Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego

Prawo

karne

Kategoria

odwołanie

Klucze

apelacja, błędy prawne, kwalifikacja czynu, obrońca, oskarżony, postępowanie dowodowe, rozbieżności, sąd okręgowy, ustalenia faktyczne, zeznania

Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego jest dokumentem składanym w sądzie drugiej instancji w celu zaskarżenia orzeczenia Sądu Okręgowego. W apelacji przedstawia się zarzuty dotyczące błędów popełnionych w pierwszej instancji oraz argumenty uzasadniające potrzebę zmiany wyroku. Proces apelacyjny ma na celu ponowne rozpatrzenie sprawy i ewentualne zmodyfikowanie wcześniejszego orzeczenia.

ul. Kwiatowa 12, 01-001 Warszawa, 2023-10-26

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Polna 34/2, 02-002 Warszawa

ul. Słoneczna 5, 03-003 Warszawa

obrońca oskarżonego

Adam Nowak

Sąd Okręgowy w WarszawieWydział Karny

za pośrednictwem

Sąd Rejonowy dla Warszawy-ŚródmieściaWydział I Karny

Sygn. akt I K 123/23

Apelacjaod wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia Wydział I Karnyz dnia 2023-09-15, doręczonego z uzasadnieniem 2023-10-05

I. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżam wskazany wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

II. Na podstawie art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:

1) odnośnie do przypisanego czynu I obrazę przepisów prawa materialnego przez przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 280 § 1 k.k., podczas gdy czyn powinien być zakwalifikowany jako wyczerpujący jedynie znamiona art. 288 § 1 k.k.;

2) odnośnie do przypisanego czynu II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść przez bezkrytyczne przyjęcie za wiarygodne w całości zeznania Piotra Wiśniewskiego odnośnie do zdarzenia mającego miejsce 2023-07-20.

III. Na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wnoszę o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części dotyczącej ponownego przesłuchania Piotra Wiśniewskiego i Anny Zielińskiej na okoliczność przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego w dniach 2023-07-15 i 2023-07-20 oraz zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, aby Sąd zakwalifikował czyn oskarżonego jako wypełniający znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 2023-09-15 oskarżony Adam Nowak został uznany winnym zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycję odnośnie do zarzutu I art. 280 § 1 k.k. oraz odnośnie do zarzutu II art. 288 § 1 k.k.

Odnośnie do przypisanego czynu I należy zauważyć, że pokrzywdzony Piotr Wiśniewski samodzielnie, bez presji i bez jakiegokolwiek przymusu wpuścił do mieszkania oskarżonego Adama Nowaka mimo wcześniejszego zdarzenia, które miało miejsce 2023-07-10. Następnie dobrowolnie dał Adamowi Nowakowi pieniądze w kwocie 200 zł. Dopiero wówczas, gdy wręczona kwota okazała się zbyt mała, oskarżony użył siły i uderzył Piotra Wiśniewskiego w twarz, w wyniku czego doznał on krwawienia z nosa. Sam pokrzywdzony Piotr Wiśniewski za każdym razem różnie opisuje sekwencję zdarzeń, która miała miejsce 2023-07-15, twierdzi jakoby oskarżony:

1) groził słownie, uderzył, wziął pieniądze, użył noża;

2) groził nożem, uderzył, wziął pieniądze;

3) wziął pieniądze, uderzył, użył noża, groził.

Dla prawnokarnej oceny zachowania ujętego w art. 280 § 1 k.k. nie jest obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru rzeczy. Zabór rzeczy musi być bowiem albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować równocześnie z nim. Użycie przemocy wobec osoby po dokonaniu zaboru rzeczy nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. [zob. wyr. SN z dnia 17.05.2007 r., IV KK 67/07; Z. Ćwiąkalski, J. Majewski (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. II, Warszawa 2008, s. 721]. W sytuacji gdy przemoc została zastosowana dopiero po dobrowolnym wydaniu przez pokrzywdzonego rzeczy, to przypisanie oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynu z art. 280 § 1 k.k. rażąco narusza prawo materialne (wyr. SA w Krakowie z 22.06.2011 r., II AKa 121/11, Legalis).

Sam pokrzywdzony podał, że oskarżony Adam Nowak zastosował wobec niego przemoc dopiero po tym, jak wręczona przez niego kwota 200 zł była dla niego zbyt mała i domagał się więcej. Podczas przesłuchania 2023-07-18 pokrzywdzony zeznał: „Dałem mu te pieniądze na odczepne. Jak wołał to mu dałem na odczepne (…) potem wołał więcej pieniędzy. Groził mi, że mnie zabije. Ja powiedziałem, że nie mam pieniędzy, a on mówił, że mam. Potem oskarżony uderzył mnie pięścią. Później jeszcze raz mi poprawił”. Podobnie podczas przesłuchania 2023-08-01 Piotr Wiśniewski zeznał: „To grożenie nożem miało miejsce po tym, jak dałem mu te 200 zł (…). Mówię i powtarzam i jestem tego pewien, że pieniądze w wysokości 200 zł wydałem oskarżonemu przed użyciem noża”.

W świetle tych zeznań pokrzywdzonego i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego, mając jednocześnie na uwadze zasadę in dubio pro reo, gdy pokrzywdzony zeznaje odmiennie, należy przyjąć, iż zachowanie oskarżonego 2023-07-15 nie wyczerpało znamion objętych zarzutem I.

Odnośnie do przypisanego czynu II, który miał miejsce 2023-07-20, należy zauważyć, iż wystąpił klasyczny błąd w ustaleniach faktycznych. Sam Sąd, dokonując analizy zeznań Piotra Wiśniewskiego, zauważył, że cechują się one chaotycznością oraz rozbieżnością, a mimo to dał im wiarę, a dokładniej wersji ustalonej na podstawie wielu odmiennych relacji. Na podobną ocenę – względnej wiarygodności – zdaniem Sądu – zasługiwały zeznania świadka Anny Zielińskiej.

W postępowaniu przygotowawczym świadek Anna Zielińska wspomniał o tym, że oskarżony zabrał słoik z sałatką, ale wówczas nie mówił, że oskarżony usiłował zamachnąć się tym słoikiem na pokrzywdzonego. Z kolei w postępowaniu przed Sądem w ogóle nie mówił o zaborze słoika z sałatką, dopiero po odczytaniu protokołu przypomniał sobie o tej okoliczności, ponadto dodając, iż oskarżony groził tym słoikiem pokrzywdzonemu.

Również pokrzywdzony podczas przesłuchania 2023-07-22, składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, nie wskazywał, aby oskarżony groził mu słoikiem z sałatką. Odmienną wersję, ponad pół roku po zdarzeniu, przedstawił w postępowaniu przed Sądem.

Wnuk pokrzywdzonego zeznał, że dziadek (pokrzywdzony) twierdził, że w dniu 2023-07-20 został przez Adama Nowaka uderzony w twarz. Z kolei sam pokrzywdzony tej okoliczności w postępowaniu przed Sądem nie potwierdził.

Poza tym pokrzywdzony zeznał, że Adam Nowak 2023-07-20 wszedł do jego niezamkniętego mieszkania, zabrał 150 zł i po krótkiej rozmowie wyszedł, zatem nic nie mówił o jakiejkolwiek przemocy. W kolejnej wersji pokrzywdzony powiedział, że Adam Nowak, dokonując zaboru pieniędzy, zwrócił się do niego słowami: „dostaniesz w łeb”. Zarówno o tych słowach oskarżonego, jak i uderzeniu w twarz pokrzywdzonego nie mówi Anna Zielińska, która była naocznym świadkiem zdarzenia. Ponadto przesłuchany w postępowaniu przed Sądem policjant Tomasz Malinowski zeznał, że na miejscu zdarzenia pokrzywdzony Piotr Wiśniewski nic nie mówił o zastosowaniu wobec niego przez Adama Nowaka jakiejkolwiek przemocy.

Sąd przyjął, iż 2023-07-20 Adam Nowak groził Piotrowi Wiśniewskiemu natychmiastowym użyciem przemocy, nie wskazując, na czym owa przemoc polegała, czy też miałaby polegać. Ta prawnokarna ocena czynu jest oderwana od ustaleń faktycznych, które w tym zakresie nie zostały jednoznacznie ustalone.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę jednocześnie o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części odnoszącej się do ponownego przesłuchania pokrzywdzonego Piotra Wiśniewskiego oraz świadka Anny Zielińskiej na okoliczność wskazanych rozbieżności.

Jan Kowalskiadwokat

Załączniki:

1) dwa odpisy apelacji.

Wniesienie apelacji od wyroku Sądu Okręgowego jest istotnym krokiem w dążeniu do uzyskania sprawiedliwości. Po rozpatrzeniu apelacji Sąd drugiej instancji może potwierdzić, zmodyfikować lub uchylić wcześniejsze rozstrzygnięcie. Ostateczne rozstrzygnięcie w danej sprawie zależy od trafności zarzutów i argumentów zawartych w apelacji.