Postanowienie o otwarciu postępowania sanacyjnego

sygn. akt XII GU 245/23

POSTANOWIENIE

Dnia 15.03.2024 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, XII GU 245/23 Wydział Gospodarczy ds. Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych, w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 15.03.2024 r. w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym, wniosku "BUD-MAT" Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie, z udziałem dłużnika - "DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, o otwarcie postępowania sanacyjnego dla dłużnika - "DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie

postanawia:

I. otworzyć postępowanie sanacyjne "DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, numer KRS 000123456, adres: ul. Marszałkowska 100, 00-001 Warszawa;

II. odebrać zarząd własny dłużnikowi;

III. wyznaczyć sędziego-komisarza w osobie Jan Nowak oraz zarządcę w osobie Maria Zielińska (numer licencji: 1234/2018);

IV. wskazać, że podstawą jurysdykcji sądów polskich jest art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. Urz. UE L 160 z 30.06.2000 r., s. 1), a otwarte postępowanie ma charakter postępowania głównego.

SSR Anna Kowalska

UZASADNIENIE

Wierzyciel "BUD-MAT" Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie w dniu 10.03.2024 r. (data prezenty biura podawczego tutejszego sądu) wniósł o otwarcie postępowania sanacyjnego wobec dłużnika "DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie.

W uzasadnieniu wnioskodawca podniósł, iż przysługuje mu wobec dłużnika wierzytelność w kwocie 50 000 zł z tytułu niezapłaconej faktury za sprzedane w 2023 r. materiały budowlane. Ponadto wnioskodawca wskazał, iż dłużnik stał się niewypłacalny, o czym świadczy fakt, iż nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec co najmniej 10 wierzycieli, których wykaz załączył do wniosku, a stan ten utrzymuje się od listopada 2023 r. Dodał też, że według informacji uzyskanych od znanych mu wierzycieli są oni skłonni zawrzeć układ z dłużnikiem, po przeprowadzeniu przez niego odpowiednich działań sanacyjnych (wniosek, k. 1).

W odpowiedzi na wniosek dłużnik przyznał, iż wnioskodawca posiada wobec niego wymagalną i niesporną wierzytelność. Podniósł również, iż w istocie nie reguluje zobowiązań wobec kilkudziesięciu wierzycieli na łączną kwotę 2 000 000 zł. Na wezwanie Sądu dłużnik przedstawił także wstępny plan restrukturyzacyjny zakładający przede wszystkim redukcję zatrudnienia na poziomie 20% oraz likwidację niektórych składników jego majątku poprzez sprzedaż, wyciągi z rachunków bankowych i kasy spółki, wykaz wierzytelności oraz wierzytelności spornych (odpowiedź na wniosek, k. 5 i n.).

Ustanowiony w sprawie tymczasowy nadzorca sądowy złożył sprawozdanie, do którego dłużnik nie wniósł zastrzeżeń (sprawozdanie, k. 15, pismo dłużnika, k. 20)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

"DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie wpisana jest do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem 000123456.

Dowód:

- odpis z KRS, k. 2.

Dłużnik posiada wymagalne zobowiązania wobec 30 podmiotów na łączną kwotę 2 000 000 zł, w tym wobec wnioskodawcy - "BUD-MAT" Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie. Terminy zapłaty najstarszych zobowiązań wobec Jana Kowalskiego oraz "ELEKTRO-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Poznaniu upłynęły odpowiednio w listopadzie 2023 r. oraz w grudniu 2023 r. Wierzytelności sporne przekraczają 10% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem.

Dowody:

- wykaz wierzycieli, k. 6,

- wykaz wierzytelności spornych, k. 10,

- sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego, k. 15.

Dłużnik zatrudnia aktualnie 50 pracowników z miesięcznym wynagrodzeniem wynoszącym średnio 5 000 zł netto. Dłużnik z końcem grudnia 2023 r. zakończył realizację robót budowlanych w ramach inwestycji "Osiedle Słoneczne" (roboty zostały odebrane bez zastrzeżeń), za co zgodnie z umową ma otrzymać wynagrodzenie w kwocie 1 500 000 zł w terminie do 30.04.2024 r. Dłużnik jest w trakcie realizacji kontraktu wiążącego go z "MIEJSKIE INWESTYCJE" sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku. Wynagrodzenie z tego tytułu w kwocie 500 000 zł dłużnik otrzyma, zgodnie z pkt 5 umowy, w przypadku terminowego ukończenia umowy, najwcześniej w grudniu 2024 r. Spółka aktualnie negocjuje zawarcie kolejnych umów na realizację inwestycji budowlanych.

Dowód:

- sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego, k. 15.

Dłużnik posiada majątek, w którego skład wchodzą: dwie nieruchomości - jedna zabudowana o wartości 2 000 000 zł (na której posadowiony jest budynek, w którym mieści się siedziba dłużnika), druga niezabudowana o wartości 500 000 zł, ruchomości w postaci mebli, urządzeń biurowych, narzędzi i urządzeń budowlanych o wartości łącznej 200 000 zł, materiały budowlane o wartości łącznej około 100 000 zł. Ponadto w posiadaniu dłużnika znajdują się środki pieniężne zgromadzone w kasie i na rachunkach bankowych w łącznej kwocie około 50 000 zł.

Dowody:

- wykaz majątku, k. 12,

- wyciąg z rachunku bankowego, k. 13,

- sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego, k. 15.

Dłużnik posiada także należności o łącznej wartości nominalnej około 200 000 zł (w tym należność od spółki "XYZ" z tytułu zakończonej w 2023 r. inwestycji, w kwocie 100 000 zł).

Dowód:

- spis podmiotów zobowiązanych - stanowiący załącznik do sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego - k. 16.

Na nieruchomości wchodzącej w skład majątku ustanowiona jest hipoteka na rzecz "SUPER BANK" S.A. z siedzibą w Warszawie, zabezpieczająca wierzytelność Banku z tytułu udzielonego dłużnikowi kredytu w kwocie 1 000 000 zł. Bank wstępnie wyraził zgodę na objęcie przysługującej mu wierzytelności układem.

Dowody:

- wykaz wierzycieli, k. 6,

- sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego, k. 15.

We wstępnym planie restrukturyzacyjnym dłużnik jako główne założenia przedstawił przede wszystkim redukcję zatrudnienia o 20% oraz, jeśli okaże się to konieczne - także sprzedaż składającej się na majątek dłużnika niezbudowanej nieruchomości.

Dowód:

- plan restrukturyzacyjny, k. 8.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione dowody z dokumentów oraz twierdzenia dłużnika, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd uwzględnił także ustalenia poczynione przez tymczasowego nadzorcę sądowego, który dokonał weryfikacji danych podanych przez dłużnika, przedstawiając wynik tych ustaleń w sprawozdaniu, które nie zostało przez dłużnika zakwestionowane.

Oświadczenie dłużnika odnoszące się do sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego, k. 20.

Sąd zważył, co następuje:

Dla rozstrzygnięcia wniosku dłużnika o otwarcie postępowania sanacyjnego w pierwszej kolejności niezbędne jest ustalenie, czy sąd polski posiada jurysdykcję krajową do rozpoznania sprawy. W tym celu konieczne jest określenie właściwej dla rozpoznawanej sprawy normy jurysdykcyjnej z uwzględnieniem faktu, że kwestia jurysdykcji krajowej jest uregulowana zarówno w prawie restrukturyzacyjnym (art. 498 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne [Dz. U. poz. 978 z późn. zm.; dalej: pr. rest.]), jak i w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. Urz. UE L 160 z 30.06.2000 r., s. 1). Rozporządzenie unijne obowiązuje w całości i bezpośrednio w polskim systemie prawnym. Oznacza to, że w sprawach objętych rozporządzeniem w sprawie postępowania upadłościowego i w zakresie w nim uregulowanym mają zastosowanie jego przepisy z wyłączeniem przepisów prawa polskiego, w tym również z wyłączeniem przepisów prawa restrukturyzacyjnego dotyczących międzynarodowego postępowania restrukturyzacyjnego (tytuł IX prawa restrukturyzacyjnego). Zasada ta została również potwierdzona w przepisach polskiego prawa restrukturyzacyjnego, które w art. 498 ust. 1 stanowi, że przepisów z zakresu międzynarodowego postępowania restrukturyzacyjnego (przepisów tytułu IX) nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo prawo organizacji międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem, stanowi inaczej. W literaturze na gruncie tożsamego brzmienia art. 506 ust. 1 pr. up. zgodnie wskazywano, że prawo organizacji międzynarodowej w rozumieniu tego przepisu to właśnie rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego [tak A. Jakubecki, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, Warszawa 2016, s. 885; J. Świeczkowski (w:) F. Zedler, J. Świeczkowski, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, Warszawa 2017, s. 861]. Wskazany wyżej dualizm legislacyjny powoduje, że w celu zastosowania właściwej normy jurysdykcyjnej sąd wpierw musi ustalić, czy rozpoznawana sprawa jest objęta zakresem zastosowania rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.

Zgodnie z pkt 1 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego jego przepisy stosuje się tylko do postępowań prowadzonych wobec dłużników, których główny ośrodek podstawowej działalności znajduje się na obszarze państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Takie uregulowanie eliminuje z zakresu zastosowania rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego dłużników, których główny ośrodek podstawowej działalności znajduje się poza obszarem Unii Europejskiej, mimo że na jej obszarze znajduje się siedziba lub miejsce zamieszkania dłużnika albo jego majątek. W takich przypadkach nie będą miały zastosowania przepisy rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, ale prawo krajowe poszczególnych państw.

Zgodnie z pkt 2 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego jego przepisy znajdują zastosowanie do wszystkich postępowań upadłościowych, niezależnie od tego, czy dłużnik jest osobą fizyczną czy też osobą prawną, przedsiębiorcą czy osobą niewykonującą działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego stosuje się ono do zbiorowych postępowań przewidujących niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku oraz powołanie zarządcy. Wykaz postępowań, które spełniają wskazane wyżej warunki, jest zawarty w załączniku A. Każde krajowe postępowanie, które jest wymienione w załączniku A do rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, podlega przepisom tego rozporządzenia i jest uważane za postępowanie w przedmiocie niewypłacalności w rozumieniu art. 2 ust. 1. Jednocześnie rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego nie dotyczy tych postępowań, które w tym załączniku nie są wymienione. Oznacza to również, że jeżeli postępowanie jest wymienione w załączniku A, to nie ma potrzeby ustalania jakichkolwiek dalszych przesłanek w celu stwierdzenia, że ten rodzaj postępowania, co do zasady, jest objęty zakresem regulacji rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego. Postępowanie sanacyjne zostało ujęte w załączniku A do rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, co oznacza, że niniejsza sprawa jest objęta jego zakresem zastosowania. Uzasadnia to badanie istnienia jurysdykcji krajowej na podstawie odpowiednich przepisów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.

Rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego opiera się na zasadzie ograniczonej uniwersalności, co oznacza, że oprócz postępowania głównego dopuszcza możliwość prowadzenia wobec dłużnika postępowań ubocznych. Na podstawie analizy przepisów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego można stwierdzić, że konstrukcja głównego postępowania upadłościowego opiera się na zasadzie uniwersalności, nieograniczoności, wyłączności, pierwszeństwa i nadrzędności, a konstrukcja postępowania ubocznego na zasadzie terytorialności i ograniczoności.

Postępowanie główne jest postępowaniem uniwersalnym. Oznacza to, że obejmuje swoim zasięgiem cały majątek dłużnika znajdujący się na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, a nie ogranicza się jedynie do majątku znajdującego się na terytorium państwa wszczęcia postępowania (pkt 3 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego). Konsekwencją tej zasady jest m.in. uregulowanie zawarte w art. 18 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, zgodnie z którym zarządca powołany w postępowaniu głównym może, z zastrzeżeniem art. 5 i 6 tego rozporządzenia, usuwać przedmioty wchodzące w skład masy upadłości z terytorium państwa członkowskiego, na którym te przedmioty się znajdują. Z kolei postępowanie uboczne wywołuje skutki jedynie wobec majątku znajdującego się na terytorium państwa, w którym zostało wszczęte (pkt 4 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, art. 27 ust. 2 tego rozporządzenia). Analizując, gdzie znajdują się określone składniki majątku dłużnika, w celu rozstrzygnięcia, czy są one objęte postępowaniem ubocznym, należy wziąć pod uwagę treść definicji zawartej w art. 2 lit. h rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego. W konsekwencji postępowanie uboczne będzie obejmowało przedmioty materialne, które znajdują się na terytorium państwa wszczęcia, przedmioty i prawa, których własność lub tytuł prawny są wpisane do publicznego rejestru prowadzonego w państwie wszczęcia oraz wierzytelności od dłużników upadłego, których główny ośrodek podstawowej działalności znajduje się na terytorium państwa wszczęcia.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego dla wszczęcia postępowania upadłościowego, które - zgodnie z pkt 5 preambuły tego rozporządzenia - jest określane jako postępowanie "główne", właściwe są sądy tego państwa członkowskiego, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, w skrócie określany w zachodniej literaturze i orzecznictwie jako COMI (ang. center of main interests). Definicja legalna pojęcia "główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika" nie została zawarta w samym tekście rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, ale w pkt 13 jego preambuły. Zgodnie z tą definicją "główny ośrodek podstawowej działalności" powinien oznaczać miejsce, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością i jako takie jest rozpoznawalne przez osoby trzecie. W zależności od rodzaju dłużnika i rodzaju prowadzonej przez niego działalności może to oznaczać miejsce, w którym dłużnik zarządza prowadzoną działalnością gospodarczą, podejmuje i wykonuje decyzje w zakresie działalności zawodowej, zarządza majątkiem, wykonuje pracę na podstawie umowy o pracę lub umów cywilnoprawnych. Dla ustalenia, w jakim miejscu dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością, rozstrzygające znaczenie powinno mieć ustalenie, gdzie faktycznie są wykonywane decyzje zarządcze i kontrolne, a nie to, gdzie są one przygotowywane czy też podejmowane, zwłaszcza jeżeli uwzględni się okoliczność, że zasadniczo tylko wykonywanie decyzji jest jawne wobec podmiotów trzecich (tak na gruncie pkt 13 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego B. Wessels, International Insolvency Law..., s. 105). W literaturze słusznie wskazuje się, że zarządzanie daną działalnością na ogół następuje w miejscu, z którego działalność ta jest kierowana (tak H. Eidenmüller, M. Virgos, I. Schwenzer, S. Michaeli, Formularbuch Insolvenzrecht..., nb. 20). Podejmowanie decyzji należy do sfery wewnętrznej zarządzania działalnością ekonomiczną, a dopiero ich wykonywanie łączy sferę wewnętrzną ze sferą zewnętrzną poprzez ujawnienie treści decyzji wobec podmiotów trzecich. Miejsce, w którym decyzje zarządcze i kontrolne są wykonywane, nie jest przy tym jednoznaczne z miejscem, w którym odbywa się działalność, której te decyzje dotyczą.

Dla uznania, że miejsce, w którym dłużnik zarządza swoją działalnością, spełnia warunki określone w pkt 13 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, nie jest wystarczające, że dłużnik uznaje to miejsce za główny ośrodek swojej podstawowej działalności. Z definicji COMI przyjętej w rozporządzeniu w sprawie postępowania upadłościowego wynika, że istotniejszy od przekonań dłużnika jest czynnik zewnętrzny. Prawodawca europejski oparł bowiem konstrukcję omawianego łącznika jurysdykcyjnego na zasadzie pierwszeństwa odczuć osób trzecich. Jak się wskazuje w literaturze, zasadę pierwszeństwa odczuć osób trzecich można analizować w jej aspekcie pozytywnym, który oznacza, że odczucia osób trzecich (sfera zewnętrzna) mają większe znaczenie niż elementy wewnętrzne, oraz w aspekcie negatywnym, który oznacza, że w stosunku do wierzycieli i osób trzecich dłużnik nie może podnosić, że główny ośrodek jego podstawowej działalności jest w innym miejscu niż miejsce, które jest uznawane na rynku jako miejsce, w którym są podejmowane decyzje dotyczące działalności dłużnika. Użycie w treści art. 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego określenia, że dane miejsce jest "rozpoznawalne" przez osoby trzecie jako miejsce, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością, oznacza, że istotne jest nie tyle czy określone (lub wszystkie) osoby trzecie rzeczywiście rozpoznają dane miejsce jako miejsce, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością, ale czy miejsce to jest na tyle jawne, że istnieją obiektywne i uzasadnione przesłanki świadczące o tym, że osoby trzecie mogą to miejsce w takim charakterze rozpoznawać. Użyte w treści art. 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego pojęcie "rozpoznawalne" jest bowiem określeniem miejsca, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością, a nie czynności (procesu poznawczego dokonywanego przez osoby trzecie). Słusznie więc w literaturze wskazuje się, że omawiany wymóg rozpoznawalności może być pojmowany w sensie abstrakcyjnym (tak na gruncie pkt 13 preambuły rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego P. Wityk, Jurysdykcja krajowa..., s. 151). Zasadniczym przedmiotem badań winno być więc nie to, czy osoby trzecie rzeczywiście wiedzą, w jakim miejscu znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, ale czy mogą o tym wiedzieć (np. gdyby się tym interesowały). Należy przy tym uznać, że dla przyjęcia, że określone miejsce jest rozpoznawalne jako miejsce, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza swoją działalnością, możliwość uzyskania informacji o tym, gdzie znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika powinna być dostępna dla każdej osoby trzeciej w sposób prosty i nie wymagający żadnych szczególnych zabiegów i czynności. Rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego nie określa, jakie konkretne przesłanki pozwalają wierzycielom na identyfikowanie określonego miejsca z miejscem, w którym znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, a w konsekwencji, jakie przesłanki powinien badać sąd, oceniając, w jakim miejscu wierzyciele umiejscawiają główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika. Jedną z takich przesłanek będzie niewątpliwie adres, którym posługuje się dłużnik w kontaktach ekonomicznych, zawodowych, handlowych. Zasadnicze znaczenie dla odczuć wierzycieli ma również okoliczność, w jakim miejscu znajdują się należące do dłużnika struktury organizacyjne, takie jak biura, urządzenia komunikacyjne itd.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego w przypadku spółek i osób prawnych domniemywa się, że głównym ośrodkiem ich podstawowej działalności jest siedziba określona w statucie, chyba że zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Dłużnik jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie. Zgodnie ze wskazanym domniemaniem należy więc uznać, że główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika znajduje się w Polsce. Domniemanie powyższe nie zostało w niniejszej sprawie obalone. Z ustalonego przez sąd stanu faktycznego wynika, że dłużnik prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, tutaj znajduje się jego przedsiębiorstwo i majątek (we wniosku dłużnik wskazał, że jego przedsiębiorstwo znajduje się w Warszawie, a majątek znajduje się zarówno w Warszawie, jaki i na terenie inwestycji budowlanych realizowanych w całym kraju w miejscach szczegółowo we wniosku wskazanych). Ponadto dłużnik w Polsce zatrudnia pracowników, korzysta z obsługi bankowej polskich instytucji bankowych (co wynika chociażby z załączonego do wniosku spisu wierzycieli), w Polsce prowadzi rachunkowość, ma biura handlowe i obsługę prawną. Dłużnik posługuje się również warszawskim adresem korespondencyjnym.

W związku z powyższym należało uznać, że główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika znajduje się w Warszawie, co oznacza, że zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego sąd polski posiada jurysdykcję do rozpoznania sprawy, a otwarte postępowanie sanacyjne ma charakter postępowania głównego. W takiej sytuacji, stosownie do treści art. 4 ust. 1 i ust. 2 wymienionego rozporządzenia, przesłanki wszczęcia postępowania sanacyjnego określa prawo restrukturyzacyjne.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pr. rest. postępowanie restrukturyzacyjne, w tym sanacyjne, może być prowadzone wobec dłużnika niewypłacalnego lub zagrożonego niewypłacalnością. Przez dłużnika niewypłacalnego należy rozumieć dłużnika niewypłacalnego w rozumieniu prawa upadłościowego.

Niewypłacalnym dłużnikiem w rozumieniu art. 11 ust. 1, 2 i 3 pr. up. jest dłużnik, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Ponadto dłużnik będący osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące. Przepisy prawa restrukturyzacyjnego stosuje się do dłużników będących przedsiębiorcami, zatem także do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 4 pr. rest.).

Wniosek o otwarcie postępowania sanacyjnego może zgłosić również wierzyciel osobisty dłużnika, z tym że tylko w stosunku do niewypłacalnego dłużnika będącego osobą prawną (art. 30 ust. 1 pr. rest.).

Przedmiotowy wniosek został złożony przez wierzyciela osobistego dłużnika, to jest przez "BUD-MAT" Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie. Jego wierzytelność w kwocie 50 000 zł w świetle przedstawionych dowodów z dokumentów oraz oświadczenia dłużnika przyznającego jej istnienie pozostaje poza sporem.

Dłużnik - "DOM-BUD" sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, po pierwsze, jest osobą prawną, a po drugie, nie reguluje wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec kilkudziesięciu wierzycieli przez okres przekraczający trzy miesiące, to jest od listopada 2023 r. Spółka "DOM-BUD" sp. z o.o. jest zatem niewypłacalnym przedsiębiorcą.

Postępowanie sanacyjne z założenia ma umożliwić dłużnikowi przeprowadzenie działań sanacyjnych oraz zawarcie układu po sporządzeniu i zatwierdzeniu spisu wierzytelności, co wynika z art. 22 ust. 1 pr. rest.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 pr. rest. do przesłanek negatywnych, w przypadku wystąpienia których sąd odmawia otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, należy okoliczność, iż skutkiem tego postępowania byłoby pokrzywdzenie wierzycieli, ale także - jeżeli nie została uprawdopodobniona zdolność dłużnika do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu (art. 34 ust. 1 pr. rest.).

W przedmiotowej sprawie w oparciu o dokumenty, do złożenia których w trybie art. 31 ust. 2 pr. rest. został zobowiązany dłużnik, uprawdopodobniona została zdolność dłużnika do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego powstaniu. Przez koszty postępowania sanacyjnego należy rozumieć opłaty i wydatki (art. 325 oraz 326 ust. 1 pr. rest.), a składają się na nie przede wszystkim koszty obowieszczeń, w szczególności: o otwarciu postępowania sanacyjnego, o dacie złożenia spisu wierzytelności, o zwołaniu zgromadzenia wierzycieli, o wydaniu postanowienia w przedmiocie stwierdzenia przyjęcia układu, o postanowieniu w przedmiocie zatwierdzenia układu, o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego - łącznie 5 000 zł; koszty wynagrodzenia zarządcy - w niniejszej sprawie należy założyć minimalnie około 20 000 zł (art. 180 ust. 1 i 2 pr. rest.), koszty osób zatrudnionych przez zarządcę, jak na przykład osoba zajmująca się obsługą księgową masy upadłości (około 3 000 zł), w przypadku likwidacji składników masy sanacyjnej także koszty związane z tą likwidacją, np. koszty oszacowania. Wszystkie wymienione wyżej koszty łącznie należy określić na 30 000 zł.

Przechodząc w tym miejscu do sytuacji majątkowej dłużnika, wskazać należy, iż wolne środki pieniężne, jakimi dłużnik dysponuje, stanowią około 50 000 zł. Co prawda dłużnik zatrudnia 50 pracowników, przy miesięcznym funduszu pracowniczym około 250 000 zł netto, ponadto musi ponosić bieżące koszty utrzymania dwóch nieruchomości (5 000 zł), ale z informacji potwierdzonych przez tymczasowego nadzorcę sądowego wynika, iż w niedługim czasie do masy sanacyjnej wpłynie kwota 1 500 000 zł, co w ocenie Sądu pozwoli nie tylko regulować bieżące koszty i zobowiązania, lecz także przeznaczyć część środków na realizację układu z wierzycielami. Ponadto, zgodnie z założeniami wstępnego planu restrukturyzacyjnego przedstawionego przez dłużnika, redukcja zatrudnienia, na jaką dłużnik jest w stanie sobie pozwolić, zważywszy na realizację wiążącej go umowy, to nawet 20%, co znacząco wpłynie na obniżenie zobowiązań pracowniczych, jakie dłużnik jest zobowiązany regulować aktualnie, ale także w początkowym okresie po otwarciu postępowania sanacyjnego. Trzeba także mieć na uwadze, iż przy założeniu, że nie pojawią się jakieś nieprzewidziane trudności, dłużnik powinien uzyskać z kolejnego kontraktu z końcem grudnia 2024 r. około 500 000 zł. Jednocześnie, w razie gdyby i te środki okazały się niewystarczające, dłużnik zakłada możliwość sprzedaży składającej się na jego majątek nieruchomości. Jeśli chodzi o kolejne kontrakty negocjowane aktualnie przez dłużnika, to przy założeniu znaczącej redukcji ilości zatrudnionych pracowników, szansa ich powodzenia wydaje się realna po zakończeniu dotychczasowych umów