Wyrok Sądu Odwoławczego

II K 254/21 dnia 22 marca 2023 r.

WYROK w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

Sąd Okręgowy w Krakowie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Anna Kowalska Sędziowie: SSO Jan Nowak SSO Maria Wiśniewska (spr.) Protokolant: st. sekr. Piotr Zieliński przy udziale Prokuratora Prok. Okręgowej w Krakowie: Jan Kowalski po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2023 r. sprawy: Zofia Malinowska oskarżonej o przestępstwa z art. 286 § 1 i inne z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2023 r. (sygn. akt II K 123/22)

1. Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy oskarżonej za oczywiście bezzasadną.

2. Na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. prostuje zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt 7 wyroku, w miejsce słów "art. 70 § 2 k.k." wpisuje słowa "art. 72 § 2 k.k.".

3. Zwalnia oskarżoną z obowiązku uiszczenia Skarbowi Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym nie wymierza jej opłaty sądowej.

SSO Anna Kowalska SSO Jan Nowak SSO Maria Wiśniewska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy w Krakowie (sygnatura akt II K 123/22) uniewinnił oskarżoną Zofię Malinowską od tego, że: 1. w okresie od stycznia do marca 2022 r. w Krakowie, powiatu krakowskiego, województwa małopolskiego, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie doprowadziła Jana Kowalskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci gotówki wartości 10 000 złotych, wprowadzając go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczony towar, czym działała na szkodę Jana Kowalskiego, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., 2. w kwietniu 2022 r. w Krakowie, powiatu krakowskiego, województwa małopolskiego działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie doprowadziła Piotra Nowaka do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci towaru o łącznej wartości 15 000 złotych, wprowadzając go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczony towar, czym działała na szkodę Piotra Nowaka, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., 3. w maju 2022 r. w Krakowie, powiatu krakowskiego, województwa małopolskiego, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie przywłaszczyła sobie powierzone jej przez Annę Wiśniewską worki do 50 kg o pojemności 50 kg każda w ilości 100 sztuk o łącznej wartości 5 000 złotych, czym działała na szkodę Anny Wiśniewskiej, tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

Natomiast Sąd Rejonowy uznał oskarżoną Zofię Malinowską za winną tego, że: 4. w czerwcu 2022 r. w Krakowie, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wyzyskanie błędu Adama Zielińskiego co do jej woli uiszczenia zapłaty za dostarczone jabłka oraz poprzez wprowadzenie w błąd Marii Kowalskiej co do woli zapłaty za dostarczone gruszki, doprowadziła wymienionych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci owoców o łącznej wartości 20 000 zł. czym działała na szkodę Adama Zielińskiego i Marii Kowalskiej, tj o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., 5. w lipcu 2022 r. w Krakowie, Warszawie i w Katowicach, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, poprzez wyzyskanie błędu pokrzywdzonych co do jej woli uiszczenia zapłaty za dostarczone śliwki oraz poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do jej woli zapłaty za dostarczone śliwki, doprowadziła: a) Jana Nowaka do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 1 000 zł., b) Annę Kowalską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 1 500 zł., c) Piotra Wiśniewskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 2 000 zł., d) Marię Zielińską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 2 500 zł., e) Tomasza Malinowskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 3 000 zł., f) Katarzynę Nowakowską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 3 500 zł., g) Pawła Kowalskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 4 000 zł., h) Agnieszkę Wiśniewską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 4 500 zł., i) Andrzeja Zielińskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 5 000 zł., j) Barbarę Malinowską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 5 500 zł., k) Czesława Nowaka do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 6 000 zł., l) Danutę Kowalską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 6 500 zł., m) Edwarda Wiśniewskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 7 000 zł., n) Franciszkę Zielińską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 7 500 zł., o) Grzegorza Malinowskiego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 8 000 zł., p) Halinę Nowakowską do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci śliwek o wartości 8 500 zł., czym działała na szkodę wyżej wymienionych osób, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., i za to, uznając, że wyżej wymienione przestępstwa zostały popełnione w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jej za ten ciąg przestępstw karę 1 roku pozbawienia wolności.

Nadto uznano oskarżoną Zofię Malinowską za winną tego, że: 6. w sierpniu 2022 r. w Krakowie i Warszawie, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą "Malinowscy" Zofia Malinowska z/s w Krakowie, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, poprzez wyzyskanie błędu Krzysztofa Wieczorka co do jej woli zapłaty za świadczone przez niego usługi transportowe, a następnie poprzez wprowadzenie go w błąd co do jej woli zapłaty za świadczone przez niego usługi transportowe, doprowadziła Krzysztofa Wieczorka do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 9 000 zł. z tytułu należnej mu prowizji za transport na export, czym działała na szkodę wyżej wymienionego pokrzywdzonego, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzono jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączono oskarżonej Zofii Malinowskiej jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzono jej karę łączną pozbawienia wolności wynoszącą 1 rok i 6 miesięcy, której to wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonej Zofii Malinowskiej obowiązek naprawienia szkody, polegający na uiszczeniu na rzecz pokrzywdzonych: - Jana Nowaka kwoty 1 000 zł., - Anny Kowalskiej kwoty 1 500 zł., - Piotra Wiśniewskiego kwoty 2 000 zł., - Marii Zielińskiej kwoty 2 500 zł., - Tomasza Malinowskiego kwoty 3 000 zł., - Katarzyny Nowakowskiej kwoty 3 500 zł.,

Na podstawie art. 70 § 2 k.k. zobowiązano oskarżoną Zofię Malinowską do naprawienia szkody, poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonych: - Pawła Kowalskiego kwoty 4 000 zł., - Agnieszki Wiśniewskiej kwoty 4 500 zł., - Andrzeja Zielińskiego kwoty 5 000 zł., - Barbary Malinowskiej kwoty 5 500 zł., - Czesława Nowaka kwoty 6 000 zł., - Danuty Kowalskiej kwoty 6 500 zł., - Edwarda Wiśniewskiego kwoty 7 000 zł., - Franciszki Zielińskiej kwoty 7 500 zł., - Grzegorza Malinowskiego kwoty 8 000 zł., - Haliny Nowakowskiej kwoty 8 500 zł., w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

W końcu na podstawie art. 630 k.p.k. wydatkami w części uniewinniającej, tj. w części I (1-3), obciążono Skarb Państwa, a na podstawie art. 624 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolniono oskarżoną od obowiązku uiszczania na rzecz Skarbu Państwa wydatków w pozostałym zakresie i nie wymierzono jej opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej Zofii Malinowskiej i zaskarżył wyrok w części, w zakresie punktów 4, 5, 6, 7 i 8 jego sentencji.

Skarżący postawił zarzut obrazy przepisów postępowania karnego mający wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez brak jednoznacznego określenia, wyjaśnienia jaką koncepcję winy oskarżonej co do czynów kwalifikowanych z przepisu art. 286 § 1 k.k. przyjął Sąd I instancji, tj. czy przyjął winę kierunkową oskarżonej, czy też jakąś formę zamiaru ewentualnego polegającego na swoistym godzeniu się z działaniami Adama Zielińskiego i Marii Kowalskiej, które Sąd uznał za wypełniające znamiona oszustwa.

Ponadto autor apelacji, z ostrożności procesowej postawił zarzut, w oparciu o art. 438 pkt 1 k.p.k., obrazy prawa materialnego, tj. przepisu art. 286 § 1 k.k., poprzez nieuwzględnienie, iż przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych, co wyklucza możliwość popełnienia go z zamiarem ewentualnym.

Skarżący podniósł również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu, iż: - Zofia Malinowska była osobą, która faktycznie prowadziła firmę Malinowscy i to ona działała z kierunkowym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy z prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż była w firmie jedynie osobą widniejącą jako formalny właściciel ujawniony w ewidencji działalności gospodarczej, a wszelkie kluczowe decyzje dotyczące prowadzenia firmy podejmowali Adam Malinowski oraz Jan Kowalski, - Zofia Malinowska podjęła działania ukierunkowane na osiągnięcie korzyści majątkowej względem Jana Nowaka, Anny Kowalskiej, Piotra Wiśniewskiego, Marii Zielińskiej, Tomasza Malinowskiego, Katarzyny Nowakowskiej, Pawła Kowalskiego, Agnieszki Wiśniewskiej, Andrzeja Zielińskiego, Barbary Malinowskiej, Czesława Nowaka, Danuty Kowalskiej, Edwarda Wiśniewskiego, Franciszki Zielińskiej, Grzegorza Malinowskiego, Haliny Nowakowskiej podejmując swe działania miała wyobrażenie rzekomo pożądanej dla siebie sytuacji, która stanowić miała rezultat jej zachowania, tzn. iż Zofia Malinowska działała w ramach zamiaru bezpośredniego zarówno w zakresie celu, jak i samego sposobu działania zmierzającego do zrealizowania tego celu oszustwa, podczas gdy prawidłowa ocena w szczególności przeprowadzonych dowodów osobowych winna prowadzić do ustalenia, iż współpraca firmy oskarżonej z producentami jabłek nie miała charakteru jednorazowego kontraktu o podwyższonym ryzyku osiągnięcia rezultatu w postaci zarobku za eksportowane jabłka lecz była to w przeważającej mierze wieloletnia współpraca, w ramach której, zarówno producenci jak i firma oskarżonej osiągali dochody, a które niestety zakończyło się niepowodzeniem gospodarczym i to zarówno dla Zofii Malinowskiej ja i innych dostawców jabłek,

Na koniec skarżący postawił zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia, tj. przepisów art. 4 i art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegającą na błędnym zinterpretowaniu okoliczności faktycznych sprawy i przyjęciu za podstawę orzeczenia wyłącznie okoliczności obciążających oskarżoną przy całkowitym pominięciu oceny wskazanych powyżej okoliczności, przemawiających za uniewinnieniem oskarżonej w braku udowodnienia jej winy kierunkowej co do zarzutu postawionego w oparciu o przepis art. 286 § 1 k.k.

W konsekwencji obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uznanie Zofii Malinowskiej za niewinną zarzucanej jej czynów określonych w punktach 4, 5, 6, 7 i 8 części wstępnej wyroku.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie i jest oczywiście bezzasadna. Na wstępie należy zauważyć, że apelacja jest oczywiście bezzasadna, jeżeli w sposób oczywisty brak jest wątpliwości, co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. Apelacją oczywiście bezzasadną jest taka, której bezpodstawność, niezasadność nie budzi wątpliwości. Zasadność (lub jej brak) apelacji wiązać należy bowiem z oceną trafności uchybień, jakie w apelacji zostały wskazane. Wskazane powyżej okoliczności uzasadniające określenie przedmiotowej apelacji za oczywiście bezzasadną niewątpliwie zachodziły w niniejszej sprawie. Dokonując oceny w tym zakresie Sąd Odwoławczy posiłkował się orzecznictwem i poglądami doktryny wypracowanymi na gruncie art. 535 § 2 k.p.k. (vide: Andrzej Zieliński "Komentarz do kodeksu postępowania karnego" Wolters Kluwer Kraków 2020 r. s. 1234 teza 1, Jan Kowalski "Kodeks postępowania karnego, komentarz" C.H. Beck Warszawa 2021 r. s. 1245 teza 2, Maria Nowak "Oczywista bezzasadność kasacji w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego" publ. Palestra 2022/2023/1- t.1, Piotr Wiśniewski "Rozpoznawanie kasacji na posiedzeniu" Palestra 2021/2022/1 t.2, Anna Kowalska "Kodeks postępowania karnego Komentarz" pod redakcją Jana Nowaka Wolters Kluwer 2020/2021/1 Kraków 2022 r. tom 1). Nie sposób nie zauważyć, że Sąd I instancji wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku postępowania. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Krakowie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest dokładna, nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej dyspozycją art. 7 k.p.k.. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania. Analiza dowodów poczynionych przez Sąd znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co pozwala w pełni na przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Mając na uwadze treść przedstawionych przez obrońcę oskarżonej zarzutów wskazać należy, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. podnosząc wątpliwości strony, co do treści ustaleń faktycznych (a czyni tak właśnie obrońca) lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia, rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonej, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć (vide: post. SN z dnia 10 stycznia 2020 r., III KK 123/19, Lex 123456, post. SN z dnia 20 lutego 2021 r., IV KK 456/20, Lex 234567). Idąc dalej Sąd Odwoławczy pragnie podkreślić, iż wątpliwości o jakich mowa w art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemami oceny dowodów, tzn. który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli Sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustaleń te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. Zaprezentowana przez Sąd I instancji jednoznaczna, logiczna i przekonująca wersja przestępnego działania oskarżonej Zofii Malinowskiej wyklucza w konsekwencji zasadność zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Z uwagi, iż obrońca oskarżonej podniósł w środku odwoławczym zarzut obrazy zasady obiektywizmu, skodyfikowanej w art. 4 k.p.k. wskazać należy, że przepis ten formułuje jedynie tzw. dyrektywę ogólną postępowania. Określa on sposób, w jaki powinny procedować organy prowadzące postępowanie karne. Jak wielokrotnie już podkreślał w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy przedmiotem uchybień zarzuconych w apelacji mogą być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej. Tak więc zarzut obrazy art. 4 k.p.k. podniesiony przez obrońcę oskarżonej nie może sam przez się stanowić podstawy apelacji, o ile odwołujący, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, nie wskazuje obrazy konkretnych przepisów służących realizacji zasady obiektywizmu (vide: wyrok SN z dnia 15 marca 2018 r., III KK 123/17, OSNwSK 2018/1/1, post. SN z dnia 20 kwietnia 2019 r., IV KK 123/18 Lex 345678). Co się zaś tyczy zasady swobodnej oceny dowodów, należy zaznaczyć, iż zasada ta, wyrażona w art. 7 k.p.k., nie oznacza dowolności Sądu oraz nie upoważnia go do sądzenia według własnego niczym nie skrępowanego uznania. Art. 424 k.p.k. w § 1 nakazuje, by Sąd orzekający ustalił dokładnie okoliczności faktyczne, które przyjmuje jako podstawę swego rozstrzygnięcia i by wykazał na jakiej podstawie uznał je za udowodnione, a jakie dowody uznał za niewiarygodne. Swobodne przekonanie musi być oparte na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku postępowania sądowego. Oznacza to, że Sąd orzekający rozważyć musi merytorycznie wszystko to, co było przedmiotem rozprawy i nie może wybierać jedynie poszczególnych fragmentów oderwanych od całości, lecz przeciwnie - ma rozważyć każdy (istotny) szczegół, a także jego znaczenie oraz stosunek do wszystkich okoliczności pozostających ze sobą w związku. Oceniając dokonaną przez Sąd w danej sprawie rekonstrukcję zdarzeń i okoliczności popełnienia określonego czynu zabronionego, tj. konfrontując ustalenia faktyczne Sądu z przeprowadzonymi dowodami, tylko wtedy można zasadnie stwierdzić, że tok myślenia Sądu orzekającego nie wykazuje błędów i jest zgodny z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd dał wiarę i na nich się oparł, jeżeli dokonana ocena dowodów jest oceną logiczną, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Taka sytuacja ma miejsce zaś wtedy, gdy stanowisko Sądu orzekającego nie zostało skutecznie niczym podważone, a zwłaszcza apelacją skarżącego. Należy więc przyjąć, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie uzasadnione z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2017 r., III KK 123/16, OSNKW 2017/1/1; z dnia 20 lutego 2018 r., IV KK 123/17, OSNKW 2018/1/2; z dnia 15 marca 2019 r., V KK 123/18, OSNKW 2019/1/3; z dnia 20 kwietnia 2020 r., II KK 123/19, PiPr. 2020/2021/1). Ocena dowodów poczyniona przez Sąd Rejonowy w Krakowie spełnia wyżej wskazane wymagania, stąd też nie może jej podważyć polemiczna w gruncie rzeczy apelacja obrońcy oskarżonej, wskazującego na odmienne zapatrywanie się skarżącego na stan faktyczny sprawy. W szczególności, jeżeli apelujący w istocie nie zauważa i całkowicie pomija wszystko to, co legło u podstaw zaskarżonego wyroku. Podkreślić należy, iż apelacja obrońcy niemal w całości osadza się na zakwestionowaniu przez skarżącego, a przyjętego słusznie przez Sąd Rejonowy stanowiska, iż zachowaniu Zofii Malinowskiej towarzyszył bezpośredni zamiar kierunkowy osiągnięcia korzyści majątkowej. Zupełnie nie zrozumiałym dla Sądu jest twierdzenie obrońcy oskarżonej, jakoby Sąd I instancji nie określił jednoznacznie formy zamiaru towarzyszącego zachowaniu Zofii Malinowskiej. Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy w dwóch miejscach, na k. 123 i k. 124 akt (str. 10 i 11 uzasadnienia) wskazał, w ogólnych rozważaniach na temat przyjętej kwalifikacji czynu, iż przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. można dopuścić się wyłącznie z zamiarem kierunkowym. Następnie, już w trakcie omawiania poszczególnych przestępstw, za które oskarżona została uznana winną, Sąd Rejonowy, co prawda nie odwołuje się konkretnie do pojęcia "zamiaru kierunkowego", jednak podnosi, że Zofia Malinowska działała "chcąc uzyskać pieniądze przeznaczone później na pomoc firmie Malinowscy" - k. 125 akt. Zdaniem Sądu Odwoławczego wnikliwa i co najważniejsze całościowa lektura uzasadnienia Sądu I instancji, musi prowadzić do jednego wniosku, Zofia Malinowska została skazana za dokonanie przestępstw oszustwa, gdyż działała z zamiarem kierunkowym, tj. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Na marginesie należy podkreślić, iż uzasadnienie wyroku winno być odczytywane w całości, a nie jedynie w wybranych fragmentach i pobieżnie, co niekiedy może prowadzić do jego niezrozumienia i wyciągnięcia wadliwych wniosków. Sąd II instancji pragnie również zwrócić uwagę, na fakt, że Sąd Rejonowy przyjął, zresztą bardzo trafnie, iż oskarżona popełniła przestępstwo oszustwa działając wspólnie i w porozumieniu ze swoim mężem Adamem Malinowskim. Tym samym nie musiała ona realizować osobiście wszystkich znamion przestępstwa, o czym skarżący zupełnie zapomina. Wystarczy, że Zofia Malinowska dążyła do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu - oszustwa producentów jabłek, co najmniej ułatwiała bezpośredniemu sprawcy - Adamowi Malinowskiemu wykonanie wspólnego celu - osiągnięcia szeroko rozumianej korzyści majątkowej. Jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy oskarżona akceptowała to, że jej mąż zabiera pieniądze przeznaczone na uregulowanie zadłużenia powstałego w związku z zakupem jabłek. Co więcej nie uczyniła nic, by temu zapobiec, nie poinformowała producentów jabłek, że zapłata za towar nie nastąpi, a w dalszej kolejności, poprzez swoją aktywną obecność na pierwszym z dwóch zebrań z pokrzywdzonymi, wprowadziła ich w błąd co do jej woli zapłaty za towar, usypiając ich czujność. Nie sposób zgodzić się