Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej

ul. Kwiatowa 15, 01-987 Warszawa, 24 marca 2024 r.

III K 123/24

Sąd Okręgowy w Warszawie

IX Wydział Karny Odwoławczy

za pośrednictwem

Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa

VI Wydział Karny

Radca prawny Anna Kowalska, obrońca oskarżonej Janiny Nowak

ZAŻALENIE

NA POSTANOWIENIE SĄDU REJONOWEGO DLA WARSZAWY-MOKOTÓW

VI WYDZIAŁ KARNY, Z 15 MARCA 2024 R. O SPROSTOWANIU

OCZYWISTEJ OMYŁKI PISARSKIEJ W WYROKU NAKAZOWYM SĄDU

REJONOWEGO DLA WARSZAWY-MOKOTÓW, VI WYDZIAŁ KARNY, Z

10 LUTEGO 2024 R.

Działając jako obrońca oskarżonej (upoważnienie do obrony przedkładam w załączeniu), na podstawie art. 105 § 4 k.p.k., zaskarżam w całości postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa, VI Wydział Karny, z 15 marca 2024 r. o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w wyroku nakazowym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa, VI Wydział Karny, z 10 lutego 2024 r.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. postanowieniu temu zarzucam obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 105 § 1 k.p.k., przez przyjęcie, że rozbieżność w zapisie słownym i pisemnym wymiaru kary grzywny w wyroku nakazowym jest oczywistą omyłką pisarską, podczas gdy kara grzywny została określona w sposób uniemożliwiający jej wykonanie, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Oskarżona została skazana wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa VI Wydział Karny, z 10 lutego 2024 r. za to, że w dniu 1 stycznia 2024 r. o godz. 23:00 w Warszawie, na ul. Polnej 12, kierowała w ruchu lądowym samochodem marki Ford Focus w stanie nietrzeźwości (pierwsze badanie wykazało 0,5‰, drugie badanie – 0,48‰ alkoholu w wydychanym powietrzu), tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. – i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k., Sąd Rejonowy wymierzył jej karę grzywny w wysokości sto stawek dziennych, pojedynczą stawkę ustalając na kwotę 20 złotych.

Na poczet kary grzywny zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonej – od 1 stycznia 2024 r., godz. 00:00 do 2 stycznia 2024 r., godz. 00:00, uznając, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny. Postanowieniem z 15 marca 2024 r. Sąd Rejonowy sprostował oczywistą omyłkę pisarską w zapisie słownym i pisemnym wymiaru kary grzywny, wskazując, że kara ta wynosi dwieście stawek dziennych, a pojedyncza stawka została ustalona na kwotę 10 złotych.

W uzasadnieniu Sąd, odwołując się do postanowienia SN z 12 grudnia 2012 r., II KK 256/12, LEX nr 1234567, wskazał, że oczywista omyłka pisarska, której prostowanie jest dopuszczalne w trybie art. 105 § 1 k.p.k., polega na błędnym zapisie poszczególnych wyrazów tworzących treść dokumentu, a zatem ma charakter techniczny, nie zaś wynikający z procesu wnioskowania. Stanowi ona niezamierzony sąd niezgodny z rzeczywistością, który nie jest wynikiem celowego działania.

Sąd przytoczył także uchwałę SN (7) z 20 stycznia 2010 r., I KZP 22/09, LEX nr 581204, w której Sąd Najwyższy uznał, że w trybie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej (art. 105 § 1 k.p.k.) może zostać usunięte uchybienie w wyroku, które polega na rozbieżnym – w zapisie cyfrowym i słownym – rozstrzygnięciu o karze (innym środku reakcji prawnokarnej). Omyłka pisarska może być uznana za oczywistą, jeżeli po dokonaniu przez sąd analizy treści wyroku, przy uwzględnieniu kwalifikacji prawnej przypisanego przestępstwa, podstaw skazania i wymiaru kary, zostanie ustalone, że tylko jeden z rozbieżnych sposobów wyrażenia kary (innego środka reakcji prawnokarnej) odzwierciedla wymiar kary (innego środka reakcji prawnokarnej), który był możliwy do orzeczenia na podstawie wskazanych przepisów prawa.

Przytoczone przez tut. Sąd orzeczenia nie mogą znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie.

Rozbieżność pomiędzy zapisem słownym a cyfrowym może zostać uznana za oczywistą omyłkę pisarską, jeśli w tym trybie nie dojdzie do merytorycznej zmiany orzeczenia lub jego uzupełnienia (tak uchwała SN (7) z 20 stycznia 2010 r., I KZP 22/09, OSNKW 2010/1/2). Jeśli w wyroku kary zostały oznaczone w sposób, który powoduje, że niemożliwie jest ustalenie, w jakim wymiarze kara ta została faktycznie orzeczona, nie można tego uznać za oczywistą omyłkę. Jest to wewnętrzna sprzeczność wyroku, która uniemożliwia – w tej części – jego wykonanie. Za oczywiste omyłki można bowiem uznać takie, które wynikają z pośpiechu, nieuwagi. Choć „sprostowanie może dotyczyć każdego «elementu» orzeczenia albo zarządzenia, niezależnie od jego doniosłości procesowej i merytorycznego charakteru, gdyż omawiany przepis nie zawiera żadnego ograniczenia w tym zakresie”, ale warunkiem jest to, by „omyłka miała «oczywisty» i «pisarski» charakter” (tak Piotr Hofmański [w:] Kodeks postępowania karnego, t. 1, Komentarz do art. 1–166, red. Dariusz Czajka, Piotr Hofmański, Warszawa 2012, art. 105).

Wyrok nakazowy z 10 lutego 2024 r. został zredagowany w sposób rażąco sprzeczny z wymogami art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą (art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.) i nie może zostać poprawione w trybie określonym w art. 105 k.p.k. Analizując bowiem treść wyroku, nie sposób ustalić, jaką karę chciał wymierzyć Sąd oskarżonej – czy tę, która została zapisana cyfrowo, czy słownie. Kara grzywny w obu wymiarach mieściła się w granicach ustawowego zagrożenia i mogła zostać wymierzona w niniejszej sprawie. Sąd w zaskarżonym postanowieniu dokonał niedopuszczalnej ingerencji w merytoryczną część orzeczenia. Uchybienie to powinno bowiem zostać skorygowane w drodze środków zaskarżenia, nie zaś w trybie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej.

24 marca 2024 r.

(podpis)

Załączniki:

1) upoważnienie do obrony;

2) odpis zażalenia.