Zażalenie na postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności

Jan Kowalski

ul. Polna 12/3

00-000 Warszawa

15.03.2024

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Za pośrednictwem:

Naczelnika Urzędu Skarbowego w Warszawie

Zażalenie na postanowienie

Działając w imieniu własnym, zaskarżam w całości postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Warszawie nr US/PDOF/4567/2024 z dnia 10.03.2024 o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2022 . Wydanemu postanowieniu zarzucam:

a) obrazę art. 239 § 2 Ordynacji podatkowej polegającej na brak uprawdopodobnienia przez organ podatkowy, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie przeze mnie wykonane.

Z uwagi na powyższe wnoszę o uchylenie postanowienia wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Warszawie .

Uzasadnienie

Postanowieniem nr US/PDOF/4567/2024 z dnia 10.03.2024 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie, nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2022 . Organ podatkowy wskazał, iż powyższe jest konieczne przez wzgląd na zbliżający się termin przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z treścią art. 239 § 2 Ordynacji podatkowej przepis § 1 stosuje się, jeżeli organ podatkowy uprawdopodobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Na uwagę zasługuje okoliczność, że organ podatkowy nie zastosował się do brzmienia ustawy i zignorował treść art. 239 § 2 Ordynacji podatkowej. Nie ustosunkował się w uzasadnieniu wydanego postanowienia w żaden sposób do drugiej przesłanki w postaci konieczności uprawdopodobnienia, że nie wykonam zobowiązania wynikającego z decyzji. Działanie organu podatkowego wyklucza zatem możliwość nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Wskazać należy, iż wykonanie decyzji nieostatecznej ma charakter wyjątkowy, dlatego też przesłanki nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności nie mogą być interpretowane rozszerzająco, lecz muszą być poddawane wykładni ścisłej. Prawidłowa interpretacja przepisu art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej, wskazuje, że warunkiem koniecznym nadania rygoru natychmiastowej wykonalności w związku z którymś z punktów wymienionych w art. 239b § 1 Ordynacji podatkowej jest uprawdopodobnienie przez organ podatkowy, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Zauważyć bowiem należy, że oparcie postanowienia o nadaniu decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności wyłącznie na okoliczności faktycznej z art. 239b § 1-4 Ordynacji podatkowej czyniłoby zbędnym sformułowany w § 2 art. 239b powyższej ustawy warunek zastosowania tego rygoru, którym jest uprawdopodobnienie niebezpieczeństwa niewykonania zobowiązania (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 20.02.2023, I SA/Kr 1234/22).

Organ podatkowy nie wskazał jakichkolwiek okoliczności, pozwalających przyjąć, że nie wykonam ciążącego na mnie zobowiązania podatkowego i nie uiszczę stosownego podatku. Wskazać należy, iż od wielu lat regularnie i terminowo opłacam wszelkie podatki z tytułu prowadzonej przeze mnie działalności gospodarczej. Ponadto podkreślenia wymaga, iż wszelkie dotychczas prowadzone przez organ podatkowy kontrole zarówno w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jak i w przedmiocie podatku od towarów i usług zakończyły się pozytywnie. Stąd też w mojej ocenie brak jest podstaw do nadania niniejszej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Uzasadnienie postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności zawsze wymaga szczegółowego uzasadnienia faktycznego, a zatem wskazania, na jakich dowodach organ się oparł. Doręczone mojej osobie postanowienie nie zawiera niniejszych elementów, przez co rażąco narusza przepisy Ordynacji podatkowej. Dodatkowo organ podatkowy całkowicie zbagatelizował ciążący na nim obowiązek wykazania istnienia związku przyczynowego pomiędzy moją sytuacją majątkową, a brakiem możliwości wyegzekwowania istniejącej należności w późniejszym terminie.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

Jan Kowalski