Postanowienie w przedmiocie wyjaśnienia wątpliwości

XXIII K 765/23 Warszawa, dnia 24 sierpnia 2024 r.

POSTANOWIENIE

Sąd Rejonowy w Warszawie, Wydział VIII Karny, Sekcja do spraw Wykonywania Orzeczeń w składzie: Przewodniczący: Anna Kowalska Protokolant: Jan Nowak Przy udziale Prokuratora Rejonowego w Warszawie - Tomasz Wiśniewski

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2024 r. w Warszawie

sprawy Adam Malinowski - syna Jana i Anny z domu Wiśniewskiej, urodzonego dnia 15 marca 1985 r. w Krakowie

skazanego za przestępstwo z art. 178a § 2 k.k.

z wniosku Dyrektora Zakładu Karnego w Warszawie

w przedmiocie wyjaśnienia wątpliwości

na podstawie art. 18 § 1 k.k.w., art. 19 § 1 k.k.w., art. 20 § 1 k.k.w., art. 13 § 1 k.k.w.

postanawia:

odmówić Dyrektorowi Zakładu Karnego w Warszawie rozstrzygnięcia wątpliwości w przedmiocie wymiaru zastępczej kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec Adama Malinowskiego - syna Jana postanowieniem Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 12 lipca 2024 r. w sprawie XXIII K 123/24 w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 10 maja 2024 r. w sprawie XXIII K 456/24.

UZASADNIENIE

Adam Malinowski został skazany na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej i kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Następnie przytoczonym postanowieniem zarządzono wykonanie zastępczej kary 3 miesięcy i 15 dni pozbawienia wolności. W związku z tym Dyrektor Zakładu Karnego w Warszawie zwrócił się o wyjaśnienie wątpliwości i powołując się na treść art. 65 § 2 k.k.w. wniósł o rozstrzygnięcie wątpliwości czy wymiar zastępczej kary pozbawienia wolności, wobec przyjęcia, iż jeden dzień zastępczej kary pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności, nie powinien zostać określony jedynie w dniach i zostać oznaczony jako 90 dni pozbawienia wolności. Ponadto podnosił, iż koniec kary zastępczej obliczonej w ten sposób przypada na dzień 11 października 2024 r., czyli o dzień szybciej od określonej w postanowieniu. Sąd wskazuje, iż na podstawie art. 13 § 1 k.k.w. organ wykonujący orzeczenie może zwrócić się do sądu, które je wydał, o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia. Do tego należy wskazać, iż przedmiotem orzeczenia w tym trybie może być jedynie wyjaśnienie wątpliwości co do wykonania orzeczenia lub zarzutów co do obliczenia kary powstałych na skutek nie dość precyzyjnych czy zbyt ogólnych sformułowań zawartych w orzeczeniu lub w związku ze zdarzeniami, które nastąpiły po jego wydaniu. W postanowieniu tym nie można dokonywać zmian lub uzupełnień prawomocnego orzeczenia, które są podejmowane na podstawie innych przepisów, choćby konkretne orzeczenie było dotknięte oczywistymi wadami (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2023 r. w sprawie II AKzw 123/23, II AKz 456/23 12/23/23, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 lutego 2023 roku w sprawie II AKzw 789/23 II AKz 101/23 13/23/23, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 marca 2023 r. w sprawie II AKzw 112/23 II AKz 113/23 14/23/23). W przedmiotowej sprawie Sąd negatywnie ustosunkował się do wniosku Dyrektora Zakładu Karnego w Warszawie, albowiem w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości dotyczące wykonania czy obliczenia kary. Należy zauważyć, iż treść postanowienia w przedmiocie zastępczej kary izolacyjnej w odniesieniu do jej wymiaru jest jasna, zrozumiała i nie wymaga jakiejkolwiek wykładni. Co więcej wynika ona wprost z konkretnej normy prawnej, którą jest art. 65 § 2 k.k.w. Zgodnie z jej redakcją w przypadku niecelowości orzekania, wobec uchylającego się od wykonania kary ograniczenia wolności skazanego, zastępczej kary grzywny, sąd określa zastępczą karę pozbawienia wolności przyjmując, iż jeden dzień zastępczej kary pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności i orzeka jej wykonanie. Należy wyraźnie podkreślić, iż tak sformułowany przepis oraz fakt, iż w rozdziale kodeksu karnego wykonawczego odnoszącego się do kary ograniczenia wolności nie ma szczególnej normy nakazującej określać wymiar kary zastępczej w określony sposób powoduje, iż wnioskodawca niezasadnie powołuje się na konieczność rozstrzygnięcia wątpliwości wynikających z określenia kary zastępczej w miesiącach a nie w dniach. Przytoczona treść przepisu w jednoznaczny sposób nawiązuje jedynie do zasady przeliczania wymiaru kary ograniczenia wolności podlegającej zamianie na zastępczą karę pozbawienia wolności w stosunku 2 do 1, zaś w ogóle nie odnosi się do sposobu wyrażania jej wymiaru ustalonego w wymagany sposób i łączenie tych dwóch kwestii a co więcej wywodzenie z reguły przeliczania kar zasady określania wymiaru kary zastępczej jest niczym nieuzasadnione. W tym ostatnim zakresie fakt używania dni jako jednostek wymiaru kary zastępczej wynika tylko i wyłącznie z przeliczania niepełnych miesięcy kary ograniczenia wolności podlegającej wykonaniu bądź w konkretnych przypadkach z nieparzystej ich liczby i jest podyktowane tym, iż nieznana jest kategoria wymiaru kary w postaci połowy miesiąca, dlatego za miesiąc przyjmuje się 30 dni, zaś za jego połowę odpowiednio 15. Natomiast z wyłączeniem takich przypadków zastępcza kara pozbawienia wolności jest określana w miesiącach i to określoną ilość miesięcy pozbawienia wolności w zamian za niewykonywaną karę ograniczenia wolności również określaną w miesiącach skazany ma obowiązek wykonać. Zatem transponując powyższe na kanwę przedmiotowej sprawy Sąd wskazuje, iż wymiar izolacyjnej kary zastępczej określony w postanowieniu jako 3 miesiące i 15 dni w zamian za niewykonywaną karę 6 miesięcy ograniczenia wolności jest prawidłowy i wynika z przytoczonej regulacji. Jednocześnie przyjęcie, iż wymiar kary zastępczej musi być określony wyłącznie w dniach nie znajduje żadnego umocowania w przepisach prawa karnego wykonawczego i w określonych przypadkach mógłby prowadzić do nieuzasadnionego skrócenia odbywania kary ograniczenia wolności w zastępczej izolacyjnej formie. Nie ma tu znaczenia fakt, iż wymiar kary zastępczej określony w dniach spowoduje skrócenie jej odbywania w stosunku do tej kary określonej miesiącami, bowiem zastępcza forma wykonywania kary ograniczenia wolności nie jest instytucją mającą działać na korzyść skazanego a stanowi jedynie ekwiwalent niewykonywanej przez niego kary zasadniczej podlegającej przeliczeniu w stosunku 2:1. Natomiast kierując się korzyścią skazanego można jedynie uwzględniać wymiar wykonanej części kary ograniczenia wolności i to tylko wówczas, gdy w danych okolicznościach nie wyraża się on w pełnych godzinach czy dniach. Uwzględniając powyższe wywody oraz treść przepisów regulujących kwestię zastępczej kary pozbawienia wolności za niewykonywanie ograniczenie wolności, Sąd uznając, iż w sprawie nie zachodzą żadne wątpliwości, postanowił jak na wstępie.

Zarządzenie: 1. odnotować 2. odpis postanowienia wraz z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia zażalenia doręczyć: - skazanemu - Dyrektorowi Zakładu Karnego Warszawa 3. przedłożyć wraz z wpływem albo za 7 dni.