Zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa

Ds. 2023/1234/UM Warszawa, dnia 15.08.2023 r.

Jan Kowalski

ul. Kwiatowa 12/3 00-000 Warszawa

reprezentowany przez

adwokata Annę Nowak

kancelaria adwokacka w Warszawie ul. Polna 23/4 00-001 Warszawa

Sąd Rejonowy w Warszawie

za pośrednictwem

Prokuratora Rejonowego w Warszawie

ul. Prosta 5000-002 Warszawa

ZAŻALENIE

na postanowienie prokuratora rejonowego w Warszawie z dnia 10.07.2023 r. o umorzeniu śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy policji, tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 k.k.

Przedmiotowe postanowienie zaskarżam w całości na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucając wydanie go z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia:

- art. 424 § 1 pkt 1 in fine k.p.k., wobec nie wyjaśnienia czy, a jeśli tak, to dlaczego organ procesowy nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego;

- art. 172 k.p.k. wobec zaniechania konfrontacji osób przesłuchiwanych w celu wyjaśnienia sprzeczności;

wnoszę o:

- uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości -

UZASADNIENIE

W ocenie pokrzywdzonego, postępowanie przygotowawcze nigdy nie będzie mogło osiągnąć zamierzonego celu, jeśli ograniczy się wyłącznie do poprzestania na uzyskaniu sprzecznych zeznań uczestników postępowania.

Taka sytuacja oznacza, że stan faktyczny nadal pozostaje sporny, a nie można, bez dania wiary jednemu z uczestników, przyjąć jednej wersji zdarzeń za prawdziwą, pozostawiając bez oceny odmienną ich wersję.

Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w zaskarżonym postanowieniu. Organ procesowy ograniczył się bowiem wyłącznie do przedstawienia wersji osób przesłuchiwanych, ale ani nie wskazał wprost, że daje wiarę wyłącznie przesłuchiwanym funkcjonariuszom, ani w ogóle też brak jest w uzasadnieniu inkryminowanego orzeczenia oceny, że nie dano wiary zeznaniom pokrzywdzonego.

Organ procesowy w ogóle też nie wyjaśnił, jakimi przesłankami kierował się uznając za bezsporne, że brak jest znamion czynu zabronionego. Szczególnie mocno uwydatnia się ta wada jeśli zwrócimy uwagę, że nie wypowiedział się on na temat oceny zeznań pokrzywdzonego.

Zwrócić należy także uwagę, że krąg osób, wobec których można byłoby postawić zarzut był z góry znany i obejmował funkcjonariuszy. Tym bardziej zatem z ostrożnością należało podchodzić do ich zeznań i dokonać szczegółowej konfrontacji tychże zeznań z zeznaniami pokrzywdzonego, czego w zaskarżonym orzeczeniu zabrakło.

Wydaje się, że w celu ustalenia bezspornego stanu faktycznego sprawy (przynajmniej w zgodzie z zasadami swobodnej oceny dowodów) należało dokonać konfrontacji osób, które składały zeznania i w ten sposób wykluczyć jedną wersję zdarzeń, a przyjąć tę, która po takim zabiegu okaże się być do przyjęcia.

Z tych wszystkich powodów, zaskarżone postanowienie uważam za przedwczesne, stąd wniosek o jego uchylenia znajduje usprawiedliwienie.

(-) Jan Kowalskiadwokat