Zażalenie na postanowienie w przedmiocie wykonania kary grzywny

Poznań, dnia 22.03.2024 r.

                                   Sąd Okręgowy w Warszawie

                                   Wydział III Karny

                                   za pośrednictwem

                                   Sądu Rejonowego

                                   Poznań - Stare Miasto

                                   Wydział II Karny

Sygn. akt: II K 1234/23

Ukarany: Jan Kowalski

          wraz z obrońcą z adw. Anna Nowak

          Kancelaria Adwokacka "Lex" w Poznaniu, ul. Grunwaldzka 12

ZAŻALENIE

na postanowienie Sądu Rejonowego Poznań - Stare Miasto,

Wydział II Karny z dnia 15.02.2024 r., sygn. akt II K 1234/23

Działając imieniem ukaranego, jako jego obrońca, na zasadzie art. 25 § 4 k.w. zaskarżam postanowienie Sądu Rejonowego Poznań - Stare Miasto Wydział II Karny z dnia 15.02.2024 r., sygn. akt II K 1234/23 w całości na korzyść ukaranego.

Na zasadzie art. 438 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 104 § 2 k.p.w. powyższemu postanowieniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść poprzez błędną interpretację ustaleń co do aktualnej sytuacji materialnej ukaranego, w kontekście możliwości uiszczenia grzywny poprzez uznanie, iż jej egzekucja byłaby bezskuteczna, a zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną byłaby niecelowa, podczas, gdy analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie prowadzi do wniosków odmiennych.

Na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sadowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto zarządził wobec ukaranego Jan Kowalski wykonanie 30 dni zastępczej kary aresztu, w zamian za nie uiszczoną grzywnę w wysokości 1500 złotych orzeczoną wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego Poznań - Grunwald Wydział I Karny z dnia 10.01.2024 r., sygn. akt I K 5678/23.

Za podstawę tego orzeczenia Sąd przyjął, iż skazany nie uiścił grzywny pomimo posiadanych możliwości, a kierowanie sprawy do egzekucji byłoby bezcelowe. Nadto Sąd pierwszej instancji przyjął, iż zamiana nie uiszczonej grzywny na pracę społecznie użyteczną jest oczywiście niecelowa.

Z takim stanowiskiem Sądu nie sposób się zgodzić.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do zgoła odmiennych wniosków. Przede wszystkim należy zauważyć, iż zastępcza kara aresztu jest tylko jedną z kilku form wykonania kary grzywny na wypadek jej nieuiszczenia. Zgodnie bowiem z art. 25 k.w., jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną. Z kolei § 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd zarządza wykonanie zastępczej kary aresztu, gdy: 1) ukarany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej zamienionej na podstawie § 1 albo uchyla się od jej wykonania, lub 2) zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub niecelowa. Zastępczą karę aresztu powinno się zatem orzekać tylko w sytuacji, gdy kary grzywny nie da się wykonać w formie zasadniczej to jest poprzez jej uiszczenie ani w formach zastępczych. Można zatem wysnuć tezę, że ustawodawca formę zastępczą w postaci kary aresztu traktuje jako ostateczność.

W przedmiotowej sprawie Sąd nie ustalił podstawowej przesłanki pozwalającej na orzeczenie zastępczej kary aresztu, którą jest stwierdzenie, iż ukarany ma możliwość uiszczenia grzywny. Tą możliwość Sąd powinien rozważyć poprzez ustalenie czy nastąpiła istotna zmiana sytuacji majątkowej ukaranego po wydaniu wyroku orzekającego przedmiotową karę. Sąd Apelacyjny w Wrocławiu w postanowieniu z dnia 12.12.2023 r. II AKz 123/23 orzekł, iż "konieczne jest jednoznaczne ustalenie czy skazany, mimo posiadania obiektywnych możliwości, nie uiścił grzywny, a więc wynikało to z jego złej woli, czy też nie pozwalały mu na to jego warunki finansowe spowodowane obiektywnymi, niezawinionymi przez niego zdarzeniami".

Ponadto w uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazuje jedynie na fakt, iż ukarany Jan Kowalski jest osobą bezrobotną , nie poczynił natomiast ustaleń co do posiadanego przez niego majątku. Błędnie zatem przyjęto, de facto a priori, że kierowanie sprawy do egzekucji byłoby bezcelowe.

Sąd pierwszej instancji niesłusznie także uznał, że zamiana nieuiszczonej grzywny na pracę społecznie użyteczną jest oczywiście niecelowa w sytuacji, gdy ukarany nie złożył oświadczenia o niewyrażeniu na to zgody. Sam brak uczestnictwa w posiedzeniu nie powinien niweczyć możliwości zamiany grzywny na pracę społecznie użyteczną. Dopiero ewentualne uchylanie się od jej wykonania może stanowić przesłankę orzeczenia zastępczej kary aresztu za grzywnę zgodnie z art. 23 § 1 k.w.

Mając na uwadze powyższe, należało wnieść jak na wstępie.

Adwokat

Anna Nowak