Skarga kasacyjna

ul. Kwiatowa 15, 01-001 Warszawa, 2024-03-15

DoSąd Najwyższyza pośrednictwemSąd Apelacyjny w WarszawieWydział Karnyul. Marszałkowska 8600-681 Warszawa

Jan KowalskiKancelaria Adwokacka "Lex"ul. Słoneczna 2202-002 Warszawapełnomocnika oskarżycielki posiłkowejAnna Nowak

V K 123/23

Skargana wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Wydział Karny z dnia 2024-02-10,którego odpis wraz z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi oskarżycielkiposiłkowej dnia 2024-02-20 (V K 123/23)

Na podstawie art. 519 § 1 k.p.k. oraz art. 520 k.p.k., jako pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej Anny Nowak (pełnomocnictwo w aktach sprawy) zaskarżam w całości wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Wydział Karny z dnia 2024-02-10, uchylający wyrok Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 2023-11-15 i przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, którego odpis wraz z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej dnia 2024-02-20.

Na podstawie art. 527 k.p.k. oraz art. 433 § 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. wyrażające się w uchyleniu wyroku sądu I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, przez przyjęcie, że reguła ne peius zakazuje zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku I instancji, zaostrzenia kwalifikacji prawnej tego czynu oraz wymierzenia oskarżonemu kary surowszej, podczas gdy oskarżony nie był uniewinniony ani nie umorzono wobec niego postępowania w I instancji i w związku z powyższym, uwzględniając apelację prokuratora oraz oskarżycielki posiłkowej, sąd odwoławczy zobowiązany był orzec reformatoryjnie.

Na podstawie art. 536 k.p.k. wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Wydział Karny z dnia 2024-02-10, V K 123/23 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zwrócenie wniesionej opłaty od skargi.

Uzasadnienie

Dnia 2024-02-10 Sąd Apelacyjny w Warszawie rozpoznawał apelację prokuratora, oskarżycielki posiłkowej oraz obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 2023-11-15, którym w ramach zarzucanego czynu uznano Piotra Wiśniewskiego winnym tego, że w dniu 2023-05-05, kierując samochodem osobowym marki Audi o nr rejestracyjnym KR12345, nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego w ten sposób, że zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował należytej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa pieszej i doprowadził do jej potrącenia, w następstwie czego Anna Nowak doznała złamania nogi, a obrażenia te stanowiły naruszenie czynności narządów ciała na czas dłuższy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., tj. przestępstwo z art. 177 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 177 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 zł, zawieszając jej wykonanie na okres próby wynoszący 2 lata, ponadto zasądził od Piotra Wiśniewskiego na rzecz Anny Nowak nawiązkę w wysokości 5000 zł, a także obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie. W apelacji od tego wyroku, skierowanej przeciwko winie i karze, prokurator zarzucał, na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w orzeczeniu kary grzywny z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata i domagał się zmiany wyroku, poprzez zmianę kwalifikacji przypisanego oskarżonemu czynu na zgodną z aktem oskarżenia i sporządzoną w sprawie opinią biegłego sądowego, a także wymiernego zaostrzenia orzeczonej kary. Apelacja oskarżycielki posiłkowej zawierała tożsame zarzuty i wnioski, ponadto domagała się orzeczenia wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Obrońca oskarżonego również wnosił o zmianę wyroku, zarzucając mu rażącą surowość kary, pominięcie przy wyrokowaniu okoliczności przeproszenia pokrzywdzonej oraz zaniechanie rozważenia przez sąd odwoławczy możliwości warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby wynoszący 1 rok. Sąd Apelacyjny w Warszawie, rozpoznając apelację, doszedł do przekonania o konieczności uzupełniającego przesłuchania biegłego, a po dokonaniu tej czynności uwzględnił apelację prokuratora i oskarżycielki posiłkowej, uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując w uzasadnieniu, że okoliczności popełnienia czynu, zaś przede wszystkim zgromadzone dowody, w tym uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego, wskazują, że oskarżony dopuścił się wykroczenia opisanego w art. 177 § 2 k.k., jednak reguła ne peius sprzeciwia się zmianie kwalifikacji na surowszą oraz zaostrzeniu orzeczonej kary, zatem wyrok reformatoryjny jest wykluczony z uwagi na art. 433 § 2 k.p.k.

Orzeczenie sądu odwoławczego jest obarczone poważnym błędem, wynikającym z przyjęcia niewłaściwej, rozszerzającej wykładni brzmienia art. 433 § 2 k.p.k., który literalnie wskazuje, iż objęte jego zakresem są jedynie sytuacje, gdy oskarżony został uniewinniony lub umorzono postępowanie toczące się przeciwko niemu. Zważając, że żadna z sytuacji, objęta hipotezą reguły ne peius, nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, gdyż oskarżony nie był uniewinniony ani nie umorzono wobec niego postępowania, zastosowanie art. 433 § 2 k.p.k. było niezasadne, a tym samym orzeczenie kasatoryjne jest niewłaściwe, gdyż sąd odwoławczy zobowiązany był, uwzględniając apelację, orzec reformatoryjnie. Doszło do rażącego naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i z tego względu skarga jest zasadna i powinna zostać uwzględniona.

Z ostrożności procesowej, skarżąca wskazuje, że podstawy do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania nie można upatrywać także w konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, albowiem zgromadzony materiał dowodowy, co przyznaje sąd odwoławczy na kartach uzasadnienia, pozbawiony jest luk, postępowanie dowodowe zaś przeprowadzone zostało w sposób rzetelny, co pozwoliło ustalić wszelkie okoliczności zdarzenia, w tym w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że złamanie nogi, jakich doznała pokrzywdzona Anna Nowak, stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby długotrwałej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Uzupełniające przesłuchanie biegłego potwierdziło prezentowane w akcie oskarżenia stanowisko, że złamanie nogi stanowi ciężką chorobę długotrwałą, a zatem prawidłowa kwalifikacja czynu oskarżonego powinna opiewać na art. 177 § 2 k.k.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę o uwzględnienie skargi, uchylenie wyroku zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zwrócenie wniesionej opłaty od skargi.

Jan Kowalskiadwokat

Załączniki:

1) dowód wniesienia opłaty od skargi w wysokości 500 zł;2) 3 odpisy skargi.

Objaśnienia:

Skarga musi być sporządzona i podpisana przez adwokata albo radcę prawnego i wniesiona do sądu w terminie 30 dni od daty doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem. Termin ten jest prekluzyjny, ale przywracalny. Strona, która mu uchybiła, bez swojej winy, może złożyć wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, jednocześnie załączając skargę do tego wniosku. Procedurę przywrócenia terminu należy wszcząć w terminie 7 dni od ustąpienia przeszkody.

Art. 519 k.p.k. wskazuje dwie podstawy skargi w postępowaniu karnym. Pierwsza podstawa skargi, określona brzmieniem § 1 art. 519 k.p.k., to naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. Przepis ten wylicza enumeratywnie sytuacje, w których po rozpoznaniu apelacji wyrok sądu I instancji może zostać uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Po pierwsze, jest to stwierdzenie przez sąd odwoławczy bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 k.p.k. Jeżeli sąd odwoławczy niesłusznie stwierdzi zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, będzie to podstawą uwzględnienia skargi. Po drugie jest to zakaz ne peius, który sprzeciwia się skazaniu oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, tj. gdy oskarżony został uniewinniony bądź umorzono wobec niego postępowanie, a sąd odwoławczy dojdzie do wniosku, po rozpoznaniu apelacji i ewentualnym uzdrowieniu postępowania dowodowego, lub dokonaniu jego kompleksowej, prawidłowej oceny, że oskarżonego należy skazać, czego nie może, w zw. z art. 433 § 2 k.p.k., uczynić. Jeżeli sąd odwoławczy niesłusznie uzna, że art. 433 § 2 k.p.k. stoi na przeszkodzie orzeczeniu reformatoryjnemu, skarga zostanie uznana za zasadną. Po trzecie, jest to uznanie przez sąd odwoławczy, że przewód sądowy powinien zostać przeprowadzone na nowo w całości. Przewód sądowy jest zakresowo szerszy niż pojęcie postępowania dowodowego, zatem nawet przeprowadzenie całego postępowania dowodowego nie będzie tym, czym jest przewód sądowy – ze wszystkimi pouczeniami, w tym np. o możliwości odmowy składania zeznań, z obecnością lub prawidłowym zawiadomieniem uprawnionych stron, etc. Jeżeli zatem sąd odwoławczy niesłusznie uzna, że przewód powinien zostać przeprowadzony na nowo w całości, zaś w istocie konieczne jest jedynie powtórzenie przeprowadzenia dowodów, skarga zostanie uwzględniona.

Oprócz wskazania podstawy skargi, należy wskazać zarzuty, które wyznaczają granice rozpoznania skargi. Poza granicami skargi Sąd Najwyższy z urzędu jedynie na podstawie art. 439 k.p.k. (bezwzględna przyczyna odwoławcza, którą obarczony jest wyrok sądu odwoławczego) oraz art. 535 k.p.k. (rozszerzenie podmiotowe, w przypadku uwzględnienia skargi, wobec współsprawców, z zastrzeżeniem, że będzie to dla nich korzystne).

Do skargi należy wnieść dowód jej opłacenia oraz odpowiednią liczbę odpisów dla stron postępowania.