Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

ul. Kwiatowa 15, 00-001 Warszawa, dnia 15 marca 2024 r.

Sąd NajwyższyIzba CywilnaIV Wydziałul. Książęca 4, 00-001 Warszawa

za pośrednictwem:

Sąd Okręgowy w KrakowieI Wydział Cywilnyul. Przy Rondzie 7, 31-547 Kraków

Powód:Zakład Usług Budowlanych "Domar"ul. Słoneczna 22, 30-001 Kraków

Pozwana:Anna Kowalskaul. Polna 33/5, 31-002 Kraków

reprezentowana przezradcę prawnego Jana NowakaKancelaria Radcy Prawnego "Lex"ul. Lipowa 1, 30-001 Krakówul. Dębowa 5/2, 30-002 Krakówul. Brzozowa 7, 30-003 Kraków

I C 1234/23

w.p.z. 5000 zł

SKARGApozwanej o stwierdzenieniezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

Działając na podstawie art. 424¹ § 2 k.p.c., na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa, składam skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2024 r. (I C 1234/23) w przedmiocie nakazania sprzedaży lokalu w drodze licytacji, jako wydanego z naruszeniem podstawowych zasad porządku prawnego dotyczącego składania oświadczeń woli oraz z naruszeniem konstytucyjnego prawa do własności. Przedmiotowy wyrok zaskarżam w całości.

Skarga opiera się na naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 22 ust. 2 w zw. z art. 22 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali polegającą na mylnym przyjęciu, że w świetle treści tego przepisu uchwała właścicieli lokali o wytoczeniu powództwa o sprzedaży lokalu w drodze licytacji - jako czynność przekraczająca zwykły zarząd - może być skutecznie podjęta przez tych właścicieli lokali na prawach wspólności ustawowej, którzy w ramach czynności zwykłego zarządu majątkiem wspólnym wyrażą oświadczenie woli (zagłosują) wyłącznie poprzez jednego z małżonków. Tymczasem prawidłowa wykładnia tej normy prowadzi do wniosku, że skoro ograniczenie konstytucyjnego prawa własności nastąpić może wyłącznie w ramach czynności przekraczającej zwykły zarząd, to złożenie tego oświadczenia (głosowanie) przez właścicieli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej również stanowi czynność przekraczającą zwykły zarząd majątkiem wspólnym małżonków i wymaga złożenia podpisu przez obydwoje małżonków.

Skutkiem wskazanego wyżej naruszenia prawa jest niezgodność zaskarżonego wyroku z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, z art. 22 ust. 2 w zw. z art. 22 ust. 3 pkt 7 oraz art. 23 ust. 2 in principio ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali oraz z art. 23 ab initio kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, art. 24 in principio tej ustawy, a także z art. 29 a contrario cyt. ustawy.

Wydanie przedmiotowego orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody poprzez utratę przez pozwaną prawa własności do lokalu i możności prowadzenia działalności gospodarczej (we własnym zakładzie pracy).

Wnoszę:

1. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2024 r. (I C 1234/23) w przedmiocie nakazania sprzedaży lokalu w drodze licytacji;2. o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

UZASADNIENIE

W pierwszej kolejności podnieść należy, że oparcie skargi na podstawie z art. 424¹ § 2 k.p.c. znajduje swoje uzasadnienie. W ocenie autora skargi dokonanie przez Sąd Okręgowy w Krakowie błędnej wykładni wskazanego przepisu prawa jest nie do pogodzenia z podstawowym porządkiem prawnym, który dla czynności przekraczającej zwykły zarząd wyklucza formę oświadczenia woli (głosowania) przez wspólność ustawową w ramach zwykłego zarządu (wyłącznie przez jednego z małżonków). Takie rozumienie normy prawa materialnego godzi w podstawowe zasady porządku prawnego, gdyż prowadzi do obejścia esencji instytucji "czynności prawnej przekraczającej zwykły zarząd", jest nie do pogodzenia z podstawowymi zasadami porządku prawnego małżeńskiego i wypacza istotę wspólności ustawowej.

Ponadto niezgodność z prawem zaskarżonego orzeczenia godzi wprost w podstawowe prawo konstytucyjne człowieka - prawo do własności. Jest to prawo powszechne w demokratycznych państwach prawa; podlega ono ścisłej ochronie prawnej, a jej ograniczenie może nastąpić wyłącznie w drodze ustawy i tylko wtedy, gdy nie narusza ono istoty prawa własności. Tym samym wszelkie ograniczenia w tym zakresie należy wykładać ściśle i w zgodzie z Konstytucją. Jeśli zatem wymaga się w tym zakresie podjęcia przez uprawniony podmiot czynności przekraczającej zwykły zarząd, to także sposób oświadczania woli w głosowaniu musi odpowiadać czynności przekraczającej zwykły zarząd.

W sprawie zachodzi także wyjątkowy wypadek, który uniemożliwił stronie skorzystanie z przysługującego jej środka zaskarżenia i który pozwala obecnie przyjąć, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest dopuszczalna co do prawomocnego wyroku wydanego w pierwszej instancji. Otóż strona, tuż po ogłoszeniu zaskarżonego wyroku, została pozbawiona wolności na okres 6 miesięcy. Zdążyła jedynie złożyć wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku; nie miała jednak możności złożenia od tego wyroku apelacji. Ta okoliczność jest zaś wyjątkowym wypadkiem, który pozwala przyjąć, że skarga jest dopuszczalna, mimo że dotyczy prawomocnego orzeczenia, od którego nie wniesiono przysługującego stronie środka prawnego.

Mając powyższe na względzie oparcie niniejszej skargi o podstawę z art. 424¹ § 2 k.p.c. znajduje swoje uzasadnienie i jest usprawiedliwione. Ponadto podnieść należy, że nie jest możliwa zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych. Brak jest bowiem ustawowych podstaw dla wniesienia skargi kasacyjnej i skargi o wznowienie postępowania. Tym samym skarga spełnia warunek formalny określony w art. 424⁵ § 1 pkt 5 k.p.c.

Przechodząc do uzasadnienia podstaw podnieść należy, że Sąd Okręgowy w Krakowie jako podstawę materialnoprawną orzekania przyjął art. 16 ustawy o własności lokali i wyjaśnił, że w świetle treści art. 22 ust. 2 w zw. z art. 22 ust. 3 pkt 7 tej ustawy wytoczenie powództwa opartego o powołany przepis art. 16 stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu i dla jego skuteczności wymagana jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności. Jednocześnie jednak Sąd ten stwierdził, że tam gdzie lokale należą do małżonków, tam wyrażenie zgody (złożenie oświadczenia) tylko przez jednego z małżonków mieści się w zakresie czynności zwykłego zarządu majątkiem wspólnym i nie wymaga zgody drugiego z małżonków.

Taka wykładnia pojęcia zgody właścicieli, o jakiej mowa w art. 22 ust. 2 cyt. ustawy, jest zdaniem autora skargi nieprawidłowa, gdyż skoro ustawodawca przesądził, że wytoczenie powództwa, o którym mowa w art. 16 ustawy o własności lokali, jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd, to tym bardziej wyrażenie takiej zgody, złożenie oświadczenia przez właściciela na prawach wspólności ustawowej, jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd majątkiem wspólnym i wymaga zgody współmałżonka. Takie rozumienie tego przepisu w odniesieniu do zgody właścicieli na zasadzie wspólności ustawowej jest rozumieniem w zgodzie z Konstytucją. Przepis art. 64 ust. 3 ustawy zasadniczej dopuszcza ograniczenie własności w wyjątkowych wypadkach i skoro ustawodawca postanowił, że ograniczenie własności lokali odbywać się musi w ramach uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę, to zgoda taka - w wypadkach właścicieli na zasadzie wspólności ustawowej - również odbywa się w ramach czynności przekraczającej zwykły zarząd majątkiem wspólnym. Wszelkie wyjątki należy wykładać ściśle, a tym bardziej wyjątki ograniczające podstawowe prawo konstytucyjne - własność.

Co więcej, zakorzeniona w polskim systemie prawnym instytucji wspólności ustawowej ze swej istoty domaga się respektowania zasady wspólnego decydowania i rozstrzygania, gdyż małżonkowie mają równe prawa, a tylko w wyjątkowych wypadkach i w bardzo ograniczonym zakresie jeden z małżonków może działać samodzielnie w ramach czynności zwykłego zarządu; a co dopiero jak chodzi o działanie w zakresie przekraczającym zwykły zarząd, które to wydaje się być dla tylko jednego z małżonków niedopuszczalne - bezskuteczne.

Konkludując, uchwała powódki o wyrażeniu zgody na sprzedaż lokalu pozwanej w drodze licytacji jest uchwałą nieistniejącą, gdyż została podjęta bez wymaganej większości głosów.

Z tych powodów uznać wypadnie, że w wyniku błędnej wykładni wskazanych przepisów prawa materialnego wydano orzeczenie, które jest niezgodne z podniesionymi na wstępie przepisami prawa, i które doprowadziło do wyrządzenia szkody dla pozwanej. Dlatego też wnoszę jak na wstępie.

radca prawny(-) Jan Nowak

Załączniki:1) odpis skargi;2) dwa odpisy skargi do akt SN;3) pełnomocnictwo;4) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa5) dowód uiszczenia opłaty od skargi.