Sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS

Anna Kowalska                                                                       ul. Kwiatowa 12, 15-05-2023 r.

00-123 Warszawa

Do Komisji Lekarskiej

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

w Warszawie

za pośrednictwem

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Oddział w Krakowie

ZUS-III-1234/2023

SPRZECIW

od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS

Niniejszym, na podstawie art. 14 ust. 2a ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa), wnoszę sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10-05-2023 r., ZUS-III-4321/2023. Przedmiotowej decyzji zarzucam:

1) Naruszenie przepisów procedowania w sprawie orzekania o niezdolności do pracy, poprzez naruszenie § 4 ust. 1 w zw. z § 4 ust. 2 a contrario Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (dalej: rozporządzenie) w ten sposób, że przy wydawaniu orzeczenia zignorowano szczegółową dokumentację dołączoną do wniosku, nie wysłuchano wnioskodawczyni, nie przeprowadzono badania, mimo iż nie zaszły okoliczności wyłączające powyższy obowiązek, o których mowa w § 4 ust. 2 rozporządzenia;

2) Naruszenie przepisów procedowania w sprawie orzekania o niezdolności do pracy poprzez naruszenie przepisu § 6 ust. 1 rozporządzenia w ten sposób, że przy orzekaniu o niezdolności do pracy nie wzięto pod uwagę charakteru i stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz rokowań odzyskania zdolności do pracy.

W związku z powyższym wnoszę o dokonanie oceny mojej zdolności do pracy przez Komisję Lekarską ZUS.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym orzeczeniem z dnia 10-05-2023 lekarz orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu badania wskutek mojego wniosku o przyznanie mi renty z tytułu niezdolności do pracy orzekł, iż jestem osobą zdolną do pracy. Z powyższym orzeczeniem nie sposób się zgodzić z następujących względów.

Ad 1). Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma zostać wydane orzeczenie. W tym miejscu podkreślić należy, iż badanie polega nie tylko na badaniu bezpośrednim, ale i na ustnym wywiadzie. Zgodnie z ust. 2 ww. paragrafu, od badania można odstąpić jedynie wówczas, gdy dokumentacja jest wystarczająca do wydania orzeczenia - a zatem gdy nie budzi wątpliwości. Taki - "zaoczny", jedynie na podstawie dokumentów - tryb orzekania powinien być jednak zarezerwowany dla sytuacji wyjątkowych, w praktyce najbardziej uzasadniony będzie wówczas, gdy opinia lekarza orzecznika pokrywać się będzie z przedłożoną dokumentacją.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie lekarz wydał orzeczenie sprzeczne z przedłożoną dokumentacją. Do wniosku dołączona była szczegółowa dokumentacja w postaci karty chorobowej leczenia psychiatrycznego od lekarza psychiatry, pod którego stałą opieką, w związku z depresją, wnioskodawczyni pozostaje oraz zaleceń z Centrum Rehabilitacji "Zdrowie" pokrywających się co do wniosków, opinii i zaleceń dotyczących dalszego leczenia z dokumentacją psychiatryczną. Centrum Rehabilitacji "Zdrowie" - co istotne - do którego wnioskodawczyni skierowana została przez ZUS. Lekarz orzecznik wydał tym samym orzeczenie podważające opinię innego ośrodka specjalistycznego, w którym wnioskodawczyni przebywała w ramach prewencji rentowej ZUS. Z całokształtu przedłożonej dokumentacji wynika, iż przeprowadzona rehabilitacja nie przyniosła poprawy stanu zdrowia, rokowania powrotu do pracy są niepewne, i stan ten nie pozwala na podjęcie pracy, wymaga bowiem kontynuowania leczenia psychiatrycznego, a także podjęcia indywidualnej terapii psychologicznej, co też wnioskodawczyni uczyniła po powrocie z Centrum Rehabilitacji "Zdrowie". Lekarz orzecznik w żaden sposób nie odniósł się merytorycznie do ww. dokumentacji, odmówił też wysłuchania ustnych wyjaśnień wnioskodawczyni dotyczących ww. dokumentacji oraz przebiegu leczenia i stanu psychofizycznego. Do dokumentacji dołączone było oświadczenie zawierające wykaz wszystkich lekarzy specjalistów, pod opieką których pozostaje wnioskodawczyni, w tym dr. Jan Nowak i specjalistów z zakresu rehabilitacji, pod kierunkiem których wnioskodawczyni odbywa rehabilitację po przebytej operacji. Lekarz orzecznik nie odniósł się jednak do tej - ani żadnej innej - części dokumentacji, odstąpił też od bezpośredniego badania, które to odstąpienie jest możliwe jedynie wówczas, gdy dokumentacja nie budzi wątpliwości. Żaden natomiast przepis nie dopuszcza możliwości wydania orzeczenia z pominięciem dokumentacji.

Ad 2). Konsekwencją powyższego uchybienia było naruszenie treści § 6 ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którą lekarz orzecznik, ustalając przewidywany okres niezdolności do pracy bierze pod uwagę stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Tymczasem lekarz orzecznik nie wziął pod uwagę zaleceń z Centrum Rehabilitacji "Zdrowie", do którego wnioskodawczyni skierowana została przez ZUS, mówiących o "niepewnych rokowaniach", jak i zbliżonych w treści opinii specjalisty z zakresu psychiatrii. Nadto, mimo informacji w załączonej do wniosku dokumentacji o pozostawaniu pod specjalistyczną opieką także ze względu na dolegliwości kręgosłupa, lekarz orzecznik nie wysłuchał wyjaśnień dotyczących skierowania do odbycia rehabilitacji kręgosłupa (ćwiczenia 2 godziny dziennie, tzw. oddział dzienny) w Centrum Rehabilitacji "Ruch" w Krakowie w lipcu 2023 r. Dolegliwości natury bólowej kręgosłupa, o charakterze nawracającym (zakwestionowanie podczas badania możliwości występowania dolegliwości nawracających u wnioskodawczyni, mimo ich zdiagnozowania przez psychiatrę, również świadczy o niskim poziomie merytorycznym rozpoznania przedmiotowej sprawy i poddaje pod wątpliwość merytoryczne przygotowanie lekarza orzecznika) uniemożliwiają dotychczasową pracę wnioskodawczyni będącej nauczycielką - pracę umysłową, wymagającą dużej koncentracji, skupienia i pracy z dziećmi, jak i odporności na stres, podobnie jak dolegliwości fizyczne w stopniu znacznym uniemożliwiają czynne prowadzenie lekcji. Potwierdzeniem takiego stanu rzeczy jest konieczność dalszego leczenia specjalistycznego, wynikająca z pozostawania pod stałą opieką lekarską. Aby dojść do takiej konstatacji należało jednak zapoznać się z dokumentacją, czego jednak lekarz orzecznik wbrew przepisom ustawy i rozporządzenia, nie uczynił.

Reasumując powyższe - błędy proceduralne popełnione podczas badania powodują, iż orzeczenie zawiera podstawowe błędy w ustaleniach faktycznych. Z załączonej dokumentacji wyraźnie wynika, że wnioskodawczyni cierpi na dolegliwości uniemożliwiające jej podjęcie na nowo pracy zawodowej. Stale pozostaje pod opieką specjalistów, termin zakończenia leczenia w żadnej z opinii nie został oznaczony, pojawia się natomiast stwierdzenie o "niepewnych rokowaniach" - w tym świetle orzeczenie lekarza orzecznika o braku jakichkolwiek przeciwwskazań do podjęcia pracy zawodowej jest przedwczesne. Lakoniczne sformułowanie uzasadnienia - będącego w istocie skopiowaniem przepisu, bez jakiegokolwiek odniesienia do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy - implikuje wniosek o pobieżnym, niemerytorycznym rozpoznaniu sprawy bez choćby wglądu w dokumentację. Orzeczenie jest błędne, obarczone licznymi brakami materialnymi - w zakresie jego treści, i formalnymi - dotyczącymi sposobu jego wydania, sformułowania i uzasadnienia. Podważa zaufanie do instytucji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i jako takie musiało być zaskarżone. Wnioskodawczyni nadmienia jednocześnie, iż jej stanowisko w tej sprawie nie wynika z niechęci do pracy. Wprost przeciwnie, najlepszym dowodem na dobrą wolę wnioskodawczyni i chęć powrotu do pracy jest fakt, iż po dwóch ciężkich operacjach i przebytym leczeniu powróciła do pracy, na co decyduje się bardzo niewiele osób po tak ciężkich przejściach operacji biodra. Niestety, stan zdrowia zmusił lekarza prowadzącego do zwolnienia wnioskodawczyni od pracy jako niezdolnej do jej wykonywania. Przez ostatnie 6 miesięcy wnioskodawczyni pozostawała pod opieką specjalistów, jej stan jednak nie poprawił się i zachodzi konieczność kontynuowania leczenia, co wynika z dokumentacji. Tymczasem zaskarżone orzeczenie uniemożliwia kontynuowanie leczenia z uwagi na fakt, iż większość specjalistów przyjmuje w ciągu dnia pracy, ponadto we wrześniu, a wiec już w trakcie trwania roku szkolnego, skierowano wnioskodawczynię na rehabilitację kręgosłupa, trwającą 2 godziny dziennie rehabilitację. W praktyce niemożliwe jest więc pogodzenie leczenia z pracą zawodową, tym bardziej że stan zdrowia uniemożliwia wnioskodawczyni podjęcie pracy dotychczasowej, zaś przekwalifikowanie, z uwagi na krótki czas dzielący wnioskodawczynię od nabycia praw emerytalnych, jest niecelowe.

W tym stanie rzeczy wnoszę jak w petitum pisma.

Anna Kowalska