Zażalenie na uzasadnienie wyroku

Wrocław, 15 marca 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

za pośrednictwem

Sądu Okręgowego we Wrocławiu

III Wydział Karny

sygn. akt pierwszej instancji: III K 123/23

Radca prawny Anna Nowak,

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Jan Kowalski

ZAŻALENIE

NA UZASADNIENIE WYROKU SĄDU OKRĘGOWEGO WE WROCŁAWIU Z

10 lutego 2024 r., III K 123/23, DORĘCZONE PEŁNOMOCNIKOWI W DNIU 12 lutego 2024 r.

Działając jako pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Jana Kowalskiego, na podstawie art. 425 § 1 i 2 w zw. z art. 443a § 2 k.p.k. zaskarżam uzasadnienie wyżej wymienionego wyroku na niekorzyść wszystkich oskarżonych w części zawierającej ocenę dowodu z zeznań Jana Kowalskiego (s. 15 uzasadnienia wyroku) oraz ustalenia faktyczne dotyczące czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku (s. 5 uzasadnienia wyroku).

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 443a § 1 k.p.k. uzasadnieniu wymienionego wyżej orzeczenia zarzucam obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. – poprzez noszącą znamiona dowolności, niezgodną z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań Jana Kowalskiego w kontekście zgromadzonej dokumentacji księgowej oraz opinii biegłego z zakresu finansów i rachunkowości, która doprowadziła Sąd a quo do nieuprawnionego przyjęcia, że oskarżyciel posiłkowy działał lekkomyślnie, zawierając umowę dostawy z odroczonym terminem płatności z Elektro-Max Sp. z o.o., co miało istotny wpływ na treść uzasadnienia zapadłego orzeczenia, skoro doprowadziło do poczynienia w jego treści niekorzystnych dla oskarżyciela posiłkowego ustaleń.

Z uwagi na powyższy zarzut wnoszę o zmianę treści zaskarżonego uzasadnienia poprzez wskazanie – w miejsce przyjęcia przez Sąd a quo, że zeznania Jana Kowalskiego były wiarygodne w części, albowiem świadek nieadekwatnie przedstawiał zakres możliwości, jakimi dysponował w celu weryfikacji swojego stanu wiedzy o sytuacji gospodarczej Elektro-Max Sp. z o.o. i w rzeczywistości postąpił lekkomyślnie, zawierając umowę z tą spółką, co jednak nie ma znaczenia dla realizacji znamion oszustwa – że zeznania Jana Kowalskiego były wiarygodne w całości, a świadek nie dysponował żadnymi instrumentami weryfikacji swojego stanu wiedzy o sytuacji gospodarczej Elektro-Max Sp. z o.o., zaś przy zawarciu umowy z tą spółką dochował należytej staranności.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 10 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu m.in. uznał Adama Zielińskiego, Ewę Wiśniewską i innych winnych szeregu zarzucanych im przestępstw, w tym przestępstwa z art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 w zw. z art. 11 § 2 w zw. z art. 12 k.k. popełnionego na szkodę oskarżyciela posiłkowego Jana Kowalskiego i wymierzył im stosowne sankcje karne. Jednocześnie jednak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonano ambiwalentnej oceny wiarygodności dowodu z zeznań Jana Kowalskiego i jego postawy w związku z zawarciem umowy dostawy z Elektro-Max Sp. z o.o., stwierdzając lekkomyślność jego działania, co jednak zdaniem Sądu a quo nie miało wpływu na ocenę realizacji znamion oszustwa.

W przekonaniu skarżącego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony w zgodzie ze standardem swobodnej oceny dowodów określonym w art. 7 k.p.k., nie pozwala jednak na dokonanie powyżej wskazanych ocen i ustaleń.

Zauważyć bowiem należy, że ani Adam Zieliński, ani – będący bezpośrednio w kontakcie z Janem Kowalskim – Piotr Nowak nie udzielili Janowi Kowalskiemu jakiejkolwiek informacji o trudnościach finansowych spółki, nie okazali do wglądu sprawozdania finansowego, księgi przychodów i rozchodów, aktualnych deklaracji VAT czy jakiejkolwiek innej dokumentacji, z jakiej pokrzywdzony mógłby powziąć wiedzę o podwyższonym ryzyku dokonywanej transakcji. Tym samym pokrzywdzony mógł w sposób usprawiedliwiony zakładać, że nie zachodzą żadne okoliczności, które by takie ryzyko uzasadniały. Nie sposób przy tym przyjąć, że do elementarnych standardów rzetelności kupieckiej i należytej staranności należała weryfikacja z własnej inicjatywy zdolności płatniczej kontrahenta, w tym poprzez przejrzenie akt KRS, zwłaszcza że w przeszłości pokrzywdzony współpracował już z Elektro-Max Sp. z o.o. i przy pierwszej umowie, zawieranej w roku 2022, niektóre z wyżej wymienionych informacji weryfikował, a współpraca ta przebiegła bez jakichkolwiek utrudnień. Żaden przepis prawa nie nakłada zresztą na przedsiębiorcę takiego obowiązku. Przyjęcie, że w stałych stosunkach gospodarczych do należytej staranności kupieckiej należy nieustanne weryfikowanie rzetelności kontrahenta, jest sprzeczne ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Tym samym zeznania Jana Kowalskiego w tym zakresie zasługiwały na wiarę, a prawidłowe będą ustalenia faktyczne poczynione na ich podstawie.

Na marginesie należy wskazać, że kwestionowane stwierdzenia nie pozostają obojętne dla interesów oskarżyciela posiłkowego w przyszłym postępowaniu cywilnym, jakie zamierza wszcząć przeciw oskarżonej, korzystając z możliwości wynikającej z art. 415 § 2 k.p.k.

Z powyższych względów wnoszę jak na wstępie.

20 marca 2024 r.(podpis obrońcy)

Załączniki:

– odpowiednia liczba odpisów zażalenia.