Zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego

Warszawa, dnia 22 marca 2024 r.

Do Sądu Najwyższego Izba Karna w Warszawie za pośrednictwem Sądu Apelacyjnego II Wydział Karny w Warszawie

II K 543/23 Sądu Apelacyjnego:

Adwokata Jana Kowalskiego, Kancelaria Adwokacka w Warszawie (00-001 Warszawa), ul. Marszałkowska 53, obrońcy oskarżonego z art. 142 § 1 KK

Zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego, II Wydział Karny w Warszawie, z 15 lutego 2024 r. II K 543/23 stwierdzające nieważność z mocy samego prawa wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia, VI Wydział Karny, z 10 stycznia 2023 r. VI K 123/22 oraz utrzymającego go w mocy wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, V Wydział Karny-Odwoławczy, z 20 maja 2023 r. V Ka 456/23.

Na zasadzie art. 102 § 4 KPK zaskarżam: wyżej wymienione postanowienie.

Na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 2 KPK postanowieniu zarzucam: obrazę przepisu postępowania, a mianowicie art. 101 § 1 pkt 8 KPK przez uznanie, że wydanie i podpisanie wyroku w sprawie rozpoznanej przez Sąd Rejonowy stanowi obrazę prawa co najmniej równie poważną, jak inne wymienione w art. 101 § 1 pkt 1 do 7 KPK w sytuacji, gdy wyrok wydał i podpisał sędzia (przewodniczący składu orzekającego), który po dwóch dniach od daty wyroku został skierowany na leczenie do szpitala dla nerwowo i psychicznie chorych, w którym przebywał trzy miesiące z rozpoznaniem psychozy depresyjnej.

Na zasadzie art. 427 § 1, 437 § 1 KPK wnoszę: o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Instytucja nieważności orzeczenia, wprowadzona do obowiązującego Kodeksu postępowania karnego, stanowi instrument pozbawiania mocy prawnej z powodu zaistnienia najcięższych obrażeń prawa, sprowadzających dane orzeczenia do rangi „Sententia nulla” lub „sententia non egsistens”.

W treści pkt 8 § 1 art. 101 KPK ustawodawca zadecydował, że instytucja nieważności jest konstrukcją prawną o charakterze otwartym, przewidującym możliwość ustalenia przyczyn nieważności innych niż wymieniane i opisane w 7 punktach poprzednich, pod warunkiem że owe przyczyny, nienazwane i nieskonkretyzowane, stanowią „równie poważną obrazę prawa”.

W konkretnej sytuacji należało zatem rozważyć: a) czy został naruszony (obrażony) konkretny przepis ustawy, b) na czym to naruszenie (obraza) polegało.

Sąd Apelacyjny przepisu konkretnego obrażonego prawa nie wskazał, a jedynie ograniczył się do ogólnikowego stwierdzenia, że wyrok wydany przez sędziego, który następnie przebywał „na leczeniu psychiatrycznym”, nie może być uznany za pełnowartościową decyzję procesową. Uchybienie Sądu Apelacyjnego polega na tym, że w tym stwierdzeniu w ogóle nie nawiązał do treści art. 101 § 1 pkt 8 KPK, który domaga się stwierdzenia zaistnienia nie jakiegoś uchybienia lub zdarzenia rzucającego cień wątpliwości na przedmiotowe orzeczenie, ale obrazy konkretnego przepisu. Zdaniem obrony oskarżonego przepis taki nie istnieje, zaś sytuacja, w jakiej znalazł się sędzia-przewodniczący składu orzekającego w Sądzie Rejonowym, nie rzutuje na treść wydanego przez niego wyroku zarówno w zakresie samej jego części decyzyjnej, jak i przytoczonego uzasadnienia. Wyrok został poddany kontroli instancji odwoławczej i Sąd Okręgowy, utrzymując go w mocy, uznał go za prawidłowy i nie budzący wątpliwości.

Należy stwierdzić, że zaskarżone postanowienie ma charakter decyzji procesowej zupełnie dowolnej i abstrahującej od prawa. Postanowienie bowiem pomija całkowicie ustawę – Prawo o ustroju sądów powszechnych z 27 lipca 2001 r. (z licznymi późniejszymi zmianami). W świetle tej ustawy o ewentualnej podstawie nieważności wyroku można by było mówić jedynie w wypadku określonym w art. 59 § 3, tj. w sytuacji, gdyby orzekał sędzia mimo faktu, że „z powodu choroby lub utraty sił uznany został przez lekarza orzecznika ZUS za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego” i w związku z tym przeszedł w stan spoczynku. Taka sytuacja w sprawie niniejszej nie zaistniała.

W tym stanie rzeczy zaskarżone postanowienie ostać się nie może.

adwokat

Załącznik (1): - odpis postanowienia.