 2022 r., II GSK 1234/21, niepubl. oraz wyr. z 10 marca 2022 r., I OSK 2345/21, niepubl.). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji dotkniętą wadą nieważności, naruszyło także zasadę praworządności wyrażoną w art. 6 i 7 KPA, gdyż uchwała Rady Miasta Poznania z 1 stycznia 2023 r. – pozbawiona mocy obowiązującej – nie mogła stanowić podstawy do wydania jakiejkolwiek decyzji administracyjnej. Tym samym brak było podstaw, by w myśl art. 144 ust. 1, art. 145 ust. 1, art. 146 i 148 GospNierU obciążyć skarżącą opłatą adiacencką.

W tym stanie rzeczy wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym należy uznać za całkowicie uzasadniony. Wydanie decyzji bez podstawy prawnej prowadzi do stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu, a utrzymanie w mocy takiej decyzji przez organ odwoławczy należy zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa. Tym samym zachodzi okoliczność pozwalająca na zarządzenie skierowania niniejszej sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, w trybie uproszczonym, zgodnie z postanowieniem art. 119 pkt 1 PostAdmU.

Jan Nowak radca prawny (podpis)

Załączniki: odpis skargi; dowód uiszczenia wpisu w kwocie 200 zł; pełnomocnictwo; dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Opracowano na podstawie wyr. WSA w Gdańsku z 15 czerwca 2022 r., II SA/Gd 234/22, CBOSA.