Postanowienie w sprawie zażalenia na odmowę wszczęcia śledztwa
- Prawo
karne
- Kategoria
postanowienie
- Klucze
art. 231 § 1 k.k., funkcjonariusz publiczny, postanowienie, prokurator, unormowanie, wniosek, zarządzenie, zażalenie, śledztwo
Postanowienie w sprawie zażalenia na odmowę wszczęcia śledztwa to oficjalny dokument wydany przez organy ścigania w odpowiedzi na wniosek o wszczęcie śledztwa. W dokumencie określone są powody odmowy oraz podstawy prawne. Zażalający ma prawo do zapoznania się z treścią postanowienia oraz do wniesienia dalszych środków odwoławczych.
Sygn. akt III Kp 1234/23 Gdańsk, dnia 24 marca 2024 r.
POSTANOWIENIE
Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku, Wydział III Karny, w składzie:
Przewodniczący: SSR Anna Kowalska
po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 231 § 1 k.k.
zażalenia Jana Nowaka na postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej Gdańsk-Wrzeszcz w Gdańsku z dnia 15 lutego 2024 r. o odmowie wszczęcia śledztwa
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
postanawia:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 15 lutego 2024 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej Gdańsk-Wrzeszcz w Gdańsku odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie niedopełnienia w Gdańsku nie później niż w dniu 10 stycznia 2024 r. obowiązków przez obrońcę ustanowionego z urzędu dla Marii Wiśniewskiej w zakresie udziału w procesie wznowienia postępowania o sygnaturze akt II K 543/22. Jako podstawę umorzenia przyjęto art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.
Jan Nowak wniósł zażalenie na to postanowienie zarzucając mu, że odmowa wszczęcia śledztwa na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. jest niezgodna ze stanem prawnym oraz narusza jego interes prywatny. Podniósł, że ustawy mają chronić pokrzywdzonych, a nie przestępców. W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nakazanie Prokuraturze wszczęcia śledztwa w tej sprawie.
Sąd oparł rozstrzygnięcie na następujących rozważaniach.
Zażalenie nie jest zasadne.
Prokurator, zdaniem Sądu, podjął trafną decyzję merytoryczną właściwie przyjmując, że czyn którego dotyczy zawiadomienie o przestępstwie nie wypełnia znamion czynu zabronionego.
Czyn określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw indywidualnych właściwych, tzn. że może dopuścić się go tylko osoba, której przysługuje cecha określona w przepisie statuującym dany typ czynu zabronionego. Zgodnie z powołanym przepisem, przestępstwo to może popełnić tylko funkcjonariusz publiczny.
Definicję tego pojęcia zawiera art. 115 § 13 k.k., zgodnie z którym funkcjonariuszem publicznym jest:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
2) poseł, senator, radny,
2a) poseł do Parlamentu Europejskiego,
3) sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy,
4) osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych,
5) osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe,
6) osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej,
7) funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej,
8) osoba pełniąca czynną służbę wojskową,
9) pracownik międzynarodowego trybunału karnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe,
10) inspektor Inspekcji Wodnej.
Powołany § 13 art. 115 k.k. zawiera zamknięty katalog osób, którym przysługuje przymiot funkcjonariusza publicznego. Oczywistym jest, że w świetle powołanej definicji nie można zaliczyć do nich adwokata pełniącego funkcję obrońcy oskarżonego.
Stosownie do unormowania zawartego w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, jeżeli czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Jak wynika z powyższych rozważań, prokurator trafnie przyjął, iż zachowanie, o którym mowa w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa nie wypełnia znamion czynu stypizowanego w art. 231 § 1 k.k. Jego treść nie daje również podstaw do przyjęcia, aby zachodziło uzasadnione podejrzenie popełnienia innego przestępstwa. Tym samym zaskarżone postanowienie nie narusza przepisów prawa procesowego.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak na wstępie.
Sygn. akt III Kp 1234/23 Gdańsk, dnia 24 marca 2024 r.
ZARZĄDZENIE
Sekretariat proszę o:
1. Odnotowanie wydania postanowienia w wykazie "Kp" i zakreślenie numeru sprawy;
2. Doręczenie odpisu postanowienia wraz z pouczeniem, że nie przysługuje na nie zażalenie:
- prokuratorowi,
- skarżącemu.
3. Zwrócenie akt postępowania przygotowawczego Prokuraturze Rejonowej Gdańsk-Wrzeszcz w Gdańsku.
4. Odłożenie akt sprawy do spraw zakończonych po wpłynięciu zwrotnych poświadczeń odbioru.
SSR Anna Kowalska
Podsumowując, postanowienie w sprawie zażalenia na odmowę wszczęcia śledztwa stanowi decyzję organu ścigania, która może być dalszym motywem do działania strony postępowania. Zażalający powinien uważnie przestudiować uzasadnienie odmowy oraz skonsultować się z prawnikiem przed podjęciem dalszych kroków.