Pozew o zapłatę i ustalenie

Warszawa, dnia 20 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Cywilny ul. Marszałkowska 82 00-517 Warszawa

Powodowie: 1. Anna Kowalska ul. Polna 12/3 02-305 Warszawa 92051212345

Powodowie: 2. Jan Kowalski ul. Polna 12/3 02-305 Warszawa 90031545678

reprezentowani przez:

Adam Nowak ul. Kwiatowa 7 m. 12 01-203 Warszawa e-mail: [email protected] tel. 555444333

Pozwany: Bank Powszechny S.A. ul. Bankowa 1 00-001 Warszawa 0000123456

Łączna wartość przedmiotu sporu: 87 500 zł (słownie: osiemdziesiąt siedem tysięcy pięćset złotych polskich).

Wartość przedmiotu sporu dla żądania z pkt 1 petitum pozwu: 43 750 zł (słownie: czterdzieści trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych polskich).

Wartość przedmiotu sporu dla żądania z pkt 2 petitum pozwu: 43 750 zł (słownie: czterdzieści trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych polskich).

POZEW O ZAPŁATĘ I USTALENIE

Działając w imieniu powodów, z powołaniem na załączone pełnomocnictwo, niniejszym wnoszę o:

1. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów, łącznie do ich majątku wspólnego objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską, kwoty 87 500 zł (słownie: osiemdziesiąt siedem tysięcy pięćset złotych polskich 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od ww. kwoty liczonymi od dnia 15 marca 2022 r. do dnia zapłaty;

2. ustalenie, że pomiędzy powodami a pozwanym nie istnieje stosunek kredytu wynikający z Umowy kredytu nr KR/2008/12345 z dnia 20 stycznia 2008 r. zawartej pomiędzy powodami a bankiem Bank Powszechny S.A. z siedzibą w Warszawie z uwagi na nieważność tej umowy;

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów, łącznie do ich majątku wspólnego objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską, zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

4. przeprowadzenie rozprawy jak również posiedzenia przygotowawczego pod nieobecność powodów lub ich pełnomocnika;

5. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do pozwu celem wykazania faktów wskazanych w treści uzasadnienia pisma;

6. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powodów celem wykazania faktów wskazanych w treści uzasadnienia pisma, w szczególności: celu konsumenckiego Umowy kredytu; zawarcia Umowy kredytu na wzorcu umownym pozwanego oraz braku indywidualnego uzgodnienia treści kwestionowanych klauzul z kredytobiorcami; niewłaściwego informowania kredytobiorców o ryzyku kursowym; nieinformowania o “spreadzie” kursowym ani zasadach jego ustalania; niewyjaśnienia przesłanek waloryzacji zarówno salda kredytu, jak i późniejszych rat; niewystarczającej informacji w celu ustalenia skutków ekonomicznych umowy;

7. zobowiązanie pozwanego (na podstawie art. 230 i 233 § 2 k.p.c., a także przez wzgląd na zasadę ekonomii procesowej celem uniknięcia potrzeby prowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego) do wypowiedzenia się co do twierdzenia strony powodowej o wysokości świadczenia nienależnego (oraz załączonego do pozwu wyliczenia wysokości roszczenia), a w przypadku kwestionowania powództwa nie tylko co do zasady, lecz także co do wysokości - o zobowiązanie pozwanego do szczegółowego odniesienia się do przedłożonych przez stronę powodową wyliczeń oraz określenia wysokości żądania pozwu poprzez przedłożenie własnej kalkulacji przez stronę pozwaną opartej na tych samych założeniach (nawet jeśli okażą się sporne) dotyczących: a. sumy spłat poczynionych przez kredytobiorców od początku wykonywania przez nich Umowy kredytu do dnia 31 grudnia 2022 r. włącznie, b. porównania historii spłaty kredytu z hipotetyczną symulacją spłaty kredytu (wraz z podsumowaniem rat zapłaconych oraz tych, które byłyby zapłacone) przy założeniu niezwiązania strony powodowej postanowieniami o charakterze waloryzacyjnym, a w ślad za tym - całym mechanizmem “waloryzacji” kredytu, z oprocentowaniem przewidzianym w Umowie kredytu (według formuły LIBOR 3M dla CHF + 2p.p. marży) – pod rygorem nadania znaczenia odmowie przedłożenia tego typu dokumentu (kalkulacji) i uznania, że żądanie pozwu nie jest skutecznie kwestionowane co do wysokości, a jedynie co do zasady;

8. ewentualnie - na wypadek (I) uznania przez Sąd, że nie zachodzą podstawy do ustalenia nieważności Umowy kredytu oraz na wypadek (II) skutecznego zakwestionowania przez pozwanego wyliczeń roszczenia przedłożonych przez powodów – wnoszę o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii i finansów lub z zakresu rachunkowości celem wykazania różnicy pomiędzy sumą spłat kredytu z tytułu zawartej z pozwanym umowy kredytu spłaconych przez powodów w okresie 20 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2022 r. a sumą spłat, które były należne pozwanemu przy założeniu braku waloryzacji kredytu kursem franka szwajcarskiego (tj. przy założeniu kredytu udzielonego i spłacanego wyłącznie w złotym polskim – PLN, z niezmienioną formułą oprocentowania określoną w umowie kredytu) /kredyt w PLN bez waloryzacji kursem CHF/.

Jednocześnie – w wypełnieniu wymogu formalnego pozwu z art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. – informuję, że powodowie wezwali pozwany bank do dobrowolnej zapłaty dochodzonego roszczenia. Pozwany nie uiścił jednak żądanej kwoty w terminie. Z tego względu, ustawowe odsetki za opóźnienie od dochodzonej sumy liczone są od dnia 15 marca 2022 r. (wezwanie doręczono dnia 10 marca 2022 r., a termin zapłaty upływał stronie pozwanej dnia 15 marca 2022 r.).

Dowód: wezwanie do zapłaty z 7 marca 2022 r. z potwierdzeniem nadania i doręczenia.

Wysokość opłaty sądowej od niniejszego pozwu wynika z treści art. 13a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Przepis art. 13a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, że w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych od strony będącej konsumentem lub osobą fizyczną prowadzącą gospodarstwo rodzinne przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia wynoszącej ponad 20.000 złotych pobiera się opłatę stałą w kwocie 1.000 złotych.

Niniejszy Sąd jest właściwy na podstawie art. 372 § 1 k.p.c. (miejscowo) oraz na podstawie art. 16 § 1 k.p.c. i 17 k.p.c. (rzeczowo).

Roszczenie powodów stało się wymagalne w dniu 15 marca 2022 roku.

SPIS TREŚCI

I. STAN FAKTYCZNY, KALKULACJA ROSZCZEŃ I SFORMUŁOWANIE ŻĄDANIA POZWU 4 II. CHARAKTER UMOWY KREDYTU 6 III. NIEWAŻNOŚĆ UMOWY KREDYTU 6 a) Sprzeczność klauzul waloryzacyjnych z naturą stosunku prawnego oraz zasadami współżycia społecznego oraz zasadą równości stron – nieważność na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 3531 k.c. 6 b) Wyłączenie stosowania waloryzacji umownej do kredytów bankowych 8 c) Nieważność z powodu niewykonalności umowy 9 IV. NIEDOZWOLONE KLAUZULE WALORYZACYJNE/INDEKSACYJNE 9 V. CHWILA OCENY ZWIĄZANIA/NIEZWIĄZANIA KONSUMENTA NIEDOZWOLONYM POSTANOWIENIEM UMOWY (ART. 3852 K.C.) ORAZ NIEWAŻNOŚCI UMOWY 16 VI. SKUTEK STWIERDZENIA ABUZYWNOŚCI POSTANOWIEŃ UMOWNYCH 17 VII. BRAK MOŻLIWOŚCI STOSOWANIA ART. 358 § 2 K.C. (KURS ŚREDNI NBP) W KREDYTACH WALORYZOWANYCH 21 VIII. BRAK MOŻLIWOŚCI ZASTOSOWANIA ŚREDNIEGO KURSU CHF NBP OD DNIA WEJŚCIA W ŻYCIE USTAWY ANTYSPREADOWEJ 22

UZASADNIENIE

I. STAN FAKTYCZNY, KALKULACJA ROSZCZEŃ I SFORMUŁOWANIE ŻĄDANIA POZWU.

1. Powodowie jako konsumenci są stroną zawartej z pozwanym Umowy kredytu nr KR/2008/12345 z dnia 20 stycznia 2008 r. (dalej: “Umowa” lub “Umowa kredytu”).

2. Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie zakupu przez powodów w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych nieruchomości położonej przy ul. Słonecznej 12 m. 34 w Warszawie (kwestionowaną Umową kredytu realizowano tym samym cel konsumencki).

3. Pozwany udzielił kredytobiorcom kredytu w wysokości 250 000 PLN. Kredyt został wypłacony jednorazowo w złotych polskich dnia 2 lutego 2008 r. w kwocie 250 000 PLN, co po kursie wypłaty pozwanego 2.15 stanowiło równowartość 116 279 CHF (takie też saldo zadłużenia pozwany ustalił powodom).

Dowody: • Umowa kredytu; • zestawienie operacji (rat) w PLN; • historia kredytu w CHF.

4. Na dzień 31 grudnia 2022 r. zadłużenie powodów z tytułu kredytu wynosiło 150 000 CHF, co po kursie sprzedaży pozwanego dla CHF (który byłby zastosowany dla całkowitej spłaty kredytu) z tego dnia – 4.50 - opiewało na kwotę 675 000 PLN.

5. Do dnia 31 grudnia 2022 r. powodowie wpłacili na rzecz pozwanego łącznie kwotę 350 000 tytułem spłaty kredytu. Powodowie dochodzą roszczeń w zakresie dotyczącym nienależnych świadczeń wynikających z nieważności umowy kredytu (w teorii dwóch kondykcji) w postaci sumy nienależnych świadczeń spełnionych tytułem rat spłaty kredytu za okres od 2 lutego 2008 r. do 31 grudnia 2022 roku.

6. W Umowie kredytu pozwany zawarł niedozwolone (a przez to niewiążące powodów jako konsumentów) postanowienia o charakterze indeksacyjnym o następującej treści: (§ 4 ust. 2 Umowy kredytu)

7. Na wypadek przyjęcia, że Umowa kredytu jest ważna, a jedynie zawiera niewiążące powodów postanowienia o charakterze przeliczeniowym (koncepcja tzw. “odfrankowienia”) żądanie pieniężne pozwu zawiera roszczenie powodów za ten sam okres tytułem zwrotu świadczeń nienależnych (nadpłaconych rat spłaty kredytu) naliczonych i uiszczonych w wyniku stosowania przez pozwany bank niedozwolonych (ewentualnie nieważnych) postanowień waloryzacyjnych, przy czym na tak określone żądanie składają się cząstkowo kwoty nadpłat za poszczególne miesiące szczegółowo określone w załączniku nr 9 do pozwu (wyliczenia własne strony powodowej w przedmiocie wysokości nadpłaconego kredytu). Różnica pomiędzy sumą pobranych przez pozwany bank od powodów spłat kredytu od dnia 2 lutego 2008 r. do 31 grudnia 2022 r. a sumą spłat, jakie byłyby pobrane, gdyby pozwany bank stosował należycie Umowy kredytu i nie stosował niewiążących powodów jako konsumentów względnie nieważnych klauzul waloryzacyjnych (przy niekwestionowanym oprocentowaniu wynikającym z umowy) wynosi 87 500 zł.

Dowody: • wyliczenia własne strony powodowej w przedmiocie wysokości nadpłaconego kredytu; • Umowa kredytu; • zaświadczenie o oprocentowaniu kredytu; • elektroniczne zestawienie operacji w PLN; • historia kredytu w CHF; • Opinia biegłego sądowego.

***

8. Powodowie domagają się również ustalenia nieważności Umowy kredytu (powództwo o ustalenie). Zasadniczą prawną podstawą powództwa jest nieważność umowy kredytu i dochodzony w związku z nią zwrot nienależnego świadczenia (art. 58 k.c., art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.).

9. Dopiero, gdy sąd uzna podstawę nieważności umowy za niezasadną, powodowie wskazują na podstawę zasadzającą się na niezwiązaniu klauzulami abuzywnymi (koncepcja tzw. “odfrankowienia”) i domagają się zwrotu nienależnego świadczenia wynikającego z niezwiązania niedozwolonymi klauzulami waloryzacyjnymi (art. 385¹ § 1 k.c., art. 410 § 2 w zw. z art. 405 k.c.).

10. W świetle art. 189 k.p.c. zasadniczą przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. W niniejszej sprawie, w podanych okolicznościach faktycznych, interes ten niewątpliwie istnieje (czy też może się zaktualizować wobec czynności podejmowanych przez pozwanego). Zawarta pomiędzy stronami umowa kredytowa wygenerowała długoterminowy stosunek prawny, który nie został dotychczas wykonany w całości. Sąd Okręgowy w Krakowie w wyroku z dnia 15 stycznia 2020 r., I C 1234/19, wskazał że ewentualne uwzględnienie roszczeń kredytobiorców o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz banku nie reguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Tym bardziej, roszczenie o zapłatę nie prowadzi do ochrony prawnej kredytobiorców w przypadku potrącenia dwóch nienależnych świadczeń stron. Jedyne kierowane bowiem powództwo w sytuacji niespłacenia przez kredytobiorców całej kwoty wypłaconego kredytu, czyli powództwo o zasądzenie, będzie oddalone. Ustalające orzeczenie sądu znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia wynikające z nieważnej umowy, a jednocześnie chroni interes konsumenta, dochodzącego swych praw. W tym zawiera się interes prawny powodów w rozumieniu art. 189 k.p.c.

11. W podobnym tonie wypowiada się Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2021 r., I ACa 123/20, który stwierdził, że kredytobiorca ma prawo do uzyskania odpowiedzi na pytanie czy umowa kredytu go wiąże, a jeśli tak to w jakim zakresie i na jakich warunkach powinien ją wykonywać. Najlepszą drogą prawną uzyskania odpowiedzi na te pytania, rozwiania istniejących wątpliwości, jest powództwo o ustalenie.

***

12. W dalszej części pisma powodowie będą zwani również: “kredytobiorcą” bądź “konsumentem”.

II. CHARAKTER UMOWY KREDYTU.

13. Strony łączy umowa o tzw. kredyt indeksowany. Brak jest legalnej definicji tego pojęcia. W praktyce kredyty indeksowane charakteryzują się tym, że kwota kredytu jest określona w umowie w walucie polskiej (PLN), wypłata tej kwoty kredytobiorcy następuje w PLN według określonego w umowie kursu waluty obcej i dopiero z momentem wypłaty następuje ustalenie salda/zadłużenia kredytobiorcy w walucie CHF. W niniejszej sprawie kurs ten został ustalony jako kurs kupna CHF obowiązujący u pozwanego w dniu uruchomienia kredytu. Podobnie jak wypłata kredytu, także jego spłata następuje w PLN, po przeliczeniu poszczególnych rat kredytu z CHF na PLN po kursie sprzedaży CHF obowiązującym u pozwanego w dniu wymagalności poszczególnych rat.

14. Ani kredyt indeksowany, ani kredyt denominowany nie są kredytami walutowymi. Kredyt walutowy, w przeciwieństwie do denominowanego i indeksowanego, charakteryzuje się tym, że bank w jego ramach udostępnia kredytobiorcy do wykorzystania środki bezpośrednio w walucie obcej, zaś kredytobiorca zwraca je także w walucie obcej. Dochodzi zatem do rzeczywistych transakcji w walucie obcej.

15. W przypadku kredytu denominowanego i indeksowanego do takich transakcji nie dochodzi. Strony umowy nie przekazują sobie jakichkolwiek kwot w walutach obcych, zaś kredyt jest realizowany, czyli udostępniany kredytobiorcy i przez niego spłacany jedynie w złotych polskich. Kredyty denominowane i indeksowane są zatem pewną odmianą kredytu złotowego. Nie posiadają jednak żadnych istotnych cech kredytu walutowego. Kwestia ta została zauważona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18.

III. NIEWAŻNOŚĆ UMOWY KREDYTU

16. Zawarta umowa kredytu jest umową nieważną, którą to podstawę prawną strona powodowa czyni zasadniczą podstawą swojego roszczenia.¹

a) Sprzeczność klauzul waloryzacyjnych z naturą stosunku prawnego oraz zasadami współżycia społecznego oraz zasadą równości stron – nieważność na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353¹ k.c.

17. Istotą umowy kredytu jest oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty, wykorzystanie tej kwoty przez kredytobiorcę, a następnie jej zwrot wraz z odsetkami oraz zapłata na rzecz banku prowizji od udzielonego kredytu (opcjonalnie).

18. Zastosowana w umowie waloryzacja ma swoje źródło w art. 358¹ § 2 k.c., a zatem w istocie stanowi waloryzację umowną polegającą na odniesieniu kwoty kredytu do waluty obcej. Ma to swoje istotne konsekwencje w zakresie ważności umowy. ¹ W tzw. “sprawach frankowych” po wyroku TSUE z dnia 3 października 2019 r., C-260/18, Dziubak, nastąpiła stabilizacja linii orzeczniczej – sądy stwierdzają nieważność umów kredytów złotowych waloryzowanych do waluty obcej przy zastosowaniu kursu banku. Potwierdzają to następujące prawomocne orzeczenia zapadłe od tego czasu przed sądami powszechnymi: I C 123/19; II C 456/19, III C 789/19; IV C 1011/19; V C 1213/19; VI C 1415/19; VII C 1617/19; VIII C 1819/19; IX C 2021/19; X C 2223/19; XI C 2425/19; XII C 2627/19; XIII C 2829/19; XIV C 3031/19; XV C 3233/19.

Skoro bowiem pozwany bank wprowadził do umowy waloryzację umowną, to powinien był to zrobić zgodnie z naturą i przeznaczeniem tej instytucji prawnej.

19. Zgodnie z zasadą swobody umów, stosunek prawny może prowadzić do pewnych nierówności stron i dysproporcji ich świadczeń, nie może jednak rażąco naruszać zasady ekwiwalentności świadczeń. Waloryzacja staje się zatem sprzeczna z naturą stosunku prawnego, gdy prowadzi do rażącego naruszenia jego ekwiwalentności oraz równości stron. Przyczyną takiego stanu rzeczy w niniejszej sprawie jest zaś fakt, że klauzule waloryzacyjne zawarte w umowie kredytu są jednokierunkowe, czyli negatywne konsekwencje z nich wynikające obciążają tylko jedną stronę umowy, w tym przypadku powodów. Takie ukształtowanie klauzul waloryzacyjnych jest zaś nie do pogodzenia zarówno z naturą stosunku prawnego (kredytu), jak też z zasadami współżycia społecznego prowadzi bowiem do rażącego zachwiania równości stron.

20. Miernik waloryzacji powinien być tak dobrany, aby nie był zależny od którejkolwiek ze stron i miał oparcie tylko w obiektywnych wyznacznikach/wskaźnikach. Tymczasem, to przecież pozwany bank samodzielnie i jednostronnie ustalił kurs kupna CHF, po którym przeliczył z PLN na CHF wypłaconą kwotę kredytu (celem ustalenia salda kredytu) oraz kursy sprzedaży CHF, po których przeliczał z CHF na PLN poszczególne raty kredytu. Tylko pozwany miał wpływ na ustalenie wartości miernika waloryzacji. W związku z tym, wahania kursu mogły przełożyć się negatywnie tylko na powodów. Pozwany mógł go kreować w niczym nieograniczony sposób. Niezależnie od tego, kredytobiorca jest zobowiązany do zwrotu udostępnionej kwoty kredytu. Nawet jeśli kurs CHF spadnie do poziomu, który mógłby być uznany za korzystny dla powodów, to i tak z racji tego, że bank udostępnił im kwotę w PLN, powodowie będą zobowiązani do zwrotu tej kwoty, i to niezależnie od wysokości kursu CHF. Z kolei przy wzroście kursu reguła ta nie obowiązywałaby i Bank korzystałby z zastrzeżonej w umowie waloryzacji świadczeń, zwiększając w ten sposób swoje dochody z obsługi kredytu.

21. Dodatkowo, zauważyć należy, że kredytobiorca decydował się na kredyt waloryzowany walutą obcą, gdyż dzięki temu otrzymywał niższe oprocentowanie kredytu oparte na stawce referencyjnej LIBOR, zamiast WIBOR jak w przypadku złotowego kredytu niewaloryzowanego (argument ten podnoszony jest przez Banki). Trzeba jednak zwrócić uwagę, że w rzeczywistości celem zawarcia akurat tego rodzaju kredytu było zmniejszenie kosztów kredytowania poprzez zastosowanie niższego oprocentowania. Cel ten stanowił także istotny element natury takiego rodzaju kredytu – miał być to kredyt tańszy od kredytu czysto złotowego. Czynnik ten był decydujący o wyborze kredytu i powinien być permanentną jego cechą.

22. Bank powinien był poinformować powodów, iż szanse na to, że koszt obsługi kredytu waloryzowanego opartego na stawce LIBOR będzie niższy niż koszt obsługi kredytu opartego na stawce WIBOR, są niewielkie i tak naprawdę zależne od wahań kursu CHF, które to wahania są nie do przewidzenia, zwłaszcza w tak długiej perspektywie jak cały okres kredytowania. Tymczasem bank nie podjął jakichkolwiek starań w celu wyjaśnienia powodom zależności istniejącej między oparciem oprocentowania o LIBOR (niższe oprocentowanie) a uzależnieniem kredytu od kursu CHF (zakres wahań kursu). Bank powinien także poinformować powodów, że kredyt waloryzowany oparty o LIBOR jest w istocie spekulacją na walucie i że w tej sytuacji kilkuprocentowy zysk w oprocentowaniu na różnicy WIBOR/LIBOR, jest niewspółmiernie mały do ryzyka walutowego spowodowanego wahaniami kursu.

23. Wobec tego, umowę należy uznać za nieważną ze względu na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, takimi jak zaufanie kredytobiorcy do banku jako instytucji zaufania publicznego, lojalność banku wobec kredytobiorcy, a także rzetelne informowanie o rodzaju, treści i skutkach ekonomicznych oferowanych usług/produktów bankowych. W konsekwencji przedmiotowa umowa kredytu waloryzowanego powinna zostać uznana za nieważną na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353¹ k.c., art. 69 ust. 1 Pr. bankowego oraz art. 358¹ § 2 i 5 k.c. tj. z uwagi na jej sprzeczność z naturą stosunku prawnego (kredytu bankowego), wspomnianymi już zasadami współżycia społecznego (naruszenie społecznego poczucia sprawiedliwości i ekwiwalentności świadczeń) oraz przekroczenie granic swobody umów (wypaczenie istoty waloryzacji). Tożsame konkluzje poczynił m. in. Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 15 lutego 2021 r., I ACa 123/20.

b) Wyłączenie stosowania waloryzacji umownej do kredytów bankowych

24. Umowa kredytu została uregulowana w Prawie bankowym, którego przepisy stanowią lex specialis w stosunku do Kodeksu cywilnego. W związku z tym brak jest możliwości stosowania do niej instytucji prawa cywilnego, które są sprzeczne z definicją umowy kredytu lub bardziej ogólnie z naturą tej umowy. Dotyczy to także waloryzacji umownej. O takim wzajemnym stosunku Prawa bankowego do Kodeksu cywilnego świadczą chociażby art. 84 Prawa bankowego (poręczenia), art. 93 Prawa bankowego (zabezpieczenie wierzytelności), czy też art. 78 Prawa bankowego (pożyczka pieniężna). Jest także oczywistym, że bank podlega pod wszelkie zasady dotyczące świadczeń pieniężnych wynikające z Kodeksu cywilnego tj. nominalizmu, waloryzacji oraz walutowości. Umowa kredytu regulowana w art. 69 Prawa bankowego stanowi więc lex specialis względem art. 358¹ § 2 k.c.

25. W ramach umowy kredytu - art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, bank posiada autonomiczne narzędzie regulujące wysokość świadczenia pieniężnego kredytobiorcy w postaci zobowiązania go do zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami oraz ewentualną prowizją. Prawo bankowe nie przewiduje więc możliwości zastosowania w umowie innych konstrukcji wpływających na koszt kredytu niż odsetki i prowizja. Nie ma zatem możliwości zastosowania w umowie kredytu waloryzacji umownej, skoro zgodnie z definicją umowy kredytu, kredytobiorca jest zobowiązany zwrócić kwotę kredytu, a więc jego nominalną wartość wraz z odsetkami i ewentualną prowizją.

26. Brak możliwości stosowania waloryzacji umownej w umowie kredytu bankowego, wynika także z art. 358¹ § 5 k.c., który stwierdza, że waloryzacja umowna przewidziana w art. 358¹ § 2 k.c. nie może być stosowana, jeżeli inny przepis zawiera wbudowany mechanizm regulacji wysokości świadczenia pieniężnego. Takim przepisem jest właśnie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, który w sposób imperatywny reguluje wysokość świadczenia kredytobiorcy. W ramach umowy kredytu, kredytobiorca zobowiązany jest bowiem literalnie do “zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami”. Ustawodawca celowo zaznaczył konieczność zwrotu ilości pieniądza w nominalnej wielkości, sumy wykorzystanego kredytu, nie zaś innej sumy, obejmującej np. poniesione przez bank koszty obsługi kredytu. W tym bowiem celu ustawodawca zezwolił bankowi na pobranie odsetek oraz ustalonej prowizji.

27. Ustawodawca podkreślił zatem nominalizm zobowiązania kredytobiorcy, wyłączając tym samym możliwość zastosowania art. 358¹ § 2 k.c., dopuszczający ewentualne odstępstwa od tej zasady. Wobec powyższego nie jest dopuszczalne zastosowanie waloryzacji umownej, z natury przełamującej zasadę nominalizmu, w umowie kredytu. Podobnego zdania jest Sąd Okręgowy w Warszawie, który w wyroku z dnia 20 kwietnia 2022 r., I C 1234/21, stwierdził, że wprowadzenie do umowy kredytu klauzuli wal