Zażalenie na postanowienie o odmowie umorzenia grzywny

24.10.2023

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Słoneczna 12, 00-123 Warszawa

123-456-789

[email protected]

123-123-123

Sąd Okręgowy w Warszawie

Wydział V Karny

za pośrednictwem

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia

Wydział I Karny

ul. Marszałkowska 86

00-517 Warszawa

I K 1234/22

Skazany: Adam Nowak

Obrońca: Jan Kowalski

Zażaleniena postanowienie o odmowie umorzenia grzywny

Działając w imieniu skazanego Adama Nowaka, powołując się na udzielone mi upoważnienie do obrony (w aktach sprawy), na podstawie art. 46 § 1 k.k.w. zaskarżam postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia Wydział I Karny z 15.10.2023r., I K 1234/22, w całości na korzyść Skazanego.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że celowe jest wykonanie przez Skazanego kary grzywny w innej formie.

Wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia i umorzenie grzywny w całości.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 15.10.2023r. w sprawie o sygnaturze I K 1234/22 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia Wydział I Karny odmówił umorzenia zasądzonej względem Skazanego grzywny, wskazując, że choć nie może on uiścić tej kary, celowe jest wykonanie jej w innej formie.

Nie sposób zgodzić się z zaskarżonym postanowieniem.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k.w., jeżeli skazany, z przyczyn od niego niezależnych, nie uiścił grzywny, a wykonanie tej kary w innej drodze okazało się niemożliwe lub niecelowe, sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, grzywnę umorzyć w części, zaś wyjątkowo – również w całości; nie zarządza się egzekucji, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna.

W aktach sprawy znajdują się dokumenty, z których wynika, że już po prawomocnym zasądzeniu grzywny wobec Skazanego doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego doznał on poważnych obrażeń ciała.

Sąd I instancji przyznał co prawda, że Skazany nie uiścił grzywny i w przewidywalnej przyszłości nie będzie mógł tego zrobić, ale celowe jest wykonanie tej kary w innej formie, na przykład prac społecznych.

Nie sposób zgodzić się z taką decyzją, która jest niehumanitarna i godzi w godność Skazanego. Instytucja przewidziana w art. 46 § 1 k.k.w. została wprowadzona do Kodeksu właśnie po to, by móc w sytuacjach wyjątkowych, o charakterze losowym, umarzać kary pieniężne. Abstrahując już od tego, że z powodu stanu zdrowia, Skazany nie będzie mógł wykonywać prac społecznych, zmuszanie go, by w okolicznościach niniejszej sprawy odbywał jakąkolwiek karę, jest nie tylko niecelowe z punktu widzenia prewencyjnego, ale także narusza fundamentalną zasadę humanitaryzmu, którą powinny się kierować sądy w postępowaniu wykonawczym.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę i wywodzę jak w petitum.

Z poważaniem,

[PODPIS]

Jan Kowalski