Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego
- Prawo
karne
- Kategoria
odwołanie
- Klucze
apelacja, błędy prawne, kwalifikacja czynu, obrońca, oskarżony, postępowanie dowodowe, rozbieżności, sąd okręgowy, ustalenia faktyczne, zeznania
Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego jest dokumentem składanym w sądzie drugiej instancji w celu zaskarżenia orzeczenia Sądu Okręgowego. W apelacji przedstawia się zarzuty dotyczące błędów popełnionych w pierwszej instancji oraz argumenty uzasadniające potrzebę zmiany wyroku. Proces apelacyjny ma na celu ponowne rozpatrzenie sprawy i ewentualne zmodyfikowanie wcześniejszego orzeczenia.
ul. Kwiatowa 12, 01-001 Warszawa, 2023-10-26
Jan Kowalski
Kancelaria Adwokacka "Lex"
ul. Polna 34/2, 02-002 Warszawa
ul. Słoneczna 5, 03-003 Warszawa
obrońca oskarżonego
Adam Nowak
Sąd Okręgowy w WarszawieWydział Karny
za pośrednictwem
Sąd Rejonowy dla Warszawy-ŚródmieściaWydział I Karny
Sygn. akt I K 123/23
Apelacjaod wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia Wydział I Karnyz dnia 2023-09-15, doręczonego z uzasadnieniem 2023-10-05
I. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżam wskazany wyrok w całości na korzyść oskarżonego.
II. Na podstawie art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:
1) odnośnie do przypisanego czynu I obrazę przepisów prawa materialnego przez przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 280 § 1 k.k., podczas gdy czyn powinien być zakwalifikowany jako wyczerpujący jedynie znamiona art. 288 § 1 k.k.;
2) odnośnie do przypisanego czynu II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść przez bezkrytyczne przyjęcie za wiarygodne w całości zeznania Piotra Wiśniewskiego odnośnie do zdarzenia mającego miejsce 2023-07-20.
III. Na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wnoszę o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części dotyczącej ponownego przesłuchania Piotra Wiśniewskiego i Anny Zielińskiej na okoliczność przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego w dniach 2023-07-15 i 2023-07-20 oraz zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, aby Sąd zakwalifikował czyn oskarżonego jako wypełniający znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 2023-09-15 oskarżony Adam Nowak został uznany winnym zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycję odnośnie do zarzutu I art. 280 § 1 k.k. oraz odnośnie do zarzutu II art. 288 § 1 k.k.
Odnośnie do przypisanego czynu I należy zauważyć, że pokrzywdzony Piotr Wiśniewski samodzielnie, bez presji i bez jakiegokolwiek przymusu wpuścił do mieszkania oskarżonego Adama Nowaka mimo wcześniejszego zdarzenia, które miało miejsce 2023-07-10. Następnie dobrowolnie dał Adamowi Nowakowi pieniądze w kwocie 200 zł. Dopiero wówczas, gdy wręczona kwota okazała się zbyt mała, oskarżony użył siły i uderzył Piotra Wiśniewskiego w twarz, w wyniku czego doznał on krwawienia z nosa. Sam pokrzywdzony Piotr Wiśniewski za każdym razem różnie opisuje sekwencję zdarzeń, która miała miejsce 2023-07-15, twierdzi jakoby oskarżony:
1) groził słownie, uderzył, wziął pieniądze, użył noża;
2) groził nożem, uderzył, wziął pieniądze;
3) wziął pieniądze, uderzył, użył noża, groził.
Dla prawnokarnej oceny zachowania ujętego w art. 280 § 1 k.k. nie jest obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru rzeczy. Zabór rzeczy musi być bowiem albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować równocześnie z nim. Użycie przemocy wobec osoby po dokonaniu zaboru rzeczy nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. [zob. wyr. SN z dnia 17.05.2007 r., IV KK 67/07; Z. Ćwiąkalski, J. Majewski (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. II, Warszawa 2008, s. 721]. W sytuacji gdy przemoc została zastosowana dopiero po dobrowolnym wydaniu przez pokrzywdzonego rzeczy, to przypisanie oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynu z art. 280 § 1 k.k. rażąco narusza prawo materialne (wyr. SA w Krakowie z 22.06.2011 r., II AKa 121/11, Legalis).
Sam pokrzywdzony podał, że oskarżony Adam Nowak zastosował wobec niego przemoc dopiero po tym, jak wręczona przez niego kwota 200 zł była dla niego zbyt mała i domagał się więcej. Podczas przesłuchania 2023-07-18 pokrzywdzony zeznał: „Dałem mu te pieniądze na odczepne. Jak wołał to mu dałem na odczepne (…) potem wołał więcej pieniędzy. Groził mi, że mnie zabije. Ja powiedziałem, że nie mam pieniędzy, a on mówił, że mam. Potem oskarżony uderzył mnie pięścią. Później jeszcze raz mi poprawił”. Podobnie podczas przesłuchania 2023-08-01 Piotr Wiśniewski zeznał: „To grożenie nożem miało miejsce po tym, jak dałem mu te 200 zł (…). Mówię i powtarzam i jestem tego pewien, że pieniądze w wysokości 200 zł wydałem oskarżonemu przed użyciem noża”.
W świetle tych zeznań pokrzywdzonego i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego, mając jednocześnie na uwadze zasadę in dubio pro reo, gdy pokrzywdzony zeznaje odmiennie, należy przyjąć, iż zachowanie oskarżonego 2023-07-15 nie wyczerpało znamion objętych zarzutem I.
Odnośnie do przypisanego czynu II, który miał miejsce 2023-07-20, należy zauważyć, iż wystąpił klasyczny błąd w ustaleniach faktycznych. Sam Sąd, dokonując analizy zeznań Piotra Wiśniewskiego, zauważył, że cechują się one chaotycznością oraz rozbieżnością, a mimo to dał im wiarę, a dokładniej wersji ustalonej na podstawie wielu odmiennych relacji. Na podobną ocenę – względnej wiarygodności – zdaniem Sądu – zasługiwały zeznania świadka Anny Zielińskiej.
W postępowaniu przygotowawczym świadek Anna Zielińska wspomniał o tym, że oskarżony zabrał słoik z sałatką, ale wówczas nie mówił, że oskarżony usiłował zamachnąć się tym słoikiem na pokrzywdzonego. Z kolei w postępowaniu przed Sądem w ogóle nie mówił o zaborze słoika z sałatką, dopiero po odczytaniu protokołu przypomniał sobie o tej okoliczności, ponadto dodając, iż oskarżony groził tym słoikiem pokrzywdzonemu.
Również pokrzywdzony podczas przesłuchania 2023-07-22, składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, nie wskazywał, aby oskarżony groził mu słoikiem z sałatką. Odmienną wersję, ponad pół roku po zdarzeniu, przedstawił w postępowaniu przed Sądem.
Wnuk pokrzywdzonego zeznał, że dziadek (pokrzywdzony) twierdził, że w dniu 2023-07-20 został przez Adama Nowaka uderzony w twarz. Z kolei sam pokrzywdzony tej okoliczności w postępowaniu przed Sądem nie potwierdził.
Poza tym pokrzywdzony zeznał, że Adam Nowak 2023-07-20 wszedł do jego niezamkniętego mieszkania, zabrał 150 zł i po krótkiej rozmowie wyszedł, zatem nic nie mówił o jakiejkolwiek przemocy. W kolejnej wersji pokrzywdzony powiedział, że Adam Nowak, dokonując zaboru pieniędzy, zwrócił się do niego słowami: „dostaniesz w łeb”. Zarówno o tych słowach oskarżonego, jak i uderzeniu w twarz pokrzywdzonego nie mówi Anna Zielińska, która była naocznym świadkiem zdarzenia. Ponadto przesłuchany w postępowaniu przed Sądem policjant Tomasz Malinowski zeznał, że na miejscu zdarzenia pokrzywdzony Piotr Wiśniewski nic nie mówił o zastosowaniu wobec niego przez Adama Nowaka jakiejkolwiek przemocy.
Sąd przyjął, iż 2023-07-20 Adam Nowak groził Piotrowi Wiśniewskiemu natychmiastowym użyciem przemocy, nie wskazując, na czym owa przemoc polegała, czy też miałaby polegać. Ta prawnokarna ocena czynu jest oderwana od ustaleń faktycznych, które w tym zakresie nie zostały jednoznacznie ustalone.
Mając na uwadze powyższe, wnoszę jednocześnie o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części odnoszącej się do ponownego przesłuchania pokrzywdzonego Piotra Wiśniewskiego oraz świadka Anny Zielińskiej na okoliczność wskazanych rozbieżności.
Jan Kowalskiadwokat
Załączniki:
1) dwa odpisy apelacji.
Wniesienie apelacji od wyroku Sądu Okręgowego jest istotnym krokiem w dążeniu do uzyskania sprawiedliwości. Po rozpatrzeniu apelacji Sąd drugiej instancji może potwierdzić, zmodyfikować lub uchylić wcześniejsze rozstrzygnięcie. Ostateczne rozstrzygnięcie w danej sprawie zależy od trafności zarzutów i argumentów zawartych w apelacji.