Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi

I C 2145/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Łodzi VI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Kowalska

Protokolant: protokolant sądowy Jan Nowak

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2023 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Anny Wiśniewskiej

przeciwko Janowi Zielińskiemu

o zapłatę

1. umarza postępowanie w zakresie żądania pozwu, co do kwoty 15000 ( piętnaście tysięcy ) złotych wobec cofnięcia pozwu;

2. w pozostałej części żądania oddala powództwo;

3. zasądza od Anny Wiśniewskiej na rzecz Jana Zielińskiego kwotę 2400 ( dwa tysiące czterysta ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ SSO Anna Kowalska

I C 2145/18

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Łodzi Anna Wiśniewska wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany - Jan Zieliński ma zapłacić na jej rzecz kwotę 30000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W razie wniesienia przez pozwanego sprzeciwu powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 30000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zawarła z pozwanym dwie umowy pożyczki pieniędzy. Na mocy pierwszej umowy pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r. powódka pożyczyła pozwanemu kwotę 10000 złotych z początkowym terminem jej zwrotu przypadającym na dzień 10 lutego 2018 r., który to termin zwrotu pożyczki - w drodze zawartego między stronami aneksu z dnia 1 marca 2018 r. - ustalony został ostatecznie na dzień 10 kwietnia 2018 r. Jednocześnie strony w przedmiotowej umowie zastrzegły na rzecz powódki odsetki umowne w wysokości 500 złotych. Na mocy drugiej umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2018 r., powódka pożyczyła pozwanemu kwotę 20000 złotych z terminem zwrotu ustalonym na dzień 15 marca 2018 r. Strony w przedmiotowej umowie zastrzegły na rzecz powódki odsetki umowne w wysokości 1000 złotych. Powódka wykonała swoje zobowiązanie przekazując pozwanemu umówione pieniądze, natomiast pozwany pomimo upływu terminu zwrotu pożyczonych pieniędzy, nie oddał ich w ogóle. Na dochodzoną przez powódkę kwotę składały się poza kwotami stanowiącymi zwrot pożyczki również kwoty odsetek wyliczonych od dnia wymagalności roszczenia o zwrot pożyczek do dnia wniesienia pozwu /pozew k.2-7/.

W odpowiedzi na pozew Jan Zieliński wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany wskazał, że zawarł z powódką dwie umowy pożyczki: pożyczkę z dnia 10 stycznia 2018 r. na kwotę 10000 złotych z terminem zwrotu na dzień 10 kwietnia 2018 r. Wysokość odsetek umownych z tyt. ww. pożyczki na dzień zwrotu strony ustaliły na 500 złotych. Na mocy drugiej umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2018 r. powódka pożyczyła pozwanemu kwotę 20000 złotych z terminem zwrotu do dnia 15 marca 2018 r. Wysokość odsetek na dzień zwrotu strony ustaliły w wysokości 1000 złotych. Przy zaciąganiu pożyczek, ustalaniu zasad spłaty i dokonywaniu rozliczeń brała aktywny udział Maria Kowalska, doradca finansowy Anny Wiśniewskiej w latach 2017 - 2018 r. Po zawarciu pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r. pozwany został poinformowany, że przekazane mu środki pochodzą w znacznej części z pożyczek bankowych zaciągniętych przez Annę Wiśniewską, na dowód czego okazane zostały pozwanemu trzy umowy pożyczek. Strony w obecności i przy udziale Marii Kowalskiej dokonały modyfikacji sposobu spłaty pożyczek zaciągniętych przez pozwanego, w taki sposób, iż jednorazowy zwrot środków został zastąpiony miesięcznymi ratami w wysokości obciążeń kredytowych powódki.

Od kwietnia 2018 r. spłaty pożyczki odbywały się w następujący sposób:

Pozwany Jan Zieliński przekazywał Marii Kowalskiej miesięcznie kwotę 2500 złotych zobowiązując ją do przekazania tych środków powódce tytułem spłaty zaciągniętych przez pozwanego pożyczek. Maria Kowalska dokonywała miesięcznych spłat pożyczek Anny Wiśniewskiej przy czym według oświadczenia Marii Kowalskiej w okresie od:

1. kwietnia 2018 r. do grudnia 2018 r. - środki były przekazywane powódce przez Marię Kowalską gotówką;

2. w styczniu 2019 r. Maria Kowalska wpłaciła powódce na rachunek bankowy prowadzony w PKO BP kwotę 5000 złotych w dwóch ratach;

3. w lutym 2019 kwotę 2500 złotych Maria Kowalska przekazała Annie Wiśniewskiej gotówką;

4. we marcu 2019 r. Maria Kowalska zrealizowała przelew na rzecz powódki w wysokości 2500 złotych, przelew do ING Bank Śląski za ratę kredytu Anny Wiśniewskiej na kwotę 1000 złotych oraz 1500 złotych przelał powódce na jej konto bankowe prowadzone w PKO BP;

5. w kwietniu 2019 r. Maria Kowalska przelała do mBanku kwotę 1000 złotych zaś kwotę 1500 złotych przekazała powódce w gotówce;

6. od maja 2019 r. do czerwca 2019 r. Maria Kowalska przelewała kwotę 1000 złotych na ratę kredytu Anny Wiśniewskiej w banku mBank i kwotę 1500 złotych na konto bankowe Anny Wiśniewskiej w banku PKO BP.

Pozwany wskazał, że dokonał spłaty pożyczek, zaś roszczenie powódki oparte jest na próbie uzyskania bezpodstawnego przysporzenia majątkowego /odpowiedź na pozew k.52-63/.

Na rozprawie przed Sądem w dniu 15 maja 2019 r. powódka ograniczyła powództwo co do kwoty 15000 złotych, cofając w tym zakresie pozew i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz pozostałej kwoty 15000 złotych /protokół k.182/.

W piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2019 r. powódka sprecyzowała swoje roszczenie, wskazując, że żąda kwot:

1. 5000 złotych z tytułu różnicy pomiędzy kosztem zaciągniętych przez powódkę kredytów (koniecznych dla udzielenia powodowi pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r.), a otrzymaną od powoda spłatą w kwocie 5000 złotych

2. 7000 złotych z tytułu zwrotu pożyczki udzielonej powodowi w dniu 15 lutego 2018 r. na którą składają się kwoty 5000 złotych z tytułu zwrotu pożyczki; 1000 złotych zysku z tytułu udzielenia pożyczki, 1000 złotych z tytułu odsetek liczonych od 15 marca 2018 r. do dnia 5 kwietnia 2018 r.;

3. 3000 złotych tytułem części zysku za udzielenie pozwanemu pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r. /pismo procesowe k.189-191/.

W odpowiedzi na powyższe pozwany Jan Zieliński wniósł o oddalenie tak sformułowanego powództwa w całości, podtrzymując dotychczasową argumentację /pismo procesowe k.210-216/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2018 r. pomiędzy Anną Wiśniewską jako pożyczkodawcą, a Janem Zielińskim, jako pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki kwoty pieniężnej w wysokości 10000 złotych. Pożyczkobiorca zobowiązał się oddać ww. kwotę do dnia 10 lutego 2018 r. wraz odsetkami wynoszącymi 500 złotych /umowa pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r. k.9/. W dniu 1 marca 2018 r. strony zawarły aneks do umowy pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r., którym zmieniono datę zwrotu pożyczki wraz z odsetkami z dnia 10 lutego 2018 r. na dzień 10 kwietnia 2018 r. /aneks do umowy pożyczki zawartej w dniu 10 stycznia 2018 r. k.10/. W dniu 10 stycznia 2018 r. Anna Wiśniewska zleciła przelew kwoty 10000 złotych na rachunek Jana Zielińskiego /potwierdzenie przyjęcia przelewu do realizacji k.11/. W dniu 15 lutego 2018 r. Anna Wiśniewska jako pożyczkodawca zawarła z Janem Zielińskim, jako pożyczkobiorcą umowę pożyczki kwoty 20000 złotych. Pożyczkobiorca zobowiązał się oddać ww. kwotę do dnia 15 marca 2018 r. wraz z odsetkami wynoszącymi 1000 złotych. /umowa pożyczki z dnia 15 lutego 2018 r. k.13/. W dniu 15 lutego 2018 r. wydano dyspozycję przelewu z rachunku Anny Wiśniewskiej i Jana Kowalskiego na rachunek Jana Zielińskiego kwoty 20000 złotych /szczegóły dyspozycji przelewu, k.14-15/. Strony umów spotkały się osobiście tylko raz, przy podpisaniu pierwszej umowy pożyczki i wszelkie ustalenia odbywały się w formie pisemnej wg projektów sporządzonych przez Marię Kowalską. Jan Zieliński nie składał deklaracji o spłacie kredytów czy innych długów Anny Wiśniewskiej /oświadczenie k.228/. Pismem z dnia 5 kwietnia 2018 r. Anna Wiśniewska wezwała Jana Zielińskiego do zapłaty na jej rzecz łącznie kwoty 31500 złotych /wezwanie do zapłaty k.17/. W dniu 7 stycznia 2018 r. Anna Wiśniewska zawarła z Provident Polska S.A. umowę pożyczki, przy której przyznana kwota wynosiła 8000 złotych, a łącznie z finansowym kosztem prowizji i ubezpieczenia spłaty pożyczki 10000 złotych. /umowa pilnej pożyczki k.69-70/. W dniu 10 lutego 2018 r. Anna Wiśniewska zawarła z Vivus Finance Sp. z o.o. w Warszawie umowę pożyczki na kwotę brutto 12000 złotych. /umowa pożyczki k.71-72/.

Maria Kowalska oświadczyła, że w latach 2018-2019 otrzymywała od Jana Zielińskiego kwoty, które następnie były przekazywane przez nią Annie Wiśniewskiej. Od kwietnia 2018 r. do grudnia 2018 r. Maria Kowalska przekazywała co miesiąc Annie Wiśniewskiej w gotówce kwotę 2500 złotych, tj. przez okres 9 miesięcy, co razem stanowiło kwotę 22500 złotych.

Od stycznia 2019 r. otrzymywane od Jana Zielińskiego pieniądze w wysokości 2500 złotych miesięcznie Maria Kowalska wpłacała na własne konto bankowe w mBanku, z którego regulowała zobowiązania Anny Wiśniewskiej wobec Anny Wiśniewskiej w następujący sposób:

1. w styczniu 2019 r. wpłaciła Annie Wiśniewskiej na jej konto w PKO BP w 2 ratach kwotę 5000 złotych;

2. w lutym 2019 r. przekazała Annie Wiśniewskiej (na jej prośbę) w gotówce kwotę 2500 złotych;

3. we marcu 2019 r. zrobiła ze swojego konta bankowego przelewy do banku mBanku płacąc ratę kredytu Anny Wiśniewskiej w wysokości 1000 złotych, przelew do banku ING Bank Śląski za ratę kredytu Anny Wiśniewskiej w wysokości 1000 złotych oraz kwotę 500 złotych przelała Annie Wiśniewskiej na jej konto bankowe w PKO BP;

4. w kwietniu 2019 r. przelała do banku mBanku kwotę 1000 złotych oraz przekazała Annie Wiśniewskiej 1500 złotych w gotówce (na jej prośbę).

5. Od maja 2019 r. do czerwca 2019 roku przelewała kwotę 1000 złotych miesięcznie na ratę kredytu Anny Wiśniewskiej w banku mBank i kwotę 1500 złotych na konto bankowe Anny Wiśniewskiej w banku PKO BP.

Maria Kowalska oświadczyła, że w latach 2018-2019 nie posiadała żadnych osobistych zobowiązań finansowych wobec Anny Wiśniewskiej, a wymienione w oświadczeniu przelewy bankowe, których dokonywała ze swojego konta bankowego w mBanku na konta bankowe Anny Wiśniewskiej stanowiły wyłącznie rozliczenie Jana Zielińskiego wobec Anny Wiśniewskiej z tytułu pożyczek z dnia 10 stycznia 2018 r. i 15 lutego 2018 r. Maria Kowalska oświadczyła, że łączna kwota wypłat dokonanych przez nią dla Anny Wiśniewskiej z konta bankowego w mBanku i gotówki przekazanej na ręce Anny Wiśniewskiej z konta bankowego w mBanku i gotówki przekazanej na ręce Anny Wiśniewskiej wynosi 30500 złotych. Maria Kowalska również udzielała pożyczek pieniężnych Janowi Zielińskiemu /oświadczenie Marii Kowalskiej k.73, historia operacji k.74-97/.

Jan Zieliński dokonywał na rzecz Marii Kowalskiej następujących przelewów pieniężnych:

1. kwoty 2500 w dniu 10 kwietnia 2018 r.;

2. kwoty 2500 zł w dniu 10 maja 2018 r.;

3. kwoty 2500 zł w dniu 10 czerwca 2018 r.;

4. kwoty 2500 zł w dniu 10 lipca 2018 r.;

5. kwoty 2500 zł w dniu 10 sierpnia 2018 r.;

6. kwoty 2500 zł w dniu 10 września 2018 r.;

7. kwoty 2500 zł w dniu 10 października 2018 r.;

8. kwoty 2500 zł w dniu 10 listopada 2018 r.;

9. kwoty 2500 zł w dniu 10 grudnia 2018 r.;

10. kwoty 2500 zł w dniu 10 stycznia 2019 r.;

11. kwoty 2500 zł w dniu 10 lutego 2019 r.

12. kwoty 2500 zł w dniu 10 marca 2019 r.;

13. kwoty 2500 zł w dniu 10 kwietnia 2019 r.;

14. kwoty 2500 zł w dniu 10 maja 2019 r.;

15. kwoty 2500 zł w dniu 10 czerwca 2019 r.;

/oświadczenie Jana Zielińskiego k.73, historia operacji k.74-97, wykaz pożyczek k.161 i nast./.

Ww. stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych przez strony dokumentów, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw do tego by kwestionować ją z urzędu. Prawdziwość oświadczenia pisemnego /k.73/ została na rozprawie przed Sądem w dniu 15 maja 2019 r. potwierdzona przez Marię Kowalską. W pozostałym zakresie, Sąd uznał zeznania przesłuchanej w sprawie świadek - Marii Kowalskiej /k.183-186/ za niewiarygodne. Świadek zeznawała na okoliczność dodatkowych ustaleń pomiędzy stronami, co do wysokości świadczenia z umowy pożyczki na rzecz powódki, jednakże nie była w stanie ww. dodatkowych ustaleń sprecyzować. Świadek zeznała, że nie pamięta czy wynagrodzenie od pożyczki miało wynosić 10 czy 15 %, nie pamiętała szczegółów umów pożyczek ani ich spłaty /zeznania ogólnikowe/. Również za niewiarygodne Sąd uznał zeznania strony - Anny Wiśniewskiej /k.234-236/, co do ustnych ustaleń stopy zysku z tytułu udzielonej pożyczki. Nie znajdują one bowiem potwierdzenia w pisemnych umowach pożyczki. Wskazać ponadto należy, że powódka zeznała, iż ustalane kwoty zysku zmieniały się, natomiast ostatnia propozycja sięgała 20 %. Nawet więc gdyby przyjąć wiarygodność zeznań powódki w tym zakresie, powstaje pytanie o to na ile ewentualne ustalenia stron były ostateczne. Nawet gdyby przyjąć hipotetycznie, że miały miejsce dodatkowe ustne ustalenia pomiędzy stronami to zdaniem Sądu nie jest możliwe ich jasne, jednoznaczne sprecyzowanie wobec stanowisk stron, co wyklucza ustalenie istnienia prawnego- zobowiązania po stronie pozwanego. Zarówno z zeznań świadka jak i powódki wynikało, że strony co innego zapisywały w umowach pożyczek, a co innego realizowały jako treść zobowiązań stron, co zapewne miało na celu jak zeznała świadek Maria Kowalska ,,zabezpieczenie się’’ przed Urzędem Skarbowym (należny podatek!). Ustalenia ustne stron ulegały zmianom, były niejednoznaczne, przez to niejasne tak, że świadek jak i powódka w swoich zeznaniach nie były w stanie ich jednoznacznie sprecyzować i jasno określić. Należy również zauważyć, że świadek otrzymywała od pozwanego środki na spłatę swoich pożyczek i powódki względem pozwanego, a następnie je samodzielnie rozdzielała. Na marginesie nawet pełnomocnik powódki miał trudności w określeniu zobowiązania pozwanego, czego wyrazem zmiana powództwa zarówno w zakresie kwoty żądania czy podstawy faktycznej i prawnej zobowiązania /vide k.189-191/.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 203 § l k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem pozwu połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwóch tygodni złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody (§ 2 art. 203 k.p.c.). W myśl zaś § 3 cytowanego przepisu sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się roszczenia lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Stosownie do art. 355 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

W niniejszej sprawie, powódka skutecznie cofnęła powództwo co do kwoty 15000 złotych na rozprawie przed Sądem w dniu 15 maja 2019 roku. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w ocenie Sądu, to cofnięcie pozwu nie pozostaje w sprzeczności z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierza do obejścia prawa.

Z powyższych względów na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § l k.p.c. zasadnym było umorzenie postępowania w tym zakresie, o czym Sąd orzekł jak w punkcie 1-szym wyroku.

W pozostałym zakresie, powództwo zasługiwało na oddalenie w całości.

Podstawą faktyczną żądania powódki było świadczenie z tytułu dwóch umów pożyczek, które powódka zawarła z pozwanym. Stosownie art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do § 2 ww. przepisu umowa pożyczki, której wartość przenosi 500 złotych, powinna być stwierdzona dokumentem. Rygor formy dokumentowej w przypadku pożyczki zastrzeżony jest dla celów dowodowych (art. 74 § 2 k.c.). Stosownie do art. 77 § 1 k.c., uzupełnienie lub zmiana umowy wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia.

Po ograniczeniu żądania pozwu, powódka domagała się od pozwanego następujących kwot:

1. kwoty 5000 złotych jako różnicy pomiędzy kosztem zaciągniętych przez powódkę kredytów (koniecznych dla udzielenia powodowi pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r.), a otrzymaną od powoda spłatą w kwocie 5000 złotych;

2. kwoty 7000 złotych z tytułu zwrotu pożyczki udzielonej powodowi w dniu 15 lutego 2018 r. na którą składały się kwota 5000 złotych z tytułu zwrotu pożyczki, kwota 1000 złotych zysku z tytułu udzielenia pożyczki, kwota 1000 złotych z tytułu odsetek liczonych od 15 marca 2018 r. (data wymagalności zwrotu pożyczki) do dnia 5 kwietnia 2018 r. (wniesienie pozwu);

3. kwoty 3000 złotych z tytułu części zysku za udzielenie pozwanemu pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 r.

W ocenie Sądu brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powódki ww. kwot. Stosownie do ogólnych reguł ciężaru dowodu (art., 6 k.c.) to powódka zobowiązana była do wykazania odmiennych niż wynikające z pisemnych umów ustaleń co do wysokości świadczeń stron. Jak słusznie zauważył pozwany na skutek powyższego ograniczenia powództwa, powódka nie dochodziła roszczeń z tytułu umowy pożyczki z dnia 10 stycznia 2018 roku w zakresie kwoty głównej jak i oprocentowania od tej umowy pożyczki.

Odnosząc się do żądanej kwoty 5000 złotych - określonej przez powódkę jako różnica pomiędzy kosztem zaciągniętych przez powódkę kredytów, a otrzymaną od powoda spłatą w kwocie 5000 złotych, wskazać należy, że powódka nie wykazała ażeby pozwany zobowiązał się do spłacenia kosztu zaciągniętych przez powódkę kredytów. Pozwany stanowczo zaprzeczył, jakoby zobowiązał się do powyższego (vide oświadczenie k.228). Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom Anny Wiśniewskiej i Marii Kowalskiej w ww. zakresie wobec występujących sprzeczności, ogólnikowości tych zeznań nie pozwalających na określenie takiego zobowiązania pozwanego. Jak wynikało bezsprzecznie z obu umów pożyczek strony nie ustaliły innych zobowiązań pozwanego poza w nich określonymi (spłata kwoty pożyczki wraz z odsetkami). Świadek Maria Kowalska oświadczyła jednoznacznie, że przekazywała powódce otrzymywane od pozwanego pieniądze na spłatę zawartych umów pożyczek, a nie na spłatę zobowiązań powódki z tytułu pokrycia kosztów kredytów przez nią zaciągniętych. Strony nie zmieniły zawartej umowy pisemnej z dnia 10 stycznia 2018 roku w tym zakresie- stosownym aneksem w formie pisemnej (art. 77 k.c.), stąd żądanie jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Odnosząc się do żądanej przez powódkę kwoty 7000 złotych, wskazać należy, że zgodnie z przedstawioną przez stronę pozwaną dokumentacją (oświadczeniem Marii Kowalskiej, jak również wyciągami z historii operacji dla rachunku Jana Zielińskiego o numerze 12345678901234567890123456) została ona w całości spłacona. Kwota 5000 złotych została przekazana Annie Wiśniewskiej tytułem spłaty umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2018 r. przed terminem wymagalności (15 marca 2018 r.) zaś pozostała kwota 2000 złotych najpóźniej do dnia 10 czerwca 2019 r. Tym samym należało uznać, że umowa pożyczki z dnia 15 lutego 2018 roku została spłacona, a żądanie powódki nie znajduje oparcia w umowie.

Odnosząc się do żądanej przez powódkę kwoty 3000 złotych, określonej jako zysk z tytu