Zażalenie na postanowienie w przedmiocie kosztów

Kraków, 20.03.2024 r.

Do SĄDU OKRĘGOWEGO w Warszawie Wydział II Cywilny Odwoławczy

za pośrednictwem: SĄDU REJONOWEGO dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział I Cywilny ul. Marszałkowska 86 00-517 Warszawa

I C 1234/23

Powód: Jan Kowalski, 87051203456, zam. ul. Kwiatowa 1/2, 01-234 Warszawa, reprezentowany przez pełnomocnika adwokata Annę Nowak z Kancelarii Adwokackiej w Warszawie, ul. Polna 34, 00-678 Warszawa Pozwany: Adam Wiśniewski, 92112345678, zam. ul. Słoneczna 7, 02-456 Warszawa, reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego Zbigniewa Zielińskiego z Kancelarii Radcy Prawnego w Warszawie, ul. Zielona 12, 00-890 Warszawa

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 1500 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset)

Opłata sądowa od zażalenia w wysokości 100 zł uiszczona została na rachunek bankowy tut. Sądu. Dowód uiszczenia przedmiotowej opłaty stanowi załącznik do niniejszego zażalenia.

ZAŻALENIE

na postanowienie w przedmiocie kosztów zawarte w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział I Cywilny z dnia 15.02.2024 roku (doręczonym dnia 01.03.2024 roku), sygnatura akt: I C 1234/23

Działając w imieniu Adama Wiśniewskiego, jako wykazany w aktach sprawy pełnomocnik pozwanego niniejszym na podstawie art. 394 § 1 pkt 6 k.p.c.

zaskarżam:

− w całości postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział I Cywilny w przedmiocie kosztów postępowania zawarte w pkt 2 i 3 wyroku wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie Wydział I Cywilny I C 1234/23 z dnia 15.02.2024 roku.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 98 § 1, 2 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 w zw. z ust. 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) polegającą na jego błędnym zastosowaniu w sytuacji, gdy brak było podstaw do uznania pozwanego za stronę przegrywającą sprawę, a w konsekwencji brak było podstaw do zobowiązania pozwanego do zapłaty na rzecz powódki kosztów procesu w wysokości 750 zł,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 101 k.p.c. polegającą na jego błędnym zastosowaniu w sytuacji, gdy brak było podstaw do przyjęcia, iż pozwany dał powódce powód do wytoczenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod prowadzonej egzekucji, a w konsekwencji brak było podstaw do uznania pozwanego za stronę przegrywającą sprawę i zobowiązania pozwanego do zapłaty na rzecz powódki kosztów procesu w wysokości 750 zł.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 394 § 3 k.p.c. wnoszę o:

− zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zobowiązanie powódki do zapłaty na rzecz pozwanego Adama Wiśniewskiego kwoty 1500 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty oraz uchylenie obowiązku pozwanego zwrotu na rzecz powódki Janiny Kowalskiej opłaty od pozwu w kwocie 200 zł,

− zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 15.02.2024 roku, zawartym w wyroku uwzględniającym powództwo Janiny Kowalskiej o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, zasądził od pozwanego Adama Wiśniewskiego na rzecz Janiny Kowalskiej kwotę 200 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu, a pozostałe koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie zniósł.

Przywołane powyżej rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych zapadło, pomimo wcześniejszego uznania powództwa przez pozwanego oraz złożenia wniosku o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z art. 101 k.p.c. według norm przepisanych, tj. kwoty 1500 zł wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Sąd I instancji nie uwzględnił wniosku pozwanego zawartego w odpowiedzi na pozew o zasądzenie na jego rzecz poniesionych przez pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W tym miejscu podnieść należy, iż w przedmiotowej sprawie powód jakkolwiek wzywał pozwanego o zwolnienie od egzekucji samochodu osobowego zajętego dnia 10.01.2024 roku, to jednak do wezwania tego nie załączył jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego prawa powódki do zajętego samochodu. Dopiero na wyraźną prośbę pozwanego pełnomocnik powoda przesłał pozwanemu kserokopię dowodu rejestracyjnego. Przesłanie jednak dokumentu potwierdzającego przysługujące powódce prawa w stosunku do zajętego samochodu miało miejsce już po złożeniu przez powoda pozwu o zwolnienie od egzekucji, co zresztą wprost wynika z treści pisma powódki. Pozwany zatem nie miał żadnej możliwości zwolnienia od egzekucji zajętego samochodu jeszcze przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

Trudno jednocześnie zgodzić się z twierdzeniem Sądu I instancji, jakoby powódka w wystarczającym stopniu uzasadniła swoje stanowisko w skierowanym do pozwanego piśmie z dnia 05.01.2024 roku. Samo bowiem oświadczenie powódki odnoszące się do przysługującego jej prawa własności zajętego samochodu nie może zostać uznane za podstawę wykazania przysługującego jej prawa do zajętego przedmiotu. Okoliczności niniejszej sprawy w sposób jednoznaczny wskazują zatem, że powódka nie dochowała należytej staranności i nie podjęła wszelkich kroków zmierzających do ugodowego załatwienia przedmiotowej sprawy przed wytoczeniem powództwa przeciwegzekucyjnego. Co więcej z pism załączonych do odpowiedzi na pozew jednoznacznie wynika, że pozwany podjął wszelkie możliwe działania, które mogłyby skutkować odstąpieniem przez powódkę od zamiaru skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, tj. zażądał przedstawienia jakiegokolwiek dowodu przysługujących powódce praw i zadeklarował zwolnienie przedmiotu spod egzekucji w przypadku ewentualnego doręczenia dodatkowych dokumentów. Jednocześnie oczywiste jest, że pozwany bez przedstawienia mu stosownych dokumentów nie miał merytorycznych podstaw do wycofania wniosku o zajęcie ruchomości tylko i wyłącznie na podstawie przekazanych przez pełnomocnika powoda informacji, których nie potwierdzały jakiekolwiek dokumenty. W tym miejscu przywołać należy stanowisko prezentowane w doktrynie, zgodnie z którym wniesienie powództwa opartego na art. 841 k.p.c. powinno być poprzedzone wystąpieniem do wierzyciela o odstąpienie od egzekucji, która według osoby trzeciej narusza jej prawa. Osoba trzecia powinna przedstawić wierzycielowi uzasadnienie swego stanowiska. W ten sposób osoba trzecia unika negatywnych skutków co do kosztów w razie uznania powództwa przy pierwszej czynności przez wierzyciela, który działał w dobrej wierze, nie mając świadomości, że narusza prawa osoby trzeciej (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz 2020, Ewa Skibińska, Piotr Rylski). W niniejszej sprawie powódka nie podjęła żadnej ze wskazanych wyżej czynności.

Sama zaś okoliczność, na którą powołał się Sąd I instancji, odnosząca się do tego, że powódka z uwagi na upływ 7-dniowego terminu zmuszona była do wystąpienia z powództwem przeciwko pozwanemu, zważywszy na brak należytej staranności powódki w sformułowaniu skutecznego wezwania wobec pozwanego, nie powinna w żaden sposób obciążać pozwanego, a w szczególności nie powinna stanowić podstawy zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania.

Trudno jednocześnie zgodzić się z prezentowaną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku argumentacją, jakoby powódka w sposób należyty wezwała pozwanego do zwolnienia spod egzekucji samochodu osobowego przed wytoczeniem powództwa przeciwegzekucyjnego w sprawie i w sposób należyty wykazała, iż przysługuje jej prawo własności zajętego pojazdu. W związku z powyższym brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania powódki za stronę wygrywającą sprawę i zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki zwrotu poniesionych kosztów postępowania. W tym zakresie powołać się należy na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział II Cywilny Odwoławczy z dnia 15.03.2023 roku wydane w sprawie II Ca 1234/22 (LEX nr 1234567), w którego uzasadnieniu wprost wskazano, że skoro powódka nie przedłożyła stronie pozwanej w wezwaniu do zwolnienia rzeczy spod egzekucji dowodów własności, uznać należy jej zachowanie przedprocesowe za niestaranne. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w przywołanym powyżej postanowieniu dowodem własności samochodu z całą pewnością nie jest oświadczenie o prawie własności. Tym bardziej zatem w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw, aby za prawidłowe uznać wezwanie niezawierające żadnego dowodu własności zajętego samochodu.

Podkreślić przy tym należy, że w niniejszej sprawie okoliczności zajęcia samochodu czy choćby istniejące domniemania wynikające z faktu posiadania rzeczy usprawiedliwiały założenie pozwanego, iż właścicielem pojazdu jest jego dłużnik Krzysztof Nowak, a nie powódka. Wątpliwości w tym zakresie mógł rozwiać jakikolwiek dowód prawa własności przysługującego powódce, w tym np. kopia dowodu rejestracyjnego. Nie sposób również wspomnieć, że wezwanie przedsądowe w sprawie sporządzone zostało przez profesjonalnego pełnomocnika, a zatem oczekiwania co do treści takiego wezwania powinny być zdecydowanie wyższe.

Zgodnie z treścią art. 101 k.p.c. pozwany - mimo uwzględnienia powództwa, a więc przegrania sprawy - może uzyskać zwrot kosztów procesu, jeżeli spełni kumulatywnie dwie przesłanki: nie da powodu do wytoczenia sprawy oraz uzna przy pierwszej czynności żądanie pozwu. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały obie z wymienionych przesłanek i brak było podstaw do uznania, że pozwany zobowiązany jest do zwrotu powódce poniesionych kosztów postępowania oraz do nieuwzględnienia wniosku pozwanego o zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Wartość przedmiotu zaskarżenia w przedmiotowej sprawie ustalono zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17.05.2018 roku (I CSK 733/17, LEX nr 2500177), zgodnie z którym w razie częściowego zaskarżenia apelacją postanowienia o kosztach wartością przedmiotu zaskarżenia jest wartość tej części przedmiotu sprawy, która została objęta zaskarżeniem.

Wysokość opłaty sądowej ustalono na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z uwagi na powyższe niniejsze zażalenie jest w pełni uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie.

Za pozwanego - Adam Wiśniewski

Radca prawny Zbigniew Zieliński

Załączniki: 1. dowód uiszczenia opłaty sądowej od zażalenia 2. odpis zażalenia