Apelacja

Warszawa, 15 maja 2023 r.

Jan KowalskiKancelaria Adwokacka "Lex"ul. Marszałkowska 1500-001 Warszawa

DoSądu Apelacyjnego w WarszawieWydział Cywilnyza pośrednictwemSądu Okręgowego w WarszawieWydział Cywilny

Powódka: Anna Nowak, adres w aktach sprawy,reprezentowana przez adwokata Marię Zielińską

Pozwany: Jan Kowalski, adres w aktach sprawyreprezentowany przez adwokata Piotra Wiśniewskiego

I C 1234/22

Wartość przedmiotu zaskarżenia 15000 zł

Apelacja Pozwanegood wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie,Wydział Cywilny z 10 marca 2023 r., I C 1234/22

W imieniu mojego Mocodawcy na podstawie art. 367 § 1 w zw. z art. 368 § 1 pkt 1 KPC (zgodnie z treścią pełnomocnictwa znajdującego się w aktach sprawy) zaskarżam wyżej wymieniony wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, Wydział Cywilny z 10 marca 2023 r., I C 1234/22, którego odpis wraz z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 20 kwietnia 2023 r., w całości.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 KPC zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:

mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że:

1) kwota 15000 zł przekazana powódce na mocy porozumienia z 1 stycznia 2022 r. stanowi zadatek, podczas gdy do tego, aby skorzystać z dobrodziejstwa zadatku, strona powinna od umowy odstąpić, świadczenia wzajemne powinny być zwrócone, a tego żadna ze stron nie zrobiła, a zatem kwota 15000 zł powinna być traktowana jako normalna wpłata kolejnej raty za nabywaną nieruchomość i z tytułu opóźnienia pozwanego we wpłaceniu ostatniej raty należą się ewentualnie odsetki ustawowe;

2) z pisma Bank PKO BP wynika, iż pozwany mógł już 5 maja 2023 r. przelać środki pieniężne na rachunek bankowy powódki, podczas gdy z cytowanego pisma wynika, że pozwany złożył dyspozycję przelewu w banku 5 maja 2023 r., który to przelew został zrealizowany 8 maja 2023 r.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji, działając na zasadzie art. 368 § 1 pkt 5 w zw. z art. 386 § 1 KPC, wnoszę o:

zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Uzasadnienie

Jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego, pozwany wpłacił powódce kwotę 300000 zł za mieszkanie. Strony uzgodniły, że cena za mieszkanie ma wynieść 450000 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego natomiast pozwany powinien zapłacić dodatkowo powódce 15000 zł, ponieważ taką kwotę zaliczyła ona tytułem zadatku. Zgodnie z art. 394 § 1 KC, jeżeli jedna ze stron nie wykonuje umowy, to druga może bez wyznaczania terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować. Odstąpienie od umowy oznacza, że strony zwracają sobie to, co wcześniej świadczyły.

Jednakże sąd I instancji przeoczył następujące okoliczności: powódka nie odstąpiła od umowy, nie zwróciła pozwanemu tego, co jej świadczył, i nie zażądała zwrotu tego, co sama świadczyła, czyli zwrotu mieszkania.

W związku z tym, aby kwotę 15000 zł traktować jako zadatek, pozwana musiałaby od umowy odstąpić, a strony powinny zwrócić sobie wszystko, co świadczyły.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy obowiązany był na podstawie dyrektywy zawartej w art. 65 KC ustalić rzeczywisty sens porozumienia z 1 stycznia 2022 r. W takim razie świadczenie kwoty 15000 zł mogłoby być uznane jako kara umowna, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał swojego zobowiązania. Jednakże rozumowaniu takiemu przeczy istota kary umownej. Zgodnie z art. 483 § 1 KC strony mogą zastrzec karę umowną na wypadek niewykonania zobowiązania niepieniężnego. Ponieważ zobowiązanie pozwanego było pieniężne, to w związku z tym żądanie zapłaty tej kwoty nie może być traktowane jako kara umowna. Zastrzeżenie umowne, w myśl którego za niewykonanie zobowiązania pieniężnego należy się kara umowna, jest z mocy prawa nieważne (art. 58 KC).

Za powyższym rozumowaniem opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 15 grudnia 2020 r. (I CSK 123/20, Legalis 123456), w którym stwierdził, że: „Zastrzeżenie kary umownej jest w myśl art. 483 § 1 KC dopuszczalne tylko przy zobowiązaniach niepieniężnych. Ponieważ pozwana była zobowiązana zapłacić powodowi zgodnie z umową z 1 stycznia 2022 r. kwotę 450000 zł, zastrzeżenie kary umownej przy tym zobowiązaniu należy uznać za nieważne (art. 58 KC)”.

Na uwagę zasługuje niezwykle istotny argument, mianowicie 5 maja 2023 r. pozwany sfinalizował formalności związane z uzyskaniem kredytu na zakup mieszkania od powódki. Tego samego dnia pozwany wydał dyspozycję przelewu ostatniej raty na rachunek bankowy pozwanej. Bank wykonał przelew środków 8 maja 2023 r. Pieniądze dotarły na konto powódki 8 maja 2023 r. Należy mieć na uwadze, że 6 i 7 maja 2023 r. były dniami ustawowo wolnymi od pracy. Faktycznie przelew został zrealizowany bez żadnej zwłoki.

W związku z powyższym uznanie przez Sąd Okręgowy, że powód powinien zapłacić dodatkowo kwotę 15000 zł tytułem zadatku za opóźnienie w realizacji swojego zobowiązania, nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Należy zważyć, że powód, zlecając bankowi polecenie zapłaty, działał w zaufaniu do profesjonalizmu instytucji, m.in. w wykonywaniu przelewów pieniężnych.

Mając powyższe na względzie, wnoszę jak na wstępie.

______________________(własnoręczny podpis)Piotr Wiśniewskiadwokat

Załączniki:– odpis apelacji,– dowód wniesienia opłaty sądowej od apelacji, w tym dowód uiszczenia opłaty sądowej od wniosku o doręczenie zaskarżonego wyroku wraz z uzasadnieniem, bowiem opłatę tą zalicza się na poczet opłaty od środka zaskarżenia – art. 25b ust. 2 KSCU.