Postanowienie o zobowiązaniu do opuszczenia lokalu mieszkalnego

Sygn. akt II KMP 123/23

Postanowienie

Warszawa, dnia 24 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Warszawie, Wydział II Karny

w składzie:

przewodniczący: Anna Kowalska

protokolant: Jan Nowak

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z wniosku Jana Wiśniewskiego

z udziałem Marii Wiśniewskiej

o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia

postanawia:

1) zobowiązać uczestniczkę postępowania Marię Wiśniewską do opuszczenia lokalu mieszkalnego nr 12 położonego w Warszawie przy ul. Kwiatowej 12 ze wszystkimi rzeczami i prawami ją reprezentującymi, oraz bezpośredniego otoczenia tego lokalu w obszarze o promieniu 100 metrów od miejsca położenia przedmiotowego lokalu;

2) zakazać uczestniczce Marii Wiśniewskiej zbliżania się do lokalu mieszkalnego, opisanego w punkcie pierwszym postanowienia i bezpośredniego otoczenia tego lokalu na odległość mniejszą niż 100 metrów;

3) nakazać pobranie od uczestniczki postępowania na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Warszawie kwotę 100 zł tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której wnioskodawca był zwolniony,

4) stwierdzić, że postanowienie w zakresie punktu 1 i 2 jest wykonalne z chwilą jego ogłoszenia,

5) zasądzić od uczestniczki postępowania Marii Wiśniewskiej na rzecz wnioskodawcy Jana Wiśniewskiego kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Anna Kowalska

Uzasadnienie

Dnia 10 maja 2024 r. wnioskodawca złożył wniosek o zobowiązanie uczestniczki jako sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania nr 12, położonego w Warszawie przy ul. Kwiatowej 12 i bezpośredniego otoczenia tego lokalu w obszarze o promieniu 100 metrów od miejsca położenia przedmiotowego lokalu, oraz zakazanie uczestniczce zbliżania się do tego lokalu i bezpośredniego otoczenia tego lokalu na odległość mniejszą niż 100 metrów. Na rozprawie dnia 22 maja 2024 r. wnioskodawca poparł wniosek. Uczestniczka powiedziała, że jest jej wszystko jedno. Może tu cyt. „spać pod mostem”.

Sąd rejonowy ustalił i uznał, co następuje.

Wnioskodawca zamieszkuje z uczestniczką w lokalu mieszkalnym nr 12, położonym w Warszawie przy ul. Kwiatowej 12. Od 2010 r. pozostają oni w konkubinacie, z którego pochodzi Anna Wiśniewska, urodzona 15 marca 2012 r. Początkowo związek układał się harmonijnie. Jednak w 2022 r. uczestniczka uległa wypadkowi komunikacyjnemu. Na przejściu dla pieszych potrącił ją samochód marki Opel Astra, prowadzony przez Adama Zielińskiego. W wyniku wypadku uczestniczka doznała licznych obrażeń ciała ze stłuczeniem mózgu włącznie. Przez 2 miesiące pozostawała w śpiączce farmakologicznej. Po wybudzeniu już nie odzyskała dawnej równowagi psychicznej, ani emocjonalnej. Stała się nerwowa, coraz częściej nadużywała alkoholu, była wiecznie zmęczona i rozkojarzona. Rzuciła pracę kasjerki w supermarkecie "Biedronka" i zaczęła nadużywać alkoholu. Wtedy zasypiała. Kiedy trzeźwiała stawała się agresywna. Początkowo tylko rzucała przedmiotami – czym popadło: czasami to była szklanka, czasami talerz, które podobno tłukła specjalnie. Ale zdarzyło się, że rzuciła we wnioskodawcę książką – tak, że roztrzaskała się z hukiem o ścianę tuż koło jego głowy. Kiedy to zobaczyła, najpierw stanęła jak wryta, ale po chwili wzruszyła tylko ramionami. Wykazuje kompletny brak poczucia winy. Później już zupełnie się nie hamowała. Wyzwiska i przemoc fizyczna z biciem pięściami – były na porządku dziennym. Sytuacja stała się nie do zniesienia. Prośby, żeby uczestniczka poszła do lekarza – do psychiatry, pozostawały bez echa. W końcu wnioskodawca zgłosił sprawę na policję. Sprawa nie toczyła się długo. Na wszystkie zarzuty uczestniczka bez protestu potakiwała głową, jakby to nie o nią chodziło. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie karnej o znęcanie się uczestniczki nad rodziną stwierdził, że jest w pełni poczytalna, aczkolwiek wykazuje poważne zaburzenia osobowości o cechach psychopatycznych o podłożu organicznym – powypadkowym. Za przestępstwo z art. 207 § 1 kk wymierzono jej karę 1 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata i dozór kuratora. Nie skarżyła wyroku. Uprawomocnił się 1 kwietnia 2024 r. i wtedy była kolejna awantura. Kiedy przyszła policja, zastała już niemal same zgliszcza. Uczestniczka powiedziała, że meble się same przewróciły, drzwi wypadły z zawiasów, bo był przeciąg, ona sama trochę krzyczała, bo „wnerwił” ją wyrok karny i wcale nie ganiała z nożem – tylko z patyczkiem, bo szukała plastra, żeby zakleić skaleczenie na nodze, a noga ją boli i kuleje, więc musi się napić. A tak w ogóle to nikomu nic się nie stało, więc w czym problem. Ponieważ uczestniczka była pijana, policja odwiozła ją na izbę wytrzeźwień, a wnioskodawca złożył wniosek w trybie art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Sąd dokonał powyższych ustaleń w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy. Stanowią go: notatka policyjna, dokumentacja medyczna, prawomocny wyrok sądu karnego oraz zeznania świadków i wnioskodawcy, które były wewnętrznie spójne, logiczne, niebudzące wątpliwości sądu i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Uczestniczka na pytania sądu milcząco kiwała głową, potakując przy wszystkich zarzutach wnioskodawcy.

Sąd uznał, iż kierując się normą art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie miał obowiązek uwzględnić wniosek. W myśl art. 2 pkt 1 ustawy wnioskodawca i uczestniczka stanowią wraz z córką rodzinę jako osoby współzamieszkujące. W rodzinie tej doszło do aktów przemocy w rozumieniu powołanej ustawy, a wyłącznym sprawcą tej przemocy była uczestniczka. Jej znęcanie się nad rodziną potwierdza w szczególności prawomocny wyrok karny, zapadły przed Sądem Okręgowym w Warszawie, który w tym zakresie ma moc wiążącą dla sądu cywilnego w świetle art. 11 ustawy.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji, działając na podstawie ww. przepisów.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Anna Kowalska