Program instruktażu stanowiskowego salowej

PROGRAM INSTRUKTAŻU STANOWISKOWEGO

                        – SALOWA

 

1. PRAWNE PODSTAWY OPRACOWANIA PROGRAMU SZKOLENIA

 

Przy opracowaniu programu szkolenia uwzględniono przepisy ustaw:

 z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy,

 z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej,

 z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej,

 z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach,

 z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

 

W programie uwzględniono również przepisy następujących rozporządzeń:

 Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bhp,

 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bhp,

 Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą,

 Ministra Zdrowia z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi,

 Ministra Zdrowia z dnia 18 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub wyznaczonych do wykonywania tych czynności,

 Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki,

 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie bhp przy ręcznych pracach transportowych oraz innych pracach związanych z wysiłkiem fizycznym,

 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziecko piersią,

 Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie wymagań technicznych i sanitarnych dla pomieszczeń, w których można wykonać praktykę pielęgniarek i położnych, oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać urządzenia i sprzęt medyczny umożliwiający udzielanie świadczeń zdrowotnych,

 Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem w miejscu pracy czynników chemicznych,

 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 lipca 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy.

 

Ponadto przy opracowaniu instruktażu wykorzystano:

 karty charakterystyki wykorzystywanych substancji/preparatów chemicznych,

 instrukcje bezpiecznej obsługi wykorzystywanego sprzętu,

 instrukcje wewnątrzzakładowe,

 wytyczne i zalecenia zamieszczone na stronach Głównego Inspektoratu Sanitarnego oraz Ministerstwa Zdrowia.

 

2. CEL SZKOLENIA

 

Celem szkolenia jest uzyskanie przez salową:

1) kompletu informacji o:

    czynnikach środowiska pracy występujących w miejscach wykonywania pracy oraz

    ryzyku zawodowym związanym z wykonywaniem powierzonych zadań;

2) wiedzy i umiejętności dotyczących sposobów zapobiegania oddziaływania czynników szkodliwych, uciążliwych i niebezpiecznych;

3) wiedzy i praktycznych umiejętności z zakresu bezpiecznej eksploatacji urządzeń i powierzonego sprzętu;

4) praktycznych umiejętności stosowania środków dezynfekcyjnych i pielęgnacyjnych.

 

Salowa wykonuje zadania związane z utrzymaniem odpowiednich warunków sanitarnych i higienicznych w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. dr. W. Biegańskiego w Łodzi, w tym na salach pacjentów, korytarzach i innych miejscach. Salowa często pracuje w zespole, współpracuje z lekarzami, pielęgniarkami oraz pracownikami administracyjnymi i technicznymi. Podczas swoich prac spotyka się z wieloma zagrożeniami wymagającymi omówienia w czasie instruktażu. Po zakończeniu instruktażu pracownica powinna mieć komplet wiadomości i umiejętności istotnych dla zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, nie tylko sobie, ale również współpracownikom, pacjentom i osobom postronnym.

 

3. UCZESTNICY SZKOLENIA

 

Proponowane tu szkolenie jest przeznaczone dla:

 nowo zatrudnianych osób na stanowisku salowej,

 salowych przenoszonych na nowe stanowisko pracy, np. na innym oddziale.

 

Szkolenie należy przeprowadzić także w każdym przypadku wprowadzenia na stanowisku salowej, np.:

 zmian warunków techniczno-organizacyjnych,

 zmian w organizacji stanowisk pracy,

 nowych substancji o działaniu szkodliwym dla zdrowia albo niebezpiecznych (np. środków do pielęgnacji pacjentów lub do mycia i dezynfekcji),

 nowych (lub zmienionych) typów narzędzi, maszyn i innych urządzeń,

 nowych zagrożeń związanych z pojawieniem się nowych czynników szkodliwych lub niebezpiecznych (np. wirusa grypy),

 nowych środków ochrony, w tym ochron indywidualnych.

 

Jeśli oddział, na którym zatrudniono pracownicę, wyposażono w urządzenia do sprzątania, np. automat szorujący, to szkolenie należy uzupełnić o zasady bezpiecznego wykorzystywania tego urządzenia. W tym elemencie szkolenia należy oprzeć się na instrukcji obsługi tego konkretnego urządzenia.

 

4. SPOSÓB ORGANIZACJI SZKOLENIA

 

Szkolenie należy przeprowadzić w formie instruktażu – na stanowisku/stanowiskach, gdzie będzie wykonywała zadania salowa, na podstawie programu szczegółowego. Sposób realizacji szkolenia i czas trwania poszczególnych jego części dostosowujemy do przygotowania zawodowego i dotychczasowego stażu pracy instruowanej osoby.

 

Instruktaż stanowiskowy powinna przeprowadzić wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami albo sam pracodawca. Osoby te jednak, aby móc przeprowadzić instruktaż, muszą:

 mieć odpowiednie kwalifikacje,

 posiadać doświadczenie zawodowe oraz

 być przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.

 

5. PLAN INSTRUKTAŻU STANOWISKOWEGO SALOWEJ

 

Lp.	Szczegółowa tematyka instruktażu stanowiskowego	Czas trwania szkolenia*)
1.	Przygotowanie salowej do wykonywania zleconych zadań, a w szczególności: a) omówienie warunków środowiska pracy z uwzględnieniem:   • pomieszczeń higieniczno-sanitarnych (toalety, łazienki, umywalnie, jadalnia, szatnia) oraz lokalizacji pomieszczeń przełożonych;   • miejsc, gdzie salowa będzie wykonywała swoje zadania (oddzial chirurgiczny, w tym sale łóżkowe, miejsca gromadzenia odpadów, miejsca przechowywania sprzętu i materiałów do sprzątania;   • wyposażenia w sprzęt, narzędzia i materiały;   • środków i sposobów ograniczania negatywnego wpływu na organizm człowieka czynników szkodliwych, niebezpiecznych i uciążliwych;   • warunków organizacyjno-technicznych pracy, w tym:     – czasu pracy,     – wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy; b) omówienie:   • występujących zagrożeń (np. biologiczne, chemiczne oraz przy ręcznych pracach transportowych),   • wyników oceny ryzyka zawodowego związanego z wykonywanymi w trakcie pracy czynnościami; c) omówienie:   • sposobów ochrony przed zagrożeniami i uciążliwościami występującymi podczas pracy;   • przebiegu czynności przed, w trakcie i po każdej zmianie roboczej, a także po wykonaniu konkretnych czynności (czystość, higiena osobista);   • stosowanych zabezpieczeń przed urazami, chorobami, uciążliwościami, w tym obligatoryjnych do stosowania ochron zbiorowych i indywidualnych oraz sprzętu pomocniczego;   • procedur związanych z usuwaniem odpadów medycznych różnego typu.	30 minut
2.	Zapoznanie pracownika z kartami charakterystyki substancji chemicznych występujących w procesie pracy (z reguły dotyczyć to będzie środków czyszczących oraz dezynfekujących wykorzystywanych w pracy).	15 minut
3.	Omówienie odpowiedniego zachowania się salowej (procedur postępowania) w razie wypadku, awarii lub dojścia do pożaru.	10 minut
4.	Pokaz przez instruktora bezpiecznych sposobów wykonywania pracy bezpośrednio na stanowisku pracy z uwzględnieniem metod bezpiecznego wykonywania poszczególnych czynności i ze szczególnym zwróceniem uwagi na czynności trudne oraz niebezpieczne.	60 minut
5.	Próbne wykonanie zadania przez pracownika pod kontrolą osoby kierującej pracownikami.	45 minut
6.	Samodzielna praca salowej już tylko pod nadzorem osoby kierującej pracownikami.	30 minut
7.	Końcowe omówienie i ocena przebiegu wykonywania pracy przez pracownika, z uwzględnieniem bezpiecznych sposobów pracy.	10 minut
	Razem	3 godziny

*) Jedna godzina instruktażu = 60 minut.

 

Program opracował:                      Po konsultacji z pracownikami zatwierdził:

................................................                 ...............................................................................

(Anna Kowalska)                         (20.03.2024 r., Jan Nowak, Dyrektor Szpitala, podpis)

 

6. TREŚĆ INSTRUKTAŻU

 

6.1. Warunki środowiska pracy

Na początku należy poinformować salową o warunkach panujących w miejscach wykonywania pracy. W każdej placówce medycznej warunki te będą inne, w zależności od:

 zakresu obowiązków pracownika,

 wyposażenia technicznego w sprzęt oraz wyposażenia pomieszczeń,

 liczby zatrudnionych osób,

 organizacji pracy.

 

Szpitale to miejsca szczególne ze względu na dobro pacjenta. Przestrzenie i pomieszczenia związane z oddziałem, salami chorych, gabinetami lekarskimi, gabinetami zabiegowymi oraz salami operacyjnymi muszą spełniać ogólne wymagania sanitarne określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą.

 

Elementy pomieszczeń, które mają wpływ na warunki pracy, to m.in.:

 oświetlenie,

 wentylacja,

 temperatura,

 wyposażenie w urządzenia techniczne i ochronne,

 pomieszczenia socjalne (miejsca wyznaczone do przygotowywania i spożywania posiłków, toalety i szatnia dla personelu, pomieszczenie do odpoczynku).

 

Wymagania dla oświetlenia w pomieszczeniach szpitalnych są następujące:

a) w salach chorych należy zapewnić bezpośredni dostęp światła dziennego. Jeśli nasłonecznienie jest nadmierne, w oknach powinny być żaluzje (np. pionowe, poziome);

b) sale chorych – oświetlenie ogólne = 200 lx, Ra = 80, UGR = 22;

c) gabinety lekarskie:

   oświetlenie ogólne = 300 lx, Ra = 90, UGR = 19,

   oświetlenie miejscowe = 500 lx do 1000 lx;

d) sale operacyjne:

   oświetlenie ogólne i miejscowe (na poziomie stołu operacyjnego) = 1000 lx, Ra = 95, UGR = 16,

   oświetlenie awaryjne – 500 lx, Ra = 80, UGR = 25.

 

Instalacja elektryczna i oświetleniowa podlegają okresowemu przeglądowi, konserwacji lub wymianie elementów instalacji zgodnie z zaleceniami producenta, nie rzadziej niż co 5 lat.

 

Oprowadzając pracownika po terenie szpitala, zwracamy uwagę na wymagania ogólnoprzestrzenne pomieszczeń oraz wymagania dotyczące wyposażenia. Zapoznajemy pracownika z typowymi miejscami wykonywania pracy oraz miejscami związanymi z zatrudnieniem (np. lokalizacją apteczki pierwszej pomocy, gaśnic, wyjść ewakuacyjnych, pomieszczeń socjalnych itp.).

 

Sale chorych nie mogą być przechodnie. Wielkość sali chorych musi umożliwiać swobodne:

 ustawienie łóżek z dostępem z trzech stron, w tym z dwóch dłuższych, oraz

 wyprowadzenie łóżka z pokoju bez konieczności przesuwania innych sprzętów (zwłaszcza łóżek innych pacjentów).

Na korytarzach oraz w izolatkach łóżka powinny być dostępne co najmniej z dwóch stron, jednej dłuższej i jednej krótszej. Odległości pomiędzy łóżkami muszą umożliwiać swobodny dostęp do pacjenta. Szerokość drzwi w pomieszczeniach, przez które odbywa się ruch pacjentów na łóżkach, musi umożliwiać taki ruch.

 

W salach chorych dopuszcza się instalację urządzeń umożliwiających obserwację pacjentów, jeżeli jest to konieczne w procesie ich leczenia i dla zapewnienia im bezpieczeństwa.

 

W budynkach szpitalnych nie mogą być stosowane materiały i wyroby budowlane zawierające azbest.

 

Połączenia ścian oraz połączenia ścian z podłogami powinny być wykonane z materiałów umożliwiających łatwe ich czyszczenie i dezynfekcję. W pomieszczeniach wymagających częstej dezynfekcji lub utrzymania sterylności ściany na całej wysokości powinny być wykończone materiałami gładkimi i nienasiąkliwymi, łatwymi do czyszczenia i dezynfekcji. Ściany wokół umywalek i zlewów powinny być zabezpieczone przed zawilgoceniem.

 

Posadzki w pomieszczeniach muszą umożliwiać ich czyszczenie oraz dezynfekcję.

 

Pracownik powinien również wiedzieć, gdzie znajdują się pomieszczenia związane z pracą, w tym magazyny materiałów, sprzętu, miejsca czasowego składowania odpadów, szczególnie odpadów medycznych, brudnej pościeli – czystych i brudnych.

 

W pomieszczeniach szpitalnych powinny być wydzielone co najmniej:

 jedno pomieszczenie lub miejsca do składowania czystej bielizny,

 jedno pomieszczenie lub miejsca do składowania brudnej bielizny,

 jedno pomieszczenie lub miejsce na odpady.

 

Przypomnijmy, że część środków transportu do żywności, bielizny, odpadów, brudnych narzędzi i sprzętu do dezynfekcji, z wyłączeniem opakowań jednorazowych, musi być przestrzenią zamkniętą, odpowiednio do rodzaju ładunku. Podobnie przestrzenią zamkniętą jest część środków transportu czystej bielizny. Środki transportu powinny być wykonane z materiałów umożliwiających ich czyszczenie i dezynfekcję.

 

W szpitalu i innym niż szpital podmiocie leczniczym, w którym są udzielane stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż psychiatryczne, zapewnia się co najmniej jedno pomieszczenie umożliwiające dodatkowo mycie i dezynfekcję środków transportu. Pracownik powinien zostać zapoznany z: prawidłową pozycją, jaką należy przyjmować przy pracy, sprzętem i sprzętem pomocniczym wykorzystywanym w trakcie czynności pielęgnacyjnych, urządzeniami zabezpieczającymi, ostrzegawczymi i sygnalizacyjnymi.

 

6.2. Higiena i pielęgnacja pacjentów

6.2.3. Przemieszczanie pacjentów

Zasady przemieszczania pacjentów to jeden z ważniejszych elementów szkolenia, ponieważ w razie potrzeby salowa pomaga personelowi medycznemu przy transporcie pacjentów leżących i siedzących (wewnątrz oddziału, do diagnostyki obrazowej, na zabiegi, na konsultacje itp.) oraz pomaga pacjentom chodzącym. Salowa pomaga też w odpowiednim ułożeniu pacjentów w łóżku (także na stole operacyjnym lub zabiegowym) oraz w przenoszeniu pacjentów.

Zasada 1. Ułożenie rąk

Na początek należy odpowiednio umieścić ręce i przedramiona pacjenta:

 z przodu jego ciała,

 pomiędzy ramionami,

 możliwie blisko tułowia na brzuchu.

Takie ułożenie rąk jest bardzo ważne dla bezpieczeństwa pacjenta, którego ewentualne niekontrolowane ruchy są zdecydowanie mniejsze i nie grożą utratą stabilności. Można także użyć specjalnych pasów do podnoszenia.

Zasada 2. Prawidłowa pozycja

Podczas podnoszenia pacjenta (zwłaszcza w sytuacji, gdy podnoszenie jest z pozycji siedzącej) niezwykle istotne są:

 niewielki rozstaw stóp oraz

 wyprostowany kręgosłup osoby podnoszącej.

Tułów powinien znajdować się możliwie blisko pacjenta. Należy unikać podnoszenia, unoszenia pacjenta, przy skręconym tułowiu ciała.

Zasada 3. Stabilność podczas podnoszenia

Jeśli pacjent znajdzie się poza powierzchnią ograniczoną stopami salowej, może dojść do niekontrolowanej utraty równowagi zarówno przez pracownicę, jak też i chorego. Jedna ze stóp salowej powinna znajdować się w pobliżu pacjenta (przenosić będzie ciężar w początkowej fazie ruchu), a druga w zamierzonym kierunku ruchu przenoszenia chorego, tak aby w trakcie całego procesu transportu zapewnić sobie możliwie największą stabilność/pewność przyjętej pozycji. W początkowej fazie podnoszenia pacjenta zaleca się niewielkie ugięcie nóg. Chcąc podnieść pacjenta, należy się pochylić, zginając biodra i nogi, a kręgosłup powinien zachować pozycję neutralną (pomiędzy wyprostem a pochyleniem).

Zasada 4. Bezpieczne podnoszenie z poziomu podłogi

Podnoszenie z poziomu podłogi powinno być wykonywane przy zgiętych nogach w stawach biodrowych i kolanowych, przy wyprostowanym kręgosłupie (uzasadnione jest uklęknięcie na jedno kolano). Pozycja taka zapewni ochronę kręgosłupa i zminimalizowanie możliwości ewentualnych urazów dynamicznych i późniejszych, odkładających się w czasie poważnych schorzeń kręgosłupa.

Zasada 5. Unikanie wygięć i skrętów tułowia

Należy unikać wygięć i skrętów tułowia podczas podnoszenia. Bardzo istotne jest właściwe umieszczenie rąk dla właściwego chwytu – jedna z nich powinna znajdować się pod pacjentem. Im większa jest powierzchnia chwytu, tym zazwyczaj jest on bardziej bezpieczny i skuteczny (pewniejszy).

Zasada 6. Pewność i stabilność podłoża

Przed rozpoczęciem podnoszenia istotne jest zwrócenie uwagi na śliskość i stabilność podłoża. Należy zapewnić, aby podłoga w miejscu podnoszenia była sucha i nie znajdowały się na niej niepotrzebne przedmioty, które mogłyby spowodować potknięcie. Ważne jest też, aby salowa była wyposażona we właściwe obuwie zapewniające dostateczną stabilizację.

6.2.4. Normatywy dźwigania

Ciężar przedmiotów podnoszonych i przenoszonych przez jednego pracownika nie może przekraczać:

a) dla kobiet:

   12 kg przy pracy stałej oraz

   20 kg przy pracy dorywczej;

b) dla mężczyzn:

   30 kg przy pracy stałej oraz

   50 kg przy pracy dorywczej.

Ciężar przedmiotów podnoszonych przez jednego pracownika na wysokość powyżej obręczy barkowej nie może przekraczać:

a) dla kobiet:

   8 kg przy pracy stałej,

   12 kg przy pracy dorywczej;

b) dla mężczyzn:

   15 kg przy pracy stałej,

   25 kg przy pracy dorywczej.

Jeżeli przedmioty są przenoszone przez jednego pracownika na odległość przekraczającą 25 m, ciężar przenoszonych przedmiotów nie może przekraczać:

   dla kobiet – 10 kg,

   dla mężczyzn – 20 kg.

Z normatywów dźwigania wynika, że czynności związane z podnoszeniem i przenoszeniem pacjenta dorosłego powinny być zawsze wykonywane zespołowo.

Przypominamy, że:

 praca stała to wykonywanie czynności więcej niż 4 razy w trakcie godziny,

 praca dorywcza – mniej niż 4 razy na godzinę.

6.2.5. Sprzęt pomocniczy

W celu zmniejszenia obciążenia układu ruchu (szczególnie zaś kręgosłupa) pracownica powinna stosować sprzęt pomocniczy zawsze, kiedy pacjent jest słaby lub nie może się poruszać. Przypominamy, że sprzęt, aparatura oraz urządzenia używane w szpitalach i przeznaczone do bezpośredniego kontaktu z pacjentem w celu jego leczenia, diagnozowania czy monitorowania, są wyrobami medycznymi i muszą być oznakowane znakiem CE. Użytkownicy wyrobów medycznych są obowiązani do zachowania należytej sta­ranności i przestrzegania instrukcji użytkowania dostarczonej przez wytwórcę sprzętu.

Sprzęt pomocniczy przeznaczony do pielęgnowania pacjenta to m.in.:

– podnośniki pacjentów czy różnego rodzaju 

– pasy do przenoszenia unieruchomionych pacjentów,

– łóżko do przewożenia pacjenta.

6.3. Wymagania dla pracownika, zakres zadań oraz dokumentacja techniczno-ruchowa i instrukcja użytkowania powierzonego sprzętu

Wiek nie ma większego znaczenia. O zatrudnieniu decydują:

1) wyniki wstępnych badań lekarskich;

2) aktualne zaświadczenie o zaszczepieniu przeciwko WZW typu B;

3) zaświadczenia stwierdzające odpowiednie przygotowanie personelu – szkolenia wstępne oraz okresowe szkolenia i instruktaże – dla nowo zatrudnionych pracowników, okresowe szkolenia, instruktaże w zakresie nowo wdrażanych programów i procedur, obejmujące następujący zakres:

   profilaktyka zakażeń szpitalnych,

   rola personelu pomocniczego w profilaktyce i zwalczaniu zakażeń szpitalnych,

   metody zapobiegania zakażeniom szpitalnym,

   proces dezynfekcji powierzchni i sprzętu – obowiązujące w szpitalu procedury i instrukcje,

   postępowanie z odpadami, w tym z odpadami medycznymi,

   postępowanie z bielizną szpitalną,

   organizacja systemów utrzymania higieny szpitalnej,

   zasady utrzymania czystości w obiektach szpitalnych,

   postępowanie po ekspozycji na krew i inny potencjalnie infekcyjny materiał,

   ochrona personelu ze szczególnym uwzględnieniem zasad noszenia odzieży ochronnej i higieny rąk.

Niezbędna jest ogólna sprawność fizyczna i ruchowa.

Przeciwwskazania uniemożliwiające pracę w zawodzie salowej to:

   choroby powodujące utratę świadomości (np. padaczka, cukrzyca),

   przewlekłe choroby narządów wewnętrznych (duże zaburzenia – układu krążenia, układu oddechowego),

   wady narządu wzroku niedająca się skorygować okularami,

   przewlekłe choroby zakaźne i pasożytnicze,

   zaburzenia psychiczne,

   schorzenia narządów ruchu, głównie rąk, oraz

   uzależnienie od alkoholu, leków i narkotyków.

   Na stanowisku salowej obowiązuje kategoryczny zakaz zatrudniania:

   kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią oraz

   pracowników młodocianych.

Praca salowej ma z jednej strony charakter indywidualny i samodzielny, ale jest też ściśle nadzorowana. Pracownica podlega służbowo pielęgniarce oddziałowej.

Sprzątanie powinno odbywać się:

 zgodnie z częstotliwością i rodzajem czynności zależnym od obszaru, strefy i rodzaju pomieszczeń,

 według wykazu (grafiki sprzątania i osoby odpowiedzialne za czystość określonych miejsc/pomieszczeń),

 przy użyciu sprzętu i środków dezynfekcyjnych,

 zgodnie z obowiązującymi procedurami, w tym procedurami związanymi z zapobieganiem zakażeniom szpitalnym.

Powierzchnie i sprzęt powinny być czyszczone i dezynfekowane po każdym pacjencie. Utrzymanie czystości w obiekcie szpitalnym odbywa się na podstawie całościowego planu higieny szpitalnej, ze szczególnym zwróceniem uwagi na:

 kolejność sprzątania i dezynfekcji poszczególnych pomieszczeń,

 pożądane cechy stosowanych w danej strefie preparatów dezynfekcyjnych lub myjących oraz sprzętu do utrzymania czystości,

 postępowanie ze sprzętem po zakończeniu pracy,

 segregację i usuwanie odpadów zakaźnych,

 obowiązek stosowania dostarczonych środków ochrony osobistej,

 obowiązek przestrzegania odpowiednich procedur higienicznych przez osoby utrzymujące czystość